Wat vooraf ging:
'Niet te vroeg juichen!!' hoorden we achter ons. Ik draaide me geschrokken om en zag Saleh gesteunt door wat mannen, naar Amal mikken met zijn geweer. ...
_________________________________________
PP AMAL
Ik draaide me huilend om en zag een woedende Safuane knielend op de grond. Na de schot begonnen alle mannen van Saleh tegen Safuane en zijn mannen te schieten. Het enige wat ik kon doen was huilen, door de pijn die Saleh en zijn mannen me veroorzaakt hadden en door de angst van al die geweerschotten. Trillend keek ik naar Safuane die snel opstond en naar me toekwam met dekking van een paar mannen.
Ik keek bang naar Saleh die pijnlijk in de grond stortte en naar zijn wond greep. 'Amal!' riep Safuane opgelucht en ging naast me neerknielen. 'S-Safuane!' zei ik huilend en keek hem aan. 'We moeten hier weg!' zei hij gestrest. Hij trok aan mijn arm om me rechtop te krijgen maar hoorden Saleh zeggen: 'Z-ZE MOET D-DOOD! DOOD HAAR!' Dat liet me letterlijk instorten! Al die mannen die mijn richting begonnen te schieten, doelend mij te vermoorden!
'SNEL!' schreeuwde Safuane en trok me weer recht op. Ik stond huilend op maar de angst overheersde en ik viel door mijn knieën weer op de grond. 'AMAL ALSJEBLIEFT!' schreeuwde Safuane huilend en trok me weer rechtop. De mannen van Safuane deden hun best en schakelden alle mannen van Saleh uit. 'Yallah Amal, we gaan van hier weg!' zei Safuane snel en deed mijn arm over zijn schouder. 'DAT GAAT NIET ZO SNEL!' kreunde Saleh. Safuane wou zich net omdraaien, maar het was te laat.
Ik schrok en een onbeschrijfelijke en brandende gevoel voelde ik in mijn buik. Ik keek pijnlijk en in shock voor me uit. Mijn greep om Safuane's hand verslapte en voor ik het wist werd alles zwart en viel ik pijnlijk in zijn armen. ...
Ik opende mijn ogen en bevond me in een witte oneindige ruimte. Snel stond ik op en keek bang rondom me heen. 'Waar ben ik?' fluisterde ik tegen mezelf. 'SAFUANE?' riep ik op mijn luidst. Ik hoorde de mijn stem meerdere malen terugkeren, maar kreeg geen gehoor. 'MAMA?' riep ik en draaide om me heen. 'Amal!' hoorde ik achter me. Ik draaide me snel om, en werd blij door wie ik daar zag. ... 'Mama!' riep ik blij en rende naar haar toe. Ze bukte glimlachend naar me toe en nam me in een warme knuffel. Iets wat ik echt gemist had! Ik snoof haar vertrouwde geur op en genoot van het moment. Na een paar tellen trok mama zich uit de knuffel en aaide over mijn wang. Daarna ging ze terug recht staan en draaide zich om. 'Mama laat me niet alleen!' riep ik snel. 'Laat me met je meegaan!' riep ik trillend. Ze stopte en draaide terug naar me toe. 'Het is nu je tijd nog niet!' zei ze met een warme glimlach. 'Nee mama! Laat me alsjeblieft met je mee gaan!' zei ik trillend en voelde de tranen opkomen. 'Je gaat nog leven! Je moet sterk blijven en in Allah blijven geloven!' zei ze me met een stralende glimlach en verdween in een flits. 'MAMA?!' schreeuwde ik bang. 'NEEEE MAAMAAAA!'
Met een pijnlijke schok werd ik wakker. Ik keek bevend naar Safuane die de kogel probeerde uit te halen. 'D-doe het niet!' bracht ik pijnlijk uit terwijl de tranen uit mijn ogen rolden. 'Ik heb geen keus!' zei hij huilend en trok zijn hand los van mijn greep waarna hij er een kus op plande. De pijn die ik voelde was onbeschrijfelijk! Ik kon het niet meer aan! Ik voelde dat mijn buik heel vochtig was. Ik voelde me leeglopen! Ik sloot hopeloos mijn ogen en probeerde de pijn te verdragen wat onmogelijk was! Ik opende weer mijn ogen en keek naar de blauwe onschuldige lucht.
