ontvoerd

9*

Nu ben ik bang, bang voor wat er komt. 'Jaden.' Zegt Tim met een emotieloze stem. 'Tim.' Zegt Jaden op dezelfde toon. Jaden gaat op het bed zitten en Tim staat recht. 'Wat bedoel je met "Tim kan zijn meisje niet onder controle houden"?' vraagt Tim met zijn armen gekruist wachtend op een antwoord. 'Je hebt haar toch niet onder controle. Kijk naar haar, ze is nog koppiger dan een ezel.' 'Bedankt voor het compliment.' Snauw ik. 'Graag gedaan.' Knipoogt hij. Ik draai met mijn ogen. 'Timmy komaan, je ziet toch zelf ook dat je haar niet kan temmen. Ik kan dat wel. Pa is veel trotser op mij, omdat het mij wel lukt en jou niet.' Dit wordt nog wat broers die ruzie maken als twee kleine kinderen. 'Ze gehoorzaamt toch.' gaat Tim in de aanval. 'Meen je dat? Bij je vorige meisje dacht je dat ook, ze is voor je ogen in je auto gesprongen en weg gereden en je ging er niet eens achterna.' Zegt Jaden spottend. 'Ik kon niets doen.' Zegt Tim stil. 'Leugenaar dat kon je wel. Ze had die chip in haar arm je kon haar makkelijk volgen.' 'Jij wist van die chip? Waarom zei je niets.' 'Omdat je mijn broertje bent. En je was toch al slecht bezig. Nu is pa enkel trotser op mij.' zegt Jaden met een grote grijns.  'Smeerlap.' Sist Tim stil. 

'Weet broertje, dat als ik dat wil, ik heel snel van jouw meisje mijn meisje kan maken. Al is het maar voor een paar dagen. Dan nog kan ik meer doen dan jij in je hele leven zal kunnen.' Tim deinst achteruit en komt beschermend voor me staan. 'Je blijft met je poten van haar af, versta je mij.' 'Tim jij kan haar niet temmen je kan haar niet eens slagen, en het wordt erger je wordt je zelfs verliefd op haar. Wij spelen zulke gevoelens en horen dat niet echt te voelen. We nemen ze mee naar bed, straffen ze wanneer ze iets fout doen of wanneer het ons gewoon uit komt.' Een traan rolt over mijn wang. Ik zit gevangen en heb geen schijn van kans hier goed uit te komen. Ik hoopte namelijk van wel vanwege Tim maar zijn bloed eigen broer en vader zijn zelfs tegen hem. Ik wist niet dat het zo ging aflopen. 

'Waar het om draait, dat is me toch gelukt. Ze vertrouwd me en gehoorzaamt me, dat is het doel toch?' zegt Tim al iets rustiger. 'Tim je bent net zoals mama. Zij was ook zo naïef.' zegt Jaden verafschuwend. 'Jaden nu ga je té ver!' roept Tim luid. Ik heb hem nog nooit zo kwaad gezien. Niet dat ik hem al zo lang ken, maar dit had ik echt niet van hem verwacht. 'Jij weet toch hoe je op de wereld kwam hé Timmy. Niet omdat ze een tweede kind wouden. Pa verkrachte mama en daar kwam jij van. Mama was zo naïef om met onze pa een kind te maken. En wanneer ze zelfs een tweede kind wilde is onze pa zijn ware aard boven gekomen. Hij heeft haar verkracht, en daardoor werd ze zwanger. Bij de geboorte van dat ongeluk stierf ze. Jij bent dus mama's doodsoorzaak, ben je nu nog zo zeker van alles?' 

Tim kookt van woede maar toch staan de tranen in zijn ogen. Hij staat aan de grond genageld. Ik kijk boos naar Jaden en ga naar Tim. Ik wil zijn hand nemen maar hij slaagt hem weg. De tranen stromen uit zijn ogen. Jaden loopt al lachend de kamer uit en Tim laat zich vallen op het bed nog steeds wenend. Ik ga naast hem zitten maar ik weet niet wat ik moet zeggen. Ik leg mijn hand in de zijne maar zwijg. Hij kijkt me met die schattige oogjes aan ik kan er niets aan doen maar hij is echt schattig. Ik ga op mijn knieën naast hem zitten en veeg wat tranen van zijn wang. Een klein lachje is van zijn gezicht af te lezen. Onze handen zijn ondertussen  in elkaar gevlochten. We komen steeds dichterbij, en na een paar seconden raken onze lippen elkaar. Nooit gedacht dat ik dit zou zeggen maar, ik geniet. We genieten beide. Beide met onze ogen dicht... even weg van deze wereld.