Obudziłam się z samego rana, czując dziwny ucisk w klatce piersiowej. Nie był to żaden bolesny skurcz, raczej efekt mojego nieustannego zdenerwowania. Bo nie wyobrażałam sobie siebie na tym balu. Nie miałam partnera. Oprócz kilku siatkarzy i ich dziewczyn nie będę znała nikogo. I to mnie przytłaczało. Odnalazła się moja nieśmiałość. A myślałam, że już się jej pozbyłam.
Nie mogąc znieść myśli kotłujących się w głowie, zaraz po śniadaniu zabrałam się za sprzątanie mieszkania. Takie generalne sprzątanie, by zająć się czymś na dłużej. W pewnym momencie przerwał mi Damian, który nie mógł się nadziwić, że marnuję czas na ogarnianie mieszkania.
- Nie masz jakiejś wizyty u kosmetyczki, czy fryzjera? – zapytał, patrząc na mnie uważnie.
- Nie – odpowiedziałam dosadnie i wróciłam, do przecierania każdej książki, ułożonej w małej biblioteczce.
- Więc masz zamiar wysprzątać na błysk mieszkania, potem jeszcze pewnie korytarz, a najlepiej całą klatkę? – zironizował, po czym spojrzał na mnie kpiąco. – Siostra, znam cię nie od dziś i widzę, że coś jest nie tak.
Usiadł na kanapie, poklepując miejsce obok siebie, które po chwili zajęłam. Spuściłam wzrok na dłonie, w których trzymałam zwilżoną ściereczkę do kurzy. Miał rację, znał mnie doskonale. Nie potrafiłam ukryć przed nim prostego faktu, że bałam się tego, co przyniesie dzisiejszy wieczór. Powiedziałam, co mnie trapi, a on przytulił mnie lekko, zapewniając, że przecież nie będę tam sama. Że będę miała jego obok i w razie czego był gotowy przesiedzieć ze mną cały wieczór, sporadycznie opuszczając mnie na rzecz swojej dziewczyny, z którą chciałby przetańczyć kawałek lub dwa. Ewentualnie kilkanaście. Pocałowałam brata w policzek, dziękując tym samym za wsparcie i dokończyłam sprzątanie.
Zmęczona zamknęłam się w swoim pokoju, powoli zaczynając coś przygotowywać na wieczór. Wyciągnęłam z pokrowca moją nową suknię i przyjrzałam się jej krytycznie, zastanawiając się, czy aby na pewno była dobrym wyborem. Chociaż te dwa dni temu byłam jej pewna, tak teraz odwaga mnie opuściła i rozważałam założenie tej starej, mało kobiecej, kreacji. Ale patrzyłam na ten czarny cud, wiszący na wieszaku w szafie, a mimo to prezentujący się tak pięknie i nie byłam w stanie go tak zostawić. Zachowywałam się jak nie ja. Nigdy nie przywiązywałam zbytniej uwag ido ubioru. Chciałam wyglądać ładnie i schludnie, tyle. Teraz wzdychałam do sukienki. Sama nie widziałam, co się ze mną stało.
Ale to chyba przez Damiana. Uświadomił mi, że ja naprawdę chciałam wyglądać tak pięknie dla Michała. Podświadomie cały czas o tym wiedziałam, jednak przed samą sobą nie chciałam tego przyznać. A przecież to prawda! Chciałam, żeby Kubiak dostrzegł we mnie kobietę, z którą może ułożyć sobie życie.
Serce toczyło wielką wojnę z rozumem. To pierwsze wręcz krzyczało, bym odsunęła wszelkie wątpliwości na bok, bo miałam prawo wyglądać i czuć się pięknie. Nikt nie mógł mi tego zabronić. Za to ten drugi jarzył się jak ostrzegawcza kontrolka, że to nie mój wygląd powinien sprawić, że Michał dostrzeże we mnie kogoś więcej, niż smarkatą siostrę przyjaciela. Obie strony miały rację, a ja po wysłuchaniu ich miałam jeszcze większy mętlik w głowie. Postanowiłam wziąć prysznic z nadzieją, że choć trochę ukoi on moje obawy.
