အံဖွယ်စနစ်ပိုင်ရှင်
အပိုင်း ၆၁ ခုနစ်ဆယ့် နှစ်နာရီလုံး စာလုပ်ခြင်း
ဝမ်ရှောင်တုံးက နောက်ဆုံးအဆင့်ကို လုပ်ပြီးသွားတာနဲ့ သူက ဒေတာပက်ကေ့တွေကို ဖွင့်လိုက်ကာ လုကျိုးကို ကြည့်လိုက်သည်။
ပရိုဂရမ္ကို တွက်ချက်တဲ့ ပုံစံကေတာ့ ပြီးသွားပြီ ။အကြာအေဝးကို လနဲ့အနီးစပ်ဆုံး ဘက်ခြမ်းတွေကိုပဲ တွက်ချက်ရတော့မယ်။ အမြန်နှုန်း ပြီးတော့ ပြောင်းလဲသွားမယ့် ဦးတည်ရာဘက်တွေရဲ့ တွက်ချက်မှု အနီးစပ္ဆုံးကို ဆက်လုပ်ရလိမ့်မယ်။ ငါ မင်းကို အီးမေး ပို့ပေးရမလား
လုကျိုးက စာတမ်း ရေးသားနေခြင်း ဖြစ်သည်။ သူက ခေါင်းပင်မမော့ဘဲ ပြန်ပြော၏။
ငါ့ကို ကျူကျူဆီကပဲ ပို့လိုက်
ဝမ်ရှောင်တုံး ကောင်းပြီ ပြီးရင် ဘာထပ်လုပ်ရမလဲ
လုကျိုးက ဝမ်ရှောင်တုံး နောက်ထပ် တွက်ချက်ရမယ့် အပိုင်းတွေကို ပြောပြလိုက်သည်။ ထို့နောက် ဝမ်ရှောင်တုံးရဲ့ ခုံပေါ်သို့ အေဖိုး စာမျက်နှာအပြည့်ရေးထားတဲ့ စာရွက်တွေကို ပေးလိုက်သည်။ ဒါက ဝမ်ရှောင်တုံး နောက်ထပ် တွက်ချက်ရမယ့် အပိုင်းတွေဖြစ်၏။
ဝမ်ရှောင်တုံး ထိုစာရွက်က ဒေတာတွေကို ကြည့်ပြီး လက်ရှိသုံးနေတဲ့ ဆော့ဝဲထက်ပိုပြီး ဆရာက်ကာ ဒေတာမြေပုံတွေ မြန်ဆန်တဲ့ ဒေတာ အပလီကေးရှင်းဆော့ဝဲကို ပြောင်းလိုက်သည်။ အမူအရာမဲ့စွာနဲ့ပဲ သူပြောလိုက်၏။
ကောင်းပြီ
သူတို့နှစ်ယောက်က တိတ်တိတ်ဆိတ်ဆိတ် အတူတကြ ပူးပေါင်းကာ ကိုယ်ပိုင်ကျွမ်းကျင်ရာ နယ်မြေတွင် တိုက်ပွဲဝင်ရင်း လုပ်ဆောင်နေကြသည်။
လင်းယွီရှန်း ကွန်ပြူတာ ခန်းမထဲသို့ တိတ်တဆိတ် ပြန်လာတဲ့အခါ ဆယ့်နှစ်နာရီ ထိုးနေခဲ့လေပြီ။ သူမက အဝါရောင် ထမင်းဘူးတွေနဲ့ ကော်ဖီဗူး နှစ်ဗူးကို ထည့်ထားသည့် ပလပ်စတစ်အိတ်ကို စားပွဲပေါ် တင်လိုက်သည်။
ပါရမီရှင်တို့ရေ စားဖို့ အချိန်ကျပြီနော်
ဝမ်ရှောင်တုံးက အရင်ထပြီး သူ့ဝေစုကို ဆွဲသည်။ ထို့နောက် အပြုံးနဲ့ ပြော၏။
ကျေးဇူးတင်ပါတယ်
သဘာဝကျကျပင် လင်းယွီရှန်းကလည်း ပြန်ပြုံးပြသည်။ သူမက လုကျိုးနားသို့ သြားကာ ပြောလိုက်၏။
ဒါက နင့်အတွက်
လုကျိုးက ခေါင်းပင် မော့မကြည့်ဘဲ ပြန်ပြောလိုက်သည်။
ဘေးမှာ ထား ထားပေးပါလား။ ငါ ဒါလေး တွက်ပြီးရင် စားလိုက်မယ်
ကောင်းပြီ
လင်းယွီရှန်း သမ်းကာ အဆောင်ကို ပြန်သွားတဲ့အချိန်တွင်တော့ ည ကိုးနာရီ ထိုးနေခဲ့ပြီ။ ဝမ်ရှောင်တုံးကလည်း ဆယ်နာရီလောက်တွင် အဆောင် ပြန်သွားခဲ့သည်။ မနက်ဖြန်တွင် တကယ့် အဓိက လုပ်ဆောင်ရမှာက သူဖြစ်သည်မို့ စောစော အိပ်ဖို့လိုသည်။
ထိုအခိုက် လုကျိုးနဲ့ အခြားလူအနည်းငယ်သာ ကွန်ပြူတာခန်းထဲ ကျန်ရစ်တော့သည်။
သင်္ချာဌာနက ပါရမီရှင် လျှိုယွန်တုံးကလည်း လျှို့လွေ့နဲ့အတူ ရှိနေသေးပေသည်။
တတိယနှစ်က ရူပဗေဒ ပါရမီရှင်က လျှို့လွေ့ရဲ့ ဘေးနားတွင် ထိုင်သည်။
သူတို့ရဲ့အဖွဲ့က တကယ္ကို ထူးခြားကာ ပါရမီရှိလွန်းတဲ့ သူတွေနဲ့ ဖွဲ့စည်းထားခြင်း ဖြစ်သည်။ ခေါင်းဆောင်က ပရိုဂရမ်ပိုင်းတွင် တော်ပြီး တွက်ချက်ခြင်းတော့ မရပေမယ့် ပုံစံငယ်တည်ဆောက်တဲ့ အပိုင်းတွင်တော့ တော်သေးပြန်သည်။ လျှို့လွေ့က ပုံစံငယ်တည်ဆောက်တာ ပြီးသွားတဲ့အခါ စာတမ်း ရေးဖို့အတွက် အခြားလူတစ်ယောက်ကို ပေးလိုက်ရုံသာ ဖြစ်၏။
