De gedaantewisselaar werd de balzaal weer uitgereden en mijn vader beval het orkest om weer muziek te maken.
Ik keek toe hoe de man werd afgevoerd en zag hoe mijn vader met de vader van Jonas sprak.
"Kan hij echt in een dier veranderen?" vroeg Jonas en hij leek geamuseerd door wat er net was gebeurd. Hoe kon hij daar nou van genieten?
"Geen idee," zei ik en tikte mijn moeder aan.
"Wat heeft hij gedaan?".
Mijn moeder boog zich naar me toe en zei: "Hij heeft dorpen afgeslacht net bij de grens van Catador. Een heel gevaarlijk wezen,".
Ik was in shock door het antwoord. "Waarom?" vroeg ik.
"Weet ik niet,"
"Maar dat gebeurt toch niet zomaar?"
"Lena, hou eens op. Ga dansen met Jonas,"
Mijn moeder keek Jonas aan en hij glimlachte.
Hij stond op en reikte zijn hand naar me uit. Ik wierp snel een blik naar mijn moeder en stond op. Ik liep langs Jonas heen, de trappen af en ging midden in de balzaal staan tussen dansende hertoggen en hertoginnen.
Jonas kwam op me afgelopen en we deden samen een koninklijke dans.
Onze ouders keken naar ons en ik voelde me zo misselijk worden. Dit zou mijn leven worden.
"Ik beloof dat ik goed voor je zal zijn. Je zult geen spijt hebben van deze keuze," zei Jonas in mijn oor.
"Keuze?" herhaalde ik en stopte met dansen.
"Sorry? Begrijp ik goed dat je dit niet wilt?" vroeg hij en ik zag de verbazing in zijn ogen.
Ik keek even naar mijn moeder en zag dat ze gespannen was. Ze zag dat ik gestopt was met dansen.
"Ik eh," stotterde ik en keek Jonas aan.
Hoe ging ik dit doen? Er waren zoveel ogen op me gericht en mijn moeder die me alleen al dwong met haar blik om mezelf te gedragen.
"Ik moet even weg," zei ik en haastte me de balzaal uit.
"Prinses!" hoorde ik de stemmen uit de zaal roepen.
Ik schopte mijn hakken uit tijdens het rennen en ging de kasteeltuin in.
De kasteeltuin was de plek waar ik vaak nadacht over dingen die me dwars zaten. Daarnaast was de tuin ook prachtig bekleed met bloemen, planten en fruitbomen.
Er stond een fontein midden in de tuin en ik zakte in elkaar toen ik daar aan kwam. De tranen stroomden over mijn wangen en ik kon niet stoppen met huilen. Ik voelde me vreselijk.
"Prinses Lena?" hoorde ik iemand zeggen en keek op. Het was Kyra. Ze knielde naast me neer en probeerde me te troosten.
"Uwe majesteit, begrijp me niet verkeerd. Ik denk dat ik weet waar u mee zit," begon ze zachtjes en ik keek haar aan.
"Ik kan het gewoon niet," zei ik. "Dit leven. Het is alsof ik het niet voor mezelf leef. Wat moet ik doen? Ik wil geen prinses meer zijn. Ik haat het om hun dochter te zijn," huilde ik.
"Uwe majesteit... alstublieft. U moet zulke dingen niet zeggen," reageerde Kyra en ik keek naar het water dat door de fontein stroomde.
"Ik weet het. Ze zijn mijn ouders en hebben mij een keven geschonken waar ik dankbaar voor moet zijn. Ik ben een prinses dus ik leef de perfecte droom van iedere vrouw. Hoe kan ik blij zijn als ik niet gelukkig ben. Hoe kan ik dankbaar zijn voor een leven dat ik niet wil,".
Kyra was even stil en aaide me over mijn rug.
"Ik wil even alleen zijn," zei ik en Kyra knikte.
Voordat ze opstond pakte ik Kyra's arm. "Zeg alsjeblieft niet waar ik ben," smeekte ik haar en Kyra knikte zuchtend.
Ze verliet de tuin en ik keek weer naar het water. Ik raakte het water aan. Het was koud, heel koud.
Plots hoorde ik een geluid en draaide me snel om.
"Wie is daar?" vroeg ik hardop en kwam overeind.
Het was donker en ik zag niemand.
Weer hoorde ik een geritsel. Dit keer hoorde ik waar het vandaan kwam.
Langzaam liep ik naar een boom die tegen het kasteel aan stond en een rat sprong van de boom vandaan.
Ik schrok en zag hoe de rat de tuin uit rende.
Wat vreemd dat er een rat in de kasteeltuin liep. Wat was het aan het doen?
Er lag een houten luik in de grond. Het zag er oud en ongebruikt uit. Ik trok het luik open aan de metalen kettingen die er aan vast zaten.
Het luik ging met moeite open en er kwam een trap te voorschijn.
Zonder erbij na te denken liep ik naar beneden. De stenen trappen waren ijskoud en het was heel erg donker. Ik zag geen hand voor ogen.
De trap leek eindeloos en ik hield me goed vast aan de muur om uitglijden te voorkomen.
Beneden hing er een fakkel en ik stond voor een houten deur. Wat was dit voor plek?
Was dit waar mijn vader zijn goud verborg?
Er zat geen slot aan de deur, dus ik duwde het open. Achter de deur was een lange stenen gang. Een koude rilling gleed over mijn huid. Ik pakte de fakkel en liep door de gang heen.
Ik liep een trap af en kwam uit in een soort grot.
De gedaantewisselaar zat vastgeketend aan de muur van de grot.
Hij zag er uitgeput uit. Zijn armen zaten vast en hij zat op zijn knieën op de grond.
Ik liep langzaam op hem af , maar stootte tegen een steentje aan wat geluid gaf.
De man keek op. "Ga weg! Ik ben geen theater waar je naar kunt kijken!" gromde hij.
Hij had opvallend grote hoektanden en keek me dreigend aan.
Ik voelde me geintimideerd, maar bleef op hem aflopen.
"Dat weet ik," zei ik en stopte mijn fakkel tussen de gleuven van de stenen op de grond. "Waarom heb je onze mensen afgeslacht?"
"Is dat waarom je helemaal hierheen komt?"
"Ik wil het weten,"
De man lachte en ik voelde me niet serieus genomen.
"Wie ben jij eigenlijk?" vroeg hij.
"Prinses Lena, dochter van koning Henrick," antwoordde ik.
"Ahw, de prinses. Wordt pappie niet boos dat je hier bent? Ik ben een heel gevaarlijk wezen," gromde hij.
"Je spot zelfs met jezelf. Wat voor een triest leven heb je dan," zei ik en zuchtte.
De man gromde en stond op van zijn knieën.
"En jij hebt geen triest leven zeker? Alles is perfect voor uwe majesteit,"