ontvoerd

25*

Ik open langzaam mijn ogen en ik kijk hysterisch om me heen. Er is geen enkel herkenningspunt hier en dat wil zeggen dat ik niet in het gebouw ben. Ik moet even alles op een rijtje zetten: Tim was weg daarna staat Jaden voor mijn neus en dan ... wordt het zwart. Ik... ik weet het weer. 'Tim!' Roep ik zo luid als ik kan. Ik kan niet opstaan om hem te zoeken. Mijn armen en benen zitten namelijk vast. Vast met een ketting en een slot. Jadens vorige plan mislukte, ik ontsnapte. Dat wilt hij deze keer niet meer laten gebeuren. Ik maak me wel zorgen om Tim. Ik zweer het als Jaden hem aanraakt dan ga ik hem de pijn van de eeuw geven. En ik toon geen genade, no mercy. 

Maar ik ken mezelf, als het dan zo ver is sta ik voor hem, aan de grond genageld en dan kan ik niks meer. Zo ging het altijd al. Vroeger ook. Ik ga nu geen zelfmedelijden hebben ik moet Tim vinden. Na een tijdje in het rond gekeken te hebben vind ik een best donkere plek. De beste plek om iemand te verstoppen. Toch? Ik trek aan mijn kettingen. Ik heb nog een beetje ruimte. Ik schuifel wat richting het donker en ik zie iemand. Ik kan niet zien wie het is. Volgens mij is hij of zij bang? Maar Jaden is er toch niet. 'Hallo?' Ik fluister zacht richting het lichaam. Ik voel me er niet goed bij. Ik ga nog iets dichter en mijn ogen wennen aan het donker. 

'Hallo?' Het lichaam heft zijn hoofd op. Ik kan het eerst niet goed zien en blijf ernaar staren. 'Tim?' stotter ik. Ik denk niet dat het Tim is, ik geloof het niet. Nog een beetje dichterbij en... Ik slaak een luide gil. En begin te huilen, krijsen zo een beetje alles tegelijk. Er gaat angst, woede, verdriet, van alles door mijn hoofd. En wat er door het zijne gaat, wil ik dat wel weten? Hij zit daar, als een zombie. Hij lijkt net gedrogeerd. Nog niet te spreken over zijn verwondingen. Sommige zijn tot op het bot. Zijn wonden aan zijn hoofd zijn niet om aan te zien. En het ergste? Hij herkent me niet.