Bryan's POV
Δαγκώνω το κάτω χείλος μου και κλείνω τα μάτια για να απολαμβάνω το αεράκι που χαϊδεύει στο πρόσωπο μου. Παίρνω μια βαθιά ανάσα και τον νιώθω να στέκεται δίπλα μου. Ανοίγω τα μάτια αργά και το ηλιοβασίλεμα πέρα μακριά στα βουνά της Ρωσίας φωτίζει το μπαλκόνι ολόκληρο. Αν και σπάνια το βλέπω με τόσο καθαρό ουρανό, σήμερα πιστεύω πως είναι ειδική ημέρα.
Βλέπω την σιλουέτα του που χαζεύει το ίδιο θέαμα με μένα με την άκρη του ματιού μου και χαμογελώ. Του αφήνω λίγο χρόνο να απολαμβάνει τα πανέμορφα χρώματα του ουρανού και σκέφτομαι την Αλίκη. Δεν περίμενα να ένιωθα τόσο όμορφα όταν την φίλησα. Πάντα πίστευα πως απλά την χρησιμοποίησα, αλλά μάλλον κατέληξα να μπλέκομαι κι εγώ στα νήματα των συναισθημάτων μου.
Χαϊδεύω το κάτω χείλος μου με ένα χαμόγελο και τον ακούω που γελάει ελαφρώς. Ξέρει πως σκέφτομαι αυτήν και με κοροϊδεύει όπως έκανε παλιά. Γυρνάω να τον δω και παραμένει σχεδόν ίδιος. Τα μαύρα του μαλλιά χτενισμένα πίσω, τα σκοτεινά του μάτια ζωηρά και γεμάτο ζωή, τα χαρακτηριστικά του μαλακά με την ενέργεια ενός διαβολικού παιδιού.
Στρέφει το κεφάλι του προς εμένα και μου χαρίζει ένα ζορισμένο χαμόγελο. Ξέρω αυτό το βλέμμα του. Ξέρω πως τον πειράζει κάτι. Μάλλον σκοπεύει να κάνει κάτι τρελό το οποίο δεν θέλει να εκμυστηρευτεί σε κανέναν. Απορώ τι μπορεί να είναι αυτό εφόσον μπορεί να έχει ό,τι θέλει με ένα αποκρότημα των δαχτύλων του.
Εκτός από την καρδιά του.
"Το ήξερα πως θες την Αλίκη ακόμη," λέει και αναστενάζει.
Ο Λούσιφερ έχει ακουμπήσει τους αγκώνες του στα κάγκελα του μπαλκονιού και κοιτάει πέρα. Το χρυσό χρώμα του ήλιου φωτίζει το πρόσωπο του και τον κάνει έναν πολύ ελκυστικό άντρα. Δεν ξαφνιάζομαι που ήταν ο αγαπημένος άγγελος του Θεού. Έχει έναν τρόπο να σε κατακτά αμέσως.
"Δεν το περίμενα από εσένα, Μπράιαν. Ένα απλό κοριτσάκι σαν την Αλίκη κατέκτησε την καρδιά ενός αναίσθητου σαν εσένα," σκέφτεται φωναχτά και ισιώνει την πλάτη του. "Στην αρχή την λυπόμουν, αλλά τώρα που την έχω μάθει, την φοβάμαι. Αυτή η γυναίκα έχει ισχυρότερη ψυχή από εσένα."
"Τι θες τώρα; Να ζηλέψω;" αναρωτιέμαι και του σηκώνω το φρύδι.
Ξαπλώνω πίσω στα κάγκελα και σταυρώνω τα χέρια γύρω από το στήθος μου. Δεν βγάζω τα μάτια από πάνω του, καθώς σηκώνει το κεφάλι του στον ουρανό και παίρνει μια βαθιά ανάσα. Στο μυαλό μου επιστρέφει η Αλίκη μαζί με τα λόγια του Λούσιφερ και συμφωνώ. Το ξέρω ότι αυτό το κορίτσι έχει μια τέτοια δύναμη που με μαγνητίζει δίπλα της.
"Όταν το σκέφτομαι καλύτερα όμως, ταιριάζετε," αναστενάζει ο Λούσιφερ και κλείνει τα μάτια του.
"Η Αλίκη δεν μπορεί ποτέ να είναι σαν εμένα. Εγώ μόνο την καταστρέφω," σκέφτομαι δυνατά και σφίγγω τις γροθιές μου.
