"Είμαι η Αλίκη, ο νέος Άγγελος του Θανά-"
"Η κοπέλα με τον Μπράιαν;" ρωτάει και αναστενάζει ανακουφισμένη. "Ξέρω ποια είσαι ομορφιά μου, μην ανησυχείς. Εγώ είμαι η Μαξ, η γραμματέας του Λούσιφερ."
Μάλιστα. Από εκείνες τις γραμματείς όπως το Fifty Shades of Grey;
"Τι έγινε εδώ;" αναρωτιέμαι και σταυρώνω τα χέρια γύρω από το στήθος μου.
"Εμ, έγινε κάτι;" ρωτάει ο Λούσιφερ και ξαφνικά στέκεται όρθιος, κοιτώντας μια την Μαξ και μια εμένα αποβλακωμένος.
"Είμαι-"
"Δεν κάθεσαι καλύτερα;" διακόπτω την γραμματέα και τον πιάνω από το μπράτσο για να κάτσει στην πολυθρόνα που ήμουν εγώ πριν.
Δεν διακινδυνεύω να σπάσει τα μούτρα του και να τον ακούω εγώ να παραπονιέται.
"Κορίτσια, τρέχει κάτι; Μην μου πεις ότι ήρθε εκείνος ο μικροτσούτσουνος Θεός να μου τα ψάλλει για τον Γαβ-Γαβ," πετάγεται ο Λούσιφερ επαναστατικά και σφίγγει την γροθιά του στον αέρα με ένα σκοτεινό βλέμμα στα μάτια του.
Τόσο συγκλονιστικό ήταν για εκείνον το νέο που το σύστημα του το απέβαλλε τόσο γρήγορα;
"Όχι, Λούσιφερ μου," λέει η Μαξ και τυλίγει τα χέρια της στο μπράτσο του.
Λούσιφερ μου; Να τα μας οι κρυφοί έρωτες του Διαόλου. Και μας το έπαιζε τάδε αναίσθητος. Ένα κορόιδεμα που θα πέσει από 'δω και πέρα, θα περάσω πολύ καλά.
"Είμαι έγκυος," γελά αμήχανα η Μαξ και δεν φαίνεται καθόλου ενθουσιασμένη στην πραγματικότητα.
Τι περίεργο πάντως.
"Μαξ; Εγώ; Εσύ; Παιδί; Λούσιφερ; Μικρούλης; Μέσα σου;" ρωτάει ο Λούσιφερ και σουφρώνω τα φρύδια μου μπερδεμένη.
Σοβαρά τώρα, πόσο σοκαριστικό είναι αυτό το νέο που άφησε και τον Διάολο άναυδο;
"Το ξέρω, σκέφτηκα ακριβώς το ίδιο," λέει η Μαξ και ξεφυσά ανήσυχη.
Τι ακριβώς σκέφτηκε ίδιο μαζί του; Δεν άκουσα πουθενά να εκφράζεται κάποια γνώμη, παραμόνο ασυναρτησίες.
"Μα οι άγγελοι-"
"Δεν μπορούν να κυοφορούν," πετάγομαι εγώ στην θέση του Λούσιφερ και κάθομαι ανέκφραστη στο γραφείο του. "Η Μαξ είναι άγγελος όπως κι εσύ. Που σημαίνει ότι, τς τς τς, κάτι πήγε στραβά εδώ."
Ξαφνιάζομαι με τον εαυτό που το ξέρω αυτό, αλλά υποθέτω οι ικανότητες μου ως Άγγελος του Θανάτου έχουν αρχίσει να εμφανίζονται. Νιώθω το αίμα μέσα μου ήδη να αλλάζει και την σκοτεινή δύναμη μέσα μου να γεννιέται. Δεν είναι και τόσο άσχημα όσο νόμιζα. Περίμενα κάτι πιο θεαματικό, όπως φώτα από πίσω και να αερούμαι για κάμποσα δεύτερα, αλλά υποθέτω ότι είναι τόσο ξενέρωτο όσο τον Λούσιφερ το να μετατρέπεσαι σε Άγγελος του Θανάτου.
"Μαξ, αυτό είναι-"
"Πολύ ευχάριστο. Δυο άγγελοι, πεσμένοι στο σκοτάδι, γεννούν ένα παιδί. Μα τι όμορφα νέα," συνεχίζω για δεύτερη φορά την πρόταση του Λούσιφερ και τους χαρίζω ένα χαμόγελο. "Ποιος το περίμενε ότι από αυτή την ιστορία θα έβγαινε κάτι καλό σήμερα;"
Οι δυο τους κοιτιούνται ξαφνιασμένοι και παραμένουν για κάμποσα δεύτερα σιωπηλοί. Για κάποιο λόγο μου είναι δύσκολο τώρα ακόμη και να χαμογελάσω. Κλείνω τα μάτια και βλέπω την ψυχή μου να καταπίνεται από το απόλυτο σκοτάδι . Λογικά αυτό είναι να είσαι ο Άγγελος του Θανάτου. Να μην σου έχει απομείνει τίποτα πια.
