Wat vooraf ging:
Ik stopte weer, zuchtte diep en veegde gebroken mijn tranen weg. 'O Allah,..' begon ik maar werd onderbroken door de chirurg die blij de wachtzaal binnen liep. 'De operatie is succesvol verlopen!' zei hij met een big smile. ...
_________________________________________
PP SAFUANE
Geschrokken draaide ik me om. 'W-wat?' vroeg ik stotterend. 'Zoals u me hebt gehoord, de operatie is helemaal goed verlopen.' zei hij blij. Met knikkende knieën stond ik op en zuchtte diep. 'O Allah, Alhamdulilah!' was het enige wat uit mijn mond uitkwam en voelde de tranen opkomen. 'Alhamdulilah!' riep iedereen blij. Soufiane rende blij op me af en gaf me een mannelijke knuffel. 'Ik zei het je toch?' zei hij met tranen in zijn ogen. Van blijdschap gaf ik hem een stevige knuffel en dankte weer Allah.
'Weldi!' riep mama blij en gaf me ook een knuffel. 'Alhamdulilah ze heeft het gehaald.' zei ze blij. Mijn glimlach was niet meer van mijn gezicht af te slaan. Er rolden een paar tranen over mijn wang, uit dankbaarheid! 'Weldi safe, niet huilen.' zei ze en veegde mijn tranen weg. 'Mama het zijn tranen van blijdschap.' zei ik huilend en omhelsde haar terug stevig. 'Safe weldi, Alhamdulilah ze heeft het gehaald stop met huilen.' zei papa en gaf me een schouderklop.
'Ik zou nog wat met jullie bespreken.' zei de chirurg opgelucht. Op dat moment kwam Ismael gebroken de wachtzaal in. Ik zag dat hij nog steeds zat te huilen. Toen hij naar ons opkeek schrok hij. 'W-wat is er gebeurd?' vroeg hij bang. We keken hem allemaal stil aan. 'NEE!' riep hij huilend. 'Jawel.' zei ik zacht. 'AMAL NEE ALSJEBLIEFT NEE!' schreeuwde hij huilend. Oei, hij begreep het verkeerd. 'Ismael, ze heeft het gehaald.' zei ik snel. Hij schrok en keek ons stil aan. 'E-echt?' vroeg hij stotterend. 'JA BROER!' riep ik blij en gaf hem een knuffel.
'Alhamdulilah!' zei hij en begon te huilen. 'Ik zou nog wat willen bespreken.' zei de chirurg ongemakkelijk. Ik veegde snel mijn tranen weg en keek naar Ismael. 'Ga jij maar mee.' zei ik. 'Nee, jij komt mee.' zei Ismael en veegde zijn tranen weg. 'Oké.' zei ik opgelucht. 'Komen jullie maar met mij mee.' zei de chirurg en liep weg. Samen met Ismael liepen we de wachtkamer uit. Ik draaide me nog eens om naar mama en papa die me een aanmoedigende knik gaven. Snel draaide ik me om en liep achter Ismael aan, de bureau binnen.
De chirurg ging zitten en vroeg ons ook te gaan zitten. Ik zuchtte diep en ging ook zitten. Hij haalde er een paar papieren bij en keek ons aan. 'De operatie is helemaal goed verlopen. Binnen 2 ten laatste 3 dagen gaat ze weer wakker worden.' zei de dokter. We knikten en keken hem weer aan. 'Maar ik zag dat haar lichaam helemaal blauw was. En ze heeft jammer genoeg, ...' zei hij maar stopte. 'Wat heeft ze?' vroeg Ismael bang. 'Ze heeft jammer genoeg met een groepsverkrachting te maken gehad.' zei hij met een lage toon. Direct sloeg ik uit woede mijn vuist op de bureau. Ismael balde zijn handen tot vuisten en spande zijn kaken.
'Ze is meerdere malen verkracht geweest, heeft een gevaarlijke stof in haar lichaam gehad die als verdovingsmiddel werd gebruikt en heeft nog eens een kogel door haar buik gekregen.' zei hij peinzend. 'Weten jullie misschien wat er is gebeurd, want ik denk dat we de politie er bij moeten halen.' zei hij onzeker. Ik keek woedend naar Ismael die duidelijk zijn woede probeerde in te houden. Ik wist niet wat ik moest zeggen. 'H-hoeft niet.' zei hij woedend. 'Zijn jullie dat zeker?' vroeg hij ons. 'J-ja hoeft echt niet.' zei ik snel.
