Wat vooraf ging:
Toen ik aangekomen was was de deur op een kiertje open. Ik hoorde een bekende stem praten. Rustig deed ik de deur open. En bleef versteld luisteren naar wat ze allemaal vertelde...
_____________________________________
PP AMAL
Ik draaide me om en bleef geschrokken kijken naar wie voor de deur stond... Ismael. 'S-sinds w-wanneer s-stond j-je h-hier?' vroeg ik stotterend. Ismael kwam naar binnen en ging zitten. En bleef me lang aan kijken. 'Je gaf hem een kus, ben je op hem?' vroeg hij me serieus. Blosend keek ik naar de grond. 'J-ja, ik ben op hem' zei ik zelfverzekerd. 'Van mij mag je doen wat je wilt, maar wat als papa hier achterkomt?' vroeg hij me. 'H-hij g-gaat h-hier n-nooit a-achter k-komen' zeik ik bang. 'Ik hoop het!' zei hij zuchtend.
'Je gaat dat toch aan niemand zeggen dat ik op hem verliefd ben?' vroeg ik hem bang. 'Nee, tuurlijk niet. Maar als hij serieus met je is moet hij je hand komen vragen!' zei hij me streng. Ik keek hem verdrietig aan. 'Als hij wakker komt...' zei ik verdrietig. Hij nam me in een knuffel. 'Tuurlijk gaat hij wakker komen! Misschien zijn jullie voor elkaar gemaakt!' zei hij grijnzend. Lachend sloeg ik op zijn borst.
Hij ging zitten en keek naar Safuane. 'Safuane? Ik weet niet of je me herkent. Ik ben het Ismael, word wakker! Amal is smoorverliefd op je en kan niet wachten tot je wakker komt. Strijd tegen je coma! Ik weet dat je het kan! Ik ben je eeuwig dankbaar voor wat je voor mijn zus hebt gedaan! Jij steunde haar toen ze niemand had. Strijd tegen je coma, ik weet dat je het kan!' zei Ismael verdrietig. Hij stond recht en liet een traan vallen.
'Broer, hoeveel keer moet ik je zeggen dat je al het verleden moet vergeten? Ik heb je het vergeven. Safé vergeet dit allemaal! Anders word ik boos op jou!' zei ik. Hij keek me twijfelend aan. Ik keek hem blij aan. 'Hier ik heb je lievelings chocola gekocht!' zei hij snel. Blij keek ik naar hem terwijl hij me een zak overhandigde. 'Dankjewel broerie!' zei ik blij.
'Nu moeten jullie echt vertrekken de patiënt moet rusten!' zei een verpleegster. Ik knikte en keek nog 1x naar Safuane. Ismael verliet al de kamer. Snel gaf ik Safuane een kusje op zijn hand en verliet de kamer. 'Amal, jij moet ook wat uitrusten!' zei Ismael. Zuchtend knikte ik. We liepen terug naar mijn kamer en Ismael stopte me terug in mijn bed. 'Ik moet nu naar school, rust goed uit, en als er iets is bel me dan!' zei Ismael. 'Mijn gsm is plat.' zei ik snel. 'Ah oke, ik ga straks oplader als ik het niet vergeet meebrengen.' antwoordde Ismael . Hij gaf me een kus op mijn voorhoofd en verliet mijn ziekenhuis kamer. Wat ben ik blij dat het weer goed gaat tussen ik en Ismael!♥
Ik viel in slaap met Safuane in mijn gedachten. Na 3 uur werd ik wakker door geklop. 'Binnen' riep ik. Een verpleegster kwam weer met een dienblad naar binnen. 'Goeiemiddag, hier is je maaltijd, smakelijk!' zei ze en legde de dienblad op tafel. 'Mag ik weten wat daaronder zit?' vroeg ik haar. Het is een beetje onbeleefd, maar gisteren waren het gerookte groenten, en dat eet ik niet.
'Het is vis met een salade' antwoordde ze. Ik knikte en ze verliet de kamer. Oké salade is nog cv. Ik stond recht waste mijn handen en ging aan het klein tafeltje zitten om te eten. Ik at alles op en nam een reep MilkaOreo. Na die mishandeld te hebben in mijn mond ging ik weer terug liggen en keek naar tv. Er was echt niks te kijken op tv. Ik had opeens zin om Safuane weer te gaan bezoeken. Ik stond op en deze keer droeg ik wel mijn pantoffels. Ik liep naar zijn kamer en klopte . Weer hoorde ik geen antwoord wat ook logisch is.
Ik wou net naar binnen tot ik word onderbroken door een verpleegster. 'Mevrouw , je bent daarnet al bij hem op bezoek, het kan geen 2de keer.' zei ze. 'Mevrouw, ik ben zijn vriendin en hij heeft me nodig aan zijn zij, alsjeblieft 10 minuten!' loog ik. Ze zuchte en zei 'Oké 10 minuten en niet meer!' Blij knikte ik en liep naar binnen.
Ik ging naast hem zitten, en nam weer zijn hand. 'Safuane alsjeblieft wordt wakker!' zei ik. Maar hij reageerde niet wat ook logisch is. Het leek alsof ik naast een lijk zat. Ik begon weer te huilen. Opeens voelde ik me echt moe. Ik denk dat mijn bloeddruk weer is gestegen. Ik voelde me zelf niet meer en viel in slaap. Met mijn hoofd op het bed van Safuane en nog steeds zijn hand vast.
Opeens word ik wakker door een hand op mijn schouder. Geschrokken werd ik wakker en keek ik om mij heen. Het was de familie van Safuane. Zijn moeder denk ik keek me met tranen in haar ogen. 'Benti ga rusten, dit is niet goed voor je!' zei de moeder van Safuane. Ik schudde mijn hoofd. 'Nee, ik ga hier wachten tot hij wakker word.' zei ik duizelig. 'Nee, Amal je hebt last van paniek aanvallen, je moet rusten!' zei de oom van Safuane. 'Nee, oom het is allemaal door mij dat Safuane een kogel door zijn hart heeft gekregen.' zei ik huilend.
'Nee het is jouw schuld niet, Allah heeft dit voorgeschreven!' zei een jongen die veel op Safuane leek. Ik voelde me weer duizelig en ging zitten op de stoel. Ik keek weer naar Safuane. 'Alsjeblieft word wakker, doe het voor je familie! Doe het voor mij! Sorry Safuane dat je al dit moet meemaken! Het is allemaal mijn schuld. Waarom heb ik je gebeld WAAROM?!' schreeuwde ik huilend. 'WAAROM HEB IK JOU GEBELD?!' schreeuwde ik huilend.
De oom van Safuane knuffelde me stevig. 'God heeft dit bepaald, het is een beproeving voor jou! Je moet je sterk houden! Safuane gaat inchAllah wakker komen!' zei hij. 'Stop met het zeggen dat het niet mijn fout is! Door mij heeft hij die kogel op zijn hart gekregen!' zei ik huilend. De broer kwam naar me toe en keek me in mijn ogen aan. 'Amal? Het is jouw schuld niet! God heeft dit bepaald!' zei hij.
'Kifash God heeft dit bepaald?! Moest zij niet in zijn leven gekomen zijn , ging al dit hem niet overkomen.' zei een meisje woedend. Ik keek haar aan en voelde me duizelig en zwak. Ik begon heel zwaar te ademen. Snel greep ik naar een stoel, en PATS ik viel bewusteloos op de grond....
Vote, share and comment!