Αλίκη's POV
Ανοίγω τα μάτια μου αργά και χαμογελώ με τον εαυτό μου. Η έντονη μυρωδιά του Μπράιαν στα σεντόνια του, τρυπά την μύτη μου και δεν μπορώ να μην ανατριχιάσω ολόκληρη. Κοιτάω έξω από το παράθυρο και παρατηρώ πως είναι ακόμη βράδυ. Τυλίγω το γυμνό μου σώμα με το σεντόνι και σηκώνομαι για να βρω κάτι να φορέσω.
Χασμουριέμαι κουρασμένη και βάζω τις τούφες μαλλιών που μου πέφτουν μπροστά στο πρόσωπο πίσω από τα αυτιά μου. Βρίσκω ένα πουκάμισο του Μπράιαν και το αρπάζω. Πετάω το σεντόνι πίσω στο κρεβάτι και το φοράω. Αμέσως τον σκέφτομαι και που μπορεί να πήγε, αλλά σίγουρα θα έχει τόσες δουλειές να κάνει.
Εδώ που τα λέμε όμως, ακόμη πρέπει να βρω την καρδιά του Λούσιφερ και ξεχάστηκα εντελώς με τον Άντι-Κρίστιαν.
Φοράω το εσώρουχο μου, για να μην κυκλοφορώ και εντελώς τσίτσιδη, και ανοίγω την πόρτα. Κοιτάω πρώτα απ'έξω σε περίπτωση που είναι κανείς, αλλά είναι άκρως του τάφου σιωπή. Βγαίνω απ'το δωμάτιο και αφήνω την φωτιά να καίει μόνη της. Περπατάω με τις μύτες των ποδιών μου προς τις σκάλες και κοιτάω κάτω.
Στο μάτι μου πέφτει μια όμορφη υπηρέτρια να κουβαλά έναν δίσκο με ποτήρια κρασιού. Ύστερα βλέπω έναν προσεγμένο μπάτλερ να την σταματά και να της λέει διάφορα με έντονο τόνο φωνής. Αυτή κουνά το κεφάλι και τον προσπερνά, καθώς αυτός φεύγει. Στέκομαι για λίγο στο σκαλί, όταν ακούω ένα αυτοκίνητο να σταματά απ'έξω.
Περιμένω σιωπηλή να δω ποιος είναι με μεγάλη περιέργεια. Η πόρτα ανοίγει μετά από λίγα λεπτά από τον Σεργκέι και ύστερα τον ακολουθεί ο Μπράιαν. Φαίνεται χάλια. Το πρόσωπο του είναι χλωμό, τα μάτια του κόκκινα και τα μαλλιά του ακατάστατα. Βγάζει το παλτό και το δίνει σε μια υπηρέτρια που τρέχει να τον εξυπηρετήσει.
Σηκώνει τα μάτια του και συναντιούνται με τα δικά μου. Κάτι κακό έχει συμβεί. Φωνάζει κάτι στα Ρώσικα και όλοι σταματούν τις δουλειές που κάνουν. Φεύγουν αμέσως από 'κει, μαζί με τον Σεργκέι, και μένουμε μόνοι. Περπατά προς το μέρος μου και ανεβαίνει αργά τα σκαλιά, σαν να τον τραβάει η βαρύτητα κάτω.
"Μπράιαν μου, τι έγινε;" ρωτάω ανήσυχη μόλις στέκεται κάμποσα σκαλιά πιο κάτω.
Παρατηρώ πως είναι λερωμένος με ένα μαύρο υγρό και σουφρώνω τα φρύδια μου μπερδεμένη. Ανεβαίνει άλλο ένα σκαλί και ύστερα με αγκαλιάζει σφιχτά, ακουμπώντας το κεφάλι του στο στομάχι μου. Τυλίγω τα χέρια μου γύρω του και τον κοιτάω ξαφνιασμένη.
Αυτό δεν το περίμενα.
"Συγγνώμη, Αλίκη," μουρμουρίζει ο Μπράιαν και νιώθω το πουκάμισο που φοράω να υγραίνει εκεί που έχει τα μάτια του. "Δεν είσαι αξιολύπητη. Είσαι η πιο δυνατή, όμορφη και καλή γυναίκα που έχω συναντήσει στην ζωή μου."
