Lucifer's POV για ένα smooth ending
3 μήνες μετά γιατί μπορώ...
"Είσαι πανέμορφος και κούκλος," λέω στην αντανάκλαση μου και χαμογελώ πλάγια, το λακκάκι να κάνει την εμφάνιση του στο μάγουλο μου. "Ποιος αντιστέκεται στην ομορφιά και την χάρη σου;"
"Κανένας, ναι," πετάγεται ο Άντι-Κρίστιαν και αμέσως η χαρούμενη διάθεση μου παίρνει τον κατήφορο.
Άντε πάλι. Δεν μπορώ να μείνω δύο δεύτερα να θαυμάσω ούτε τον εαυτό μου, χωρίς να έρθει αυτό το σκατό και να μου υπενθυμίσει ότι έχω δουλειές και πρέπει να κάνω άλλα πράγματα από το να αγαπώ τρελά τον εαυτό μου και να κάνω σεξ. Κάθομαι πίσω στην καρέκλα μου και βουλιάζω βαριεστημένα, περιμένοντας να ακούσω τι έχει να μου πει πάλι.
Λες και είναι αυτός ο μπαμπάς μου, αίσχος.
"Γιατί πρέπει να κάνεις έτσι κάθε φορά που σε πλησιάζω, πατέρα;" αναρωτιέται και ειλικρινά δεν υπάρχει κανένας-μα κανένας-απολύτως λόγος να του απαντήσω σε αυτό.
Άκου εκεί, μου ζητάει και λογαριασμό, μην τον πάρει και τον σηκώσει.
"Έτσι," μουρμουρίζω και χτυπώ ρυθμικά τα δάχτυλα μου στα μπράτσα τις καρέκλας μου, κουνώντας το πόδι μου ανυπόμονα.
Με τι θέλει να μου σπάσει τα νεύρα τώρα; Κάποια ψυχή έκανε απόδραση; Δεν με νοιάζει. Το πολύ να πάω να την βρω στις Μπαχάμες και να κάνω τίποτα διακοπές. Βρήκε γκόμενα ο Άντι-Κρίστιαν και θέλει συμβουλές; Τόσες τσόντες έχω γυρίσει, όλο και κάτι θα μάθει από εκείνες. Συνέβη τίποτα στην Κόλαση και πρέπει να επιβλέπω; Έλα τώρα, όλοι έχουν μάτια να το κάνουν αυτό, γιατί εγώ συγκεκριμένα;
Βουλιάζω περισσότερο στην καρέκλα μου και σε λίγο θα πέσω κάτω. Ο Άντι-Κρίστιαν αλλάζει την θέση του από την πολυθρόνα και έρχεται πάνω στο γραφείο μου οκλαδόν. Κρατά τα μάτια του κλειστά και παίρνει κοφτές ανάσες. Ειλικρινά, με κάνει να νιώθω τόσο υποτιμητικά, σαν να είναι ο μπαμπάς μου τον οποίο θέλω πάση θυσία να κάνω περήφανο και τον έχω απογοητεύσει επανειλημμένα.
"Η Αλίκη γέννησε," ανακοινώνει και τινάζομαι από την καρέκλα μου απότομα.
Το Αλικακάκι γέννησε;! Για πρώτη φορά μέσα σε αυτούς τους μήνες δεν βουτάω στην θλίψη μου μετά από τις ειδήσεις που μου φέρνει ο Άντι-Κρίστιαν. Τα μάτια μου γυαλίζουν από τον ενθουσιασμό και ένα τεράστιο χαμόγελο εμφανίζεται στα χείλη μου. Αρπάζω τον μικρό από τις μασχάλες και τον κατεβάζω από το τραπέζι. Λυγίζω για να έρθω κοντά στο πρόσωπο του και με κοιτά ανέκφραστος.
"Ξέρεις τι σημαίνει αυτό;" ρωτάω και τρίβω τα χέρια μου μαζί.
"Όχι," απαντά και το νεκρικό του βλέμμα με ακολουθεί καθώς περπατώ προς την πόρτα.
