Wat vooraf ging:
Ik stuurde een bericht naar mijn oom dat ik haar heb gevonden. Geen 2 minuten later kwamen ze ook. 'Hier neem deze mee, maar doe hem niks. En laat mij naar binnen gaan!' zei ik tegen oom. Hij knikte en ik ging voor de deur staan en deed mijn hand woedend op de deur handvat.....
____________________________________
PP AMAL
Grijnzend kwam hij naar me toe. 'G-ga w-weg!' vroeg ik bibberend. 'Haha tuurlijk niet, door jou heeft de politie mijn pand ontdekt!' zei hij met een tikkeltje woede. Ik ging zitten op het bed en was helemaal hopeloos. Ik begon te huilen, hij kwam naast me zitten. 'Waarom huil je?' vroeg hij me. 'Jullie hebben mij hier vast genomen voor niets, en jij bent van plan mijn eer af te pakken, moet ik misschien blij zijn' zei ik woedend. 'Ja, eigenlijk wel, want je gaat je in de wolken voelen , geloof me!' zei hij grijnzend. Ik gaf hem wahed klap, dat je die ging horen van hier tot Tokio. Snel verstopte ik stiekem mijn 2de geweer onder het bed.
Hij greep naar zijn wang, en keek me boos aan. 'Je raakt me 1x aan en je gaat zien!' waarschuwde ik hem. 'Hahaha, wat gaat madametje doen? Toe nou doe gewoon mee je gaat het leuk vinden!' zei hij grijnzend. Ik keek hem vies aan en stond recht. Ik liep richting de deur, maar wordt door hem tegengehouden. 'Oké, ik had veel geduld.' zei hij en greep naar mijn arm. Hij duwde me op bed en begon overal te betasten waar hij kon. 'Raak me niet aan!' schreeuwde ik. Maar hij blokkeerde me door me te zoenen. Ik huilde het uit 'Alsjeblieft doe me niks!' smeekte ik hem.
Hij luisterde niet maar ging naar mijn nek. En daarna begon hij me uit te kleden. Ik blokkeerde de hele tijd, maar het deed hem niets. Mijn blouse word uitgedaan, daarna mijn rok. En als laatst deed hij mijn hemdje uit. Hij stond recht en scande me helemaal. Ik nam een deken en bedekte daarmee mijn lichaam. 'Waw, wat heb jij een mooie lichaam zeg!' complimenteerde hij me. Ik ging naar achter en hij een stapje naar voor.... tot ik de koude muur achter mij voel. Hij veegde een traan van me weg. 'Raak me niet aan klote hond!' schreeuwde ik naar hem en spuugde precies in zijn gezicht.
'Oké nu ben je echt te ver gegaan! Ik had veel geduld maar mijn geduld raakt op. Oftewel doe je mee oftewel doe je het onvrijwillig!' zei hij terwijl hij mijn spuug van zijn gezicht veegde. Hij duwde me op bed, en haalde de deken van mijn lichaam weg. 'Nee alsjeblieft doe het niet! Alsjeblieft!' smeekte ik. Hij wou net mijn bh losmaken , en iemand deed ruw de deur open.
Ik keek naar de deur en zag daar... Safuane staan. Hij keek woedend naar 'de baas'. 'Amal heeft hij jouw aangeraakt?!' vroeg hij me boos. 'N-nee, n-net n-niet, j-je w-was n-net o-op t-tijd.' antwoordde ik snikkend. Adil nam snel zijn geweer en richtte die op Safuane. 'Zeg maar doei, tegen je vriendje!' zei hij grijnzend tegen mij. 'Nee alsjeblieft niet doen!' riep ik. Maar niet dat hij luisterde. Hij haalde de trekker naar boven en richtte die weer naar Safuane.
Ik herinnerde mijn 2de pistool onder het bed. Snel nam ik die onopgemerkt onder het bed. 'Oké dan is het nu je einde!' zei hij serieus tegen Safuane. 'NEEE' riep ik. En richtte mijn pistool op zijn been. Ik zag dat hij zijn hand opspande. Dat wil zeggen dat hij wilt schieten. Ik was hem voor en schoot in de been van Adil oftewel 'de baas'.
