တကယ်ပဲလား ကျန်းချန် ပြောသလိုသာဆို
ရင် မင်းကိုယ့်ဆီက ချစ်တယ် ဆိုတဲ့ စကားလေးကို မျှော်လင့်နေတာလား။ တကယ်ဆို မှန်ပါလေ ကိုယ် မင်းကြားချင်တဲ့ ထိုစကားကို ကမ္ဘာကြီး တစ်ခုလုံးပါ ကြားသွားအောင် ကိုယ်အော်ပြောလိုက်မှာပါ။ ခဏလောက် ထပ်စောင့်ပေးပါ ထိုစကားလေးပြောဖို့ ကိုယ်မင်းဆီ လာနေပါပြီ။
Xiao Zhanတစ်ယောက် မျှော်လင့်ခြင်းတစ်ပွေ့တစ်ပိုက်နဲ့ ချစ်ရသူဆီ သွားတဲ့လမ်းမှာ အပြုံးပန်းတွေ ဝေဆာလို့။
မနက်ခင်းနေရောင် နုနုလေးနဲ့အတူ Xiao Zhanရဲ့ တက်ကြွနေတဲ့ ပုံရိပ်လေးက သိပ်ကို လိုက်ဖက်သည်။
လာရာလမ်းတစ်လျှောက် ပြုံးပျော်ခဲ့ရပေမဲ့ သူ့ရဲ့ အိမ်ခလေးအရောက်မှာ ပိုင်ရှင်က မရှိဘူးတဲ့။ "ဘယ်သွားခဲ့တာလဲ" မေးတော့ "သူ့ သတို့သမီးလောင်းနဲ့ အတူ အခမ်းအနားအပြင်အဆင် သွားကြည့်ကြတယ္" တဲ့။ တကယ်ပဲ သူမအားတော့တာပဲ။ မင်္ဂလာပွဲကို သူတို့ ကျင်းပတော့မယ်ပေါ့။ ဒါဆိုရင် ကိုယ်က အပြင်လူသက်သက် သူ့ရဲ့ မင်္ဂလာပွဲကိုတောင် ဖိတ်ခြင်းမခံရလေသော အမေ့ခံ လူသား သက်သက်ပဲလား။
ချစ်ခဲ့ဖူးတယ် ဆိုတာ မပြောချင်တော့တာဆိုရင်လည်း ထားတော့ မုန်းတဲ့လူအနေနဲ့ တောင် လှောင်ပြောင်ဖို့ မတွေးလိုက်ဘူးလား။ အနည်းဆုံးတော့ နောက်ဆုံးလက်ဆောင်အဖြစ် မင်းလက်စားချေတာလေးပဲ ဖြစ်ဖြစ် ကိုယ်လိုချင်ခဲ့တာ။ ဒီလို ဥပက္ခာတော့ ကိုယ်မလိုချင်ဘူး။
"ဘယ်သူလဲ"
တည်တည်ငြိမ်ငြိမ်နဲ့ အမေးစကားသံကြောင့် Xiao Zhan အသံလာရာ လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ သူ့ဆီ လျှောက်လာနေတဲ့ အဖွားတစ်ယောက်။ အသက်ကြီးပုံရပေမဲ့ အဖွားရဲ့ ပုံစံက ဖြတ်လတ် သွက်လက်နေဆဲ။
သေချာပေါက် သူက ခလေးရဲ့ အဖွားပဲ ထင်ပါရဲ့။
"မင်္ဂလာပါ အဖွား ကျွန်တော့်နာမည်က Xiao Zhanပါ အဖွား"
"သားက ဘယ်သူ့ကို လာရှာတာလည်း မသိဘူး"
"ခ~~~ အင် ~~~ ဥက္ကဌဝမ်ကို လာရှာတာဗျ။ သူနဲ့အလုပ်အကြောင်း နည်းနည်းဆွေးနွေးချင်လို့ဗျ"
"သြော် ဟုတ်လား မြေးလေးက သူ့သတို့သမီးလောင်းလေးနဲ့ အပြင်ထွက်သွားတယ်သား ဘယ်တော့ ပြန်လာမလဲ မသိသေးဘူး"
"သြော် ဟုတ်လားဗျ ဖုန်းအရင်မဆက်ထားရလို့ဗျ"
"ဟောကြည့် ပြောရင်း ဆိုရင်းနဲ့တောင် ပြန်ရောက်လာကြပြီ"
