"Άντι-Κρίστιαν, να σε ρωτήσω κάτι;"
"Ναι," απαντά κρύα ο μικρός καθώς περπατάμε προς το ασανσέρ.
"Ξέρεις ποιος είναι ο Μπράιαν, τι έχει κάνει, την σχέση του μαζί μ-"
"Ναι."
Σηκώνω το φρύδι μου και τον κοιτάω με την άκρη του ματιού μου καχύποπτα. Τελικά αυτός όντως ξέρει περισσότερα απ' όσα δείχνει. Τώρα που είμαι πάλι άνθρωπος έχω αρχίζει να τον φοβάμαι. Δεν μπορώ να ξέρω τι σχεδιάζει να κάνει με τις δυνάμεις του και εκείνο το χαμόγελο προηγουμένως ήταν πολύ τρομαχτικό.
Σταματάμε μπροστά από το ασανσέρ και πατάω το κουμπί για να κατέβει στον όροφο μας. Κοιτάω τριγύρω και δεν φαίνεται να είναι κανείς εδώ. Αναστενάζω σκεπτική και εστιάζω την προσοχή μου πίσω στο ασανσέρ. Ο Άντι-Κρίστιαν απλά κρατάει το μαύρο μπαστούνι και στέκεται ακίνητος.
"Τι θα κάνουμε τώρα;" ρωτάω και τινάζω το μαλλί μου πίσω.
"Εσύ θα φροντίσεις να έχεις την προσοχή του Μπράιαν και όλα τα υπόλοιπα άσ' τα σε μένα," δηλώνει εκείνος και μόλις ανοίγει η πόρτα για να μπούμε, βάζει το μπαστούνι μπροστά μου και με εμποδίζει. "Θα το πάρουμε σε λίγο."
"Μα γιατί;" παραπονιέμαι και ξεφυσάω σαν μικρό παιδί.
"Επειδή το λέω εγώ."
Στριφογυρίζω τα μάτια μου και αποφασίζω να κάτσω κάτω. Ακουμπώ την πλάτη μου πίσω στον τοίχο και κοιτάω καθώς οι αριθμοί των ορόφων αλλάζουν στο ασανσέρ. Ο Άντι-Κρίστιαν παραμένει παγωμένος στην θέση του, γι' αυτό χαμογελώ με τον εαυτό μου.
Πάντα θα κάνει ό,τι θέλει ο Λούσιφερ. Θα σκοτώνει δαίμονες, θα επαναφέρει ψυχές στα σώματα τους, θα υπνωτίζει γκόμενες για να φτιάχνει την διάθεση του μπαμπά του, θα βοηθά εμένα, οτιδήποτε. Από μωρό που ήταν, οι μόνες στιγμές που φέρθηκε σαν παιδί είναι μετρημένες στα δάχτυλα.
Τον βλέπω τώρα και φαντάζομαι πόσο καταπιεστικό είναι για εκείνον να προσπαθεί να φερθεί τόσο ώριμα για να μην χαλάσει το σχέδιο. Ξέρω πως κατά βάθος θέλει να περνάει καλά και να μην είναι ανάγκη να καθαρίζει τα σκατά του Λούσιφερ συνεχώς, όμως δεν το δείχνει για πολλούς λόγους.
Ξαφνικά γυρνάει το κεφάλι του αργά και λίγο στο πλάι, σαν να άκουγε αυτά που σκεφτόμουν. Ένα απαλό γέλιο ξεγλιστρά από τα χείλη μου. Φυσικά και το έκανε. Κλείνω τα μάτια και σκέφτομαι τον Μπράιαν. Έχει γίνει δύσκολο να τον σκέφτομαι χωρίς να υποφέρω συναισθηματικά. Και όχι μόνο, αλλά είναι σαν να μην μπορώ να θυμηθώ την κάθε λεπτομέρεια στο πρόσωπο του πια.
Πάνε και πέντε χρόνια τώρα, ποιος ξέρει πόσα έχουν αλλάξει στην ζωή του.