"Κανείς δεν μπορεί να την καταστρέψει αυτήν. Είναι τόσο δύσκολη που μόνο εκείνη ξέρει πως να καταστραφεί," με διορθώνει και γελάει, ακόμη το κεφάλι του να κοιτά τον ουρανό.
"Με αγαπάει..."
Παραμένουμε σιωπηλοί και συνειδητοποιώ ότι μετά από τόσα χρόνια εμφανίστηκε με την κανονική του μορφή. Δεν ξέρω τι προσπαθούσε να αποφύγει με όλα αυτά τα σώματα που χρησιμοποιούσε, όμως ξέρω πως τώρα σταμάτησε να τρέχει. Σταμάτησε να προσπαθεί και μόνο περιμένει πότε όλα θα τελειώσουν για εκείνον.
"Σε αγαπάει τρελά όμως," χαμογελά πλάγια και γυρνά να με δει. "Θα έκανε τα πάντα για σένα."
"Τα έκανε, Λούσιφερ. Μου χάρισε την ζωή της," μουρμουρίζω και όταν σκέφτομαι εκείνη την στιγμή, την μετανιώνω.
Είσαι τόσο αξιολύπητη, επανέρχονται τα λόγια στο μυαλό μου.
Εγώ είμαι ο αξιολύπητος.
"Και δεν το μετάνιωσε ακόμη και που σε είδε με το παιδί σου, ηλίθιε," γρυλίζει και κουνά το κεφάλι του απογοητευμένος. "Τι θες να αποδείξεις με την ξεροκεφαλιά σου, Μπράιαν; Νομίζεις ότι θα κερδίσεις κάτι;"
Το βλέμμα μου αλλάζει σε ανέκφραστο και του σηκώνω το φρύδι. Νομίζει ότι με το να μου φέρνει την Αλίκη θα με ευαισθητοποιήσει; Ότι θα αλλάξω τα σχέδια μου και θα αποφασίσω να νοικοκυρευτώ για χάρη της; Τελικά είναι πιο αξιολύπητος από μένα.
"Βασικά κάνε ό,τι θες. Πάρε την δύναμη μου, Μπράιαν. Απέδειξε ότι είσαι πιο δυνατός και από τον Διάολο. Χέ. Στη. Κα."
Σταυρώνει τα χέρια γύρω από το στήθος του και κοιτά το ηλιοβασίλεμα που αργά-αργά χάνεται. Δαγκώνω το κάτω χείλος μου και προσπαθώ να την βγάλω από το μυαλό μου, αλλά είναι τόσο δύσκολο. Ακόμη και που προσπάθησα να κάνω παιδί με την Έβελιν, κατάλαβα ότι δεν γίνεται να αντικαταστήσω την Αλίκη έτσι απλά.
"Λούσιφερ," κάνω μια παύση και παίρνω μια βαθιά ανάσα, "την αγαπώ, αλλά όχι τόσο όσο να βάλω την ζωή μου πάνω από την δικιά της."
Γιατί μου φαίνεται ότι λέω ψέματα ακόμη και στον ίδιο μου τον εαυτό;
"Εεε, δεν την αγαπάς, ηλίθιε," γρυλίζει και ακουμπά το δάχτυλο του στην καρδιά μου και το χτυπά με κάθε λέξη που ξεστομίζει. "Είσαι απλά ένας εγωιστής τότε και τίποτα περισσότερο."
Τον κοιτάω στα μάτια και δεν νιώθω τίποτα. Είναι σαν η καρδιά και το μυαλό μου να έχουν μουδιάσει εντελώς τον τελευταίο καιρό. Υποθέτω πως τόσα χρόνια που δεν σκέφτομαι τίποτα για να αποφύγω να αποκαλύψω το που βρίσκεται η καρδιά του Λούσιφερ, έχω σταματήσει γενικά να σκέφτομαι και να νιώθω. Μου έχει γίνει συνήθεια.
"Είμαι ο Μπράιαν Κόστοβ, Λούσιφερ. Αυτός είμαι," απαντώ με χαλαρό τόνο.
"Και εγώ είμαι ο Διάολος, Μπράιαν. Μυρίζομαι τα ψέματα σου από την Κόλαση. Το ξέρω ότι δεν τα πιστεύεις αυτά," γελά με ειρωνεία και λυγίζει μπροστά για να ακουμπήσει τους αγκώνες του στα κάγκελα. "Μπορεί να μου πήρες την καρδιά και να μην μπορώ να την βρω, αλλά ξέρω εσένα, Μπράιαν."
