Wat vooraf ging:
Ik keek haar aan en voelde me duizelig en zwak. Ik begon heel zwaar te ademen. Snel greep ik naar een stoel, en PATS ik viel bewusteloos op de grond....
_____________________________________
PP SOFIANE (BROER SAFUANE)
Hallo mensen, ik ben de broer van Safuane, 19 jaar. Ik zat in de zetel gezellig te praten met mijn ouders , tot ik een telefoontje kreeg. Het gesprek O=OOM I=IK
I= Hallo, met wie spreek ik?
O= Salam, ik ben het jouw oom, Safuane is neergeschoten!
I= Wat?! Waar zijn jullie nu?
O= We zitten nu in het ziekenhuis.
I= K-kunnen w-we h-hem b-bezoeken?
O= Nee, hij zit nu in de operatiekamer.
I= Safé ik kom eraan!!
En ik beëndigde. Ik gooide mijn telefoon op de grond. En stond recht, mijn ouders keken me vragend aan. 'S-Safuane i-is n-neergeschoten.' zei ik stotterend. 'W-wat ?!' vroeg mama. En ze viel flauw. Papa liet een traan vallen. 'W-wat is zijn t-toestand?' vroeg hij. 'Ik weet het niet, hij zit nu in de operatiekamer.' antwoordde ik snel. Hij knikte snel en spoot wat parfum in zijn handen en deed zijn handen onder de neus van mama.
Ze kwam wakker en begon weer te huilen. 'Mijn zoon!' huilde ze. 'Mama, hij leeft nog, hij zit nu in de operatie kamer!' zei ik . 'Ik wil nu naar mijn zoon!' zei ze. 'Nee mama we kunnen nog niet, we mogen hem nog niet bezoeken! En hij ligt nu in de operatiekamer.' zei ik. 'Ik ga wel samen met papa.' zei ik. 'NEE IK WIL MEE!' zei mama. 'Nee mama, jij bent nog ziek, je moet rusten en ik beloof jouw dat als er wat nieuws is, ik je ga bellen!' zei ik. Ze knikte twijfelend en ik deed snel mijn schoenen aan. En wachtte op papa.
Hij stapte ook in en gestrest reed ik naar het ziekenhuis. Aan gekomen in het ziekenhuis liepen we zo snel mogelijk naar de operatiekamer. Toen we daar aankwamen, zag ik oom een mooi meisje knuffelen. Mohiem ik en papa wouden ze niet storen, want dat meisje was echt kapot. Oom dwong haar iets te eten en 5min later viel ze in slaap. Ik liep snel de richting van oom.
Hij draaide zich zuchtend om en kwam ook mijn richting. 'Salam oom, hoe gaat het met Safuane?' vroeg ik. 'Ewa wat moet ik zeggen, ze zijn hem nog steeds aan het opereren, de kogel ging in zijn hart.' antwoordde hij droevig. 'Wie heeft hem neergeschoten, ik vermoord hem met mijn eigen handen!' zei ik boos. 'Ken je die grote drugsdealer Adil?' vroeg hij. 'Ja die ken ik. Heeft hij het gedaan?' vroeg ik snel. 'Ja, maar die is nu al opgepakt en heel zijn pand is ontdekt, hij heeft levenslang gekregen.' zei hij. Ondertussen kwam papa er ook bij staan.
'En wie is dat meisje daar?' vroeg ik en wees naar het slapende meisje. 'Uh, Dat is Amal, die Adil heeft haar ontvoerd, en Safuane ging haar redden.' zei hij snel. 'Heeft hij haar iets gedaan?' vroeg ik met een tikkeltje woede. 'Nee net niet, Safuane kwam op tijd.' antwoordde hij. Ik knikte en we gingen allemaal zitten en wachtten tot ze klaar zijn met de operatie.
Opeens liepen er dokters in en uit de operatiekamer van Safuane. 'Haast jullie! We zijn de patiënt aan het verliezen!' hoorden we. Ik stond recht en begon zwaar te stressen, vooral omdat ik niets kon doen. Het meisje Amal, kwam wakker , en kwam ook in paniek. 'RED HEM! ALSJEBLIEFT! IK WIL NIET NOG IEMAND VERLIEZEN.' riep ze. Ik wou er naar toe lopen maar oom hield me tegen. 'Roep de dokter die defibrilleerd! En haal snel de defibrillator!' zei er weer iemand.
Ik begon tranen te krijgen, ik zag Amal weg vallen, ik rende er naar toe, maar ik was niet op tijd PATS ze viel op de grond. Snel tilde ik haar van de grond . 'HELP IEMAND!' zei ik schreeuwend. Een dokter kwam snel met een bed, en ik legde haar er in. 'Wat is ze mooi' dacht ik in mijn zelf. Snel namen ze haar mee. Ik ging gestressd terug zitten, en speelde met mijn vingers.
'Zijn jullie familie van Amal ******?' vroeg een verpleger. 'Nee, maar we zijn vrienden' loog ik snel. 'Amal heeft last van paniekaanvallen, ze gaat een paar dagen moeten blijven.' zei hij. Ik knikte. 'Kan je haar familie verwittigen?' vroeg ik. 'Ja, dat was ik van plan om te doen.' antwoordde de verpleger. Hij liep weg en ik begon toertjes te stappen. 'Ik ga eens gaan kijken naar Amal' zei ik tegen oom. Hij knikte en ik liep naar een verpleger om haar kamer te vragen.
