သတိေပးခ်က္ !!!!!
~~~~~
အဖြားက သတိရလာသည္ႏွင့္တစ္ၿပိဳင္နက္ ခြဲစိတ္ကုတင္ေပၚမွထကာ ေျမးမေလးထံ ဖုန္းေခၚခ်င္ခဲ့သည္။ သို႔ေပမဲ့ ဖုန္းက အိမ္တြင္က်န္ခဲ့တာေၾကာင့္ ဆက္သြယ္လို႔မရႏိုင္ေပ။
သူ(မ)က ေဆးစစ္ရန္ႏွင့္ ကုသမႈခံယူရန္ ေဆး႐ုံေရာက္ေနသည္မွာ ၾကာၿပီျဖစ္သည္။ တစ္ခါတရံ ရီရီဖုန္းေခၚသည့္အခါ သူနာျပဳေတြေရာက္လာတာေၾကာင့္ ဖုန္းခ်လိုက္ရသည္ကမ်ားသည္။ တစ္ခါတေလ သူ(မ)ကဖုန္းေခၚလွ်င္လည္း ‘ရီရီေရ။ ခဏပဲေစာင့္။ အဖြား မၾကာခင္ျပန္လာခဲ့မယ္’ လို႔သာ ေျပာႏိုင္ေလသည္။
သူ(မ)သည္ ခြဲစိတ္မႈမတိုင္မီက အေျခေနမေကာင္းသည့္အျပင္ လူတခ်ိဳ႕ကိုလည္း ဆက္သြယ္ေနခဲ့ရေသးသည္။ ခြဲစိတ္ကုတင္ေပၚမွ အႏၲရာယ္ကင္းကင္း ဆင္းမလာႏိုင္မခ်င္း သူ(မ)စိတ္မေအးခဲ့ရပါ။
“ေရွာင္ခ်င္း။ အိမ္ဖုန္းကိုေခၚတာ ဘာလို႔မရတာလဲ။”
“အာ..။” ႐ြမ္ခ်င္းလည္း မသိပါ။
သူ(မ)တို႔ ကြာရွင္းစကေတာ့ ျပန္ေပါင္းထုပ္ရန္အတြက္ ယြီခိုင္က သူ(မ)ကို ေန႔တိုင္းဖုန္းေခၚတတ္သည္။ သူ(မ)က အလြန္စိတ္အေႏွာင့္ယွက္ျဖစ္ရတာေၾကာင့္ ဖုန္းမကိုင္ခဲ့ေပ။ ယြီခိုင္သည္ ေဘးအိမ္မွ သူ၏ညီကိုႏွင့္ ခယ္မကိုပင္ ၾကားဝင္ခိုင္းတတ္ေသးသည္။ ေနာက္ေတာ့ သူ(မ)ကို ေယာက္မျဖစ္သူက ဖုန္းေခၚခဲ့ေပမဲ့ ယြီခိုင့္နာမည္ၾကားတာႏွင့္ ဖုန္းခ်ပစ္ခဲ့သည္။
ေျပာမွပင္။ သူတို႔ခ်င္း အဆက္သြယ္မရသည္မွာ တစ္လနီးပါးရွိေလၿပီ။
“မား။ ခဏေစာင့္ဦးေနာ္။ ကြၽန္မ ဖုန္းဆက္ၿပီးေမးလိုက္ဦးမယ္။”
႐ြမ္ခ်င္းက ယြီခိုင္ကိုဖုန္းေခၚမည့္အခ်ိန္မွာပဲ သမီးငယ္ေလးက စေတာ္ဘယ္ရီေရခဲမုန႔္ကိုကိုင္ကာ ေဆး႐ုံေဆာင္ထဲသို႔ ေျပးဝင္လာခဲ့သည္။ “မား ၾကည့္လိုက္။ ဦးဦးေက်ာင္းက သမီးကို ေရခဲမုန႔္ဝယ္ေကြၽးတာ။”
ယြီရွင္းရန္ေနာက္တြင္ပါလာသည့္ ဝတ္စုံျပည့္ႏွင့္လူက ယြီခိုင္ထက္ပို၍ မ်က္စိပသာဒရွိသည္။
“ေဟး။ သူ႔ကို အရမ္းအလိုမလိုက္နဲ႔ေလ။”
“အဆင္ေျပပါတယ္။ ကေလးေတြက မုန႔္စားရတာႀကိဳက္တယ္ေလ။ တစ္ခုေလာက္ဝယ္ေကြၽးတာက ျပႆနာမရွိပါဘူး။”
ထိုလူက ၿပဳံးၿပီး ေခါင္းယမ္းလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္သူက လက္ႏွစ္ဖက္စာအျပည့္ ျဖည့္စြက္စာတို႔ကို စားပြဲေပၚတင္လိုက္သည္။ ၿပီးလွ်င္ ေဆး႐ုံကုတင္ေပၚမွ ႐ြမ္ခ်င္း၏မိခင္ကို ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္။
အဖြားသည္ သမီးျဖစ္သူကြာရွင္းရျခင္းအေၾကာင္းမွာ ေယာက္်ားျဖစ္သူရဲ႕ ျဖဳန္းတီးျခင္းေၾကာင့္မွန္းသိေလရာ အခုလို လူေကာင္းေလးႏွင့္ႀကဳံရခ်ိန္မွာ သမီးျဖစ္သူရဲ႕ ေနာက္တစ္ႀကိမ္လက္ထပ္ေရးကို ေႏွာင့္ေႏွးမွာစိုးတာေၾကာင့္ ထိုသူ႔ေရွ႕တြင္ ခင္ပြန္းေဟာင္းအေၾကာင္း အစမေဖာ္ေပ။