တတိယနှစ် ပါရမီရှင် ရူပဗေဒ ကျောင်းသားက မေးလိုက်သည်။
အဲ့ကောင်က မင်းတို့ အဆောင်က မလား
လျှို့လွေ့က ခေါင်းငြိမ့်လိုက်သည်။
ဟုတ်တယ်
ရူပဗေဒ ကျောင်းသားက ပုံမှန်အတိုင်းပြောသည်။
ဒီကောင်က တော်တော်လွန်ပါတယ်ကွာ ။ငါ ရေချိုးခန်း သွားတုန်းကလည်း သူ့ကို ကြည့်နေတာ ။သူက မေးခွန်းအေကို ရွေးလိုက်တာတဲ့ကွာ။ အေကို ရွေးတဲ့သူက တော်တော် နည်းတယ်လေ
လျှို့လွေ့ သိချင်စိတ်အပြည့်နဲ့ ပြောလိုက်သည်။
ဒါဆို ငါတို့ကလည်း ဘာလို့ အေကို မရွေးတာလဲ
လျှို့လွေ့က ဘီကို တစ်ခဏအတွင်း ဖြေရှင်းနိုင်ခဲ့ကာ လွယ်တယ်လို့လည်း မခံစားရသလို ခက်တယ်လို့လည်း မခံစားရေပ။
ရူပဗေဒ ပညာရှင်က ယဉ်ကျေးမနေဘဲ ပြန်ပြော၏။
ဒီနေ့အတွက် မင်းတို့ ပဲရှိတာလေ ။ငါကေရာ မေးခွန်းဘီကို ရွေးချင်တယ် ထင်လို့လား
လျှို့လွေ့
အခြားအသင်းထဲမှ လူမ်ား
နောက်နေ့မနက် သုံးနာရီထိုးတဲ့အခါ ကွန်ပြူတာ ခန်းထဲတွင် လူငါးယောက်သာ ကျန်တော့သည်။
လေးနာရီထိုးတဲ့ အချိန်တွင်တော့ လုကျိုး တစ်ယောက်တည်းသာ ကွန်ပြူတာရှေ့တွင် ရှိတော့သည်။
နေက စထြက္လာတဲ့အခါ အလင်းရောင်က လုကျိုး ကိုယ်ပေါ် ဖြာကျလာသည်။ ထိုအချိန်တွင်မှ လုကျိုးက စာတမ်းရဲ့ နောက်ဆုံး တွက်ချက်မှု အပိုင်းကို ပြီးသွားခြင်း ဖြစ်သည်။ ဝမ်ရှောင်တုံးက အခန်းတံခါးကို ဖွင့်လိုက်ရင်း ဝင်လာခဲ့သည်။
ပြီးသွားပြီလား
ပြီးသွားပြီ
လုကျိုးပြောလိုက်သည်။ သူက သက်ပြင်းချရင်း ဆက်ပြော၏။
အခြေခံ ပုံစံငယ် တည်ဆောက်တာတော့ ပြီးသွားပြီ ။ကျန်တဲ့အပိုင်းကတော့ ပရိုဂရမ်ရဲ့ အစီအစဉ်ချတဲ့ အပိုင်းတွေပဲ။ ပြီးတော့ အသေးစိတ် ပြောင်းလဲမှုတွေကို တွက်ချက်ရအုံးမယ်။ မင်း အလှည့် ပြီးသွားရင်တော့ ငါ စာတမ်း ဆက်ရေးလို့ ရပြီ
ဝမ်ရှောင်တုံး ခေါင်းငြိမ့်လိုက်သည်။ ထို့နောက် သူက ပြောသည်။
ငါ သိပြီ သွားနားတော့လေ
ကောင်းပြီ
လုကျိုး သူ့မျက်ခုံးတွေကို အနည်းငယ် နှိပ်နယ်လိုက်သည်။ ပြီးနောက် ခေါင်းခါရင်း မတ္တပ္ထရပ္လိုက္ကာ အခန်း အပြင်ဘက်သို့ လျှောက်သွားလိုက်တော့သည်။
နွေရာသီပိတ်ရက်တွင် တစ္ညလုံး စာလုပ်ရတာနဲ့ ယှဉ်ရင် ဒါက သိပ်မပင်ပန်းပေ။
လုကျိုး သူ အဆောင်ကို ဘယ်အချိန် ပြန်ရောက်သွားလဲတောင် မသိလိုက်ပေ။ သူ မှတ်မိတာကတော့ သူ တံခါးကို ဖွင့်ပြီးတာနဲ့ အဝတ်တောင် မလဲနိုင်ဘဲ တန်း အိပ်ပျော်သွားတယ်ဆိုတာကိုသာ ဖြစ်သည်။
သူ နိုးလာတဲ့အခါ ညင်းသိုးသိုး နံနေသည်။ လုကျိုး အိပ်ယာပေါ်မှ ထထိုင်လိုက်ကာ ရွုပ္ပြေနတဲ့ သူ့ဆံပင်ကို ပွတ်လိုက်သည်။ ထို့နောက် ဖုန်းထုတ်ကာ အချိန်ကို ကြည့်လိုက်၏။
သူ အဆောင်ကို ပြန်ရောက်တာက မနက်ခြောက်နာရီဖြစ်ကြောင်း သတိရလိုက်သည်။
အို့ ငါ ဆယ့်နှစ် နာရီတောင် အိပ်လိုက်မိတာပဲ
သူ ပြိုင်ပွဲပြီးမှပဲ နောက်ထပ် အိပ်ရတော့မှာပဲ။
