Βλεπουμε απο το παραθυρο τα αγορια απο διπλα να προσπαθουν να περασουν απο το μπαλκονι τους στο μπαλκονι μας. Εμεις να κανουμε πως δεν υπαρχει τιποτα εξω για να μη μας καταλαβουν οι διαρρηκτες, οι διαρρηκτες απο την αλλη να μιλανε στο τηλεφωνο με καποιον και να λενε "τι να κανουμε τωρα με αυτες" δηλαδη εμας, και απ εξω ο Cameron να προσπαθει να περασει απο το ενα μπαλκονι στο αλλο ενω συγχρονως ο Tyler να εχει πεσει στο πατωμα, ο Steven και ο Dylan που ηδη ειχαν περασει να προσπαθουν να σηκωσουν τον Tyler και να σταματησουν μια γλαστρα που ηταν στο τραπεζι απο το να πεσει στο πατωμα και να τους παρουν ολους χαμπαρι και ο Nick να κανει νοημα σε ολους να μην προκαλεσουν κανεναν θορυβο. Καλα αν ΑΥΤΑ τα ατομα μας σωσουν εμενα να με χεσετε. Οι αλλοι ευτυχως ακομα δε τους εχουν καταλαβει.Ακομα...η μαγικη λεξη. Δε προκειται να περασει ποτε αυτη η νυχτα. Ο Steven και ο Tyler αρχιζουν να μας κανουν νοηματα που σημαινουν, αν καταλαβα καλα, να τους απασχολησουμε. Οποτε αυτο κανουμε. Βλεπεις την Cara να πιανει το μετωπο της και να λεει διαφορα του τυπου "αχ το κεφαλι μου", "οχι οχι τι πονος", "δε μπορω" και τετοια. Εμεις να την κραταμε και γενικα να δημιουργουμε εναν τζερτζελε ωστε να μην ακουστει η μπαλκονοπορτα που ανοιγει και οσο λοιπον οι διαρργηκτες ηταν γυρισμενοι προς τα εμας μπαινουν μεσα με κατι βαζα στα χερια ο Cameron και ο Steven ενω απο διπλα ηταν ο Dylan, ο Tyler και ο Nick. Αυτο ηταν το σχεδιο; Σοβαρα; Θα πετυχει τωρα αυτο; Ενω εμεις προσπαθουμε να κανουμε πως κραταμε την Cara, και να εχουμε το νου μας στους αλλους δυο κοιταμε και τα αγορια για να δουμε αν θα καταφερουν τιποτα. Τους κοπανανε τα βαζα στο κεφαλι και πεφτουν στο πατωμα. Τελεια...εχουμε δυο πτωματα εδω μεσα...κανε να μην τους αφησανε στον τοπο. Με το που βγαινουν εκτος, τα αγορια ερχονται σε εμας και μας ταραζουν στις ερωτησεις.
"Ειστε καλα;"
"Χτυπησατε;"
"Πως εγινε αυτο;"
"Σας πειραξανε;"
Και τετοια πολλα. Αν και ανακουφιστηκα οσο δε παει οταν μας σωσανε τα παιδια τωρα ανησυχω για τα πτωματα-ή-οχι στο πατωμα. Αλλα νιωθω μια ασφαλεια με τα παιδια εδω. Δεν ξερω αν οφειλεται στα παιδια ή στον Dylan. Και αυτος με ρωτησε αν ειμαι καλα. Προσωπικα εμενα, οχι γενικα. Γλυκουληηης. Καλα για τον Cameron δε θα μιλησω, εχει πριξει την Ariana με το αν ειναι καλα, την αγκαλιαζει ξανα και ξανα φανερα ανησυχος λεγοντας της οτι δεν θα την ξαναφησει και κατι τετοια. Καλα το παιδι παραλυρει ειναι προφανες αλλα δε νομιζω να την χαλαει την Ariana και πολυ.
Li: Ωραια και τωρα με αυτους τι κανουμε;
Ca: Παω να φερω το αμαξι.
Li: Τι να το κανουμε το αμαξι;
Ca: Για να τους θαψουμε σε κανενα βουνο.
Li: Πας καλα μωρε; Καθομαι και σε ακουω κιολας.
Ca: Γιατι τι ειπα;
St: Ζουνε...
Ca: Ε καλα αυτο διορθωνεται.
Dy: Ας την μαζεψει καποιος...
Ar: Cara μου δε σκοτωνουμε κανεναν. Θα παρουμε την αστυνομια.
Ty: Και θα σας πιστεψουν;
Av: Γιατι οχι;
Ar: Ελα παιδια δε θελει και πολυ σκεψη αντε παρτε την αστυνομια.
Cam: Την παιρνω εγω.
St: Α την παιρνεις ε;
Ty: Ελα ρε ηλιθιε βρηκες την ωρα για υπονοουμενα τωρα;
Ni: Παντα ειναι ωρα για υπονοουμενα.
St: Ελα δικος μου εισαι εσυ!
