ΠΙΣΩ ΣΤΟ ΠΑΡΤΙ ΣΤΟ FOUR SEASONS
"Υπάρχει κάποιος λόγος που πρέπει να πάμε σε αυτό το πάρτι;" ρωτάω τον Λούσιφερ καθώς περπατάμε στον διάδρομο του ξενοδοχείου.
Φτιάχνει το σακάκι του και χτενίζει τα μαλλιά με τα δάχτυλα του. Μπορεί να τον ακολουθώ δυο χρόνια-ή κάτι τέτοιο-αλλά δεν τον καταλαβαίνω. Δεν τον έχω συνηθίσει βασικά. Δεν μου ανοίγεται τόσο στην πραγματική του φύση και ποτέ δεν μου εξηγεί περί τίνος πρόκειται όλο αυτό. Όλο αυτό το πράγμα του να είμαι ο Άγγελος του Θανάτου, αλλά συγκεκριμένα το δεξί του χέρι.
Χρειάζεται στ' αλήθεια ο Διάολος δεξί χέρι; Αυτός ούτε δεξί πόδι δεν χρειάζεται, μπορεί να τα καταφέρει όλα μόνος του.
"Μιλάς πολύ, Μπράιαν, και δεν με αφήνεις να συγκεντρωθώ," λέει και σουφρώνω τα φρύδια μου μπερδεμένος.
"Σε τι;" αναρωτιέμαι και προσπαθώ να προλάβω τον γρήγορο βηματισμό του.
"Σε τι μορφή να κάνω την εμφάνιση μου."
"Εεε;"
Σταματάει απότομα μπροστά από μια πόρτα και συγκρατώ το σώμα μου να μην πέσει πάνω του. Τον κοιτάω παραξενεμένα και περιμένω την επόμενη κίνηση του. Ξαφνικά γυρνάει με ένα τεράστιο-τρομακτικά τεράστιο-χαμόγελο και ακουμπά τον ώμο μου.
"Μπράιαν, δεν πας μια μόνος σου; Ξέχασα ότι πρέπει να πηδηχτώ... με...εεε...μια, ξέρω 'γω, κάπου θα την βρω," ανακοινώνει και τον κοιτάω σαν να μου είπε ότι χέστηκε πάνω του και πρέπει να του αλλάξω πάνα.
Πριν καν προλάβω να διαμαρτυρηθώ, αρχίζει και τρέχει σαν παλαβός στον διάδρομο, μέχρι που στρίβει κάπου και τον χάνω από το οπτικό μου πεδίο. Στέκομαι έξω από την πόρτα εντελώς μπερδεμένος από το τι έγινε μόλις τώρα και αναστενάζω. Ξαφνικά η πόρτα ανοίγει και κάνω στην άκρη για να περάσει ένα ζευγάρι. Τους χαρίζω ένα πρόχειρο χαμόγελο και μόλις βγουν, κρατάω την πόρτα ανοιχτή για να μπω εγώ.
Δεν ξέρω κατά πόσο είναι σωστό να εμφανίζομαι στον ανθρώπινο κόσμο όταν εν ζωή με ήξεραν σχεδόν όλοι στις άνω τάξεις. Τα λεφτά και οι πλούσιοι ήταν το φόρτε μου. Θα βρισκόμουν σε κάθε δεξίωση που θα μου έδινε την ευκαιρία να επεκτείνω τον κοινωνικό μου κύκλο. Βοηθάει πολύ όταν κάποιος θέλει να πάει ψηλά. Αρκετά ψηλά.
Αρπάζω ένα ποτήρι κρασί από τον σερβιτόρο που περνάει μπροστά μου και κοιτάω γύρω μου να καταλάβω τι γίνεται. Προς μεγάλη μου έκπληξη, δεν γνωρίζω κανέναν. Βάζω το χέρι στην τσέπη μου και πίνω μια γουλιά. Περπατάω πιο μέσα στον χώρο δεξίωσης και απλά στέκομαι μόνος μου να καταλάβω τι στο καλό κάνω εδώ και γιατί ο Λούσιφερ έσκασε να έρθουμε, μόνο για να εξαφανιστεί αργότερα.