လုကျိုး ရေချိုးခန်းထဲ သြားကာ ကိုယ့်ကိုယ်ကို သန့်ရှင်းရေးလုပ်လိုက်သည်။ ထို့နောက် ကွန်ပြူတာခန်းသို့ ထွက်လာလိုက်၏။
သူ ကွန်ပြူတာခန်းသို့ ရောက်တဲ့အခါ ဝမ်ရှောင်တုံးက ပရိုဂရမ်ရဲ့ နောက်ဆုံးစာကြောင်းကို ရေးနေပြီဖြစ်သည်။
လင်းယွီရှန်းက ချက်ချင်းထကာ သူမဝယ္ထားတဲ့ စားစရာတွေကို လာပေးသည်။ စားစရာတွေက ပူနွေးနေတုန်း ဖြစ်သည်။ သူမ သိပ်မကြာခင်ကမှ ပြန်ရောက်လာပုံရ၏။
လုကျိုး ပလပ်စတစ်အိတ်ကို ဖွင့်ကြည့်ကာ တူနဲ့ အသားတစ္တုံးကို ယူစားလိုက်သည်။ ထိုထဲက ကြက်ကြော်ကို စက္ကူလေးနဲ့ ပတ္ထားတာကို တွေ့လိုက်သည်။ သူ့လက်ကို ဆီအနည်းငယ် ပေသွားခဲ့သည်ကို သူ ထိုစက္ကူကို သုတ်လိုက်၏။
ထို့နောက် စာရွက်လေးကို သေချာကြည့်လိုက်ရာ စာအချို့ ရေးသားထားတာကို တွေ့လိုက်ရသည်။
[အကောင်းဆုံး ကြိုးစားပါ (ပြုံးနေတဲ့ပုံ)]
လုကျိုး
လုကျိုး စက္ကူကို လုံးခြေလိုက်ရင်း အမွိုက္ပုံးထဲသို့ ထည့်လိုက်သည်။ ထို့နောက် တူကို ပြန်ကိုင်ကာ ဆက္စား၏။
သူညစာ စားလို့ ပြီးသွားတဲ့အခါ ရေချိုးခန်းထဲ သွားရင်း သန့်ရှင်းရေး လုပ်လိုက်သည်။ ထို့နောက် အိတ္ကိုပါ လွှင့်ပစ်လိုက်၏။
သူ ပြန်ရောက်လာတဲ့အခါ ဝမ်ရှောင်တုံးက မျက်မှန် တွန်းနေတာကို တွေ့ရသည်။ သူက ထရပ်ရင်း ပြောလာ၏။
ငါ ပရိုဂရမ် ရေးလို့ ပြီးသွားပြီ ။ ငါ တြက္ခ်က္လို့ ရထားတဲ့ ဒီမေးခွန်း သုံးခုလုံးက ကုတ်တွေ အားလုံးကို မင်းရဲ့ ကျူကျူ အကောင့်ထဲကို ပို့ထားတယ် ။ ငါ မနက် သုံးနာရီကျရင် ပြန်လာမယ် ။ မင်းကတော့ စာတမ်း လုပ်ထားလိုက်တော့
ပြီးရော အလန်း ပေးထားလိုက်။ မမေ့စေနဲ့
ငါသိပါတယ်
ဝမ်ရှောင်တုံးက ခေါင်းငြိမ့်ရင်းပြောကာ ထွက်ခွာသွားခဲ့သည်။
လုကျိုးက နောက်ဆုံး ကျန်ခဲ့တဲ့ လူဖြစ်သည်။ ကွန်ပြူတာ ရှေ့သို့ ပြန်ထိုင်လိုက်ရင်း အပျင်းကြော ဆန့်လိုက်၏။
ညခုနစ္နာရီ ထိုးနေခဲ့ပြီဖြစ်ကာ သူတို့တွင် စာတမ်းရေးဖို့ သုံးဆယ့်ခုနစ်နာရီ ရှိနေသေးသည်။
ထိုသုံးဆယ့် ခုနစ္နာရီ အတောအတွင်းတွင် သူက တွက်ချက်မှု အပိုင်းတွေ အားလုံး ပြန်စစ်ဖို့ အချိန်၊ ပုံစံငယ် စိတ်ကူးနဲ့ နောက်အသေးစိတ်အချက်အလက်တွေအပြင် မေးခွန်းသုံးခုလုံးရဲ့ အဖြေတွေ တိကျမှန်ကန်မှု ရွိမရွိ ပြန်တိုက်စစ်ဖို့နဲ့ စာတမ်းကို စာမျက်နှာ နှစ်ဆယ်ကနေ သုံးဆယ်အတွင်း ပြီးဖို့ လိုအပ်ပေသည်။
ပုံစံငယ်ပဲဖြစ်ဖြစ်၊ ပရိုဂရမ်ပိုင်းဆိုင်ရာပဲဖြစ်ဖြစ် အားလုံးတိက် သေချာကာ မှန်ကန်နေဖို့ လိုအပ္ကာ စာတမ်းတွင်လည်း ထိုပုံစံငယ်နဲ့ ပရိုဂရမ်တွေအပိုင်းကို သေချာ ထုတ်နှုတ်ရှင်းပြပြီး နားလည်လွယ်အောင် ရေးသားရမှာ ဖြစ်သည်။ စာတမ်းကို ဒိုင်တွေကသာ နားမလည်ဘူးဆိုပါက ဆုကြေးငွေကို သူတို့ လက်လွှတ်ရနိုင်၏။
ထို့ကြောင့် နောက်ဆုံးအဆင့်က တကယ့်ကို အရေးကြီးဆုံး ဖြစ်ပေသည်။ ပုံစံငယ်တွေ ၊ ပရိုဂရမ်တွေရဲ့ အရာရာကို စာတမ်းထဲမှာ ရှင်းပြထားရမည်မို့ စာတမ်းကသာ တကယ်အရေးကြီးဆုံးလို့ ပြောရမည်ပေ။