"Τίποτα δεν ξέρεις," επαναστατώ και αναστενάζω.
Γυρνάω να δω το ηλιοβασίλεμα και έχει εξαφανιστεί. Το σκοτάδι έρχεται αργά και ακούω τις φωνές μέσα από την έπαυλη. Ο κόσμος μαζεύεται αργά-αργά και το κυριλέ πάρτι που ετοίμασε η μαμά για χάρη μου ξεκινά.
"Πολύ αργά, αδελφέ. Το έχασες, διότι του είχες γυρίσει την πλάτη," λέει ο Λούσιφερ και ακουμπά το χέρι στον ώμο μου.
"Θα μπορώ να δω άλλα τόσα," μουρμουρίζω αδιάφορος και εκείνος βγάζει το χέρι γελώντας δυνατά.
"Μην μου πεις ότι θα πληρώσεις κάποιον να σου το φέρει πίσω," σαρκάζεται και φτιάχνει το σακάκι του έτοιμος να φύγει.
"Λούσιφερ;" τον σταματάω και με βλέπει ελάχιστα ξαφνιασμένος. "Θα έρθει η Αλίκη σήμερα;"
Κλείνει τα μάτια του και χαμογελά πλάγια. Όταν τα ανοίγει, νιώθω ότι βλέπει μέσα στην ψυχή μου και ανατριχιάζω. Κάνω ένα βήμα πίσω και ύστερα ακουμπώ τις παλάμες μου στο κάγκελο, ενώ κατεβάζω το κεφάλι μου.
Γιατί έπρεπε να την μπλέξει και την Αλίκη σε αυτό;
"Φοβάσαι ότι θα σε μισήσει;"
Ναι.
"Όχι."
"Φοβάσαι πως θα την χάσεις;"
Πάρα πολύ.
"Καθόλου."
"Να ξέρεις πάντως πως της είπα να κάτσει στα αυγά της και να κάνει σεξ μαζί σου. Ό,τι γίνει, θα το έχει κανονίσει μόνη της," σκέφτεται φωναχτά και κουνά το κεφάλι του περήφανος. "Να ξέρεις πως η Αλίκη είναι μοναδική ψυχή. Άμα τολμήσεις και της κάνεις ό,τι έκανες στην Έβελιν, θα σε σουβλίσω στα καζάνια της Κόλασης και θα σε ταΐσω σε όλους τους κανιβάλους."
Σκέφτομαι για λίγο την πρώην γυναίκα μου και κοιτάω πέρα στα βουνά αδιάφορος. Το μόνο που έκανα ήταν το παιδί μαζί της. Ύστερα αποφάσισε να το σκάσει με τον γκόμενο της. Τόλμησε να πάρει τον μικρό, γι'αυτό πήγα να την βρω ο ίδιος σε ένα χωριό της Σκωτίας και να πάρω το παιδί μου πίσω. Δεν έβαλα καθόλου το χέρι μου στον ξυλοδαρμό της και του γκόμενου της. Από τότε δεν με νοιάζει να ξέρω τι κάνει.
"Να ανησυχείς για τα δικά σου προβλήματα, αδελφέ," τονίζω την ειρωνεία στην τελευταία μου λέξη. "Συγγνώμη τώρα, αλλά πρέπει να πάω στο πάρτι που μου έχουν ετοιμάσει."
Κλείνω ένα κουμπί στο σακάκι μου και του χαρίζω ένα απλό χαμόγελο. Εκείνος βάζει τα χέρια πίσω από την πλάτη του και παραμένει χαλαρός και ατάραχος. Τον προσπερνάω με αδιαφορία και μόλις φτάνω στην πόρτα, η φωνή του με κάνει να σταματήσω.
"Χρόνια Πολλά, Μπράιαν. Ας σου είναι αυτά τα γενέθλια αξέχαστα."
Γυρίζω το κεφάλι μου λίγο στο πλάι και ανατριχιάζω. Κάτι στον τόνο της φωνής του με κάνει να καταλάβω ότι αυτό το ηλιοβασίλεμα και η καλοκαιρία δεν ήταν τυχαία στις αρχές Δεκέμβρη. Σαν να ήθελε να κάνει κάτι θεαματικό. Υποθέτω αυτό ήταν το δώρο γενεθλίων μου.
Όμως που να ήξερε ότι σκοπεύω να τα τελειώσω όλα σήμερα...