Όπως περπατάω και κοιτάω γύρω μου, μπλέκομαι αδέξια στο φόρεμα μια γυναίκας και πέφτει το ποτήρι από τα χέρια μου και σκάει κάτω. Όλα τα μάτια στρέφονται πάνω μου και παγώνω ολόκληρος. Δεν με ενδιαφέρει και λίγο που με κοιτάνε. Αυτό που με τρομάζει περισσότερο είναι ότι μπορούν να με δουν. Η γυναίκα της οποία το φόρεμα πάτησα, το μαζεύει και φεύγει από κοντά μου σχεδόν... τρομοκρατημένη;
"Ζητώ συγγνώμη," λέω για όλους να ακούσουν και βοηθώ τον σερβιτόρο να μαζέψει τα γυαλιά.
Ακόμη και εκείνος φαίνεται για κάποιον λόγο να ιδρώνει και να τον τρομάζει ιδιαίτερα η ύπαρξη μου. Σηκώνεται μόλις καθαρίσει τα τζάμια, και απομακρύνεται από μένα με τεράστια βήματα. Εγώ παραμένω ακόμη μπερδεμένος και αμήχανος να προσπαθώ να αποκρυπτογραφήσω τον λόγο που με κοιτάνε όλοι έτσι.
Μήπως με νομίζουν νεκρό; Μήπως με είδαν στις ειδήσεις;
Όσο να'ναι αυτή είναι η πρώτη φορά που εμφανίζομαι στον ανθρώπινο κόσμο μετά τα τελευταία στην ζωή μου. Δεν μπορώ να ξέρω τι μπορώ και τι δεν μπορώ να κάνω εδώ. Ο Λούσιφερ δεν μου μιλάει ούτε με μαθαίνει για την δουλειά, σαν να με αφήνει να καταλάβω μόνος μου στην πορεία.
Αν και τα περισσότερα βλέμματα έχουν φύγει από πάνω μου, δεν μπορώ να μην νιώθω συνεχώς ότι με κοιτάνε και με σχολιάζουν. Βιαστικά χάνομαι στο πλήθος και σταματάω σε μια γωνία, με την ελπίδα ότι δεν θα πέφτω τόσο στο μάτι των άλλων. Η πόρτα ανοίγει και εμφανίζεται ένα γεράκος με μια όμορφη κοπέλα στο πλάι του. Χαιρετά τον κόσμο γύρω του, ο οποίος φαίνεται να τον γνωρίζει.
Για κάποιον λόγο έχω την αίσθηση ότι τον ξέρω. Κάπου τον έχω δει, είμαι σίγουρος. Αρχίζω να νιώθω μια ασφάλεια που βρίσκομαι στον ίδιο χώρο με κάποιον που μάλλον γνωρίζω. Για ένα δεύτερο το βλέμμα του πέφτει πάνω μου και η μούρη του ξινίζει. Αρχίζω να μην νιώθω και τόσο ευπρόσδεκτος σε αυτό το μέρος και πρώτη φορά νιώθω ότι χρειάζομαι τον Λούσιφερ.
"Τι κάνεις εσύ εδώ;" με ρωτάει ξαφνικά μια γυναίκα και με πλησιάζει τόσο που αναγκάζομαι να κολλήσω την πλάτη στον τοίχο πίσω μου.
Παγώνω στην θέση μου. Την κοιτάω στα γαλανά της μάτια, ενώ φέρνει το πρόσωπο της τόσο κοντά στο δικό μου που μου κόβει την ανάσα. Δεν μπορώ να καταλάβω τι συμβαίνει. Όσο πάει και τα πράγματα σε αυτή την αίθουσα περιπλέκονται. Γυρνάω να δω τους υπόλοιπους και όλοι κρατάνε αυτή την επιθετική στάση απέναντι μου.
"Τι εννοείται, κυρία μου;" αναρωτιέμαι και καταφέρνω να ξεφύγω από την γωνία και να βγω με πλάτη στο κοινό.
Η προσοχή είναι όλη πάνω μου. Δεν ξέρω τι να κάνω και πως να αντιδράσω. Είναι η πρώτη φορά που συναναστρέφομαι με άνθρωπο σε αυτή την μορφή και δεν είμαι πλήρως ενημερωμένος για το τι μπορώ να κάνω. Μπορεί εν ζωή να ήμουν κυριολεκτικά ένας τέρας, αλλά τότε δεν ήξερα ότι όλα αυτά υπήρχαν στα σίγουρα. Έκανα ό,τι γούσταρα, δεν έδινα λογαριασμό σε κανέναν Λούσιφερ.