လုကျိုး စိတ်နှစ်လိုက်ကာ အချိန်မေ့ပြီး အလုပ် လုပ်တော့သည်။ သူ့ရဲ့အာရုံတွေ အားလုံးက ကွန်ပြူတာဆီမှာသာ ရှိနေကာ ကီးဘုတ်ပေါ် အဆက်မပြတ် ရိုက်နှိပ်နေခဲ့သည်။
လုကျိုးက စာရေးသားရင်း တစ်ခါတည်းပင် စစ် သွားခဲ့လိုက်သည်။ သူ့ရဲ့ ကျွမ်းကျင်မှုကြောင့် ဖျက်ရာတွေက နည်း၏။
သူ့ရဲ့ ပုံစံငယ္က ဘယ်လောက် ကောင်းလဲဆိုတာကို ဘယ္သူမွ မသိကြပေ။ သူ့အတွက် ဒီအဆင့်က လွယ်ကူလွန်းနေပေ၏။
နောက်ထပ် ပုံစံငယ္ကို ရေးသားပြီးတဲ့အခါ သက်သေပြကာ အကြောင်းပြချက်ပေးတဲ့ အပိုင်းကို ရောက်လာသည်။ ဒီအကြောင်းပြချက်ပေးတဲ့ အပိုင်းက ဒီစာတမ်းတစ်ခုလုံးရဲ့ အဓိက အပိုင်းဖြစ်၏။ သူ နေရာ အများကြီး ယူလို့ မရသလို အကျဉ်းချုံးပြီးလည်း ဖြေရှင်းလို့ မရပါပေ။ လွယ်လွယ်နဲ့ တိုတို အကောင်းဆုံး ရှင်းပြ နိုင်ရမည်ဖြစ်သည်။
အဓိက အကြောင်းပြချက်က သင်္ချာစွမ်းရည် အကြံဉာဏ်ဖြစ်သည်။ သင်္ချာနဲ့ ပုံစံငယ်တွေကို ရောနှောကာ အကောင်းဆုံး ရှင်းပြရမည်ဖြစ်ကာ ပရိုဂရမ်ပိုင်းကိုပါ ထည့်သွင်း ရေးသားရဦးမည် ဖြစ်သည်။
လုကျိုးက သင်္ချာနဲ့ ပတ်သက်ရင်တော့ ယုံကြည်မှု အပြည့်ရှိသည်။ သို့သော် ပရိုဂရမ်ပိုင်းဆိုင်ရာကိုတော့ သူ သိပ် ယုံကြည်မှု မရှိပါပေ။
အချိန်တွေက လျင်မြန်စွာ ကုန္ဆုံးသြားခဲ့ကာ နေက ဝင်သွားခဲ့ပြီ ဖြစ်သလို တစ်ဖန် မြင့်တက်လာခဲ့သည်။ နောက်တစ်ဖန် မိုးကုတ်စက်ဝိုင်းဆီသို့ ရောက်လာ၏။
ညတာ ကုန္ဆုံးသြားတဲ့အခါ လုကျိုး မေးခွန်းရဲ့အဖြေ အပိုင်းတွေ အားလုံးကို ရေးသားလို့ ပြီးသွားသည်။
သူ အပျင်းကြောဆန့်ကာ အိပ်ချင်နေတဲ့ မျက်လုံးတွေနဲ့ သမ်းဝေရင်း စာတမ်းကို တစ်ချက် ကြည့်လိုက်သည်။
နောက်အပိုင်းက ကိုးကားယူတဲ့ အပိုင်းပဲ။နောက်ဆုံးတော့ ပြီးသွားပြီပေါ့
လုကျိုး သူ့လက်တွေကို ကီးဘုတ်ပေါ် ပြေးလွှားပြန်ကာ ဖိုင်ထဲကို သိမ်းယူလိုက်သည်။
နောက်ဆုံးနား ရောက်တော့ သူက ဝမ်ရှောင်တုံးပေးခဲ့တဲ့ ကုတ်တွေကို ကူးယူရင်း ထည့်လိုက်သည်။
ဝမ်ရှောင်တုံးက လုကျိုးရဲ့ နောက်တွင် ရပ်နေခဲ့သည်။ သူက မျက်မှန်ကို တစ်ချက် တွန်းရင်း ဖန်သားပြင်ပေါ်က စာတွေကို ကြည့်ကာ မေးသည်။
ပြီးသွားပြီလား
အားလုံး ပြီးသွားပြီ ။ င့ါကို အမှားတွေ ရွိမရွိ ပြန်စစ်ပေးဦး။ တကယ္လို့ အမွားမရွိဘူး ဆိုရင်တော့ ပီဒီအက္ပုံစံ ပြောင်းလိုက်တော့
လုကျိုးက ကုလားထိုင်မှ ထရပ္ကာ ပြောလိုက်သည်။ သူ သူ့ရဲ့ မောပန်းနေတဲ့ ဦးနှောက်ကို အနည်းငယ် ခေါင်းခါကာ လှုပ်လိုက်လေရင်း ပြောလိုက်၏။
ငါအိပ်ချင်နေပြီ။ ငါ အားလုံးကို လုပ်ပြီးသွားပြီဆိုတော့ ကျန်တဲ့ တင်တာတွေ ဘာညာတွေကတော့ မင်းပဲ လုပ်လိုက်တော့
အင်း သွားနားတော့
ဝမ်ရှောင်တုံး ပြောလိုက်သည်။ သူက စိုးရိမ်နေတဲ့အသံနဲ့ ထပ်ပြော၏။
လမ်းမှာ ဂရုစိုက်ဦး...ချော်မလဲစေနဲ့
အေးပါ
လုကျိုး ခေါင်းငြိမ့်လိုက်ရင်း ထွက်လာခဲ့လိုက်သည်။
အံဖြယ္စနစ္ပိုင္႐ွင္
အပိုင္း ၆၁ ခုနစ္ဆယ့္ ႏွစ္နာရီလုံး စာလုပ္ျခင္း
ဝမ္ေရွာင္တုံးက ေနာက္ဆုံးအဆင့္ကို လုပ္ၿပီးသြားတာနဲ႔ သူက ေဒတာပက္ေက့ေတြကို ဖြင့္လိုက္ကာ လုက်ိဳးကို ၾကည့္လိုက္သည္။