လန်အဖွားရဲ့ စကားကြောင့် Xiao Zhan အိမ်တံခါးဝကို အကြည့်ပို့မိတော့ လူက မျက်လုံးအဝိုင်းသားနဲ့ ခဏတာတော့ ကြောင်အ သွားမိလေသည်။ ပြောစကား မရှိဘူး ပြောရင် ပိုမှန်မယ် ထင်ပါတယ်။
ကျွန်တော် သိပ်ချစ်ရတဲ့ သူလေး အင်း သူလေးနှစ်ယောက် အရင်တုန်းက ရင်ခုန်သံလေးရယ် ပစ္စုပ္ပန်မှာကော အနာဂတ်မှာပါ ရင်ခုန်စေနိုင်တဲ့ တစ်ဦးတည်းသောသူလေးရယ် အထုတ်ကိုယ်စီဆွဲလို့ ရယ်ရယ်မောမောနဲ့ အိမ်ထဲ ဝင်လာကြတယ်။ ပြုံးပျော်နေတဲ့ လန်္အဖွားရယ်။ အားလုံးက မိသားစုတွေ အရမ်းကို ချစ်ဖို့ကောင်းတာပဲ။
ဒါဆို ကျွန်တော်က ဒီအိမ်တော်အတွက် လူပိုဖြစ်သွားတာလား။ သူများမိသားစုကြား မျက်နှာငယ်လေးနဲ့ ယောင်လည်လည် ဖြစ်နေတာလား? ကျွန်တော် ဘာဖြစ်သွားတာလဲ?
အတွေးထဲ နစ်မြောသွားတဲ့ Xiao Zhan နည်းတူ အိမ်ထဲ ပျော်ပျော်ပါးပါးနဲ့ ဝင်လာတဲ့ နှစ်ယောက်ကလည်း ချက်ချင်းဆိုသလိုပဲ မျက်နှာလေးညိုးသွားရလေသည်။
ဘယ်လိုမှ ထင်မှတ်မထားတဲ့ အခြေအနေ မှာမို့ထင် ဘယ်သူတစ်ဦးတစ်ယောက်မှလည်း စကားတို့ ဆိုမလာခဲ့။
အခြေအနေကို ရိပ်မိသွားဟန်ရှိတဲ့ လန်အဖွားက ချောင်းတစ်ချက်ဟန့်ပြီး~~~
"အဟမ်း ဟိုလေ မြေးလေး ဒီက သားလေးXiao Zhanက အလုပ်အကြောင်း ဆွေးနွေးချင်လို့တဲ့။ မြေးမလေး Hae Yeonကတော့ အဖွားနဲ့ လာ ဟင်းချက်ကြမယ်နော် သားတို့နှစ်ယောက် အလုပ်အကြောင်းဆွေးနွေးလို့ ပြီးသွားရင် ထမင်းစားလို့ ရအောင်လို့"
"ဟုတ်ဖွားဖွား "
အဖွားစကားကိုလည်း နာခံရာကျသလို ထိုနှစ်ဦးကိုလည်း နှစ်ယောက်တည်း စကားပြောစေဖို့ Hae ရှောင်ပေးချင်သည်။ ရလဒ်က ဘယ်လိုပဲ ထွက်လာပါစေတော့ Yibo စိတ်ချမ်းသာရင်ကို သူမအနေနဲ့ ကျေနပ်နေမိသည်။
စံအိမ်ကြီးရဲ့ ပန်းခြံထဲက ခုံတန်းလေးပေါ်မှာ ထိုင်နေတဲ့ လူနှစ်ယောက် ကျောက်ရုပ်ကြီးအလား ငြိမ်သက်လွန်း၏။
ကိုယ်ပဲ စပြောမလိုလို သူပဲ စပြောမလိုလိုနဲ့ ဘယ်သူမှလည်း စပြောမလာခဲ့။
နီးရက်နဲ့ဝေးဆိုတာကြီးကို အသေအချာ ခံစားကြည့်လိုက်တော့ နင့်နေအောင်ကို ခံစားခဲ့ရပါတယ်။
"Xiao Zhan ခင်များ ကျွန်တော်နဲ့ ဆွေးနွေးစရာ ကိစ္စရှိတယ်ဆို"
"ချစ်တယ်"
"ဟင်"
သူ့အမေးစကားကို အဖြေပြန်မပေးပါပဲ