"Δεν μπορώ να καταλάβω," μουρμουρίζει ο Λούσιφερ και πετάγεται από την θέση του σκεφτικός.
Σταματά μπροστά από την Μαξ και λυγίζει να κοιτάξει την κοιλιά της καλύτερα. Χαϊδεύει το πιγούνι του σκεφτικός και παραμιλά που και που. Τον πλησιάζω και τον μιμούμαι. Δεν έχω ιδέα τι κάνει ή τι προσπαθεί να καταφέρει, αλλά είμαι το δεξί του χέρι. Υποθέτω ότι πρέπει να κάνω ό,τι μαλακία κάνει κι αυτός.
"Πως γίνεται να κυοφορεί ένας θηλυκός άγγελος;" σκέφτεται φωναχτά και κουνάω το κεφάλι μου καταφατικά, μην έχοντας ιδέα τι βλέπει. "Και δεν ήξερα ότι το σπέρμα μου είναι τόσο δυνατό. Εντυπωσιάστηκα. Τελικά είμαι ο τέλειος άντρας για νοικοκυριό."
"Δεν ξέρω που κολλάει το τελευταίο," σχολιάζω και τον μιμούμαι καθώς ισιώνει την πλάτη του.
"Αλίκη, αυτό σημαίνει επανάσταση. Έχω την δύναμη να κάνω όλο τον Παράδεισο να κυοφορεί τα παιδιά μου," γελάει σατανικά και μαζί με την Μαξ τον κοιτάμε ανέκφραστες.
Σοβαρά τώρα; Αυτό τον μάρανε;
"Αυτό το παιδί είναι το κλειδί. Γέννησε το!" φωνάζει ο Λούσιφερ και δείχνει την κοιλιά της Μαξ.
"Δεν μπορεί," αναστενάζω εγώ και εκείνη χαϊδεύει το μέτωπο της. "Πρέπει να περάσουν κάποιοι μήνες για να μεγαλώσει και-"
"Τι εννοείς; Ότι το παιδί μου δεν είναι μεγάλο και τρανό και υπέροχο σαν εμένα;" με μαλώνει ο Λούσιφερ και μου χαρίζει ένα δολοφονικό βλέμμα.
"Αυτός είναι ο κύκλος της εγκυμοσύνης, βλάκα," μουρμουρίζω κάτω από την ανάσα μου και στριφογυρίζω τα μάτια μου.
Η Μαξ παραμένει σιωπηλή και κάθεται στην πολυθρόνα. Δεν φαίνεται τόσο ενθουσιασμένη με αυτό που συμβαίνει, μόνο τρομαγμένη. Είναι τόσα χρόνια άγγελος και ξαφνικά συμβαίνει αυτό, κάτι που δεν μπορεί να εξηγήσει, και ξεκάθαρα με το πιο ηλίθιο πλάσμα που υπάρχει υπεύθυνο.
"Είπες κάτι, ερπετό;" ρωτάει ο Λούσιφερ και με κοιτά με καχυποψία.
"Συγχαρητήρια," απαντώ με ένα χαμόγελο και του χτυπάω την πλάτη φιλικά. "Άντε να σε δούμε και να σε καμαρώνουμε."
"Ο Λούσιφερ Τζούνιορ θα γίνει το χειρότερο παιδί που υπάρχει και θα φέρει τα άνω-κάτω. Θα λατρεύει τον πατέρα του και θα βασανίζει μαζί του ψυχές της Κόλασης, ενώ-"
"Θες να σου φέρω ένα ποτήρι νερό;" ρωτάω την Μαξ και αφήνω τον Λούσιφερ να μαλακίζεται μόνος του καθώς περηφανεύεται για το αγέννητο παιδί του.
Μου χαρίζει ένα χαμόγελο και κουνά το κεφάλι της καταφατικά. Από το χλωμό της πρόσωπο καταλαβαίνω ότι την έχει πάρει από κάτω και τι πατέρας για το παιδί να σου τύχει. Τουλάχιστον θα έχει άλλα τόσα αδέλφια να παίζει μαζί τους όταν βαριέται.
Της γεμίζω ένα ποτήρι νερό από τον μπουφέ και της τον δίνω. Εκείνη πίνει μια γουλιά και ακουμπά το ποτήρι στο μπούτι της ενώ το κοιτά. Το νερό μέσα ξαφνικά παίρνει το χρώμα του αίματος και εκείνη το παρατά τρομαγμένη στο γραφείο του Λούσιφερ. Κοιτά μια εμένα και μια εκείνο, όταν γυρνά και φεύγει.
Ο Λούσιφερ σταματά να μιλά και στρέφει την προσοχή του σε μένα. Ξύνει το μάγουλο του ξαφνιασμένος και τα μάτια του πέφτουν στο ματωμένο ποτήρι.