Dy: Να συγκεντρωθουμε λιγο;
Li: Εμ παιδια αν ξυπνησουν;
Cam: Σιγα μη ξυπνησουν.
Ar: Οχι εχει δικιο...τι θα γινει αν ξυπνησουν;
Dy: Να τους δεσουμε.
St: Εχετε σχοινι;
Li: Εχουμε;
Ar: Οχι...
Ty: Ε αμαν ρε κοριτσια!
Ar: Α ναι συγγνωμη που δεν εχουμε τα βασικα συνεργα για απαγωγη ή δεσιμο ή οτιδηποτε ειναι αυτο...
Cam: Μη ξαναγινει.
Ar: Σκασε ρε αστειε.
Ty: Παιδια το βρηκα!
Av: Τι;
St: Σκεφτεσαι αυτο που σκεφτομαι;
Ty: Ωωω ναι...
Dy: Θα το μοιραστειτε μαζι μας;
St: Λοιπον ειχαμε παει σε ενα παρτυ περυσι και εγινε λιγος χαμος και επρεπε να δεσουμε καποιους-
Li: Δε θελω να ακουσω.
Ty: Οχι δε το παει εκει. Δεν εχει να κανει με αυτο που καταλαβες...
Ar: Ωραια συνεχισε.
St: Ναι και τελος παντων δεν ειχαμε σχοινι και χρησιμοποιησαμε κατι αλλο.
Ca: Τι αλλο;
Dy: Βρακια...
Λεει ο Dylan λες και του ηρθε επιφοιτηση...δε ξερω τι με τρομαζει περισσοτερο, το οτι θελουν να χρησιμοποισουν τα βρακια μας για να δεσουμε δυο τυπους ή το οτι ο Dylan το βρηκε πριν το πουν οι αλλοι δυο...
St: Ναι ρε φιλε! Αυτο ειναι! Σου κοβει τελικα! Αυτο θα χρησιμοποιησουμε.
Ar-Li: Αποκλειεται.
Ty: Ελατε ρε κοριτσια δεν εχουμε κατι αλλο.
Ar: Να τους παρετε τα οπλα.
St: Δε ξερουμε να τα χρησιμοποιουμε, ποτε δε ξερεις τι γινεται...ασε μην εχουμε κανενα ατυχημα.
Li: Οχι.
St: Ναι.
Li: Οχι.
St: Ναι.
Li: Οχι.
St: Ναι.
Li: Οχι.
St: Ναι.
Li: Οχι.
St: Οχι.
Li: Ναι.
St: Οκ τοτε ας το κανουμε.
Li: Γαμωτο σου Steven απο παιδι το κανεις αυτο!
St: Απο παιδι την πατας με αυτο.
Ar: Δε παιζει ξεχαστε το.
Ty: Ελα ρε Ariana ειναι το μονο που μπορουμε να κανουμε.
Τελος παντων μετα απο πολυ μπιρι μπιρι δεχτηκαμε... με το που φεραμε τα βρακια ο Cameron αρχισε να γελαει και η Ari τον κοιταξε δολοφονικα.Μετα η Ari πηρε τηλεφωνο και ειπε στην αστυνομια να στειλουν περιπολικο και μετα απο κανενα μισαωρο (νωρις νωρις) μας χτυπησαν τη πορτα. Ο ενας ηταν αυτος που ειχε ερθει και στο παρτυ μου και ο αλλος ηταν αγνωστος...σοβαρα τωρα;
Ασ1: Βρε βρε βρε...παλι στην πορτα σας λοιπον...τι εχουμε εδω; Παρτακι παλι;
Ar: Οχι οργ- αστυνομε, μας διερρηξαν το σπιτι...δηλαδη πηγαν...αλλα τους σταματησαμε.
Ασ1: Αυτοι εδω;
Λεει δειχνοντας τα αγορια.
Li: Οχι...οι τυποι που ειναι δεμενοι στο πατωμα...
Που τον βρηκανε αυτον ρε... Πλησιαζει τους δυο δεμενους και το ματι του πηγαινε στα βρακια...εμ βεβαια που αλλου θα πηγαινε;
Ασ1: Και αυτα εδω τι ειναι; Αξεσουαρ;
Cam: Εμ...για την...ασφαλεια μας...;
Ar: Ναι για την ασφαλεια μας.
Ασ1:Και αυτοι τι θελουν εδω; Καποιες φατσες ειναι γνωριμες...
Li: Ηρθαν να μας βοηθησουν...απο το παραθυρο...
Ασ1: Μαλιστα...
Μετα απο υπερβολικα πολυ ωρα που περασε εξηγοντας στον αστυνομικο τι εγινε τελικα τους πηρανε στο τμημα.
Επιτελους...αφου φυγανε καθισανε ολοι στους καναπεδες μας και εγω με την Ari φεραμε μπυρες. Ηταν κουραστικη βραδια...ποτε δεν ησυχαζουμε ρε φιλε..δηλαδη ελεος. Οταν φυγανε τα παιδια πηγαμε και κοιμηθηκαμε.