"ချစ်တယ်" ဆိုတဲ့ စကားလေးကိုသာ ပါးစပ်ထဲ ထွက်ကျသွားသည်။ စဥ်းစားထားသမျှ စကားလုံးလှလှတွေက လည်ဝထိ ရောက်ခဲ့ပေမဲ့ နှုတ်ဖျားဆီကိုတော့ ရောက်ရှိမလာခဲ့။ အကြောင်းအရာလေးက ရိုးရှင်းနေပါရက်နဲ့ ရှုပ်ထွေးလွန်းတယ်။
ကျွန်တော့် စကားကြောင့် ခလေးက မျက်ဝန်းအဝိုင်းသားနဲ့ ကျွန်တော့်ကို ငေးကြည့်လာတယ်။ မယုံနိုင်တဲ့ မျက်ဝန်းတွေနဲ့ဆို ပိုမှန်မယ်။ စူးစမ်းလိုဟန် နဲ့ မျက်ဝန်းလေးက သိပ်ကို လှပသည်။
"မင်း မျှော်လင့်ခဲ့ရတယ်မလား? ကိုယ္လာတာ နောက်မကျသေးဘူးမလား? ကိုယ် အခုပြောဖို ့ သတ္တိရှိပြီမို့ ကိုယ်မင်းကို အရမ်းချစ်တယ် ခလေး။ ကိုယ်တို့ အရင်လို ပြန်ဖြစ်ကြရအောင်ပါနော်။"
သူ့ရဲ့ လက်ကို အသာဆုပ်ကိုင်တော့ သူလေးက ရုန်းထွက်သွားပြန်သည်။
"ဘာလို့ အခုမှလည်း ဘာလို့ အခုမှ လာပြောနေတာလဲ အခုမှလာတော့ ကျွန်တော်က ဘာလုပ်ပေးရမှာလဲ"
"မင်္ဂလာပွဲဖြတ်လိုက်လေနော် ။ ဒီလိုသာဆိုရင် ကိုယ်တို့ စိတ်မရှုပ်ရတော့ဘူးေ့လ နော္ ခလေးနော်"
ဝမ်းသာအားရနဲ့ Xiao Zhan ပြောခဲ့ပေမဲ့ Yiboက တစ်နေရာရာကို စိုက်ကြည့်ရင်း~~~
"မိန်းခလေးတစ်ယောက်ရဲ့ အရှက်တရားနဲ့ သိက္ခာကို ခင်များ ဘယ်လိုထင်လဲ"
"ဟင်"
"သူမက ဘာမှားနေလို့လဲ"
"~~~~"
"မိန်းခလေးတစ်ယောက်ရဲ့ သိက္ခာကို ကျွန်တော် မဖျက်ဆီးနိုင်ဘူး။ တောင်းပန်ပါတယ်။"
မျက်ရည်တာလေး ကျိုးလို့ တောင်းပန်လာတဲ့ ချစ်ရသူလေးကြောင့် Xiao Zhan ပြာယာခတ်ရလေသည္။
"ခ ခလေးလည်း ကိုယ့်ကို ချစ်တယ် မဟုတ်ဘူးလား ခလေးပြောလေ"
Yibo ငိုကျွေးရင်းသာ ခေါင်းညိတ်ပြသည်။
"ချစ်တယ် အရမ်းပဲ အရမ်းချစ်ပါတယ် ဒါပေမဲ့~~~"
"ဒါပေမဲ့ ဘာဖြစ်လို့လဲ ခလေးရဲ့ "
"ဒါပေမဲ့ တန်ဘက်ခါ မင်္ဂလာပွဲမှာ ကျွန်တော္ Xiao Zhan လက်ကို မဆုပ်ကိုင်ထားချင်တော့ဘူး။
~~~~
တစ်ချို့ အဖြေလေးတွေက တည့်မတ်မနေပေမဲ့ အရမ်းထိမိတယ်။
~_~_~_~_~_~_~_~_~_~_~_~
YIBOလေးကိုစိတ်မတိုကြပါနဲ့ရေးတဲ့သူကိုပဲစိတ်တိုလိုက်ကြပါ
Zawgyi
တကယ္ပဲလား က်န္းခ်န္ ေျပာသလိုသာဆို
ရင္ မင္းကိုယ့္ဆီက ခ်စ္တယ္ ဆိုတဲ့ စကားေလးကို ေမ်ွာ္လင့္ေနတာလား။ တကယ္ဆို မွန္ပါေလ ကိုယ္ မင္းၾကားခ်င္တဲ့ ထိုစကားကို ကမ႓ာႀကီး တစ္ခုလံုးပါ ၾကားသြားေအာင္ ကိုယ္ေအာ္ေျပာလိုက္မွာပါ။ ခဏေလာက္ ထပ္ေစာင့္ေပးပါ ထိုစကားေလးေျပာဖို႔ ကိုယ္မင္းဆီ လာေနပါၿပီ။
