(πάμε τώρα τα δάκρυα ποταμό Νείλο)
"Το περίμενα πως θα ερχόσουν," λέω και κάνω πίσω, καθώς βγάζω το παλτό μου.
Ο Λούσιφερ ξαπλώνει πίσω στην καρέκλα και ακουμπά τα πόδια του πάνω στο γραφείο. Βάζει τα χέρια πίσω από το κεφάλι του και φαίνεται τόσο ήρεμος, σαν να μην ήρθε για καυγά. Χαίρομαι, διότι δεν θέλω να το τελειώσω ακόμη εφόσον είναι εδώ.
"Πως να μην ερχόμουν μόλις μυρίστηκα την καρδιά μου," γελάει και κλείνει τα μάτια του. "Αλήθεια που στο καλό την είχες τόσο καιρό;"
"Θαμμένη στον τάφο του μπαμπά μου," απαντώ και κρεμάω το παλτό.
"Έξυπνο. Το έδαφος το κάνει δύσκολο για να ανιχνευτεί και ξέροντας πόσο μισούσες αυτόν τον μαλάκα, δεν θα μου πέρναγε από το μυαλό."
Βγάζω από την εσωτερική μου τσέπη ένα κουτί με τα καλύτερα τσιγάρα και ακουμπώ ένα στα χείλη μου. Πλησιάζω τον Λούσιφερ και του δίνω ένα. Ανοίγει το ένα μάτι του μόνο και το παίρνει χωρίς να πει τίποτα. Κοιτάει το μαύρο περιτύλιγμα και εντυπωσιάζεται.
"Καλή φάση," μουρμουρίζει και γελάω, ενώ βάζω το κουτί πίσω στην τσέπη μου.
Ψάχνω να βρω τον αναπτήρα, όταν με ένα αποκρότημα των δαχτύλων του ο Λούσιφερ μας τα ανάβει. Ακουμπώ πίσω στο γραφείο και του γυρνάω την πλάτη. Ρουφάω το τσιγάρο και αφήνω ύστερα τον καπνό να βγει από μέσα μου αργά.
"Το σεξάκι με την Αλίκη το έκανες πάντως," λέει ο Λούσιφερ χαλαρά και χαμογελώ πλάγια. "Δεν συγκρατήθηκε καθόλου."
"Τουλάχιστον έτσι ξέρω πως είναι δικιά μου," δηλώνω και τραβάω άλλη μια τζούρα.
"Τρομάρα σου. Δεν χρειάζεται σεξ για να το καταλάβεις αυτό," σαρκάζεται και ακούω την καρέκλα πίσω μου να τρίζει.
"Γιατί ήρθες, Λούσιφερ; Μπορείς να πάρεις την καρδιά και να φύγεις. Γιατί δεν το κάνεις;" ρωτάω και πέφτει άκρα του τάφου σιωπή.
Δεν απαντά καθόλου. Είναι σαν να εξαφανίστηκε, γι'αυτό γυρνάω το κεφάλι στο πλάι και τον κοιτάω με την άκρη του ματιού μου. Ακόμη κάθεται στην καρέκλα με τα πόδια στο γραφείο να βλέπει το ταβάνι καθώς βγάζει καπνούς με διαβολικά προσωπάκια.
"Ξέρεις, Μπράιαν, η εξουσία δεν είναι τόσο ωραία τελικά."
Δεν κουνιέμαι. Πραγματικά είμαι πολύ περίεργος να ακούσω τι θα πει. Αν όντως πιστεύει πως θα με μεταπείσει πάντως κάνει μεγάλο λάθος. Το μεγαλύτερο του είναι ότι δεν παίρνει την καρδιά για να φύγει.
"Τι προσπαθείς να πεις, Λούσιφερ;" ρωτάω, πάντως όχι με τεράστιο ενδιαφέρον.
"Είναι βαρετό να μπορείς να κάνεις τα πάντα. Παρ΄το από τον ίδιο τον Διάολο αυτό," γελά και δεν μπορώ να μην κάνω το ίδιο.
Είναι πραγματικά ανόητος.
"Ε ναι, και τι που μπορώ να σκάσω πόλεμο στους άλλους; Μόνο που υπάρχω είναι πόλεμος," σκέφτεται φωναχτά και τον ακούω που σηκώνεται.