"Άντι-Κρίστιαν, τι ξέρεις για τον Μπράιαν που πρέπει να έχω υπόψιν;" αναρωτιέμαι φωναχτά και τον κοιτάω με την άκρη του ματιού μου.
"Έχει αρκετές εταιρίες στο όνομα του, οι περισσότερες απλά για να καλύψει τις παράνομες επιχειρήσεις του, όμως δουλεύει σαν αρχιτέκτονας κυρίως. Παντρεύτηκε πριν πέντε χρόνια και έκανε ένα αγόρι. Είναι πολύ αφοσιωμένος σε αυτό, γι' αυτό όσο γίνεται δείξε αδυναμία στα παιδιά," με πληροφορεί και το στομάχι μου δένεται κόμπος.
Ώστε έγινε μπαμπάς και παντρεύτηκε. Τέλεια. Νιώθω ήδη άσχημα που πρέπει να τον χρησιμοποιήσω για να ξεπληρώσω τον Λούσιφερ, τώρα πρέπει να νιώθω και χάλια που μπλέκω με παντρεμένο. Με αηδιάζει μόνο η σκέψη του να είμαι κάποια να έχει στην άκρη για να-
"Είναι χωρισμένος. Ας πούμε ότι είχαν διαφωνίες και χώρισαν πριν δυο χρόνια," διακόπτει ο μικρός τις σκέψεις μου και βλέπω ξανά ένα χαμόγελο να δημιουργείται στα μικρά του χείλη, καθώς οι πόρτες ανοίγουν. "Πάμε τώρα."
Πετάγομαι όρθια και μπαίνω μέσα στο ασανσέρ ξαφνιασμένη. Κοιτάω τον Άντι-Κρίστιαν με σουφρωμένα φρύδια και προσπαθώ να καταλάβω τι εννοούσε με αυτό που είπε. Η αντίδραση του βεβαίως και δεν μου άρεσε, αλλά ανακουφίστηκα κάπως που ο Μπράιαν δεν έχει κάποια να απατήσει.
"Καλό αυτό, εε;" ρωτάω και ο Άντι-Κρίστιαν πατάει το κουμπί για την ταράτσα με το μπαστούνι του.
"Όπως το βλέπεις εσύ," μουρμουρίζει εκείνος και κοιτά μπροστά του ανέκφραστος.
Βγάζω το τακούνια μου, εφόσον με πονάνε τα πόδια, και ξαπλώνω πίσω στον καθρέπτη του ασανσέρ. Κλείνω τα μάτια και ξεφυσάω κουρασμένη. Νιώθω σαν να νυστάζω, αλλά έχω ένα είδος περίεργης υπερέντασης. Το ασανσέρ σταματά για λίγα δεύτερα, μάλλον να μαζέψει κανέναν, και συνεχίζει κανονικά.
Αφήνω το σώμα μου ελεύθερο να ηρεμήσω και κουνάω το κεφάλι κυκλικά, ακούγοντας κάποια κρακ. Αυτό το σώμα σίγουρα έχει σκουριάσει, αλλά ξαφνιάζομαι που το βρίσκω σε τέτοια καλή κατάσταση. Ο Άντι-Κρίστιαν τελικά έχει αρκετά καλές δυνάμεις, που ούτε τον Λούσιφερ δεν έχω δει να χρησιμοποιεί.
Τι να πει κανείς για το σπέρμα του Σατανά; Μόνο ότι δεν το εμπιστεύεται.
"Ουφ, πεινάω λίγο. Δεν πρόλαβα να φάω τίποτα," σκέφτομαι φωναχτά και προσπαθώ να κάνω μασάζ στον αυχένα μου.
"Άκουσα ότι έχουν μπουφέ," ακούω μια φωνή να λέει και μου κάθεται το σάλιο.
Ανοίγω τα μάτια και τον βλέπω να στέκεται μπροστά μου με ένα χαμόγελο. ΌΧΙ, ΔΕΝ ΤΟ ΠΙΣΤΕΥΩ. Έχω πάθει τέτοιο σοκ που δεν νιώθω καν τα πόδια μου. Κολλάω πίσω στον καθρέπτη και τα μάγουλα μου παίρνουν φωτιά από την ντροπή. Τα γαλανά του μάτια είναι πάνω μου και δεν ξέρω πως να αντιδράσω.