"Σημαίνει πως πρέπει να την συγχαρούμε και να πάμε να την δούμε. Όσο να'ναι είναι ακόμη στην καρδιά μας και την αγαπάμε, σωστά;"
"Από πότε αυτό;" ειρωνεύεται και με ακολουθεί. "Νόμιζα πως ξεμπέρδεψες μαζί της πριν κάτι μήνες όταν σου ζήτησε να της κάνεις αυτή την χάρη."
"Ποτέ δεν μπορείς να ξεμπερδέψεις από τον Διάολο, αγόρι μου," δηλώνω και εμφανιζόμαστε στο νοσοκομείο.
Στέκομαι λίγα μετρά μακριά από το δωμάτιο που έχουν στρώσει την Αλίκη και τους κοιτάω με ένα πλάγιο χαμόγελο. Η Αλίκη κρατά την μικρή στην αγκαλιά της, ενώ ο Μπράιαν στέκεται δίπλα της και την κοιτά τόσο χαρούμενος. Φαίνονται τόσο ήρεμοι και ευτυχισμένοι, πιο δυνατοί από ποτέ. Μέσα μου νιώθω... ανακουφισμένος. Πέρασαν αρκετά και χρειάστηκε μεγάλη θυσία για την Αλίκη να το καταφέρει αυτό.
"Αλήθεια, γιατί δέχτηκες να το κάνεις αυτό;" ρωτάει ο Άντι-Κρίστιαν και ακουμπώ το χέρι μου στο μικρό κεφαλάκι του.
Τα παιδιά δεν μπορούν να καταλάβουν πάντα τι θυσίες κάνουμε για εκείνα. Εμείς βρισκόμαστε στα παρασκήνια και φροντίζουμε όλα να πάνε ομαλά στην ζωή τους. Δεν μας βλέπουν πάντα ή δεν ξέρουν ότι εμείς κινούμε τα γύρω τους για να φτιάξουν τα πράγματα. Δεν μας πειράζει όμως. Μαθαίνουμε να ζούμε με τα παιδιά μας να κρίνουν την συμπεριφορά μας και να μην μας θέλουν τόσο στην ζωή τους.
"Γιατί είναι μια όμορφη οικογένεια," απαντώ και βάζω τα χέρια στις τσέπες μου, "και η Αλίκη το χρειαζόταν, γι' αυτό και μου το ζήτησε."
"Πιστεύεις είναι καλύτερα που τα ξέχασαν όλα;"
"Μάλλον ναι," μουρμουρίζω και εστιάζω το βλέμμα μου σε εκείνους που μιλάνε στο μωρό τους. "Η Αλίκη αυτό ήθελε και ήταν σίγουρη ότι θα ευτυχούσαν έτσι, οπότε πιστεύω πως ναι, ήταν η καλύτερη επιλογή."
"Μα δεν μας θυμούνται. Δεν ξέρουν πως αλήθεια γνωρίστηκαν, ζουν μια ψευδαίσθηση," αγανακτεί ο Άντι-Κρίστιαν και του χαϊδεύω το κεφαλάκι ξανά.
"Το ψέμα είναι καλύτερο από την αλήθεια καμιά φορά. Η ευτυχία είναι ευκολότερη όταν δεν γνωρίζεις κάποια πράγματα," γελάω και με ένα αποκρότημα των δαχτύλων μου αλλάζω σε μια ρόμπα γιατρού.
Ξέρω πως τον ενόχλησε όταν έμαθε ότι συμφώνησα να κάνω κάτι για την Αλίκη, αλλά δεν μπορεί να καταλάβει όσο έξυπνος και να είναι. Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει τι είναι να είσαι γονέας μέχρι που γίνεται ο ίδιος.
Φοράω κάτι γυαλιά για να φανώ όσο πιο πιστικός γίνεται και προχωράω προς το δωμάτιο τους. Χτυπάω το δάχτυλο μου στην πόρτα και τραβάω την προσοχή του ζευγαριού. Μου χαρίζουν χαμόγελα καθώς τους πλησιάζω και στέκομαι από την άλλη πλευρά του κρεβατιού.
"Να σας ζήσει η μικρή," λέω και κρατάω τα χέρια πίσω από την πλάτη μου.