Τα δάχτυλα του Λούσιφερ χτυπούν ρυθμικά το γραφείο και νιώθω τον καπνό που ξεφυσά να χαϊδεύει τον σβέρκο μου. Στέκεται μπροστά μου και φαίνεται τόσο ατάραχος. Δεν μπορώ να καταλάβω αν με εκνευρίζει η χαλαρότητα του ή με κάνει να ανησυχώ. Όπως και να έχει, δεν μου αρέσει η παρέα του.
"Στο κάτω-κάτω άμα έχεις εξουσία, θα νομίζεις πως έχεις φίλους, άλλα στο τέλος θα σε προδίδουν για να σου την πάρουν," συνεχίζει και ξέρω πως δεν πετάει σπόντα, απλά τα λέει όλα ειλικρινά. "Θα είσαι μόνος συνέχεια."
Η θλίψη στα μάτια του γίνεται εμφανής και σφίγγω το τσιγάρο ανάμεσα στα δάχτυλα μου. Τραβάω μια τζούρα και βγάζω τον καπνό από την μύτη ανέκφραστος. Περιμένω να τελειώσει τα φιλοσοφικά του και εφόσον δεν προσπαθεί να σώσει το τομάρι του, να λήξω αυτή την μαλακία μια και καλή.
"Δεν με νοιάζει η μοναξιά," οι λέξεις βγαίνουν μέσα από τα δόντια μου και το καταλαβαίνει ότι άρχισα να χάνω την υπομονή μου.
"Ω, αγαπητέ μου, Μπράιαν, κι όμως σε νοιάζει," γελάει και λυγίζει κοντά στο πρόσωπο μου. "Και θα σου το αποδείξω λέγοντας μόνο ένα όνομα. Αλίκη."
Με την αναφορά της, ξεφυσά τον καπνό στο πρόσωπο μου και δεν κουνιέμαι καθόλου. Νιώθω τα μάτια μου να καίνε, αλλά δεν αντιδρώ. Παίρνω μια βαθιά ανάσα και πετάω το τσιγάρο στα πόδια του. Το πατάω τσαντισμένος και έρχομαι πιο κοντά του, μπορεί και τρία δάχτυλα απόσταση μεταξύ μας.
"Δεν ξέρεις τίποτα για μένα," γρυλίζω και ακουμπά το τσιγάρο στα χείλη του σαν να το διασκεδάζει.
"Μπορώ να σου πω και άλλα ονόματα. Γιούρι. Α, είναι και η μαμά σου. Ο μικρός Βλαντιμίρ που έχεις στείλει στην Αγγλία σε εσώκλειστο σχολείο," επιμένει και σφίγγω τις γροθιές μου. "Και δεν είναι μόνο ονόματα, αλλά τα όνειρα σου να-"
"Βούλωσ'το," τον διακόπτω και το βλέμμα μου έχει γίνει σκοτεινό και γεμάτο μίσος. "Μην συνεχίζεις αλλιώς-"
"Αλλιώς τι; Θα με σκοτώσεις; Θα πάρεις τις δυνάμεις μου και θα κάνεις flex στον καθρέπτη; Είσαι τόσο αξιολύπητος," γελάει ο Λούσιφερ και τα μάτια του παίρνουν ένα κόκκινο χρώμα. "Τόσο, μα τόσο αξιολύπητος."
Είσαι τόσο αξιολύπητη.
Για λίγα δεύτερα το μυαλό μου με πάει πίσω πέντε χρόνια, την στιγμή που η Αλίκη έκανε την ευχή της μετά από τις 17 αυτοκτονίες. Αν και μαλακώνω με το που την σκέφτομαι, προσπαθώ να μην το κάνω εμφανές στον Λούσιφερ, γιατί θα το εκμεταλλευτεί.
"Αχ, μωρέ. Ο Μπράιαν Κόστοβ έχει καρδούλα," με πειράζει και την σχηματίζει με τα δάχτυλα του.
Τον πιάνω από τον γιακά και τον σηκώνω στις μύτες του. Με τσαντίζει που με κοροϊδεύει και με υποτιμά συνεχώς με αυτόν τον τρόπο. Νομίζει ότι το να κάνει σαν μαλάκας είναι καλύτερος; Νομίζει ότι είναι εξυπνότερος επειδή έχει δυο δυνάμεις περισσότερο; Ένα βλάκας Νάρκισσος είναι και ο Παράδεισος γι'αυτό δεν είχε χώρο για την πάρτη του.
