Ανοίγω τα μάτια μου απότομα και κοιτάω γύρω μου πρώτα πράγμα. Είμαι ξαπλωμένη σε ένα κρεβάτι και ο Άντι-Κρίστιαν, καθισμένος οκλαδόν πάνω μου, με κοιτά βαριεστημένα. Σουφρώνω τα φρύδια μου και σηκώνομαι όσο για να είμαι καθιστή, εφόσον τα πόδια μου είναι η καρέκλα του μικρού απ' ότι φαίνεται.
Ξαφνικά ξεσπάω σε κλάματα και νιώθω τα δάκρυα να κυλούν στα μάγουλα μου. Μπορώ να νιώσω τον πόνο, την ραγισμένη καρδιά μου. Μπορώ να νιώσω ότι βρίσκομαι πίσω στον εαυτό μου και όλα εκείνα τα συναισθήματα που είχα κλειδωμένα μέσα μου, ξυπνούν απελπισμένα για να αναπνεύσουν.
Σπαράζω χειρότερο και νιώθω το μικρό χέρι του Άντι-Κρίστιαν να χτυπά τον ώμο μου. Σηκώνω το κεφάλι μου να τον δω και του χαρίζω ένα ζορισμένο χαμόγελο. Μόνο στην σκέψη του τι έχω περάσει τόσον καιρό, υποφέρω, και το νιώθω.
Ο μικρός ξαφνικά μου δίνει ένα χαρτομάντιλο και κλείνει τα μάτια του σαν να συλλογίζεται. Φυσάω την μύτη μου και καθαρίζω τα δάκρυα όταν βλέπω τον Λούσιφερ να μπαίνει μέσα. Κοιτά τον Άντι-Κρίστιαν και ύστερα εμένα. Σηκώνει το φρύδι του σκεφτικός και κάθεται δίπλα μου στο κρεβάτι.
"Αγόρι μου, γιατί μυξοκλαίει αυτή;" ρωτάει ο Λούσιφερ και του χτυπάω το μπράτσο.
"Ο Μπράιαν," απαντά ο μικρός και τον βλέπω ξαφνιασμένη.
Το ήξερα ότι η σιγανοπαπαδιά ξέρει περισσότερα απ' ότι δείχνει. Τραβάω τις μύξες μου απελπισμένη και πέφτω στην αγκαλιά του Λούσιφερ. Αρχικά, παραμένει παγωμένος στην θέση του και ύστερα χαϊδεύει το κεφάλι μου με το ζόρι.
"Θα μου λερώσεις το κοστούμι και θα μου φωνάζει ο Άντι-Κρίστιαν," δικαιολογείται ο Λούσιφερ και αποτραβιέμαι με ένα απλό γέλιο.
"Συγγνώμη, απλά ήταν σαν να έσκασα σαν μπαλόνι," κλαψουρίζω και καθαρίζω τα δάκρυα μου με το μανίκι της ζακέτας που φοράω.
"Τέλος πάντων. Μάζεψε τις σερβιέτες σου και ετοιμάσου. Ο Άντι-Κρίστιαν θα σου κάνει παρέα," ανακοινώνει εκείνος και καθαρίζει το σακάκι του αηδιασμένος.
Σηκώνεται όρθιος και χαϊδεύει το κεφαλάκι του γιου του περήφανα. Τα μάτια του γυαλίζουν κάθε φορά που το κοιτά αυτό το παιδί. Είναι σαν να έβαλε όλα τα κομμάτια του εαυτού του σε εκείνο, τα πιο σκοτεινά του μάλιστα. Πάντως, από τότε που γεννήθηκε, ο Λούσιφερ έχει αλλάξει τραγικά πολύ και δεν ξέρω άμα είναι καλό ή κακό αυτό.
"Που είμαστε;" ρωτάω και προσπαθώ να συμμαζευτώ, διότι το να κάνω σαν μωρό δεν θα με βγάλει πουθενά.