'Oké, maar we vragen dat ook eens aan de patiënte. Misschien wilt zij wel een klacht indienen.' zei hij. 'Meneer, hoe gaat het nu met haar?' vroeg ik hem. 'Nou, jullie hebben haar op tijd naar hier gebracht. We hebben de kogel op tijd en succesvol zonder schade kunnen verwijderen.' zei hij trots. 'Ze gaat een paar zalfjes krijgen om haar blauwe plekken te verzorgen. En dan kijken we naar haar psychologische stand. Want een groepsverkrachting meemaken is niet niets.' zei hij. Ik knikte en had zin om die Saleh aan te vallen!
'En voor de rest, gaat alles goed met haar.' zei hij blij. Ik knikte en stond recht op. Ismael deed het zelfde, 'Wanneer kunnen we haar zien?' vroeg ik. 'Wanneer ze naar een normaal ziekenhuiskamer word gebracht, mogen jullie haar 1 voor 1 bezoeken.' zei hij en schudde mijn hand. Ik knikte en liep naar de deur. Ismael schudde zijn hand en liep ook de bureau uit. Ik keek Ismael boos aan. 'Ik ga al die mannen pakken!' siste hij boos. 'Dat wil ik ook doen, maar Amal gaat nu even voor.' zei ik woedend.
'Safuane, en?' vroeg Sofiane bezorgd. 'Ismael vertelt je het.' zei ik en liep door. Ik kon het niet zeggen dat ze gewoon een groepsverkrachting heeft meegemaakt! Maar mijn wraak word zoet! Ik ga hem laten hopen dat hij geen haartje van haar had aangeraakt! Ik liep de wachtzaal binnen waar ze me bezorgd aankeken. Ik ging boos zitten en deed mijn handen in elkaar. 'En? Wat zei de dokter?' vroeg Soukayna bezorgd. Ik schudde boos mijn hoofd. 'Weldi, wat is er?' vroeg mama bang. 'Z-ze heeft,...' zei ik maar stopte. 'Wat heeft ze?' vroeg Hind bang. 'Z-ze heeft een groepsverkrachting meegemaakt.' zei ik op een lage toon en hield de stoel strak vast om mijn woede in te houden.
Mama deed geschrokken haar hand voor haar mond, en keek ongelofelijk voor zich uit. 'La hawla wala Quwata ila Billah!' zei papa verdrietig en zuchtte. 'OMG nee, Amal!' riep Soukayna bang en er rolde een traan over haar wang. 'Ik ga ze allemaal laten zien!' siste ik woedend en had zin mijn woedde ergens op te uitten maar aangezien we in het ziekenhuis waren, kon ik dat moeilijk doen. De dubbele deur van de operatiekamer ging open en een bed werd uitgeduwd door een paar verpleegsters. Ik stond snel op om haar te zien maar ze hielden me tegen.
'Momenteel moogt u haar nog niet zien.' zeiden ze en liepen weg met haar. Ik wilde haar gewoon zien, al was het maar van ver. Ik miste haar, en wilde haar terug in mijn armen nemen. Ik wilde haar zeggen hoeveel ik van haar hield en dat ze me niet mocht verlaten! Ik wou snel achter hen aanlopen, maar Ismael en Sofiane hielden me tegen. 'Broer rustig, we mogen haar straks zien.' zei Ismael en trok me terug. Ik ging zitten en uitte een diepe zucht. 'Ik mis haar enorm, en wil haar zien.' zei ik zuchtend. De chirurg kwam de wachtzaal binnen. 'Jullie kunnen nu naar het onthaal gaan en vragen om de kamer van de patiënte.' zei de chirurg.
We stonden allemaal op en verlieten de wachtzaal. We liepen richting de onthaal en vroegen om de kamer van Amal. 'Kamer B59, 3de verdieping.' zei ze. We bedankten haar en renden als een bende dieren de lift in. Toen de lift tot stand kwam verlieten we het en liepen we de lange hang door. We stopten bij kamer B59 en keken elkaar aan. 'Wie gaat eerst?' vroeg Sofiane. 'Ga jij maar, jij bent haar broer.' zei ik tegen Ismael. Hij knikte en wou op de deur kloppen, maar die werd geopend door een dokter.