“ပရိုဂရမ္ကို တြက္ခ်က္တဲ့ ပုံစံကေတာ့ ၿပီးသြားၿပီ ။အကြာအေဝးကို လနဲ႔အနီးစပ္ဆုံး ဘက္ျခမ္းေတြကိုပဲ တြက္ခ်က္ရေတာ့မယ္။ အျမန္ႏွုန္း ၿပီးေတာ့ ေျပာင္းလဲသြားမယ့္ ဦးတည္ရာဘက္ေတြရဲ့ တြက္ခ်က္မွု အနီးစပ္ဆုံးကို ဆက္လုပ္ရလိမ့္မယ္။ ငါ မင္းကို အီးေမး ပို့ေပးရမလား”
လုက်ိဳးက စာတမ္း ေရးသားေနျခင္း ျဖစ္သည္။ သူက ေခါင္းပင္မေမာ့ဘဲ ျပန္ေျပာ၏။
“ငါ့ကို က်ဴက်ဴဆီကပဲ ပို့လိုက္”
ဝမ္ေရွာင္တုံး “ေကာင္းၿပီ ၿပီးရင္ ဘာထပ္လုပ္ရမလဲ”
လုက်ိဳးက ဝမ္ေရွာင္တုံး ေနာက္ထပ္ တြက္ခ်က္ရမယ့္ အပိုင္းေတြကို ေျပာျပလိုက္သည္။ ထို့ေနာက္ ဝမ္ေရွာင္တုံးရဲ့ ခုံေပၚသို့ ေအဖိုး စာမ်က္ႏွာအျပည့္ေရးထားတဲ့ စာရြက္ေတြကို ေပးလိုက္သည္။ ဒါက ဝမ္ေရွာင္တုံး ေနာက္ထပ္ တြက္ခ်က္ရမယ့္ အပိုင္းေတြျဖစ္၏။
ဝမ္ေရွာင္တုံး ထိုစာရြက္က ေဒတာေတြကို ၾကည့္ၿပီး လက္ရွိသုံးေနတဲ့ ေဆာ့ဝဲထက္ပိုၿပီး ဆရာက်ကာ ေဒတာေျမပုံေတြ ျမန္ဆန္တဲ့ ေဒတာ အပလီေကးရွင္းေဆာ့ဝဲကို ေျပာင္းလိုက္သည္။ အမူအရာမဲ့စြာနဲ႔ပဲ သူေျပာလိုက္၏။
“ေကာင္းၿပီ”
သူတို့ႏွစ္ေယာက္က တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ အတူတကြ ပူးေပါင္းကာ ကိုယ္ပိုင္ကၽြမ္းက်င္ရာ နယ္ေျမတြင္ တိုက္ပြဲဝင္ရင္း လုပ္ေဆာင္ေနၾကသည္။
လင္းယြီရွန္း ကြန္ျပဴတာ ခန္းမထဲသို့ တိတ္တဆိတ္ ျပန္လာတဲ့အခါ ဆယ့္ႏွစ္နာရီ ထိုးေနခဲ့ေလၿပီ။ သူမက အဝါေရာင္ ထမင္းဘူးေတြနဲ႔ ေကာ္ဖီဗူး ႏွစ္ဗူးကို ထည့္ထားသည့္ ပလပ္စတစ္အိတ္ကို စားပြဲေပၚ တင္လိုက္သည္။
“ပါရမီရွင္တို့ေရ စားဖို့ အခ်ိန္က်ၿပီေနာ္”
ဝမ္ေရွာင္တုံးက အရင္ထၿပီး သူ႔ေဝစုကို ဆြဲသည္။ ထို့ေနာက္ အျပဳံးနဲ႔ ေျပာ၏။
“ေက်းဇူးတင္ပါတယ္”
သဘာဝက်က်ပင္ လင္းယြီရွန္းကလည္း ျပန္ျပဳံးျပသည္။ သူမက လုက်ိဳးနားသို့ သြားကာ ေျပာလိုက္၏။
“ဒါက နင့္အတြက္”
လုက်ိဳးက ေခါင္းပင္ ေမာ့မၾကည့္ဘဲ ျပန္ေျပာလိုက္သည္။
“ေဘးမွာ ထား ထားေပးပါလား။ ငါ ဒါေလး တြက္ၿပီးရင္ စားလိုက္မယ္”
“ေကာင္းၿပီ”
လင္းယြီရွန္း သမ္းကာ အေဆာင္ကို ျပန္သြားတဲ့အခ်ိန္တြင္ေတာ့ ည ကိုးနာရီ ထိုးေနခဲ့ၿပီ။ ဝမ္ေရွာင္တုံးကလည္း ဆယ္နာရီေလာက္တြင္ အေဆာင္ ျပန္သြားခဲ့သည္။ မနက္ျဖန္တြင္ တကယ့္ အဓိက လုပ္ေဆာင္ရမွာက သူျဖစ္သည္မို့ ေစာေစာ အိပ္ဖို့လိုသည္။
ထိုအခိုက္ လုက်ိဳးနဲ႔ အျခားလူအနည္းငယ္သာ ကြန္ျပဴတာခန္းထဲ က်န္ရစ္ေတာ့သည္။
သခၤ်ာဌာနက ပါရမီရွင္ လၽွိုယြန္တုံးကလည္း လၽွို့ေလြ႕နဲ႔အတူ ရွိေနေသးေပသည္။
တတိယႏွစ္က ႐ူပေဗဒ ပါရမီရွင္က လၽွို့ေလြ႕ရဲ့ ေဘးနားတြင္ ထိုင္သည္။
သူတို့ရဲ့အဖြဲ႕က တကယ္ကို ထူးျခားကာ ပါရမီရွိလြန္းတဲ့ သူေတြနဲ႔ ဖြဲ႕စည္းထားျခင္း ျဖစ္သည္။ ေခါင္းေဆာင္က ပရိုဂရမ္ပိုင္းတြင္ ေတာ္ၿပီး တြက္ခ်က္ျခင္းေတာ့ မရေပမယ့္ ပုံစံငယ္တည္ေဆာက္တဲ့ အပိုင္းတြင္ေတာ့ ေတာ္ေသးျပန္သည္။ လၽွို့ေလြ႕က ပုံစံငယ္တည္ေဆာက္တာ ၿပီးသြားတဲ့အခါ စာတမ္း ေရးဖို့အတြက္ အျခားလူတစ္ေယာက္ကို ေပးလိုက္႐ုံသာ ျဖစ္၏။
