ontvoerd

12*

Pov Tim

Daar ligt ze nog steeds, roerloos op het bed. Ik hoop dat die verdomde dokter snel komt als ze sterft omdat hij te laat is... ik zweer dat hij daar spijt van zal hebben. Eindelijk wordt er dan op de deur geklopt. Ik ren er als een gek naartoe en open hem. Het zijn Jaden en de dokter die samen in het deurgat verschijnen. De dokter neemt zijn tas en gaat gehaast naar Maya. Na een tijdje heeft hij een conclusie: 'Ze is flauwgevallen. Waarschijnlijk sliep ze eerst en heeft ze een bloeddruk val gehad waardoor ze is flauwgevallen.' 'Is dat erg?' vraag ik lichtelijk opgelucht. 'Nee hoor, ze kan elke seconde gewoon weer bijkomen.' Zijn woorden waren nog niet koud of Maya begon te kuchen. Ze probeert recht te komen maar ik houd haar tegen. 'Wat is er gebeurt?' Vraagt ze verward. 'Mijn broertje is té ongerust. Dat is er gebeurt.' antwoord Jaden. 

Pov Maya

Ik kijk Jaden met een vuile blik aan en kijk dan naar Tim. 'Heb je een dokter gebeld?' vraagt ik. 'Ik wist niet wat ik moest doen. Je reageerde niet.' Ik glimlach even en grijp dan naar mijn been. Een pijn scheut giert er doorheen. 'Alles oké juffrouw?' vraagt de dokter. 'Uim ja het is vast niks.' De dokter trekt het deken van mijn been af en ziet de open wonde. 'Juffrouw dit is niet goed. Hoe komt u daaraan?' Jaden kijkt me heel boos aan, als ik het zou vertellen ben ik dood. 'Ik ben gevallen in het bos over een tak en daardoor die schram.' Ik lieg tegen de dokter, maar het is dat of vermoordt worden door Jaden de keuze is snel gemaakt. 'Een bos? In het midden van de stad?' vraagt de dokter verwart. Ik zeg het je, ik kan totaal niet liegen. Waar ik vandaan kom is een bos, maar hier in Antwerpen toch niet. Dom dom dom. 'De wereld bestaat toch niet enkel uit steden. En het is niet dat ik hier vast zit ofzo.' probeer ik zo geloofwaardig mogelijk te zeggen met een klein lachje erachter. De dokter knikt en kijkt even beter naar de wond. 

Hij ettert een beetje en stinkt verschrikkelijk. 'Is het normaal dat die wond zo verschrikkelijk hard stinkt?' vraagt Jaden. Hij staat al kokhalzend aan de badkamer deur, hij kan de geur blijkbaar niet goed verdragen. 'Jongeheer als u die wonde sneller had verzorgt dan was het nu niet ontstoken en zou die ook niet zo hard stinken.' zegt de dokter een beetje geïrriteerd. Ik probeer mijn lach in te houden en zie de woede op Jaden zijn gezicht groeien. De dokter verzorgt de wond en vertrekt daarna weer met Jaden. 'Zorg goed voor uzelf juffrouw.' zegt de dokter nog voor hij de kamer verlaat. Ik knik en ze vertrekken. Jaden trekt de deur achter zich dicht en opeens is het stil. 'Je belde een dokter voor mij?' vraag ik. 'Jup.' 'Je maakte je zorgen om mij?' Tim knikt. Ik gebaar dat hij naast me moet komen zitten, wat hij dan ook doet. Ik neem zijn hand vast en kijk hem in de ogen. 'Dat was heel lief.' Ik knuffel hem en leg mijn hoofd op zijn schouder. 'Ik ben blij dat je terug bent.' Fluistert Tim dan heel zacht in mijn oor. Een glimlach groeit op mijn gezicht.