Hij viel neer op de grond. Snel nam hij zijn pistool... En schoot hij op de borst van... Safuane. Mijn hart stond stil .'NEEE SAFUANE! ALSJEBLIEFT! BLIJF BIJ ME! LAAT ME NIET ALLEEN!' schreeuwde ik. Ik knielde me neer voor Safuane en nam mijn rok die ik drukte op de wonde. 'Safuane, niet weg vallen alsjeblieft!' huilde ik. Hij nam zeer rustig mijn hand en kneep er in. 'Amal, i-ik w-weet n-niet o-of i-ik h-het z-zal o-overleven. Z-zorg g-goed v-voor je z-zelf! E-en g-geloof d-dat A-Allah b-bij j-jou i-is. A-als i-ik d-dood g-ga, d-dan z-zit i-ik h-hier (drukte op mijn hart).' zei hij moeilijk en met tranen in zijn ogen. Vervolgens nam hij slapjes mijn hand en plande daar een zachte, liefdevolle, warme kusje op. 'Safuane! Je kan me nog niet verlaten! Blijf bij me alsjeblieft! Ik wil niet nog iemand verliezen!' zei ik huilend.
En stilletjes viel hij weg. 'NEEEEE SAFUANE, ALSJEBLIEFT!' schreeuwde ik. De deur werd geopent en er kwam een man van ongeveer 45 jaar binnen samen met andere mannen. Hij schrok toen hij Safuane op de grond, en gewond zag. 'BEL DE AMBULANCE SNEL!EN ZORG DAT DIE KLOTE HOND NIET WEG LOOPT!' beviel hij de mannen. Hij keek me aan en gaf me een gerust stellende blik. 'Hier trainingspak , het is hier koud!' zei hij. Beschaamd nam ik het aan, ik deed de laken goed om mijn lichaam en ging naar de badkamer. Het was één voor jongens, maar wat boeit het? Toen ik klaar was met aankleden hoorde ik de ambulance. Ik kreeg weer tranen. De oom van Safuane nam mij in een vaderlijke knuffel. 'Het komt goed, mijn dochter!' zei hij. Ik knikte maar, ook al wist ik dat het niet ging goed komen.
Ik zag dat het al 16:20 is. Snel haalde ik mijn gsm uit mijn bh en stuurde naar Ismael dat ik huiswerk aan het maken ben met een vriendin. Hij las het en stuurde 'oké'. De ambulance-mannen namen ondertussen Safuane in een brancard. Huilend nam ik zijn hand en liep mee op weg naar het ziekenhuis.
Aangekomen in het ziekenhuis moest hij direct naar de operatiekamer. Ik liep huilend mee, 'Safuane! Hou vol! Alsjeblieft!' smeekte ik. Nog steeds had ik zijn hand vast. 'Sorry mevrouw maar de patiënt moet nu geopereerd worden! Je mag hier niet naar binnen!' zei een verpleegster. Langzaam liet ik zijn hand los. Als Safuane in de operatiekamer verdwenen is stortte ik neer op de grond. Mijn ogen werden watervallen. 'O God, genees Safuane! O god ik wil geen 2de persoon verliezen! O God jij bent de enige die kan genezen! Genees Safuane.' riep ik door het ziekenhuis heen.
Ik voelde een hand op mijn schouder, ik draaide me om en zag de oom van Safuane. 'Mijn dochter, ga zitten op een stoel, en eet hier wat! Je hebt de hele dag niets gegeten!' zei hij. 'Hoe wil je dat ik ga eten? Safuane kan nu door mij, dood gaan!' zei ik huilend. Hij nam me in een warme knuffel. 'God heeft er voor gekozen dat het zo afloopt! En de doktoren doen hun best!' zei hij. Hij nam me mee naar een stoel en dwong me wat te eten.
Ik viel in slaap in de ziekenhuis stoel, met Safuane in mijn gedachten. Een kwartiertje later werd ik geschrokken wakker. Doktoren lopen heen en weer door de operatiekamer waar Safuane in ligt. 'Haast jullie! We zijn de patiënt aan het verliezen!' hoorde ik......
Vote, share and comment!