တတိယႏွစ္ ပါရမီရွင္ ႐ူပေဗဒ ေက်ာင္းသားက ေမးလိုက္သည္။
“အဲ့ေကာင္က မင္းတို့ အေဆာင္က မလား”
လၽွို့ေလြ႕က ေခါင္းၿငိမ့္လိုက္သည္။
“ဟုတ္တယ္”
႐ူပေဗဒ ေက်ာင္းသားက ပုံမွန္အတိုင္းေျပာသည္။
“ဒီေကာင္က ေတာ္ေတာ္လြန္ပါတယ္ကြာ ။ငါ ေရခ်ိဳးခန္း သြားတုန္းကလည္း သူ႔ကို ၾကည့္ေနတာ ။သူက ေမးခြန္းေအကို ေရြးလိုက္တာတဲ့ကြာ။ ေအကို ေရြးတဲ့သူက ေတာ္ေတာ္ နည္းတယ္ေလ”
လၽွို့ေလြ႕ သိခ်င္စိတ္အျပည့္နဲ႔ ေျပာလိုက္သည္။
“ဒါဆို ငါတို့ကလည္း ဘာလို့ ေအကို မေရြးတာလဲ”
လၽွို့ေလြ႕က ဘီကို တစ္ခဏအတြင္း ေျဖရွင္းနိုင္ခဲ့ကာ လြယ္တယ္လို့လည္း မခံစားရသလို ခက္တယ္လို့လည္း မခံစားရေပ။
႐ူပေဗဒ ပညာရွင္က ယဥ္ေက်းမေနဘဲ ျပန္ေျပာ၏။
“ဒီေန႔အတြက္ မင္းတို့ ပဲရွိတာေလ ။ငါကေရာ ေမးခြန္းဘီကို ေရြးခ်င္တယ္ ထင္လို့လား”
လၽွို့ေလြ႕ “…”
အျခားအသင္းထဲမွ လူမ်ား “…”
ေနာက္ေန႔မနက္ သုံးနာရီထိုးတဲ့အခါ ကြန္ျပဴတာ ခန္းထဲတြင္ လူငါးေယာက္သာ က်န္ေတာ့သည္။
ေလးနာရီထိုးတဲ့ အခ်ိန္တြင္ေတာ့ လုက်ိဳး တစ္ေယာက္တည္းသာ ကြန္ျပဴတာေရွ႕တြင္ ရွိေတာ့သည္။
ေနက စထြက္လာတဲ့အခါ အလင္းေရာင္က လုက်ိဳး ကိုယ္ေပၚ ျဖာက်လာသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္မွ လုက်ိဳးက စာတမ္းရဲ့ ေနာက္ဆုံး တြက္ခ်က္မွု အပိုင္းကို ၿပီးသြားျခင္း ျဖစ္သည္။ ဝမ္ေရွာင္တုံးက အခန္းတံခါးကို ဖြင့္လိုက္ရင္း ဝင္လာခဲ့သည္။
“ၿပီးသြားၿပီလား”
“ၿပီးသြားၿပီ”
လုက်ိဳးေျပာလိုက္သည္။ သူက သက္ျပင္းခ်ရင္း ဆက္ေျပာ၏။
“အေျခခံ ပုံစံငယ္ တည္ေဆာက္တာေတာ့ ၿပီးသြားၿပီ ။က်န္တဲ့အပိုင္းကေတာ့ ပရိုဂရမ္ရဲ့ အစီအစဥ္ခ်တဲ့ အပိုင္းေတြပဲ။ ၿပီးေတာ့ အေသးစိတ္ ေျပာင္းလဲမွုေတြကို တြက္ခ်က္ရအုံးမယ္။ မင္း အလွည့္ ၿပီးသြားရင္ေတာ့ ငါ စာတမ္း ဆက္ေရးလို့ ရၿပီ”
ဝမ္ေရွာင္တုံး ေခါင္းၿငိမ့္လိုက္သည္။ ထို့ေနာက္ သူက ေျပာသည္။
“ငါ သိၿပီ သြားနားေတာ့ေလ”
“ေကာင္းၿပီ”
လုက်ိဳး သူ႔မ်က္ခုံးေတြကို အနည္းငယ္ ႏွိပ္နယ္လိုက္သည္။ ၿပီးေနာက္ ေခါင္းခါရင္း မတ္တပ္ထရပ္လိုက္ကာ အခန္း အျပင္ဘက္သို့ ေလၽွာက္သြားလိုက္ေတာ့သည္။
ေႏြရာသီပိတ္ရက္တြင္ တစ္ညလုံး စာလုပ္ရတာနဲ႔ ယွဥ္ရင္ ဒါက သိပ္မပင္ပန္းေပ။
လုက်ိဳး သူ အေဆာင္ကို ဘယ္အခ်ိန္ ျပန္ေရာက္သြားလဲေတာင္ မသိလိုက္ေပ။ သူ မွတ္မိတာကေတာ့ သူ တံခါးကို ဖြင့္ၿပီးတာနဲ႔ အဝတ္ေတာင္ မလဲနိုင္ဘဲ တန္း အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္ဆိုတာကိုသာ ျဖစ္သည္။
သူ နိုးလာတဲ့အခါ ညင္းသိုးသိုး နံေနသည္။ လုက်ိဳး အိပ္ယာေပၚမွ ထထိုင္လိုက္ကာ ရွုပ္ပြေနတဲ့ သူ႔ဆံပင္ကို ပြတ္လိုက္သည္။ ထို့ေနာက္ ဖုန္းထုတ္ကာ အခ်ိန္ကို ၾကည့္လိုက္၏။
သူ အေဆာင္ကို ျပန္ေရာက္တာက မနက္ေျခာက္နာရီျဖစ္ေၾကာင္း သတိရလိုက္သည္။
“အို့ ငါ ဆယ့္ႏွစ္ နာရီေတာင္ အိပ္လိုက္မိတာပဲ”
သူ ၿပိဳင္ပြဲၿပီးမွပဲ ေနာက္ထပ္ အိပ္ရေတာ့မွာပဲ…။