Δεν μπορώ να μυξοκλαίω συνέχεια και να δείχνω αδυναμία. Για όνομα του Θεού, αυτοκτόνησα 17 φορές και ήμουν ο Άγγελος του Θανάτου για πέντε χρόνια. Ο πόνος για μένα πρέπει να είναι τσίχλα ως τώρα.
"Νέα Υόρκη. Ο φίλος μας θα βρίσκεται εδώ για κάτι δουλειές και θα μπορούμε να τον πλησιάσουμε μέσω μιας δεξίωσης που θα γίνει σε δυο ώρες," ανακοινώνει ο Λούσιφερ και δεν μπορώ να κρύψω το σοκ. "Φρόντισε να γίνεις όμορφη αρκετά για να του τραβήξεις την προσοχή."
Κουνάω το κεφάλι μου καταφατικά και κουλουριάζομαι πίσω στο κρεβάτι. Τρίβω τα χέρια μου μαζί για να αισθανθώ το απαλό μου δέρμα, την θερμοκρασία του σώματος μου, το αίμα που κυλά στις φλέβες μου. Τόσα χρόνια, τόσον καιρό είχα να τα αισθανθώ και όλα εξαιτίας μου, εξαιτίας του και της χειραγώγησης του.
"Σήμερα όμως," επιμένει ο Λούσιφερ και βγαίνει από το δωμάτιο.
Ακουμπώ τις γυμνές πατούσες μου στο έδαφος, εφόσον ο Άντι-Κρίστιαν έχει τηλεμεταφερθεί στην πολυθρόνα δίπλα από την πολυτελές ντουλάπα. Είναι ακόμη οκλαδόν και έχει κλείσει τα μάτια του. Είναι τόσο ήρεμος που φαίνεται σαν να μην είναι καν στο δωμάτιο, αλλά σαν ταξιδεύει αλλού.
"Πρέπει να ντυθώ, δηλαδή;" αναρωτιέμαι και σουφρώνει τα φρύδια του.
"Έχεις 53 φορέματα στην ντουλάπα σου, γόβες, αξεσουάρ και μακιγιάζ. Εσύ ξέρεις τι θα αρέσει στον Μπράιαν καλύτερα απ'όλους," δηλώνει και καθαρίζει τον λαιμό του. "Να ξέρεις πάντως πως βρίσκεται ένα όροφο πιο πάνω, στο δωμάτιο 342."
"Γιατί να το ξέρω αυτό;" πετάγομαι ελαφρώς νευριασμένη και στέκομαι στα πόδια μου.
"Απλά σε ενημερώνω, Αλίκη," δηλώνει κρύα και τον πλησιάζω περπατώντας κάπως άβολα.
Είχα συνηθίσει να μην έχω τόσο βάρος και να μην νιώθω την βαρύτητα τόσο πολύ στα πόδια μου. Παίρνω δυο-τρεις βαθιές ανάσες και κλείνω τα μάτια μου.
Πρέπει να συνειδητοποιήσω πλήρως ότι έχω το σώμα μου πίσω και θα βρεθώ με τον Μπράιαν μετά από τόσο καιρό. Πρέπει να φανώ δυνατή και να εκτελέσω την δουλειά μου ανέθεσε ο Λούσιφερ, αν και το θεωρώ περίεργο που δεν το κάνει μόνος του. Αφού έχει τις δυνάμεις του και τον Άντι-Κρίστιαν, τι στο καλό θα μπορώ να κάνω εγώ που είναι ακόμη καλύτερο;
Λυγίζω μπροστά για να δω τον μικρό καλύτερα και ύστερα κάνω πίσω. Τι περίεργος που είναι. Δεν μπορώ να τον καταλάβω καθόλου. Πλησιάζω την ντουλάπα και την ανοίγω, εμφανίζοντας έναν γυναικείο θησαυρό. Χαμογελάω πλάγια με τον εαυτό μου και πρώτη φορά νιώθω ελπίδα μέσα μου.