"Α, μάλιστα," λέει και βάζει το δάχτυλο μέσα, ανακατεύοντας το υγρό μέχρι που ξαναγίνεται διαφανές. "Είναι ένα υγιέστατο αγοράκι."
"Κι αυτό από που το συμπέρανες;" ρωτάω καθώς τον βλέπω να χαμογελάει πλάγια και ελαφρώς σατανικά.
"Δεν έχει και πολύ σημασία. Δεν βαριέσαι;"
Σηκώνω το φρύδι μου με καχυποψία και ακούω την πόρτα να κλείνει πίσω μου. Κοιτάω το νερό άλλη μια φορά και στρέφω την προσοχή μου στον Λούσιφερ ο οποίος κάθεται πάλι στην θέση του. Ακουμπά τα πόδια του στο γραφείο και βάζει τα χέρια πίσω από το κεφάλι του.
Μακάρι να μπορούσα να αράξω κι εγώ.
"Βλέπω πως οι δυνάμεις σου βρήκαν τον δρόμο μέσα σου," σχολιάζει και με κοιτά χαλαρά.
Τι τρέχει τώρα με αυτόν; Πάει το σοκ και οι περηφάνιες;
"Αλλά για τα πάντα πληρώνουμε ένα τίμημα," λέει και κάθομαι πάνω στο γραφείο ακριβώς δίπλα από τα πόδια του. "Το να είσαι ο Άγγελος του Θανάτου σημαίνει πως είσαι μια λογική και τίμια ψυχή."
"Τι θα πει αυτό;" ρωτάω και τον κοιτάω ανέκφραστή.
"Το σώμα δίνει στην ψυχή την ικανότητα να σκέφτεται και το πιο σημαντικό... να νιώθει," ακουμπά το δάχτυλο στην καρδιά του. "Ένας Άγγελος του Θανάτου χωρίς σώμα είναι μια ψυχή χωρίς συναισθήματα."
"Εννοείς πως δεν μπορώ να νιώσω;" αναρωτιέμαι και κοιτώ το στήθος μου, σαν να ψάχνω τα συναισθήματα που δεν μπορώ να έχω.
"Ένα τίμημα που πρέπει να πληρώσεις. Δυστυχώς το σώμα σου έμεινε πίσω στον κόσμο των ανθρώπων," δηλώνει και κοιτάει τα νύχια του. "Βλέπεις, ο Μπράιαν ήταν πάντα ζωντανός. Δεν πέθανε ποτέ. Και ένας τύπος σαν εκείνον δύσκολα είχε συναισθήματα που θα του θόλωναν το μυαλό."
Σφίγγω τις γροθιές μου και αναστενάζω σκεφτική. Ώστε πρέπει να πληρώσω κι αυτό για χάρη του; Δεν φταίει, όχι, τι λέω. Εγώ πληρώνω τα λάθη μου. Το παραδέχομαι ότι ήμουν τόσο τυφλή για πάρτη του που τόλμησα να τον βάλω πρώτο.
Και τώρα εξηγείται γιατί δεν μπορώ να νιώσω για εκείνον όπως πριν.
"Τώρα, Άγγελε, θέλω να μου κάνεις μια δουλειά," μου διακόπτει ο Λούσιφερ τις σκέψεις. "Θέλω να μαζέψεις 142 ψυχές που ξέφυγαν από την Κόλαση πριν κάτι μέρες. Έχω να κανονίσω κάτι δουλειές, γι' αυτό ό,τι χρειαστείς είναι σε αυτόν τον φάκελο."
Με ένα αποκρότημα των δαχτύλων του εμφανίζεται ο φάκελος στα χέρια του και τον παρατάει πάνω στο γραφείο δίπλα μου. Σηκώνομαι όρθια και τον παίρνω μαζί μου καθώς περπατάω προς την πόρτα. Για μια στιγμή σταματάω και γυρνάω να δω τον Λούσιφερ με ένα χαμόγελο το οποίο ανταποδίδει.
"Πως... είμαι ο Άγγελος του Θανάτου;" ρωτάω και νιώθω γελοία μόνο που το ξεστόμησα.
"Κλείνεις τα μάτια," δηλώνει και ξαπλώνει πίσω στην καρέκλα του, "αποδέχεσαι την δύναμη του," κλείνει τα μάτια και το χαμόγελο του μεγαλώνει πιο πολύ πλάγια, "και την αφήνεις να σε καθοδηγήσει."
Να αποδέχεσαι...
Κλείνω τα μάτια και αφήνω το σώμα μου ελεύθερο. Να αποδεχθώ την δύναμη του. Να αποδεχθώ τα λάθη μου με οδήγησαν ως εδώ και με ανάγκαζαν να θυσιάσω ό,τι αγαπούσα. Να αποδεχθώ ότι τα έχασα όλα. Σηκώνω το χέρι μου και ακούω το χαρακτηριστικό ήχο 'κλακ' που κάνουν τα δάχτυλα μου.
Τα κατάφερα.
Τελικά μπορεί να μην είναι τόσο άσχημα.