*
Z ponurych myśli wyrwał mnie dzwoniący telefon. Uśmiechnęłam się, widząc na wyświetlaczu zdjęcie Idy i odebrałam. Przyjaciółka wydawała mi się zbyt podekscytowana, kiedy zaoferowała, że pomoże mi się wystroić na bal. Nie planowałyśmy tego wcześniej, ale Ida oznajmiła mi, że nie miałam nic do gadania i ona i tak za chwilę wpadnie. Może jednak nie był to taki zły pomysł? Pomogłaby mi z włosami, z którymi nie wiedziałam, co zrobić. Zostawić rozpuszczone? Upiąć w fikuśnego koka? Zrobić pięknego zawijanego francuza? A może pokombinować i stworzyć jakiś artystyczny nieład? Westchnęłam tylko, kładąc się na łóżku na wznak. W takiej pozycji zastała mnie przyjaciółka, która zjawiła się w moim pokoju dokładnie piętnaście minut później. Widząc mnie roześmiała się wesoło, choć ja nie widziałam, co tak bardzo ją rozbawiło.
- Wstawaj, kapciu! Wróżka chrzestna przybyła i czas zmienić cię z kapciuszka w pięknego pantofelka!
Roześmiałam się na jej słowa i posłusznie podniosłam się do pozycji siedzącej, przyglądając się jej, kiedy krzątała się po moim pokoju. Dopiero wtedy zauważyłam pokrowiec na sukienkę, zawieszony na klamce drzwi oraz reklamówkę ułożoną pod ścianą. Zerknęłam badawczo na wesoło uśmiechającą się Idę i nagle coś do mnie dotarło.
- Dlaczego nic mi nie powiedziałaś!? – zawołałam, doznając nagłego olśnienia.
- A już myślałam, że się nie zorientujesz – pokręciła głową. – Kuba mnie zaprosił. – Przygryzła wargę. Rozczulił mnie ten widok. Podeszłam do niej i przytuliłam do siebie.
W końcu stało się to, czego wyczekiwała tak długo. Były momenty, że miałam ochotę przerwać jej cierpienie i zamknąć ją sam na sam z młodym libero w jakiejś pustej klasie czy chociażby składziku na miotły. Ale to nie było rozwiązanie. Mimo to wyszło tak, jak chciała Ida. Zainteresowała Kubę na swój sposób, nie łamiąc przy tym swoich zasad. A ja nie złamałam danej jej obietnicy, że nie będę się wtrącać. Miałam nadzieję, że będą razem naprawdę szczęśliwi, a ich związek przetrwa nawet najcięższe chwile.
- Zakochana Idzia! – szepnęłam jej na ucho, a ona w odpowiedzi walnęła mnie łokciem w ramię. Zaśmiałam się tylko, po czym podeszłam do szafy i wyjęłam z niej dwa wieszaki, na których wisiały dwie, zupełnie od siebie różne, sukienki. – Która?
Ida rozszerzyła oczy na widok mojego nowego nabytku i bez zastanowienia wskazała właśnie na tę kreację. Idąc za jej radą, odłożyłam drugi wieszak z powrotem do szafy. Teraz, kiedy najważniejsza kwestia została już załatwiona, mogłyśmy zmienić mój pokój w mini salon piękności, robiąc się nawzajem na bóstwo. W między czasie poinformowałam Damiana, że może spokojnie jechać po Martę i mną się nie musi przejmować. Ojciec Kuby miał przyjechać razem z synem do mnie po Idę, a skoro tu będzie, to zabiorę się z nimi. Braciszek się ucieszył, a ja tylko pokręciłam z uśmiechem głową i wróciłam do siebie.
- Podkreśli mi tylko oczy kreską, dobrze? Przez sukienkę i tak wyglądam doroślej, a nie chcę wyglądać na trzydzieści lat – powiedziałam, kiedy Ida już z gotowym makijażem, zamieniła się ze mną miejscami i teraz ona stała nade mną z kosmetykami w ręce.