'Ah, jullie zijn er.' zei hij. 'Het bezoek uur is bijna voorbij!' zei hij. 'Hoelang nog?' vroeg mama. 'Nu precies 3 minuten en 12 seconden.' zei hij terwijl hij naar zijn horloge keek. 'Ismael ga snel!' zei ik gehaast. Hij knikte en liep snel naar binnen. Ik liep heen en weer wachtend op Ismael die elk moment de kamer kon uitkomen. Ik moest haar zien, om mijn hart gerust te stellen. De seconden tikten snel voorbij. Amal was het enige dat door mijn hoofd zweefde. 'Safuane, rustig je maakt ons duizelig.' zei Hind. Ik zuchtte en speelde met mijn vingers.
En ja hoor, die 3 minuten en 12 seconden gingen voorbij zonder dat ik haar heb kunnen zien. 'Excuseer, zit er nog iemand binnen, buiten de patiënte?' vroeg dezelfde dokter als daarnet. 'Uh ja, haar broer.' zei ik. 'Het bezoekuur is voorbij.' zei hij met een grijns. Hij klopte op de deur en liep naar binnen. Niet veel later verscheen een huilende Ismael bij de deuropening. Ik keek hem geschrokken aan.' I-Ismael?!' vroeg ik hem bang. 'Weldi malek? (Mijn zoon wat is er?)' vroeg mama bezorgd.
'H-hoe ze daar lag en hoe ze eruit zag, deed me gewoon pijn.' zei hij huilend. Ik keek hem bang aan. Sofiane gaf hem een mannelijke knuffel terwijl ik de dokter jammerend aankeek. 'Alsjeblieft, mag ik haar heel snel zien?' vroeg ik hem smekend. 'Neen dat kan niet.' zei hij en sloot haar kamerdeur. 'Alsjeblieft, gewoon snel zien.' smeekte ik hem bijna huilend. 'Meneer wat begrijpt u niet aan "het bezoekuur is voorbij"?' vroeg hij geïrriteerd. Ik had zo'n zin om hem aan te vallen maar Sofiane hield me tegen. 'Safe, kom broer. Morgen komen we terug.' zei hij zuchtend.
Opgelucht kroop ik onder de dekens en keek dankbaar voor me uit. 'Alhamdulilah, het belangrijkste is dat de operatie goed is verlopen.' zei ik tegen mezelf omdat ik boos was, dat ik haar amper kon zien. Vandaag was er echt veel gebeurd, en niet positief ook. Ik had zeker 45 minuten Allah zitten bedanken tijdens mijn gebed omdat Hij Amal had gered. Ik was ook benieuwd waar die Ilyas was, haar zogenaamde man. En wat me echt woedend maakte, was wat er allemaal met Amal was gebeurd, na de ontvoering. Al die vuile h*mo's die haar hebben aangeraakt gaan boeten! Ik reciteerde nog een paar soera's en viel inslaap. ...
'Safuane, wakker worden.' hoorde ik de zachte stem van mama. Ik opende moe mijn ogen en keek mama aan. 'Yallah snel, kleed je aan om naar Amal te gaan!' zei ze blij. Ik kuste blij haar voorhoofd en stond op. Ik deed de wudu verrichtte het gebed en dankte weer Allah voor alles. Daarna deed ik een Real Madrid trainingspak aan en kamde mijn haren in model. Ik spoot nog een geurtje en deed mijn Nikes aan. Snel rende ik naar beneden waar iedereen al klaar stond. 'Al Salaamoe Alaykom.' zei ik met een glimlach. Ze groetten terug en mama duwde een broodje in mijn handen.
'Yallah kom we gaan.' zei papa en liep naar buiten. We volgden hem, hij nam zijn auto en ik en Sofiane stapten in de mijne.
Ik scheurde de straat uit omw naar het ziekenhuis. Aangekomen daar stapte ik snel uit samen met Sofiane en samen met de rest liepen we het ziekenhuis binnen. Ik liep naar het winkeltje en kocht een boeket rode rozen. Daarna liepen we de lift in naar het 3de verdieping. Toen de lift tot stilstand kwam, liepen we door de hal tot de juiste kamerdeur.
'Ga jij maar eerst.' zei mama met een glimlach. Ik knikte en slikte wat.
Ik zuchtte en opende de deur. Daarna liep ik naar binnen en sloot de deur. Ik draaide me om en schrok van wat ik zag.
'Amal.' fluisterde ik huilend en liet de boeket rozen op de grond vallen. ...
Vote, share and comment!