Xiao Zhanတစ္ေယာက္ ေမ်ွာ္လင့္ျခင္းတစ္ေပြ့တစ္ပိုက္နဲ႔ ခ်စ္ရသူဆီ သြားတဲ့လမ္းမွာ အၿပံဳးပန္းေတြ ေဝဆာလို႔။
မနက္ခင္းေနေရာင္ ႏုႏုေလးနဲ႔အတူ Xiao Zhanရဲ့ တက္ႂကြေနတဲ့ ပံုရိပ္ေလးက သိပ္ကို လိုက္ဖက္သည္။
လာရာလမ္းတစ္ေလ်ွာက္ ၿပံဳးေပ်ာ္ခဲ့ရေပမဲ့ သူ႔ရဲ့ အိမ္ခေလးအေရာက္မွာ ပိုင္ရွင္က မရိွဘူးတဲ့။ "ဘယ္သြားခဲ့တာလဲ" ေမးေတာ့ "သူ႔ သတို႔သမီးေလာင္းနဲ႔ အတူ အခမ္းအနားအျပင္အဆင္ သြားၾကည့္ၾကတယ္" တဲ့။ တကယ္ပဲ သူမအားေတာ့တာပဲ။ မဂၤလာပြဲကို သူတို႔ က်င္းပေတာ့မယ္ေပါ့။ ဒါဆိုရင္ ကိုယ္က အျပင္လူသက္သက္ သူ႔ရဲ့ မဂၤလာပြဲကိုေတာင္ ဖိတ္ျခင္းမခံရေလေသာ အေမ့ခံ လူသား သက္သက္ပဲလား။
ခ်စ္ခဲ့ဖူးတယ္ ဆိုတာ မေျပာခ်င္ေတာ့တာဆိုရင္လည္း ထားေတာ့ မုန္းတဲ့လူအေနနဲ႔ ေတာင္ ေလွာင္ေျပာင္ဖို႔ မေတြးလိုက္ဘူးလား။ အနည္းဆံုးေတာ့ ေနာက္ဆံုးလက္ေဆာင္အျဖစ္ မင္းလက္စားေခ်တာေလးပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္လိုခ်င္ခဲ့တာ။ ဒီလို ဥပကၡာေတာ့ ကိုယ္မလိုခ်င္ဘူး။
"ဘယ္သူလဲ"
တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္နဲ႔ အေမးစကားသံေၾကာင့္ Xiao Zhan အသံလာရာ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ႔ဆီ ေလ်ွာက္လာေနတဲ့ အဖြားတစ္ေယာက္။ အသက္ႀကီးပံုရေပမဲ့ အဖြားရဲ့ ပံုစံက ျဖတ္လတ္ သြက္လက္ေနဆဲ။
ေသခ်ာေပါက္ သူက ခေလးရဲ့ အဖြားပဲ ထင္ပါရဲ့။
"မဂၤလာပါ အဖြား ကြၽန္ေတာ့္နာမည္က Xiao Zhanပါ အဖြား"
"သားက ဘယ္သူ႔ကို လာရွာတာလည္း မသိဘူး"
"ခ~~~ အင္ ~~~ ဥကၠဌဝမ္ကို လာရွာတာဗ်။ သူနဲ႔အလုပ္အေၾကာင္း နည္းနည္းေဆြးေနြးခ်င္လို႔ဗ်"
"ေၾသာ္ ဟုတ္လား ေျမးေလးက သူ႔သတို႔သမီးေလာင္းေလးနဲ႔ အျပင္ထြက္သြားတယ္သား ဘယ္ေတာ့ ျပန္လာမလဲ မသိေသးဘူး"
"ေၾသာ္ ဟုတ္လားဗ် ဖုန္းအရင္မဆက္ထားရလို႔ဗ်"
"ေဟာၾကည့္ ေျပာရင္း ဆိုရင္းနဲ႔ေတာင္ ျပန္ေရာက္လာၾကၿပီ"
လန်အဖြားရဲ့ စကားေၾကာင့္ Xiao Zhan အိမ္တံခါးဝကို အၾကည့္ပို႔မိေတာ့ လူက မ်က္လံုးအဝိုင္းသားနဲ႔ ခဏတာေတာ့ ေၾကာင္အ သြားမိေလသည္။ ေျပာစကား မရိွဘူး ေျပာရင္ ပိုမွန္မယ္ ထင္ပါတယ္။
