ontvoerd

32*

Ik kan nog steeds voelen hoe die jongens hun spel in mijn lichaam stopte.Ik walg er nog steeds van. Eentje ging te ver, hij zei "ik wil dat het mijn geld waard is". Hij duwde zijn lul in mijn mond. Toen hij klaarkwam werd ik zo misselijk dat ik bijna kotste. Ik moest het doorslikken. Daarna moet ik dus ook echt kotsen. De jongen lachte me uit. Hij stond daar gewoon te lachen. Die beelden spelen nog steeds door mijn hoofd, het lijkt net op mijn netvlies gebrand. Ondertussen zijn ze weg toch blijf ik nog even liggen op het bed. Ik kan nu niet in de buurt komen van welke jongen ook. Ik ben bang. Ze maakte me bang. Op bepaalde moment zat de ene in mij, en een andere raakte me aan, dan was er nog een andere die me op andere plaatsen aanraakte. Enkel de jongste heeft me met geen poot aangeraakt. 

Hij moest filmen, hij wou niet. Hij werd gedwongen. Net als ik. Na een uur komt Jaden de kamer binnen. 'We hadden je beloofd voor jou en Tim te zorgen als je meewerkte. Je doet je best dus beloon ik je. Je mag vannacht hier in dit bed slapen met Tim. Als jullie braaf zijn mogen jullie misschien naar hier verhuizen. Dan wordt dit je kamer.' Ik antwoord niet en blijf gewoon stil. Ik staar naar Jaden. Hij loopt de kamer weer uit. Ik heb misschien nachtmerries van dit bed, maar het is beter dan op de grond in die koude kelder.

Ik slenter de kamer uit en er verschijnt een grijns op mijn gezicht. De twee agenten zijn er weer. Ik hoor Nick nog zeggen dat hij niet weet of ik al klaar ben voor een nieuwe beurt en de mannen knikken. Ze kijken mijn richting uit, hun blikken zijn bezorgt. Ik snap ze. 'Hey hoertje?!' Ik draai me boos om. 'Er zijn nieuwe klanten, ze zijn blijkbaar heel blij met jou. Dit is hun tweede keer. Doe zo voort prinses.' zegt Jaden brutaal. Een traan loopt over mijn wang. Het doet pijn. Alles doet pijn. 'Ze is er klaar voor.' zegt Jaden. Nick wijst de mannen een kamer aan en ze doen alsof ze me mee sleuren. In de kamer laat ik me op het bed vallen. De mannen nemen er een stoeltje bij en gaan zitten. Wanneer de deur dicht slaagt is dat ons teken dat we kunnen praten. 'Gaat het al beter?' Ik schudt mijn hoofd. 'Vanmorgen waren er jongens. Ze waren met vijf denk ik.'Ik barst in tranen uit en vertel het verhaal. De mannen knikken en schrijven op wat ik hun zeg. Ik moet van hun de kleinste details vertellen. Niet de beschamende details maar gewoon hoe ze hun gedroegen etc. Ik was nog bijna nooit zo bang geweest en dat zeg ik uit de grond van mijn hart.