ontvoerd

27*

Ik heb zo een gevoel dat Tim zich steeds meer bewust wordt van de wereld. Zijn pupillen zijn kleiner geworden, maar zijn woede groter. En ik? Ik lig half bewusteloos op de grond. Ik heb namelijk in dagen niet gegeten of gedronken. Ik zie vaag een schim binnen komen, heel stil alsof hij niet opgemerkt wilt worden. Ik staar het figuur aan maar alles is één grote waas voor mij. Toch probeer ik de silhouet te herkennen. 'Nick ben jij dat?' Vraag ik met een heel schorre stem. Het doet zelfs pijn, zo droog is mijn keel. De silhouet komt dichter en heft mijn kin op. Ik kijk nu recht in zijn ogen. De ogen van een waas weliswaar maar ik zie nog net dat het zijn ogen zijn. Letterlijk iedereen kan u voor mijn neus staan, ik zou de persoon niet herkennen. 

De persoon laat mijn kin los en loopt verder. 'Maya?' vraagt een schorre stem. Ik schiet meteen recht, het lijkt wel Tim maar ik ben niet zeker, zijn stem klinkt anders. 'Ja?' Antwoord ik heel zenuwachtig. 'Kom met me mee.' zegt de stem. Wacht wat? Ik zit toch vastgebonden. Plots staat hij daar, voor mij. Tim hij ziet er niet slecht uit, in tegendeel. Hij ziet er geweldig uit. 'Wat is er gebeurt?' Vraag ik stil. 'Nog even en we zijn weer samen.' Een lach verschijnt op Tims gezicht en daarna verschijnt er een glimp van de horror Tim.

Ik schiet wakker als er water in mijn gezicht gegooid wordt. Ik zweet verschrikkelijk en mijn hele lichaam trilt. 'Ik zei toch dat je ze eten en drinken moest geven. Het arme ding hallucineerde.' Ik kijk recht in de ogen van Nick. 'Nick? Heb jij hier iets mee te maken?' Vraag ik verafschuwend. Hij zucht en gaat voor me op zijn hurken zitten. 'Liefje. Ik heb hier niks mee te maken... Dit was gewoon mijn plan.' Jaden en Nick lachen. Ze lachen luid, terwijl mijn wereld op instorten staat. Niemand is te vertrouwen. De enige die ik nu nog kan vertrouwen is... is mezelf.