"Ο Άγγελος του Θανάτου και το δεξί χέρι του Λούσιφερ. Εσύ είσαι," δηλώνει και πλέον ξέρω ότι αυτοί οι άνθρωποι ξέρουν με τι έχουν έρθει αντιμέτωποι.
Προσπαθώ, μέσω των δυνάμεων μου, να καταλάβω με τι έρχομαι αντιμέτωπος, αλλά δεν βοηθούν καθόλου. Σαν να μην μπορώ να τις χρησιμοποιήσω, βασικά. Κάνω πίσω ενώ εκείνη με πλησιάζει, το βλέμμα της απειλητικό και σαν να διψάει για εκδίκηση. Τα πόδια μου μπλέκονται κάπου και πέφτω κάτω στο πάτωμα. Οι άλλοι κάνουν έναν κύκλο γύρω μου και τα μάτια όλων αλλάζουν σε κόκκινα.
Η καρδιά μου χτυπά γρήγορα. Έχω αρχίσει να αγχώνομαι ήδη και δεν μπορώ να καταλάβω τι στο καλό συμβαίνει. Οι δυνάμεις μου ως Άγγελος του Θανάτου δεν κάνουν τίποτα, σαν κάποιος να μου τις έχει αφαιρέσει. Ένας δυνατός πονοκέφαλος με κάνει να καλύψω τα αυτιά μου και να κλείσω τα μάτια. Νιώθω ότι ο εγκέφαλος μου θα εκραγεί ανά πάσα στιγμή.
"Τι γίνεται εδώ;" ρωτάει ένας άντρας, ο οποίος σπρώχνει την γυναίκα στην άκρη και στέκεται ακριβώς μπροστά μου. "Ποιος κάλεσε τον Άγγελο του Θανάτου εδώ;"
Νιώθω σαν κάτι να ξεριζώνει την ψυχή μου, αργά και βασανιστικά. Κοντεύω να τρελαθώ. Δεν μπορώ να καταλάβω τι στο καλό μου συμβαίνει και γιατί όλοι αυτοί μου επιτίθενται. Βασικά, που ξέρουν την πραγματική μου ταυτότητα;
"Μα τι κάνει ένα τέτοιο σπάνιο πετράδι ανάμεσα μας; Ούτε να μας άκουσε ο Θεός," κοροϊδεύει ο άντρας και το αίμα μου βράζει.
"Γαμήσου," γρυλίζω, όμως μέσα μου ζητώ για λίγη λύπηση.
Ο πόνος μέσα μου γίνεται τόσο οδυνηρός που θέλω απλά κάποιος να το τελειώσει αυτό το μαρτύριο. Προσπαθώ να σηκωθώ, αλλά τα γόνατα μου δεν με κρατάνε και ξαναπέφτω κάτω.
"Έχεις και θράσος," γελάει ο τύπος και μετά όλοι στην αίθουσα. "Θαυμάζω το γεγονός ότι πάτησες εδώ μέσα, αλλα και να έχεις και υφάκι; Φοβερός. Βλέπω γιατί ο Λούσιφερ σε εμπιστεύεται."
"Ο Λούσιφερ;" λέω, αλλά βγαίνει σαν ερώτηση.
Ξαφνικά αίμα βγαίνει από την μύτη μου και όλοι παθαίνουν σοκ. Κάνουν πίσω μαζί με τον άντρα, ο οποίος προφανώς είναι ο αρχηγός του, και αυτή την φορά εγώ ξαφνιάζομαι που ένα τέτοιο γεγονός τους σόκαρε.
"Τι στο-"
Πριν προλάβει να τελειώσει την πρόταση του ο "αρχηγός" τους, το κεφάλι του πέφτει από το σώμα του στο πάτωμα και ύστερα πέφτει κι εκείνο. Ένα μαύρο υγρό βγαίνει από μέσα του και δεν μπορώ να μην κάνω πίσω αηδιασμένος.
Ξαφνικά όλοι στο δωμάτιο ανοίγουν μια γραμμή ακριβώς μπροστά μου για να δουν ποιος το προκάλεσε αυτό. Προς μεγάλη μου έκπληξη ο γέρος από πριν, στέκεται με το μπαστούνι μπροστά του να με κοιτάει με ένα πλάγιο χαμόγελο. Ένα ρίγος διαπερνά το σώμα μου και σηκώνομαι όρθιος να έρθω αντιμέτωπος μαζί του.
