ontvoerd

2*

'Ik vind mijn fietssleuteltje niet!' 'Rustig Milla. We vinden hem wel, al moeten we je hele rugzak uitladen.' met trillende handen maakt ze het eerste vak van haar rugzak leeg. 'Hier zit hij niet.' zegt ze tussen het snikken door. 'Rustig maar.' sus ik. 'Oef! Ik heb hem.' opgelucht laden we de rugzak weer in en vertrekken. 'Jij weet ook hoe je iemand bang kunt maken hé Mil.' zeg ik opgelucht. 'Sorry hoor.' we krijgen de slappe lach, we vallen ook bijna wanneer we hard moeten remmen voor overstekende eenden. 'Heb jij toevallig mijn fietssleutel verstoken daarstraks?' 'Mil waarom zou ik dat doen?' vraag ik verbaasd. Even hangt er een pijnlijke stilte. 'Sorry ik had niet mogen denken dat-' 'dat ik je sleuteltje verstoken had. Nee dat had je niet gemogen.' zeg ik bot 'Sorry Maya.' Ze komt iets dichter bij me rijden met haar fiets en steekt haar hand uit. Ik schudt haar hand. 'Alles weer oké?' 'Alles bon.' zeg ik.

'Hoe zit het eigenlijk met die nieuwe jongen?' vraagt Milla terwijl ze me grappig aankijkt. 'Hoezo? Ik snap je vraag niet.' 'Die nieuwe, Dylan heette hij. Niet?' 'Dylan? Die rare jongen die me maar blijft aanstaren?' weer schieten we in de lach. 'Nee nee, hij is geen partij voor mij.' lach ik. 'Misschien kunnen me een omweg maken? Wat denk je?' 'Mil is dat wel zo'n goed idee. Het is al bijna donker.' nog voor ik iets kan zeggen draait ze een klein steegje in. Ik kan niets anders doen dan haar volgen. We kunnen niet alleen de weg op. Er zijn de laatste tijd een paar meisjes ontvoerd hier in de buurt dus daarom kan geen van ons alleen achter blijven. 'Wat zou jij doen moest je ontvoerd worden May?' ik schrik van haar vraag en twijfel. 'Wat bedoel je?' vraag ik ongerust. 'Gewoon wat zou jij doen als je ontvoerd zou worden. Zou je dan boos zijn op die personen of zou je juist bang zijn.' 'Ik hoop dat ik je daar nooit een antwoord op hoef te geven.' Milla knikt begrijpend. 'Kunnen we iets trager fietsen?' vraagt Milla stil. 'Maar-' 'Sorry May mijn knie doet plotseling veel pijn.' we vertragen en fietsen op een traag tempo verder. Het wordt ondertussen donkerder en de straatlantaarns gaan één voor één aan. Toch voel ik me niet veilig, ik heb het gevoel dat Milla tijd probeert te rekken. Eerst haar sleuteltje, de omweg en daarna nog haar knie. Het kan ook toeval zijn maar ik weet dat Milla er alles voor zou doen om nu niet door het donker te hoeven fietsen met die ontvoerders. 

'Hey May ik moet hier al afslagen.' zegt Milla uit het niets. 'Hoezo je reed toch mee tot aan de Radio straat?' ik trek mijn wenkbrauw op. 'Dat heb ik toch niet gezegd.' 'Dat heb je wel.' 'Dan heb ik me vergist. Mensen is misselijk hé. Je kent me.' we stappen even af van onze fietsen en geven elkaar een knuffel. 'Tot –' nog voor ik mijn zin kan afmaken fietst Milla ervandoor. Waarom doet ze nu zo raar. Heb ik misschien iets fout gezegd? Ik wrijf even door mijn haren en stap weer op mijn fiets.