'Kamer 165' zei de verpleger. Ik knikte dankbaar en liep snel naar haar kamer. Ik klopte maar niemand antwoordde. Rustig liep ik naar binnen en ging zitten. Amal lag te slapen. Meskiena, ze heeft dikke wallen. Wat slaapt ze als een roos! Nee Nee, ik moet haar uit mijn hoofd zetten, ik denk dat ze van Safuane houd. Moehiem Safuane heeft goeie smaak! Ik keek haar nog even aan en verliet de kamer. Ik wil haar niet storen, ze moet rusten.
Ik liep weer terug naar de operatiekamer, mijn vader zat te slapen, en oom zat op zijn gsm. 'En hebben jullie wat nieuws?' vroeg ik. 'Nee, nog niet.' antwoordde oom. We bleven wachten en wachten.... Ein-del-ijk na 3 uren, kwam de dokter naar buiten. Mijn vader stond direct recht en liep naar hem toe. 'Hoe gaat het met mijn zoon?' vroeg vader bang. ' Hij gaat nu naar een Intensive Care kamer, hij ligt nu in coma, en we hebben jammer genoeg niet de hele kogel kunnen verwijderen.' antwoordde de dokter.
'Hoe bedoel je, en de rest van die kogel, blijft het in zijn hart?!' vroeg vader met tranen in zijn ogen. 'Nee, we moeten nog een operatie doen, en ik denk dat die voor morgen ochtend gaat zijn.' antwoordde de dokter. 'Wanneer gaat hij uit zijn coma?' vroeg ik snel. 'Dat weten we jammer genoeg niet, hij ligt nu wel in een diepe coma.' antwoordde de dokter.
'Kunnen we hem nu zien?' vroeg oom. 'Neen nog niet, wanneer hij wordt verplaatst naar Medium Care, dan mogen jullie hem bezoeken.' antwoordde de dokter. 'En waarom zit hij nu in de Intensive Care?' vroeg ik. 'Door die kogel, kan zijn hart elk moment stoppen met functioneren, daarom zit hij daar.' antwoordde de dokter. 'Kunnen jullie ons bellen morgen in de ochtend, om te zeggen of de operatie is gelukt of niet?' vroeg vader. 'Dat kunnen we zeker, het beste!' zei de dokter.
We keerden verdrietig naar huis. 'En?' vroeg moeder angstig. 'Hij moet nog een operatie doen, ze gaan ons morgen bellen om te zeggen of het gelukt is of niet.' zei ik. Bang knikte ze, en begon te huilen.... Die nacht had ik geen oog dicht gedaan. Toen het Fajr was, ging ik gaan bidden, en daarna heb ik toch 1 uur kunnen slapen. Om 7:00 stond ik op en ging naar beneden, geschrokken keek ik naar de woonkamer. Heel het gezin slaapt niet, ze kijken voor zich en zijn stil. Rustig liep ik naar ze toe en plofte op de zetel. Ik legde mijn gsm op tafel en wachtte af zoals iedereen op het telefoontje.
.....
Na 56 minuten kregen we eindelijk een belletje. Gestresst nam ik mijn gsm. .... Blij hangde ik af. 'DE OPERATIE IS GELUKT!' zei ik blij. Mijn moeder begon te tieren, en vader dankte God. Mijn broers en zussen knuffelden elkaar. 'Hij is nu verplaatst naar Medium Care, we kunnen hem bezoeken!' zei ik blij. Iedereen knikte blij.
Om 13:00 vertrokken we allemaal met ze'n allen richting Safuane. Aangekomen in het ziekenhuis vroegen we naar zijn kamer. Daarna liepen we naar zijn kamer. We liepen allemaal rustig de kamer van Safuane in. Amal zat te slapen, terwijl ze de hand van Safuane vast heeft. 'Wie is dit meisje?' zei mijn zusje geïrriteerd. 'Dat is Amal.' antwoordde oom. Ze keek vies haar richting op, maar ik negeerde het. Moeder deed rustig haar hand op Amal's schouder. Geschrokken werd ze wakker en keek ze om haar heen.
Ze begon haar zelf de schuld te geven. Terwijl wij weer zeggen dat het niet haar fout is. 'Stop met het zeggen dat het niet mijn fout is! Door mij heeft hij die kogel op zijn hart gekregen!' zei ze huilend. Ik deed een stapje dichter bij haar , en keek haar recht in haar prachtige ogen aan. 'Amal? Het is jouw schuld niet! God heeft dit bepaald!' zei ik.'Kifash God heeft dit bepaald?! Moest zij niet in zijn leven gekomen zijn , ging al dit hem niet overkomen.'zei mijn irritante zusje. Ik keek haar boos aan. En geen kwart van een seconde later, viel Amal bewusteloos op de grond.
Ik tilde haar snel op en verliet de kamer. 'HELP IEMAND!' schreeuwde ik.
Vote, share and comment!