"Σας ευχαριστούμε, γιατρέ," απαντά αμέσως ο Μπράιαν και στέφει το βλέμμα στην κορούλα του.
"Οι εξετάσεις βγήκαν μια χαρά και για τις δυο σας, οπότε θα μπορείτε να πάτε σπίτι σύντομα, χωρίς κάποιο πρόβλημα," τους ενημερώνω και η Αλίκη σφίγγει το χέρι του αγαπημένου της, ο οποίος της φιλάει το μέτωπο. "Τυχαίνει να της βρήκατε όνομα;"
"Ναι. Το έχουμε βρει εδώ και κάτι μήνες," μουρμουρίζει εκείνη και χαϊδεύει το μικρό κεφαλάκι του μωρού με το δάχτυλο της. "Ελιάνα."
Το χαμόγελο μου μεγαλώνει πλάγια και λυγίζω να την δω καλύτερα. Χαϊδεύω την κοιλίτσα της και παρόλο που γεννήθηκε μόλις πριν κάτι ώρες, τα χείλη της ζωγραφίζουν ένα ζωηρό χαμόγελο. Φέρνει το μικρό χεράκι της και το τυλίγει στο δάχτυλο μου, κάτι που ξαφνιάζει αμέσως τους γονείς της και με κοιτάνε με τεράστιο ενθουσιασμό.
"Της ταιριάζει τέλεια," δηλώνω και αποτραβιέμαι, το μωρό να ηρεμεί αμέσως.
"Φαίνεται να σας συμπάθησε κιόλας," γελά ο Μπράιαν και φτιάχνει την οφθαλμοκαλύπτρα του καλύτερα.
"Το έχω με τα μωρά," λέω και προσπαθώ να συγκρατηθώ και να μην ψωνιστώ χειρότερα. "Σας εύχομαι τα καλύτερα από 'δω και πέρα. Έχετε μια πριγκίπισσα να μεγαλώσετε."
"Σας ευχαριστούμε για όλα, γιατρέ!" πετάγεται η Αλίκη και της χαρίζω το πιο γοητευτικό μου χαμόγελο.
"Εγώ σας ευχαριστώ για τις αναμνήσεις," μουρμουρίζω και γυρνάω να φύγω χωρίς πολλά-πολλά, αφήνοντας τους ελαφρώς μπερδεμένους με τα τελευταία λόγια μου,
Μπορεί η Αλίκη να μου ζήτησε εκείνη την ημέρα να τους σβήσω κάθε ανάμνηση που είχαν σε σχέση με μένα και ό,τι είχε συμβεί, αλλά εγώ τα θυμάμαι όλα. Τους έχω στην ανύπαρκτη καρδιά μου, τους θυμάμαι και δύσκολα ξεχνάω πόσα έχω περάσει μαζί τους. Σεβάστηκα όμως την επιλογή της Αλίκη και το έκανα αυτό, για εκείνην, για το μωρό τους.
Βρίσκω τον Άντι-Κρίστιαν να κάθεται σε μια καρέκλα αναμονής έξω από το δωμάτιο τους και γυρνά να με δει. Σηκώνεται όρθιος και ξεκινάμε να περπατάμε στον μακρύ διάδρομο του νοσοκομείου. Βάζω τα χέρια στις τσέπες του παντελονιού μου, ενώ ο Άντι-Κρίστιαν τα βάζει πίσω από την πλάτη του, κλείνοντας τα μάτια και παίρνοντας μια βαθιά ανάσα.
"Πατέρα, να σου κάνω μια ερώτηση;" ρωτάει ξαφνικά και κατεβάζω το βλέμμα μου για να τον δω.
"Τι είναι;"
"Είπες ότι η Αλίκη εκείνη την ημέρα σου ζήτησε να τους σβήσεις την μνήμη και να την ξανακάνεις άνθρωπο, αλλά ως αντάλλαγμα εκείνη θα έκανε κάτι που θα της ζητούσες," λέει και με πάει πίσω σε εκείνο το απόγευμα. "Τι πήρες ως αντάλλαγμα;"
Χαμογελώ πλάγια και σταματάω στον διάδρομο απότομα. Εκείνος γυρνά να με δει ξαφνιασμένος. Μόλις λυγίζω για να έρθω στο ύψος του, σουφρώνει τα φρύδια και μπορώ να το δω στα μάτια του ότι σκάει να μάθει.