Είναι ακόμη καλύτερος από ότι τον θυμάμαι.
"Δεν περίμενα να ακούσω ελληνικά στην Νέα Υόρκη," γελάει και τα μάτια του γυαλίζουν.
Η καρδιά μου χτυπάει σαν τρελή, ενώ προσπαθώ να συμπεριφερθώ σαν νορμάλ άνθρωπος. Άλλα το να αναπνέω μανιωδώς, να είμαι κόκκινη σαν παντζάρι και να έχω κολλήσει στον καθρέπτη απέχει πολύ από νορμάλ. Ξαφνικά νιώθω κάποιον να μου τραβάει το φόρεμα και δεν είναι άλλος από τον Άντι-Κρίστιαν.
"Μπορείς να μου φτιάξεις την κορδέλα γιατί μου χάλασε;" ρωτάει με έναν γλυκό και αθώο τρόπο.
"Ν-Ν-Ν-Ναι," απαντάω και χαρίζω ένα χαμόγελο στον Μπράιαν, ο οποίος με κοιτάει περίεργα.
Και εγώ θα με κοιτούσα περίεργα.
Λυγίζω να φτιάξω την κορδέλα του μικρού, αλλά βλέπω πως δένεται μόνη της. Ευτυχώς το σώμα μου καλύπτει το θέαμα και ο Μπράιαν δεν βλέπει τίποτα από αυτά. Κοιτάω τον Άντι-Κρίστιαν απελπισμένα και παίρνω βαθιές ανάσες.
"Θα σε πάρει χαμπάρι. Φέρσου κανονικά," ψιθυρίζει και κουνάω το κεφάλι καταφατικά.
Ισιώνω την πλάτη και καθαρίζω τον λαιμό μου. Φοράω τα τακούνια και με την άκρη του ματιού μου κοιτάω τον Μπράιαν ο οποίος κάθεται στο τηλέφωνο λίγα εκατοστά μακριά μου. Φοράει ένα ολόμαυρο κοστούμι και τα μαλλιά του είναι χτενισμένα πίσω. Φαίνεται πολύ περιποιημένος και πιο ώριμος σε σχέση με την τελευταία φορά που τον είδα.
Είσαι πραγματικά αξιολύπητη...
Δεν υπάρχει λόγος να το σκέφτομαι αυτό, όσο και να με πονάει. Τώρα δεν θυμάται τίποτα και είναι ένας άλλος άνθρωπος ξεκάθαρα. Αλλά και πάλι δεν μπορώ να σταματήσω να ελέγχω τα συναισθήματα μου για εκείνον, όσο και να νόμιζα ότι μπορούσα. Είναι σαν να έρχομαι αντιμέτωπη με ένα φάντασμα του παρελθόντος.
"Τι γλυκός που είσαι," σχολιάζει ο Μπράιαν, αφού γυρνάει προς το μέρος μας και βλέπει τον Άντι-Κρίστιαν. "Δεν μοιάζεις πολύ στην μαμά σου όμως."
"Τι; Μαμά; Όχι! Πάμε καλά;" επαναστατώ και τα μάγουλα μου κοκκινίζουν μόλις τα μάτια του πέφτουν πάνω μου. "Εεε, ανιψιός μου."
"Μάλιστα," μουρμουρίζει με τον εαυτό του ο Μπράιαν και λυγίζει για να έρθει στο ύψος του μικρού. "Είσαι ένας πολύ ωραίος μικρός άντρας."
"Ευχαριστώ," χαμογελά ο Άντι-Κρίστιαν, αλλά ξέροντας τον, είναι κομμάτι του ρόλου του να πείσει τον Μπράιαν ότι είναι ένα φυσιολογικό παιδί.
"Μου επιτρέπεις να ρωτήσω για το πρόβλημα της όρασης του;" με πλησιάζει ο Μπράιαν και ξαπλώνει πίσω στον καθρέπτη δίπλα μου.