Θα τα καταφέρω!
###
"Δεν θα τα καταφέρω," κλαψουρίζω και ακουμπώ το κεφάλι μου στα πόδια του Άντι-Κρίστιαν. "Είμαι άχρηστη και άσχημη και δεν ξέρω γιατί ο Λούσιφερ με εμπιστεύεται. Κοίτα με!"
Σπαράζω σε χειρότερα κλάματα και ο μικρός μου δίνει ένα χαρτομάντιλο. Φυσάω την μύτη μου και σηκώνω το κεφάλι μου να τον δω. Παραμένει ανεπηρέαστος και ανέκφραστος παρόλο που του βουίζω στα αυτιά εδώ και μια ώρα.
Περιττό να πω ότι το να βρω το κατάλληλο φόρεμα ήταν πολύ δύσκολο γιατί είτε δεν μου άρεσαν καθόλου, είτε δεν μου έκαναν είτε ήμουν σαν τσίρκο είτε ήταν πολύ απλά. Έτσι τα παράτησα και αποφάσισα να κλάψω την μοίρα και την αποτυχία μου.
"Αυτό σου κάνει;" ρωτάει και σηκώνει το μικρό του δάχτυλο για να μου δείξει ένα στο κρεβάτι.
Είμαι σίγουρη πως δεν ήταν εκεί πιο πριν οπότε ο Άντι-Κρίστιαν σίγουρα θα έχει βάλει το χέρι του. Σηκώνομαι στα πόδια μου και το κοιτάω μαγεμένη. Όχι μόνο είναι όμορφο, είναι σαν να βγήκε από κάποιο μαγικό παραμύθι. Το παίρνω στα χέρια μου και το αγκαλιάζω σφιχτά.
Μόλις γυρνάω να δω το Άντι-Κρίστιαν παρατηρώ πως κάθεται ήδη στο κρεβάτι. Αφού αφήσω το φόρεμα, τον ζουλάω στην αγκαλιά μου τρίβοντας το μάγουλο του με το δικό μου.
Τελικά έχει πάρει λίγο από τον πατέρα του.
"Είσαι το καλύτερο παιδί," φωνάζω ενθουσιασμένη.
Ακουμπά το δάχτυλο του στο μέτωπο μου και με σπρώχνει πίσω αργά. Μόλις τον βλέπω, του χαμογελώ και αποτραβιέμαι από την αγκαλιά, εφόσον δεν φαίνεται να τρελαίνεται για αυτές.
Αλλάζω γρήγορα φορέματα, ανενόχλητη από το γεγονός ότι ο μικρός βρίσκεται πίσω μου, και προσπαθώ να κλείσω το φερμουάρ με τα χίλια ζόρια.
"Άντι-"
Πριν προλάβω να τελειώσω την πρόταση μου, μια αόρατη δύναμη μου το κλείνει και γυρνάω να του χαρίσω ένα χαμόγελο, αλλά παραμένει με κλειστά μάτια να συλλογίζεται. Αμάν δηλαδή, τι στο κακό κάνει συνέχεια σε αυτή την στάση;
"Διατηρώ μια ισορροπία ανάμεσα στις δυνάμεις μου και τον άλλον κόσμο," απαντά και αναστενάζει κουρασμένος.
"Μην πιέζεσαι τόσο πολύ τότε," τον συμβουλεύω αλλά προφανώς και με αγνοεί.
Κοιτάω τον εαυτό μου στον καθρέπτη και νιώθω... χαρούμενη. Το κόκκινο φόρεμα μου κάνει τέλεια, δείχνει τις καταπληκτικές καμπύλες μου και δεν είναι ούτε αρκετά προκλητικό ούτε αρκετά απλό.