ကြၽန္ေတာ္ သိပ္ခ်စ္ရတဲ့ သူေလး အင္း သူေလးႏွစ္ေယာက္ အရင္တုန္းက ရင္ခုန္သံေလးရယ္ ပစၥုပၸန္မွာေကာ အနာဂတ္မွာပါ ရင္ခုန္ေစႏိုင္တဲ့ တစ္ၪီးတည္းေသာသူေလးရယ္ အထုတ္ကိုယ္စီဆြဲလို႔ ရယ္ရယ္ေမာေမာနဲ႔ အိမ္ထဲ ဝင္လာၾကတယ္။ ၿပံဳးေပ်ာ္ေနတဲ့ လန္္အဖြားရယ္။ အားလံုးက မိသားစုေတြ အရမ္းကို ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတာပဲ။
ဒါဆို ကြၽန္ေတာ္က ဒီအိမ္ေတာ္အတြက္ လူပိုျဖစ္သြားတာလား။ သူမ်ားမိသားစုၾကား မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔ ေယာင္လည္လည္ ျဖစ္ေနတာလား? ကြၽန္ေတာ္ ဘာျဖစ္သြားတာလဲ?
အေတြးထဲ နစ္ေျမာသြားတဲ့ Xiao Zhan နည္းတူ အိမ္ထဲ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးနဲ႔ ဝင္လာတဲ့ ႏွစ္ေယာက္ကလည္း ခ်က္ခ်င္းဆိုသလိုပဲ မ်က္ႏွာေလးညိုးသြားရေလသည္။
ဘယ္လိုမွ ထင္မွတ္မထားတဲ့ အေျခအေန မွာမို႔ထင္ ဘယ္သူတစ္ၪီးတစ္ေယာက္မွလည္း စကားတို႔ ဆိုမလာခဲ့။
အေျခအေနကို ရိပ္မိသြားဟန္ရိွတဲ့ လန္အဖြားက ေခ်ာင္းတစ္ခ်က္ဟန္႔ၿပီး~~~
"အဟမ္း ဟိုေလ ေျမးေလး ဒီက သားေလးXiao Zhanက အလုပ္အေၾကာင္း ေဆြးေနြးခ်င္လို႔တဲ့။ ေျမးမေလး Hae Yeonကေတာ့ အဖြားနဲ႔ လာ ဟင္းခ်က္ၾကမယ္ေနာ္ သားတို႔ႏွစ္ေယာက္ အလုပ္အေၾကာင္းေဆြးေနြးလို႔ ၿပီးသြားရင္ ထမင္းစားလို႔ ရေအာင္လို႔"
"ဟုတ္ဖြားဖြား "
အဖြားစကားကိုလည္း နာခံရာက်သလို ထိုႏွစ္ၪီးကိုလည္း ႏွစ္ေယာက္တည္း စကားေျပာေစဖို႔ Hae ေရွာင္ေပးခ်င္သည္။ ရလဒ္က ဘယ္လိုပဲ ထြက္လာပါေစေတာ့ Yibo စိတ္ခ်မ္းသာရင္ကို သူမအေနနဲ႔ ေက်နပ္ေနမိသည္။
စံအိမ္ႀကီးရဲ့ ပန္းၿခံထဲက ခံုတန္းေလးေပၚမွာ ထိုင္ေနတဲ့ လူႏွစ္ေယာက္ ေက်ာက္ရုပ္ႀကီးအလား ၿငိမ္သက္လြန္း၏။
ကိုယ္ပဲ စေျပာမလိုလို သူပဲ စေျပာမလိုလိုနဲ႔ ဘယ္သူမွလည္း စေျပာမလာခဲ့။
နီးရက္နဲ႔ေဝးဆိုတာႀကီးကို အေသအခ်ာ ခံစားၾကည့္လိုက္ေတာ့ နင့္ေနေအာင္ကို ခံစားခဲ့ရပါတယ္။
"Xiao Zhan ခင္မ်ား ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ ေဆြးေနြးစရာ ကိစၥရိွတယ္ဆို"