"Δεν σε φοβάμαι, Κόστοβ, γι'αυτό θέλεις να με καταστρέψεις. Επειδή έχω το θάρρος να δω το πραγματικό σου πρόσωπο."
Πετάει το τσιγάρο στο πάτωμα και αρχίζει να γελάει τόσο δυνατά που τον σπρώχνω πίσω αηδιασμένος. Τον κοιτάω ανέκφραστος και φτιάχνω το σακάκι μου. Στέκομαι μπροστά από το κουτί με την καρδιά, σαν να την προστατεύω, και ο Λούσιφερ στριφογυρίζει τα μάτια του.
"Δεν θέλω να σε καταστρέψω," γρυλίζω και μια τούφα μαλλιών πέφτουν μπροστά στο πρόσωπο μου.
"Είσαι διψασμένος για δόξα, αγόρι μου. Μόνο σκέψου τι τράβηξες για να φτάσεις εδώ. Κατέστρεψες τόσα πράγματα για το τίποτα," φωνάζει και σηκώνει τα χέρια του στον αέρα. "ΔΕΝ. ΈΧΕΙ. ΝΟΗΜΑ. ΝΑ. ΤΟ. ΚΑΝΕΙΣ."
"ΣΚΑΣΕ ΠΙΑ!"
Ακουμπώ τα χέρια στο κεφάλι μου και τα μάτια μου καίνε από τα δάκρυα που προσπαθώ να συγκρατήσω. Τον νιώθω στο μυαλό μου, να δημιουργεί λαβύρινθους μόνο για να με μπερδέψει. Σφίγγω κάποιες τούφες μαλλιών μου και πέφτω με το ένα γόνατο κάτω.
"Πήγαινε στην Αλίκη, παντρέψου την, κάνε ένα παιδί και άσε τις εξουσίες σε αυτούς που παίζουν το παιχνίδι χρόνια τώρα," συνεχίζει και με πλησιάζει.
"Την αγαπώ, όμως-"
"Την αγαπάς σκέτο, αδελφέ μου. Μην το ζορίζεις," μου χαμογελά ο Λούσιφερ και με βοηθά να σηκωθώ όρθιος.
"ΌΧΙ!"
Κάνω πίσω και χτυπώ πίσω στο γραφείο. Νιώθω τον ιδρώτα να στάζει στο μέτωπο μου καθώς συνειδητοποιώ ότι πρέπει να το κάνω. Δεν θα τον αφήσω να παίξει με τον μυαλό μου όπως κάνει με τους πάντες. Όχι, εγώ δεν είμαι σαν εκείνους τους εύκολους. Θα του δείξω πως μπορώ να τον καταστρέψω.
Βγάζω το μαχαίρι από το πίσω μέρος του παντελονιού μου, όπου το είχα κρύψει όταν ετοιμάστηκα για να έρθω, και ανοίγω το κουτί με την καρδιά. Σφίγγω την λαβή και νιώθω τον Λούσιφερ να με πλησιάζει. Στέκεται δίπλα μου με ένα χαμόγελο και ακουμπά τις γροθιές του στο γραφείο.
"Άμα θες να του χάσεις όλους, καν'το," λέει και θέλω τόσο πολύ να το κάνω.
Σηκώνω το χέρι ψηλά και το νιώθω που τρέμει. Όχι. Το έχω κάνει τόσες φορές. Είναι μια καρδιά. Δεν είναι κάποιος άντρας με γουρλωμένα μάτια να με παρακαλά για έλεος. Δεν είναι καμιά πόρνη που ψεύδεται ότι κουβαλά το παιδί μου και κλαίει. Είναι μια καρδιά. Του Διαόλου η καρδιά.
Κλείνω τα μάτια και κατεβάζω το χέρι απότομα, με μια στριγκλιά να ξεγλιστρά από τα χείλη μου. Αφήνω το μαχαίρι και κάνω δυο βήματα πίσω. Το στήθος μου βαραίνει και τα πόδια μου μουδιάζουν, γι'αυτό πέφτω κάτω και ξαπλώνω πίσω στον τσιμεντένιο τοίχο.