"Αγάπη μου, τι έγινε;" επιμένω και βάζω τα χέρια στα μάγουλα του για να τον βάλω να με δει στα μάτια.
"Σε αγαπάω, ρε γαμώτο," αγνοεί την ερώτηση μου και ανεβαίνει άλλο ένα σκαλί για να έρθει στο ύψος μου.
Τα χείλη του ενώνονται με τα δικά μου σχεδόν βίαια και ανατριχιάζω αμέσως. Αποτραβιέμαι εξαιτίας μια ξινής γεύσης που έχουν τα χείλη του και του σουφρώνω τα φρύδια. Έχει αρχίσει να με τρομάζει πολύ. Τι μπορεί να έχει συμβεί;
"Πάω να κάνω ένα ντους," δηλώνει ο Μπράιαν και με προσπερνά χαμένος.
Δεν φαίνεται στα συγκαλά του σίγουρα.
Καθαρίζω τα χείλη μου και κάνω μια γκριμάτσα αηδίας. Τι στο καλό είχε πιει έτσι; Τον βλέπω που περπατά προς το δωμάτιο του και τον ακολουθώ μετά από λίγα δεύτερα. Όταν μπαίνω μέσα, έχει ήδη κλείσει την πόρτα του μπάνιου, γι' αυτό λέω να τον αφήσω να χαλαρώσει. Είναι που είναι τσιτωμένος, καλύτερα να κάνει το ντους, μπας και έρθει στα συγκαλά του.
Βλέπω μια κανάτα και δυο ποτήρια σε έναν πάγκο δίπλα από το παράθυρο και πάω να γεμίσω λίγο νερό. Πραγματικά, τον αγαπώ και τον εκτιμώ, αλλά με αηδίασε αυτό το φιλί από άποψη γεύσης. Παίρνω το ποτήρι και το γεμίζω τόσο όσο για να την διώξω. Πίνω λιγάκι και μόλις πάω να κάτσω στον καναπέ, βρίσκω τον Άντι-Κρίστιαν ήδη εκεί, να κοιτά την φωτιά ανέκφραστος.
"Τι κάνεις εδώ;" ρωτάω περίεργη με ένα χαμόγελο και πέφτω δίπλα του.
Όμως το χαμόγελο μου κόβεται μόλις βλέπω πόσο σοβαρός είναι. Έχει κάτι στο ανέκφραστο βλέμμα του που με φοβίζει πάρα πολύ. Αφήνω το ποτήρι στο ξύλινο τραπεζάκι και σουφρώνω τα φρύδια για πολλοστή φορά. Μια ο Μπράιαν, μια ο Άντι-Κρίστιαν. Κάτι σίγουρα έχει πάει στραβά.
"Ο μπαμπάς μου πέθανε," ανακοινώνει και νιώθω όλο το χρώμα να φεύγει από το πρόσωπο μου.
Τα μάτια μου απευθείας πάνε στην πόρτα του μπάνιου και η καρδιά μου χτυπά γρήγορα. Όλα συνδέονται σαν κομμάτι παζλ και καταλαβαίνω που οφείλεται αυτό το ψυχολογικό πέσιμο του Μπράιαν. Σφίγγω τις γροθιές μου και δεν ξέρω τι να νιώσω πιο πρώτα.
"Δεν τον σκότωσε ο Μπράιαν," συνεχίζει ο μικρός και στρέφω την προσοχή μου σε αυτόν.
"Τι εννοείς;"
"Ο μπαμπάς θυσίασε τον εαυτό του," απαντά ο Άντι-Κρίστιαν και ακουμπά τα μικρά χέρια στα μπούτια του.
"Θ-Θυσίασε; Άντι-Κρίστιαν, γαμώτο μου, τι έπαθε ο Λούσιφερ;" φωνάζω και η φωνή μου τρέμει.
Ναι, θέλω να κλάψω. Δεν το πιστεύω ότι ο παλιομαλάκας πήγε και έκανε κάτι τέτοιο. Νόμιζα πως του ήταν αρκετό να του βρούμε την καρδιά. Τι στο καλό εννοεί ο μικρός τώρα με τις θυσίες και τα κουραφέξαλα;
"Ο μπαμπάς έκοψε την καρδιά του στα δυο και," κάνει μια σύντομη παύση, "πέθανε. Το έκανε γιατί έτσι θα σιγούρευε πως κανείς άλλος δεν θα επιχειρούσε να του πάρει την εξουσία. Το έκανε για τον Μπράιαν και σένα."