လုက်ိဳး ေရခ်ိဳးခန္းထဲ သြားကာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သန္႔ရွင္းေရးလုပ္လိုက္သည္။ ထို့ေနာက္ ကြန္ျပဴတာခန္းသို့ ထြက္လာလိုက္၏။
သူ ကြန္ျပဴတာခန္းသို့ ေရာက္တဲ့အခါ ဝမ္ေရွာင္တုံးက ပရိုဂရမ္ရဲ့ ေနာက္ဆုံးစာေၾကာင္းကို ေရးေနၿပီျဖစ္သည္။
လင္းယြီရွန္းက ခ်က္ခ်င္းထကာ သူမဝယ္ထားတဲ့ စားစရာေတြကို လာေပးသည္။ စားစရာေတြက ပူေႏြးေနတုန္း ျဖစ္သည္။ သူမ သိပ္မၾကာခင္ကမွ ျပန္ေရာက္လာပုံရ၏။
လုက်ိဳး ပလပ္စတစ္အိတ္ကို ဖြင့္ၾကည့္ကာ တူနဲ႔ အသားတစ္တုံးကို ယူစားလိုက္သည္။ ထိုထဲက ၾကက္ေၾကာ္ကို စကၠဴေလးနဲ႔ ပတ္ထားတာကို ေတြ႕လိုက္သည္။ သူ႔လက္ကို ဆီအနည္းငယ္ ေပသြားခဲ့သည္ကို သူ ထိုစကၠဴကို သုတ္လိုက္၏။
ထို့ေနာက္ စာရြက္ေလးကို ေသခ်ာၾကည့္လိုက္ရာ စာအခ်ိဳ့ ေရးသားထားတာကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။
[အေကာင္းဆုံး ႀကိဳးစားပါ (ျပဳံးေနတဲ့ပုံ)]
လုက်ိဳး “…”
လုက်ိဳး စကၠဴကို လုံးေျခလိုက္ရင္း အမွိုက္ပုံးထဲသို့ ထည့္လိုက္သည္။ ထို့ေနာက္ တူကို ျပန္ကိုင္ကာ ဆက္စား၏။
သူညစာ စားလို့ ၿပီးသြားတဲ့အခါ ေရခ်ိဳးခန္းထဲ သြားရင္း သန္႔ရွင္းေရး လုပ္လိုက္သည္။ ထို့ေနာက္ အိတ္ကိုပါ လႊင့္ပစ္လိုက္၏။
သူ ျပန္ေရာက္လာတဲ့အခါ ဝမ္ေရွာင္တုံးက မ်က္မွန္ တြန္းေနတာကို ေတြ႕ရသည္။ သူက ထရပ္ရင္း ေျပာလာ၏။
“ငါ ပရိုဂရမ္ ေရးလို့ ၿပီးသြားၿပီ ။ ငါ တြက္ခ်က္လို့ ရထားတဲ့ ဒီေမးခြန္း သုံးခုလုံးက ကုတ္ေတြ အားလုံးကို မင္းရဲ့ က်ဴက်ဴ အေကာင့္ထဲကို ပို့ထားတယ္ ။ ငါ မနက္ သုံးနာရီက်ရင္ ျပန္လာမယ္ ။ မင္းကေတာ့ စာတမ္း လုပ္ထားလိုက္ေတာ့”
“ၿပီးေရာ အလန္း ေပးထားလိုက္။ မေမ့ေစနဲ႔”
“ငါသိပါတယ္”
ဝမ္ေရွာင္တုံးက ေခါင္းၿငိမ့္ရင္းေျပာကာ ထြက္ခြာသြားခဲ့သည္။
လုက်ိဳးက ေနာက္ဆုံး က်န္ခဲ့တဲ့ လူျဖစ္သည္။ ကြန္ျပဴတာ ေရွ႕သို့ ျပန္ထိုင္လိုက္ရင္း အပ်င္းေၾကာ ဆန္႔လိုက္၏။
ညခုနစ္နာရီ ထိုးေနခဲ့ၿပီျဖစ္ကာ သူတို့တြင္ စာတမ္းေရးဖို့ သုံးဆယ့္ခုနစ္နာရီ ရွိေနေသးသည္။
ထိုသုံးဆယ့္ ခုနစ္နာရီ အေတာအတြင္းတြင္ သူက တြက္ခ်က္မွု အပိုင္းေတြ အားလုံး ျပန္စစ္ဖို့ အခ်ိန္၊ ပုံစံငယ္ စိတ္ကူးနဲ႔ ေနာက္အေသးစိတ္အခ်က္အလက္ေတြအျပင္ ေမးခြန္းသုံးခုလုံးရဲ့ အေျဖေတြ တိက်မွန္ကန္မွု ရွိမရွိ ျပန္တိုက္စစ္ဖို့နဲ႔ စာတမ္းကို စာမ်က္ႏွာ ႏွစ္ဆယ္ကေန သုံးဆယ္အတြင္း ၿပီးဖို့ လိုအပ္ေပသည္။
ပုံစံငယ္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ပရိုဂရမ္ပိုင္းဆိုင္ရာပဲျဖစ္ျဖစ္ အားလုံးတိက် ေသခ်ာကာ မွန္ကန္ေနဖို့ လိုအပ္ကာ စာတမ္းတြင္လည္း ထိုပုံစံငယ္နဲ႔ ပရိုဂရမ္ေတြအပိုင္းကို ေသခ်ာ ထုတ္ႏွုတ္ရွင္းျပၿပီး နားလည္လြယ္ေအာင္ ေရးသားရမွာ ျဖစ္သည္။ စာတမ္းကို ဒိုင္ေတြကသာ နားမလည္ဘူးဆိုပါက ဆုေၾကးေငြကို သူတို့ လက္လႊတ္ရနိုင္၏။
ထို့ေၾကာင့္ ေနာက္ဆုံးအဆင့္က တကယ့္ကို အေရးႀကီးဆုံး ျဖစ္ေပသည္။ ပုံစံငယ္ေတြ ၊ ပရိုဂရမ္ေတြရဲ့ အရာရာကို စာတမ္းထဲမွာ ရွင္းျပထားရမည္မို့ စာတမ္းကသာ တကယ္အေရးႀကီးဆုံးလို့ ေျပာရမည္ေပ။