"Ξέρεις, αυτός ο μαλάκας είχε δίκιο για ένα πράγμα," λέει εκείνος και ξεκινά να περπατά προς το άνοιγμα, ενώ όλοι τον κοιτάνε σοκαρισμένοι. "Σε εμπιστεύομαι."
Ανατριχιάζω αμέσως. Κάθε τρίχα του σώματος μου ανεβαίνει και νιώθω σαν να μου κάθεται κάτι στον λαιμό. Ήξερα που τον είχα ξαναδεί. Βασικά, τον βλέπω κάθε μέρα, αλλά όχι σε αυτή την μορφή.
Με κάθε βήμα του προς εμένα, η μορφή του γέρου αλλάζει και την εμφάνιση του κάνει ο Λούσιφερ. Όλοι στην αίθουσα πανικοβάλλονται και προσπαθούν να τρέξουν προς την πόρτα να ξεφύγουν. Ο Λούσιφερ σταματάει μπροστά μου και ακουμπά το χέρι του στον ώμο μου.
"Σε εμπιστεύομαι, αλλά είσαι ηλίθιος," δηλώνει και μου σηκώνει το φρύδι.
"Σε ευχαριστώ, το εκτιμώ," ειρωνεύομαι και καθαρίζω το αίμα από την μύτη μου με το μαντήλι που μου δίνει.
"Όμως κάνεις δουλειά," γελάει, αγνοώντας τον πανικό που επικρατεί σε όλη την αίθουσα.
Ο Λούσιφερ γυρνάει απότομα και σηκώνει το χέρι του. Όλοι στην αίθουσα πέφτουν στα γόνατα τους και κλαψουρίζουν σαν πληγωμένοι λύκοι. Κάτι τους προκαλεί αυτό τον πόνο, όπως με μένα πριν. Μάλλον ο Λούσιφερ.
"Βλέπεις, Μπράιαν, αυτοί είναι δαίμονες. Ψυχές ανθρώπων που το έσκασαν και ζουν μέσα σε ένα ανθρώπινο σώμα. Ξέρουν τα μυστικά της Κόλασης και βλέπουν και τρέφονται από τους άλλους, τους ζωντανούς," με πληροφορεί και στέκομαι δίπλα του ξαφνιασμένος. "Μπορούν να δουν την ψυχή του Άγγελου του Θανάτου και μπορούν να αναγνωρίσουν τη δική μου εμφάνιση. Εξού και η γεροντίσια μορφή μου πριν, για να μην με καταλάβουν."
"Δαίμονες," ψιθυρίζω και σκέφτομαι τις περιπτώσεις που μπορεί να είχα συναντήσει όταν ακόμη ζούσα. "Γιατί δεν μου το είπες νωρίτερα;"
"Γιατί μπορεί μια μέρα να συναντήσεις έναν δαίμονα. Πρέπει να μάθεις να τους ξεχωρίζεις," γελάει και όλοι στην αίθουσα πέφτουν αναίσθητοι κάτω. Ο Λούσιφερ κατεβάζει το χέρι και χαμογελάει πλάγια, στρέφοντας το βλέμμα του πάνω μου. "Δεν θέλω να σε σκοτώσει κάποιος πριν από μένα."
Οι λέξεις του με ανατριχιάζουν. Με κάνουν να νιώθω άβολα στο ίδιο μου το σώμα. Ξεχνάω αρκετές φορές ότι είμαι ακόμη ζωντανός και δεν πέθανα ποτέ. Όμως να μου λέει ο Λούσιφερ κάτι τέτοιο, είναι αρκετά περίεργο.
"Ή μπορεί να ερωτευτείς κάποιον δαίμονα," με πειράζει και στριφογυρίζω τα μάτια μου.
"Αμάν, κοφ'το. Θα πεθάνω στο πλάι σου για μια αιωνιότητα, δεν θα έχω χρόνο για τέτοιες μαλακίες," αγανακτώ, αλλά δεν φαίνεται να πιστεύει σε αυτό το μέλλον.
"Δεν βαριέσαι," μουρμουρίζει και ισιώνει το σακάκι του. "Στειλ'τους αυτούς πίσω στην Κόλαση." Περπατά στο άνοιγμα προς την πόρτα και φαίνεται τόσο χαλαρός, που με ξαφνιάζει. "ΠΑΩ ΝΑ ΓΥΡΙΣΩ ΜΙΑ ΤΣΟΝΤΑ!" φωνάζει χαρωπά και αναστενάζω.
Γιατί δεν με σκοτώνει από τώρα...;