Ya Allah, waarom moest dit mij gebeuren? Was het niet genoeg wat ik al allemaal had moeten lijden? Meerdere tranen verlieten mijn ogen. 'Amal hou vol! De ambulance is onderweg!' zei Safuane gebroken. 'I-ik heb t-te veel pijn.' bracht ik huilend uit en greep naar mijn bloedende wond. 'BEL NOG EENS AMBULANCE!' schreeuwde Safuane panikerend. De pijn werd steeds erger en onverdraagbaar! 'Ik kan niet meer!' zei ik uitgeput. Safuane begon te schreeuwen en niet veel later voelde ik zijn gespierde armen me optillen. 'HOU VOL!' riep hij huilend en plande een kus op mijn voorhoofd.
Ik zag de angst in zijn prachtige ogen die nu zo duister als de nacht werden. Ik zag de nachtmerrie in zijn ogen. Nu was ik 1000% zeker dat hij van me hield. De angst in zijn ogen vertelde meer dan genoeg, wat me blij maakte. Maar de pijn was te veel! Hij laadde zijn geweer op en versterkte zijn greep om me. Het enige wat ik kon doen was huilend naar hem kijken, hoe hij panikeerde maar het niet wou laten zien. Niet veel later gingen er mannen rondom mij en Safuane staan met hun geweren geladen. Safuane legde mijn hoofd goed recht op zijn gespierde borstkas en versterkte zijn greep om me.
'Ik kan niet meer!' fluisterde ik hijgend terwijl ik de pijn probeerde te controleren. 'HOU VOL!' riep hij huilend en plande een kus op mijn voorhoofd. Opeens hoorde ik oorverdovende geweerschoten. Ik schrok me rot en begon nog luider te huilen. Het was me te veel! De pijn! De angst! ALLES! Het werd precies een film! Safuane rende door de geweerschoten, en probeeerde me te beschermen. Ik begon zeer moeilijk te ademen en begon zwarte vlekken te zien. 'DIE AMAL MOET DOOD! HOREN JULLIE ME? ZE MOET DOOD DIT PAND VERLATEN!' hoorden we Saleh door de luidsprekers roepen.
Ik moest nog meer huilen, ze willen me dood! Ze willen me vermoorden! Iedereen heeft de bevel gekregen me dood te maken! En ik wilde al vooral niet dood gaan in de armen van Safuane! Het laatste wat ik wou! Sterven in de armen van de jongen waarvan ik het meest hield! Ik werd nog banger! De zweet druipte van mijn voorhoofd in een niet normale hoge hoeveelheid en ik sloot mijn ogen. Ik voelde een warme kus van Ismael op mijn voorhoofd.
'Ya Allah, help me!' fluisterde Safuane bang terwijl luide schoten mijn oren binnen stroomden. Na een paar minuten miserie voelde Safuane aan mijn bezwete hoofd. 'Ze heeft koorts!' riep Safuane geschrokken. Ik voelde nog een andere hand op mijn hete voorhoofd, 'Vite fait, ze moet zo snel mogelijk naar het ziekenhuis!' riep Ismael gestrest. Ik voelde de warme hand van Safuane op mijn wang. 'STA VOOR SAFUANE EN AMAL!' schreeuwde oom Khalid. Daarna begonnen weer de luide knallen van de 2 partijen. Na een tijdje stopte het en liep Safuane met de mannen door.