လုက်ိဳး စိတ္ႏွစ္လိုက္ကာ အခ်ိန္ေမ့ၿပီး အလုပ္ လုပ္ေတာ့သည္။ သူ႔ရဲ့အာ႐ုံေတြ အားလုံးက ကြန္ျပဴတာဆီမွာသာ ရွိေနကာ ကီးဘုတ္ေပၚ အဆက္မျပတ္ ရိုက္ႏွိပ္ေနခဲ့သည္။
လုက်ိဳးက စာေရးသားရင္း တစ္ခါတည္းပင္ စစ္ သြားခဲ့လိုက္သည္။ သူ႔ရဲ့ ကၽြမ္းက်င္မွုေၾကာင့္ ဖ်က္ရာေတြက နည္း၏။
သူ႔ရဲ့ ပုံစံငယ္က ဘယ္ေလာက္ ေကာင္းလဲဆိုတာကို ဘယ္သူမွ မသိၾကေပ။ သူ႔အတြက္ ဒီအဆင့္က လြယ္ကူလြန္းေနေပ၏။
ေနာက္ထပ္ ပုံစံငယ္ကို ေရးသားၿပီးတဲ့အခါ သက္ေသျပကာ အေၾကာင္းျပခ်က္ေပးတဲ့ အပိုင္းကို ေရာက္လာသည္။ ဒီအေၾကာင္းျပခ်က္ေပးတဲ့ အပိုင္းက ဒီစာတမ္းတစ္ခုလုံးရဲ့ အဓိက အပိုင္းျဖစ္၏။ သူ ေနရာ အမ်ားႀကီး ယူလို့ မရသလို အက်ဥ္းခ်ဳံးၿပီးလည္း ေျဖရွင္းလို့ မရပါေပ။ လြယ္လြယ္နဲ႔ တိုတို အေကာင္းဆုံး ရွင္းျပ နိုင္ရမည္ျဖစ္သည္။
အဓိက အေၾကာင္းျပခ်က္က သခၤ်ာစြမ္းရည္ အႀကံဉာဏ္ျဖစ္သည္။ သခၤ်ာနဲ႔ ပုံစံငယ္ေတြကို ေရာေႏွာကာ အေကာင္းဆုံး ရွင္းျပရမည္ျဖစ္ကာ ပရိုဂရမ္ပိုင္းကိုပါ ထည့္သြင္း ေရးသားရဦးမည္ ျဖစ္သည္။
လုက်ိဳးက သခၤ်ာနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ေတာ့ ယုံၾကည္မွု အျပည့္ရွိသည္။ သို့ေသာ္ ပရိုဂရမ္ပိုင္းဆိုင္ရာကိုေတာ့ သူ သိပ္ ယုံၾကည္မွု မရွိပါေပ။
အခ်ိန္ေတြက လ်င္ျမန္စြာ ကုန္ဆုံးသြားခဲ့ကာ ေနက ဝင္သြားခဲ့ၿပီ ျဖစ္သလို တစ္ဖန္ ျမင့္တက္လာခဲ့သည္။ ေနာက္တစ္ဖန္ မိုးကုတ္စက္ဝိုင္းဆီသို့ ေရာက္လာ၏။
ညတာ ကုန္ဆုံးသြားတဲ့အခါ လုက်ိဳး ေမးခြန္းရဲ့အေျဖ အပိုင္းေတြ အားလုံးကို ေရးသားလို့ ၿပီးသြားသည္။
သူ အပ်င္းေၾကာဆန္႔ကာ အိပ္ခ်င္ေနတဲ့ မ်က္လုံးေတြနဲ႔ သမ္းေဝရင္း စာတမ္းကို တစ္ခ်က္ ၾကည့္လိုက္သည္။
“ေနာက္အပိုင္းက ကိုးကားယူတဲ့ အပိုင္းပဲ။ေနာက္ဆုံးေတာ့ ၿပီးသြားၿပီေပါ့”
လုက်ိဳး သူ႔လက္ေတြကို ကီးဘုတ္ေပၚ ေျပးလႊားျပန္ကာ ဖိုင္ထဲကို သိမ္းယူလိုက္သည္။
ေနာက္ဆုံးနား ေရာက္ေတာ့ သူက ဝမ္ေရွာင္တုံးေပးခဲ့တဲ့ ကုတ္ေတြကို ကူးယူရင္း ထည့္လိုက္သည္။
ဝမ္ေရွာင္တုံးက လုက်ိဳးရဲ့ ေနာက္တြင္ ရပ္ေနခဲ့သည္။ သူက မ်က္မွန္ကို တစ္ခ်က္ တြန္းရင္း ဖန္သားျပင္ေပၚက စာေတြကို ၾကည့္ကာ ေမးသည္။
“ၿပီးသြားၿပီလား”
“အားလုံး ၿပီးသြားၿပီ ။ င့ါကို အမွားေတြ ရွိမရွိ ျပန္စစ္ေပးဦး။ တကယ္လို့ အမွားမရွိဘူး ဆိုရင္ေတာ့ ပီဒီအက္ပုံစံ ေျပာင္းလိုက္ေတာ့”
လုက်ိဳးက ကုလားထိုင္မွ ထရပ္ကာ ေျပာလိုက္သည္။ သူ သူ႔ရဲ့ ေမာပန္းေနတဲ့ ဦးေႏွာက္ကို အနည္းငယ္ ေခါင္းခါကာ လွုပ္လိုက္ေလရင္း ေျပာလိုက္၏။
“ငါအိပ္ခ်င္ေနၿပီ။ ငါ အားလုံးကို လုပ္ၿပီးသြားၿပီဆိုေတာ့ က်န္တဲ့ တင္တာေတြ ဘာညာေတြကေတာ့ မင္းပဲ လုပ္လိုက္ေတာ့”
“အင္း သြားနားေတာ့”
ဝမ္ေရွာင္တုံး ေျပာလိုက္သည္။ သူက စိုးရိမ္ေနတဲ့အသံနဲ႔ ထပ္ေျပာ၏။
“လမ္းမွာ ဂ႐ုစိုက္ဦး...ေခ်ာ္မလဲေစနဲ႔”
“ေအးပါ”
လုက်ိဳး ေခါင္းၿငိမ့္လိုက္ရင္း ထြက္လာခဲ့လိုက္သည္။