Είναι μακρυμάνικο με κλειστή πλάτη και μπροστά έχει ανοιχτό μπούστο. Φτάνει ως το πάτωμα, αλλά με τα τακούνια μάλλον δεν θα καθαρίζει κάτω. Έχει μια ουρά πίσω, η οποία το κάνει χίλιες φορές πιο όμορφο. Αχ, είμαι τόσο ενθουσιασμένη, παρόλο που το στομάχι μου είναι δεμένο σε κόμπο από το άγχος.
"Ετοιμάσου, γιατί θα έρθει ο μπαμπάς σε λίγο και μισώ την γκρίνια του," δηλώνει ο Άντι-Κρίστιαν και κουνάω το κεφάλι μου καταφατικά.
Έχει δίκιο. Δεν φτάνει που σπατάλησα μια ώρα τώρα να κλαψουρίζω, δεν θα αντέξω και τα παράπονα του Λούσιφερ από πάνω. Κάθομαι στο τραπεζάκι με όλα τα απαραίτητα για ένα απλό μακιγιάζ και ξεκινάω.
Δεν έχω ξεχάσει τα βασικά και αυτό είναι καλό. Θυμάμαι όμως που την τελευταία φορά έκανα για τον Μπράιαν τότε που τον πήγα στο στριπτιτζάδικο. Ήμουν πραγματικά... όχι, δεν θέλω να το πω.
Δεν στολίζομαι και ιδιαίτερα γι'αυτό μέσα σε ένα δεκαπεντάλεπτο είμαι έτοιμη. Την στιγμή που στηρίζομαι στον καναπέ για να φορέσω τα χρυσά τακούνια μου, η πόρτα του ξενοδοχείου ανοίγει και βλέπω τον Λούσιφερ να μπαίνει μέσα. Μόλις τα μάτια του συναντιούνται με μένα, πετάγεται πίσω τρομαγμένος.
"Μπαμπά μου, τι στο κακό έπαθες εσύ;" ρωτάει σοκαρισμένος και με κοιτά από πάνω ως κάτω.
"Ωχ, όχι, είμαι άσχημη;" αναρωτιέμαι και κάθομαι στον καναπέ απελπισμένη.
"Αντιθέτως, Αλικακάκι, είσαι πανέμορφη," απαντά και μου χαμογελά πλάγια. "Δεν το περίμενα."
"Ουφ, ευχαριστώ. Με τρόμαξες για ένα δεύτερο," γελάω και ακουμπώ το χέρι στο στήθος μου.
"Εμένα να δεις," μουρμουρίζει και φτιάχνει το σακάκι του. "Τέλος πάντων, η δεξίωση έχει ξεκινήσει. Όλοι έχουν πάει εκτός από εσένα και την χάρη του, γι'αυτό βιάσου λίγο."
Πριν προλάβω να πω κάτι, ο Λούσιφερ βγαίνει από την πόρτα. Σηκώνομαι να δω τον εαυτό μου στον καθρέπτη και εντυπωσιάζομαι. Τα μαλλιά μου τα άφησα κάτω και τα χτένισα καλά για να φαίνονται μεταξένια. Το μακιγιάζ μου είναι ελαφρό και το χρυσό κολιέ τελειοποιεί την εμφάνιση μου.
"Μικρέ, εσύ θα έρθεις;" του φωνάζω και κοιτάω προς την κρεβατοκάμαρα, όταν τον βλέπω να βγαίνει έξω. "Τι στο-"
Φορά μαύρα γυαλιά ηλίου και κρατά ένα μπαστούνι σαν να είναι τυφλός. Τα ρούχα του παραμένουν ίδια και μπορώ να πω ότι φαίνεται σκέτη γλύκα.
"Έτσι θα έρθεις;" αναρωτιέμαι και σηκώνω το ένα φρύδι μου.
"Ναι," λέει και για πρώτη φορά στην ζωή του χαμογελά πλάγια.
Ωχ, όχι. Κάτι σκαρώνει το μικρό σκατό.