"Να μην σε νοιάζει," τον πειράζω και του κάνω κωλοδάχτυλο στην μούρη. "Μπλα, μπλα, μπλα, κουτσομπόλη," τον κοροϊδεύω αμέσως μετά και κερδίζω το βλέμμα του γεμάτο μίσος. "Πήγαινε να παίξεις τέτρις, Άντι-Κρίστιαν. Άσε τις δουλειές στους μεγάλους."
"Τις δουλειές που αποφεύγεις να κάνεις εσύ και πρέπει να τακτοποιώ εγώ;" αντιμιλά και συνεχίζω να περπατώ αφήνοντας τον πίσω μου.
"Βρες καμιά γκόμενα, γιε μου, και άσε με εμένα," τον αγνοώ και σηκώνω τα χέρια για να τεντωθώ. "Η ζωή είναι ωραία, αλλά τελειώνει πολύ γρήγορα."
Δεν λέει κάτι. Αντιθέτως τον αισθάνομαι πίσω μου να με ακολουθεί σιωπηλός. Περπατώ προς την πόρτα στο τέλος τους διαδρόμου και παίρνω μια βαθιά ανάσα. Μπορεί η ιστορία του Μπράιαν και της Αλίκης να τελείωσε, αλλά η ζωή συνεχίζεται. Τα πράγματα αλλάζουν και παίρνουν την δική τους τροπή.
Σταματώ μπροστά από την πόρτα και χαμογελώ πλάγια. Δεν γυρνάω. Ξέρω τι αφήνω πίσω μου, ξέρω πως θα περιμένω αρκετά μέχρι που να χρειαστώ να κοιτάξω πίσω. Η υπομονή δεν αδίκησε κανέναν και ούτε πρόκειται να το κάνει τώρα. Μόνο εγώ και η Αλίκη ξέρουμε τι θυσιάσαμε για την ευτυχία των παιδιών μας.
Ξέρω όμως ότι δεν θα απογοητευτούμε.
Ανοίγω την πόρτα και ο ζεστός ήλιος χτυπά το πρόσωπο μου.
"ΠΕΙΝΑΩ!" φωνάζω απελπισμένος. "ΜΑΞ, ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΓΕΜΙΣΤΑ ΜΟΥ;"
ΤΕΛΟΣ
~~~~~
*συγγνώμη που δεν ανέβασα νωρίτερα, αλλά αποκοιμήθηκα και όταν ξύπνησα κάτι είχε πάθει το ίντερνετ και δεν άνοιγε μέχρι τώρα*
Εμ, γκαιζ, θα υπάρξει τρίτο βιβλίο...
btw παίζει να ανεβάσω bonus chapters σε αυτό το βιβλίο, οπότε όποιος γουστάρει να το κρατήσει στην βιβλιοθήκη του χεχεχε. (δεν ξέρω κάθε πότε, αλλά βλέπουμε)
καλό θα ήταν να το κρατήσετε εφόσον σκοπεύω να ανεβάσω εδώ ό,τι αφορά το τρίτο βιβλίο (σύνοψη, τίτλο, πότε θα το ανεβάσω κτλπ).
σας αγαπώ πολύ και σας ευχαριστώ για αυτό το υπέροχο ταξίδι που κάνατε μαζί μου! εκτιμώ κάθε ψήφο, κάθε μήνυμα, κάθε σχόλιο, κάθε φορά που πατούσατε για να διαβάσετε τα κεφάλαια και την υπομονή που έχετε δείξει μαζί μου. αλήθεια, είστε οι καλύτεροι στον κόσμο και μου φτιάχνετε την ζωή κατά 90%.
σας αγαπώ άπειρα.
σας ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου.
σας εκτιμώ τρελά.
θα τα πούμε στο επόμενο βιβλίο.
❤❤❤❤