"Το ήξερα ότι δεν μπορείς να το κάνεις," ακούω τον Λούσιφερ να γελάει και ανοίγω τα μάτια μου να τον δω.
Κρατά την καρδιά στο ένα του χέρι, ενώ με το άλλο το μαχαίρι. Αίμα στάζει από την πληγή που του έχει δημιουργηθεί εφόσον το κράτησε για να μην μαχαιρώσω την καρδιά του. Κατά βάθος χαίρομαι που δεν με άφησε να το κάνω, από την άλλη φοβάμαι την επόμενη του κίνηση. Βασικά, την εκδίκηση του.
"Ξέρεις τι;" αναρωτιέται και κρατά το μαχαίρι από την λαβή, καθώς το χαμόγελο του μεγαλώνει. "Δεν θα σε αφήσω να καταστρέψεις την ζωή σου για μια ψευτο-εξουσία. Δεν θα σε αφήσω να χάσεις την ευτυχία σου, εξαιτίας του εγωισμού σου-"
"Λούσιφερ," μουρμουρίζω και δεν έχω δύναμη να σηκωθώ όρθιος, σαν η βαρύτητα να με τραβάει κάτω και να μην μπορώ να την πολεμήσω.
"Η εξουσία είναι δικιά μου, Μπράιαν, και κανένας θνητός, ούτε εσύ, δεν θα το αλλάξει αυτό," γρυλίζει και το βλέμμα του σκοτεινιάζει. "Είμαι ο μοναδικός Διάολος και έτσι θα παραμένει για όσο το λέω εγώ."
Ξαφνικά πετάει την καρδιά στον αέρα και την παρακολουθώ σοκαρισμένος. Μόλις φτάνει στο ύψος του, με μια απότομη κίνηση, το μαχαίρι που κρατά, την κόβει στα δυο και παγώνω στην θέση μου, ανήμπορος να πιστέψω τι έκανε μόλις τώρα.
Η καρδιά πέφτει κάτω και λιώνει σε ένα μαύρο υγρό. Το κεφάλι του Λούσιφερ κρέμεται στο στήθος του, ενώ το μαχαίρι γλιστρά από το χέρι του και πέφτει στο πάτωμα. Χάνω τα λόγια μου και δεν ξέρω τι να πω, πως να αντιδράσω. Ακούω ένα γέλιο να ξεγλιστρά απ'τα χείλη του και ύστερα σωριάζεται μπροστά μου.
Το νεκρό του βλέμμα συναντά το δικό μου και ανατριχιάζω ολόκληρος. Καταφέρνω να μαζέψω λίγη ενέργεια και να συρθώ μπροστά του. Το μαύρο υγρό που αντικατέστησε την καρδιά λερώνει το παντελόνι μου, αλλά δεν με νοιάζει. Με βουρκωμένα μάτια τον σκουντάω και εκείνος δεν κουνιέται καθόλου.
"Λ-Λ-Λούσιφερ;" ρωτάω με την φωνή μου να τρέμει και βάζω το χέρι στα χείλη μου σοκαρισμένος.
Σηκώνομαι όρθιος και αρπάζω το παλτό μου ταραγμένος. Γυρνάω να τον δω άλλη μια φορά και δεν το πιστεύω ακόμη ότι το έκανε αυτό. Όχι, όχι, όχι. Βγαίνω έξω, σπρώχνοντας την πόρτα με το ζόρι. Ο κρύος αέρας χτυπά το πρόσωπο μου και γεμίζω τα πνευμόνια με οξυγόνο πρώτο πράγμα.
Με μουδιασμένα πόδια και στομάχι δεμένο σε κόμπο, περπατάω πίσω από έναν θάμνο εκεί κοντά και ξερνάω τα πάντα. Νιώθω το χέρι του Σεργκέι στον ώμο μου και κάνω πίσω αφού τα έχω αδειάσει όλα. Ξεσπάω σε κλάματα, αλλά φροντίζω να μην με δει. Βιάζομαι προς το αυτοκίνητο και μπαίνω μέσα, διότι θέλω απλά να επιστρέψω στην Αλίκη μου.
Λούσιφερ, τι έκανες έτσι...; Γιατί θυσίασες τον εαυτό σου;