Ik voelde aan mijn wond en kneep mijn ogen dicht. De pijn was onverdraagbaar! Ik kan niet meer! Ya Allah neem me met je mee, en verlos me van al deze ellende! Mijn ademhaling werd zwaarder en op een gegeven moment kreeg ik geen lucht meer binnen waardoor ik hevig begon te hoesten. 'Snel het gaat echt niet goed met haar!' zei Safuane gestrest en zette mijn hoofd recht. De deur werd geopend en een koude bries raakte mijn lichaam. Waren we eindelijk weg van de ellende?! Safuane haperde wat om door al de gewonde mannen te lopen en eindelijk verlieten we het gebouw van alle ellende.
'Alhamdolilah we zijn veilig.' hoorde ik Safuane zeggen toen we het gebouw verlieten. Ik voelde me terug op mijn gemak maar dat was voor niets! 'Niet te vroeg juichen!!' hoorden we achter ons. Safuane draaide zich geschroken om en wie we daar zagen... Saleh gesteund door wat mannen en met zijn geweer naar mij gericht. Was het dan toch mijn einde? ...
PP SAFUANE
Ik bleef geschrokken naar de geweer kijken. Wat moet ik doen, o Allah?! Ik keek trillend naar Ismael en Sofiane die met grote ogen naar Saleh keken. 'Jullie dachten zeker dat Saleh ***** zijn woorden niet na komt?' siste hij woedend. Ik kon niks doen! Moest ik me proberen om te draaien, dan ging hij direct schieten. Wat moest ik doen?! Ik hoorde mijn oom fluisteren tegen zijn mannen. Het zweet druipte van mijn hoofd en mijn hart, bonkte in mijn keel.
'Amal, nu ga je echt dood! Jammer genoeg niet dezelfde manier als die van je mannetje, maar beter dan niets, toch?' zei hij en begon te lachen. Amal begon te bibberen en keek pijnlijk en met grote ogen naar Saleh die de trekker van de geweer naar achter trok. 'DAT GAAT NIET ZO MAKKELIJK!' schreeuwde oom Khalid woedend en ging in een halve seconde met AL zijn mannen voor ons staan met al hun geweren op Saleh gericht, net als de ninja turtles. Saleh keek geschrokken naar de massa mannen die in een flits voor zijn neus stonden.
'LEG JULLIE GEWEREN OP DE GROND!' schreeuwde oom Khalid razend. Saleh bleef met open mond voor zich kijken. 'Ik herhaal nog 1x! Of jullie gooien jullie geweren op de grond en geven over of jullie gaan in 1 seconde in een bloedbad liggen door al deze geweren die we op jullie zullen legen!' siste hij woedend en wou ontploffen. De mannen die Saleh ondersteunden keken elkaar bang aan en gooiden tegelijk hun geweren op de grond. Saleh verloor zijn evenwicht en viel tegen de muur. Oom Khalid keek Saleh woedend en bedreigend aan. Snel begreep hij de hint en gooide zijn geweer op de grond.
Sofiane ging door de muur die de mannen van oom Khalid hadden gemaakt en liep op Saleh af. Hij trok hem rechtop en keek hem razend aan. 'Wat doen we hiermee?' siste hij boos. 'Neem hem mee, maar nu moeten we snel Amal naar het ziekenhuis brengen!' zei oom Khalid snel. Ik keek bang naar Amal die haar ogen sloot. 'UIT DE KANT!' riep ik snel. Alle mannen gingen uit de kant en ik rende naar de auto. Juist op dat moment hoorde ik de ambulance dichter komen.
'Safuane wacht, de ambulance is daar!' zei Ismael uitgeput en keek gebroken naar Amal die er helemaal dood bij lag. De sirenes kwamen dichterbij en niet veel later stopte de ambulance voor mijn neus. Een paar ambulancemannen stapten uit met een brandcard en renden naar me toe. 'Hier snel!' riep ik gestrest en legde de dode Amal op de brandcard. De ambulanceman controleerde haar en schreeuwde: 'SNEL HAAR TOESTAND IS ONSTABIEL! ZE HEEFT TE VEEL BLOED VERLOREN!' Ik keek huilend naar Amal die in de ambulance werd geduwd. 'Amal, alsjeblieft verlaat me niet!' fluisterde ik huilend. ...
Vote, share and comment!