- Pięknie, ale naturalnie, już się robi – klasnęła w dłonie. – Zamknij oczy i staraj się nie kręcić, bo zrobię z ciebie babę jagę, a nie księżniczkę – poinstruowała mnie, a ja znów wpadłam w nerwowy wir wyobrażeń dzisiejszego wieczoru.
Na dziewiętnastą miałyśmy być gotowe i byłyśmy. Po skończeniu makijażu zajęłyśmy się swoimi fryzurami. Ida zażyczyła sobie wysoko upiętego koka, z którego po obu stronach miały wychodzić pojedyncze loki, okalające łagodnie jej twarz. Ja miałam problem ze zdecydowaniem, jak ułożyć włosy. Z pomocą przyszła mi Ida, która powiedziała, że jeśli nie chcę wyglądać na dużo starszą, to mogę zostawić włosy naturalnie rozpuszczone. Zgodziłam się z nią. Wyprostowałam, zwykle lekko pofalowane kosmyki, zostawiając je rozpuszczone. Jedynie z przodu podkręciłam je, by ładnie się układały na ramionach.
Zostało tylko ubranie się w sukienki. Zapięłam zamek swojej i spojrzałam w lustro. To nadal byłam ja, ale taka inna. Bardziej kobieca. Z dużo większą gracją i wdziękiem. Uśmiechnęłam się do siebie, kiedy w moim umyśle po raz pierwszy pojawiła się myśl, że może ten wieczór nie będzie wcale taki zły. Tym bardziej, że miałam Idę przy sobie. Która nawiasem mówiąc wyglądała zabójczo w swojej długiej do ziemi, również czarnej sukience. Miała rozcięcie po prawej lewej stronie, dzięki czemu falowała z każdym krokiem mojej przyjaciółki. Ida stanęła obok mnie i przyglądałyśmy się naszemu odbiciu w szklanej tafli. Byłyśmy prawie tego samego wzrostu. Ida miała ciemnoblond włosy, a ja całkiem ciemne. Ja miałam nieco bardziej umięśnioną sylwetkę, dzięki treningom, za to Ida była bardziej smukła. Obie postawiłyśmy na czerń i obie wyglądałyśmy pięknie, choć każda na inny sposób. Zrobiłyśmy sobie pamiątkowe zdjęcie, które wcale nie zostało wstawione od razu na portale społecznościowe. To był nasz wieczór, dlaczego miałybyśmy się nim dzielić z innymi?
Czekałyśmy na Kubę, rozmawiając i ekscytując się, że weźmiemy udział w takim wydarzeniu razem. Zaparzyłam nam herbaty, by przy jej popijaniu czas szybciej płynął. I faktycznie. Ani się obejrzałyśmy, a komórka Idy dała znać o nowej wiadomości, której nadawcą był Popiwczak. Popatrzyłyśmy na siebie, nie potrzebując słów. Czas na nas.
Kiedy wkładałam płaszcz, odzywał się mój instynkt samotnika, który ciągle próbował przekonać mnie, bym została w domu i spędziła ten wieczór z książką pod kocem. Nie dałam mu się przekonać, ale dopadła mnie straszna trema. Przecież takie bale oznaczają również tańce. A tańczyć wśród tylu ludzi się wstydziłam. Odepchnęłam od siebie głupie myśli, postanawiając, że dzisiejszy wieczór to wyzwanie, któremu zamierzałam sprostać. Nawet jeśli oznaczał tańce, przebywanie w towarzystwie osób, których nie znałam.
I choć to nie były zawody pływackie, nie znajdowałam się w wodzie i nie byłam ubrana w odpowiedni strój, przypomniałam sobie słowa mamy.
Postaraj się.
A/n: Pocieszmy się wszyscy tym gifem na górze. Pocieszmy się uśmiechem, nie dołujmy się łzami (to rada przede wszystkim dla mnie). Co do rozdziału - krótki, przejściowy, beznadziejny. Znowu nie ma Kubiaka, ale się go jeszcze doczekamy, bez obaw.
Rozdziały w sierpniu pojawiały się częściej, mniej więcej co osiem dni. To była moja wersja maratonu, który z dniem dzisiejszym się kończy. Ale bez obaw - rozdziały co dwa tygodnie. Pasuje? Musi. ;D
xx