Έχει κλειδώσει την απόσταση για να μείνει μεταξύ μας η συζήτηση, αλλά δεν μπορώ να μην κοκκινίσω και να μην κοιτάξω τα χείλη του. Συγκρατούμαι καλά, γι' αυτό σηκώνω τα ορθάνοιχτα τρομαγμένα μάτια μου και τα φέρνω στα δικά του, ήρεμα και χαρωπά.
"Γεννήθηκε έτσι," απαντώ και καταπίνω το σάλιο μου.
"Το καημένο παιδί. Θα ήταν πολύ δύσκολο για εκείνον να συνηθίσει," ψιθυρίζει και η ανάσα του χτυπά το πρόσωπο μου.
Τι ευλογία είναι αυτή;
"Μμμ, ναι είναι," μουρμουρίζω αναφερόμενη στις σκέψεις μου και τον κοιτάω σαν να είναι επιδόρπιο.
Πως γίνεται να έχει μείνει τόσο ωραίος και να με κάνει δικιά του χωρίς καν να προσπαθεί;
"Είμαι ο Μπράιαν Κόστοβ, χάρηκα για την γνωριμία," μου χαμογελά και μου δίνει το χέρι για μια χειραψία.
"Χάρηκα, η Αλίκη," λέω και μόνο που τον αγγίζω, η ψυχή μου πετά στον παράδεισο και επιστρέφει. "Κι αυτός είναι ο Α-"
"Κρίστιαν," πετάγεται ο μικρός και κρύβεται πίσω μου.
"Λοιπόν, χάρηκα που σε γνώρισα, μικρέ. Είσαι πολύ γενναίος," δηλώνει γελώντας χαρωπά ο Μπράιαν και του χαϊδεύει το κεφαλάκι.
Άμα το έκανα εγώ αυτό στον Άντι-Κρίστιαν, θα μου έσπαγε όλα τα δάχτυλα τηλεπαθητικά, ύστερα θα με υπνώτιζε να κόψω το χέρι μου και να το φάω. Ας πούμε ότι τελικά ο Μπράιαν μας επηρεάζει όλους με την καλή έννοια.
"Μου είχε λείψει να μιλήσω ελληνικά. Η μαμά μου, βλέπεις, είναι από εκεί," με πληροφορεί κάτι το οποίο ήδη ξέρω.
"Ααα, τι ωραία," γελάω άβολα και οι πόρτες του ασανσέρ ανοίγουν.
"Χάρηκα πολύ για την γνωριμία, δεσποινίς. Ελπίζω να σας δω τριγύρω," λέει ο Μπράιαν και μου χαρίζει ένα πλάγιο χαμόγελο, το οποίο ξυπνάει τις πεταλούδες στο στομάχι μου.
Βγαίνει έξω και φτιάχνει το σακάκι του. Μένω παγωμένη στην θέση μου και αναστενάζω ερωτοχτυπημένη. Δεν έχει άδικο. Είμαι αξιολύπητη έτσι όπως κάνω, αλλά με το να είναι τόσο ωραίος δεν με βοηθά. Πριν πάνε να κλείσουν οι πόρτες, ένα χέρι τις σταματά. Είναι μια γυναίκα, περιττό να πω πανέμορφη, και με κοιτά με ένα διαβολικό χαμόγελο, σαν να ξέρει τα πάντα.
"Άργησες," δηλώνει αυτή και σουφρώνω τα φρύδια μου μπερδεμένη.
Την στιγμή που πάω να μιλήσω, ο Άντι-Κρίστιαν χτυπά το μπαστούνι κάτω και την πλησιάζει. Σηκώνει το κεφάλι του για να την δει και ύστερα χαμογελά, αυτή την φορά εννοώντας το. Αγγίζει το φόρεμα της ξένης κυρίας σαν να την ξέρει και ύστερα την αγκαλιάζει σφιχτά. Μόνο τότε με χτυπά κατακούτελα το τι γίνεται και βγαίνω από το ασανσέρ σοκαρισμένη.
"Λούσιφερ;" ρωτάω και τα μάτια της κυρίας για ένα δεύτερο παίρνουν ένα κόκκινο χρώμα.
Δεν το πιστεύω.