"ခ်စ္တယ္"
"ဟင္"
သူ႔အေမးစကားကို အေျဖျပန္မေပးပါပဲ
"ခ်စ္တယ္" ဆိုတဲ့ စကားေလးကိုသာ ပါးစပ္ထဲ ထြက္က်သြားသည္။ စဥ္းစားထားသမ်ွ စကားလံုးလွလွေတြက လည္ဝထိ ေရာက္ခဲ့ေပမဲ့ ႏႈတ္ဖ်ားဆီကိုေတာ့ ေရာက္ရိွမလာခဲ့။ အေၾကာင္းအရာေလးက ရိုးရွင္းေနပါရက္နဲ႔ ရႈပ္ေထြးလြန္းတယ္။
ကြၽန္ေတာ့္ စကားေၾကာင့္ ခေလးက မ်က္ဝန္းအဝိုင္းသားနဲ႔ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေငးၾကည့္လာတယ္။ မယံုႏိုင္တဲ့ မ်က္ဝန္းေတြနဲ႔ဆို ပိုမွန္မယ္။ စူးစမ္းလိုဟန္ နဲ႔ မ်က္ဝန္းေလးက သိပ္ကို လွပသည္။
"မင္း ေမ်ွာ္လင့္ခဲ့ရတယ္မလား? ကိုယႅာတာ ေနာက္မက်ေသးဘူးမလား? ကိုယ္ အခုေျပာဖို ့ သတၲိရိွၿပီမို႔ ကိုယ္မင္းကို အရမ္းခ်စ္တယ္ ခေလး။ ကိုယ္တို႔ အရင္လို ျပန္ျဖစ္ၾကရေအာင္ပါေနာ္။"
သူ႔ရဲ့ လက္ကို အသာဆုပ္ကိုင္ေတာ့ သူေလးက ရုန္းထြက္သြားျပန္သည္။
"ဘာလို႔ အခုမွလည္း ဘာလို႔ အခုမွ လာေျပာေနတာလဲ အခုမွလာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္က ဘာလုပ္ေပးရမွာလဲ"
"မဂၤလာပြဲျဖတ္လိုက္ေလေနာ္ ။ ဒီလိုသာဆိုရင္ ကိုယ္တို႔ စိတ္မရႈပ္ရေတာ့ဘူးေ့လ ေနာ္ ခေလးေနာ္"
ဝမ္းသာအားရနဲ႔ Xiao Zhan ေျပာခဲ့ေပမဲ့ Yiboက တစ္ေနရာရာကို စိုက္ၾကည့္ရင္း~~~
"မိန္းခေလးတစ္ေယာက္ရဲ့ အရွက္တရားနဲ႔ သိကၡာကို ခင္မ်ား ဘယ္လိုထင္လဲ"
"ဟင္"
"သူမက ဘာမွားေနလို႔လဲ"
"~~~~"
"မိန္းခေလးတစ္ေယာက္ရဲ့ သိကၡာကို ကြၽန္ေတာ္ မဖ်က္ဆီးႏိုင္ဘူး။ ေတာင္းပန္ပါတယ္။"
မ်က္ရည္တာေလး က်ိဳးလို႔ ေတာင္းပန္လာတဲ့ ခ်စ္ရသူေလးေၾကာင့္ Xiao Zhan ျပာယာခတ္ရေလသည္။
"ခ ခေလးလည္း ကိုယ့္ကို ခ်စ္တယ္ မဟုတ္ဘူးလား ခေလးေျပာေလ"
Yibo ငိုေကြၽးရင္းသာ ေခါင္းညိတ္ျပသည္။
"ခ်စ္တယ္ အရမ္းပဲ အရမ္းခ်စ္ပါတယ္ ဒါေပမဲ့~~~"
"ဒါေပမဲ့ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ခေလးရဲ့ "
"ဒါေပမဲ့ တန္ဘက္ခါ မဂၤလာပြဲမွာ ကြၽန္ေတာ္ Xiao Zhan လက္ကို မဆုပ္ကိုင္ထားခ်င္ေတာ့ဘူး။
~~~~
တစ္ခ်ိဳ႕ အေျဖေလးေတြက တည့္မတ္မေနေပမဲ့ အရမ္းထိမိတယ္။
~_~_~_~_~_~_~_~_~_~_~_~
YIBOေလးကိုစိတ္မတိုၾကပါနဲ႔ေရးတဲ့သူကိုပဲစိတ္တိုလိုက္ၾကပါ