Πετάγομαι όρθια και ακουμπώ τις παλάμες στο πρόσωπο μου. Θέλω να τσιρίξω. Θέλω να τον βρω, σε όποια τρύπα της Κόλασης και να κρύβεται, και να τον χτυπήσω ανελέητα. Θέλω να τον σφαλιαρίσω τόσες φορές στο σημείο που θα μου πει 'έχω σφαλιαρίσει περισσότερους κώλους στην ζωή μου'.
Θέλω, όμως, να τον αγκαλιάσω και να κλάψω την αγκαλιά του.
"Αυτό ήταν," αναστενάζει ο μικρός και βγάζω τα χέρια για να τον δω.
Σηκώνεται όρθιος και παρατηρώ πως κλαίει. Πρώτη φορά βλέπω τα δάκρυα του και είναι επειδή έχασε τον μοναδικό άνθρωπο που τον αγαπούσε και τον καθοδηγούσε. Μόνο ο Λούσιφερ εκτιμούσε τον Άντι-Κρίστιαν με τον τρόπο που έπρεπε και τώρα... τώρα δεν υπάρχει πια, διότι είναι νεκρός.
"Αγάπη μου, εσύ," κλαίω και πέφτω στα γόνατα για να τον αγκαλιάσω σφιχτά.
Αφήνω τον εαυτό μου ελεύθερο να κλάψει. Δεν μπορώ να κρατήσω όλο αυτό το χάος από σκέψεις και συναισθήματα που επικρατεί μέσα μου. Μπορεί να μην κάνω και το πιο σωστό με το να κλαίω στον ώμο του Άντι-Κρίστιαν, εφόσον είμαι κατά κάποιον τρόπο υπεύθυνη για την θυσία που έκανε ο πατέρας του, όμως δεν μπορώ να κάνω αλλιώς.
Όταν αποτραβιέμαι βλέπω πως έχει εξαφανιστεί και η καρδιά μου σπάει σε χίλια κομμάτια. Ο Λούσιφερ είναι νεκρός. Ο μοναδικός φίλος, που έκανε τα πάντα για την χαρά μου, θυσίασε τον εαυτό του για να πάρει την εξουσία που κυνηγούσε ο αγαπημένος μου από τα χέρια του. Είμαι σίγουρη πως γι'αυτό το έκανε. Και τώρα έχασα και τον Άντι-Κρίστιαν.
Σηκώνομαι όρθια και τρέχω με δάκρυα στα μάτια μου προς το μπάνιο. Την στιγμή που κάνω να ανοίξω, ο Μπράιαν με προλαβαίνει και εμφανίζεται μπροστά μου μόνο με την πετσέτα τυλιγμένη από την μέση και κάτω. Το βλέμμα του είναι κενό και τόσο πληγωμένο.
"Μπράιαν," αναφωνώ κλαίγοντας και κάνω ένα βήμα κοντά του.
Δεν με κοιτά καν. Στέκεται στο περβάζι της πόρτα και βλέπω τις σταγόνες να πέφτουν από τα ξανθά μαλλιά του κάτω. Παρατηρώ πως κι εκείνος κλαίει και δεν αντέχω να τον βλέπω έτσι. Θα ήταν τόσο δύσκολο για εκείνον, να πολεμά με τον εαυτό του και μετά να βλέπει τον Λούσιφερ να θυσιάζεται για χάρη του.
"Δεν τον έσωσα, Αλίκη. Δεν μπόρεσα να το κάνω," μουρμουρίζει και ακουμπώ τα χέρια μου στα μάγουλα του.
"Δεν έφταιγες εσύ," δηλώνω και ακουμπώ το σώμα μου στο δικό του. "Ήταν δική του επιλογή."
"Το ξέρω," λέει ο Μπράιαν και ακουμπώ τα χείλη μου στα δικά του παθιασμένα.
Τον θέλω και θα αποδείξω πως δεν θυσιάστηκε για το τίποτα ο Λούσιφερ.
~~~~~
I'm Luke Skywalkin' on these haters.