ထိုထိုေသာကိစၥတို႔ေၾကာင့္ ဖုန္းေခၚဆိုမည့္ကိစၥမွာ ေႏွာင့္ေႏွးခဲ့ရသည္။
ရွီရီသည္ ယြီက်ီရီတက္ေနသည့္ေဆး႐ုံကို အေျပးလာခဲ့ေပမဲ့ သူေရာက္ခ်ိန္မွာေတာ့ ေန႔လယ္ပင္ေရာက္ေနေလၿပီ။ ေဆး႐ုံေဆာင္ကိုေမးျမန္းၿပီးေနာက္ ေလွကားမွေျပးတက္ခဲ့ရာ ေလွကားေပၚမွျပဳတ္က်မလိုပင္ ျဖစ္ခဲ့ေသးသည္။
ရွီရီက လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လုံးတြင္လည္း ရီရီေဆး႐ုံတက္ရသည့္အေၾကာင္းရင္းကို မရပ္မနားေတြးေနမိခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ မ်က္စိႏွင့္တပ္အပ္ျမင္လိုက္ရတဲ့အခါ မွန္းဆခ်က္မ်ားထက္ ပို၍ ေရွာ့ခ္ရေစခဲ့သည္။
ယြီက်ီရီသည္ ေခါင္းတြင္ပတ္တီးစည္းထားရၿပီး ညာဘက္ပါးတစ္ျခမ္းလုံးတြင္လည္း ပတ္တီးႏွင့္ျဖစ္သည္။ ဒါေတာင္ ေမးေစ့မွဒဏ္ရာကို ျမင္ေနရေသးသည္။
သူ႔ကို အၿမဲလိုလို ၿပဳံးျပတတ္သည့္၊ သူ႔လက္ေမာင္းကို ေျပာင္စပ္စပ္ႏွင့္မွီတြယ္တတ္သည့္ ေကာင္မေလးမွာ မ်က္ႏွာတစ္ျပင္လုံးတြင္ ပတ္တီးအျပည့္ႏွင့္ ကုတင္ေပၚ၌ အသက္မဲ့စြာလွဲေလ်ာင္းေနသည္။
ရွီရီေမာ့လာေတာ့ သူ႔မ်က္လုံးတစ္စုံက ေသြးေရာင္ကဲ့သို႔ ရဲရဲနီေနခဲ့သည္။
ယခုမွဝင္လာသည့္န်ဥ္စုယာပင္လွ်င္ ေရွာ့ခ္ရသြားရသည္။ “ဘယ္လိုေတြ ျဖစ္ရတာလဲကြယ္။”
ဟုတ္တယ္။ ဘယ္လိုေတြ ျဖစ္ရတာလဲ ။
ကုတင္ေပးတြင္ေစာင့္ၾကပ္ေနသည့္အေဒၚက တြန႔္ဆုတ္စြာ ေျပာျပခဲ့သည္။ “ဝိုင္ပုလင္းနဲ႔ အ႐ိုက္ခံရတာတဲ့။”
ယြီက်ီရီတစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာတြင္ ေသြးမ်ားအ႐ႊဲသားႏွင့္ ငိုယိုရင္း သူ(မ)တို႔ဆီ လာေရာက္အကူညီေတာင္းခဲ့သည္ကို သူ(မ)မွတ္မိပါေသးသည္။ သူ(မ)တို႔ ရီရီတို႔အိမ္ေရာက္ေတာ့ ယြီခိုင္က သူ႔အခန္းထဲတြင္ မူးလဲေနတုန္းပင္။
“အဲ့ဒီအခ်ိန္တုန္းက သူ႔ဦးေလးနဲ႔ ကြၽန္မက ရီရီ႕ကိုေပြ႕ခ်ီၿပီး ညတြင္းခ်င္းပဲ ေဆး႐ုံေခၚလာခဲ့တာ။ ေဆး႐ုံေရာက္ေတာ့ ဆရာဝန္က မ်က္ႏွာမွာစိုက္ေနတဲ့ ပုလင္းကြဲအစအနေတြကိုဖယ္ၿပီး ခ်ဳပ္ေပးလိုက္တယ္…။”
ၾကားရ႐ုံႏွင့္ပင္ မခံစားႏိုင္ေပ။ ဒါေတြအားလုံးကို ေကာင္မေလးက တစ္ေယာက္တည္းရင္ဆိုင္ခဲ့ရသည္။
“ကြၽန္မတို႔ သူ(မ)ကို ေဆး႐ုံေခၚလာတဲ့ထိ သူ(မ)ကငိုေနတုန္းပဲ…။” အေဒၚက ေျပာရင္းတန္းလန္းမွာပင္ မ်က္ႏွာကိုအုပ္ကာ ငိုမိေတာ့သည္။
သူ(မ)ဝန္ခံပါသည္။ သူ(မ)က ရီရီ႕ကို တစ္ခါတစ္ရံ ေကာင္းေကာင္းမဆက္ဆံခဲ့ေပမဲ့ သူ(မ)ခင္ပြန္းရဲ႕လက္ေမာင္းမ်ားထဲတြင္လဲေနသည့္ က်ိဳးပဲ့ပ်က္စီးေတာ့မေယာင္၊ တစ္ခ်က္ေလးဂ႐ုမစိုက္မိသည္ႏွင့္ ေမွးမွိန္ေပ်ာက္ကြယ္သြားေတာ့မေယာင္ျဖစ္ေနသည့္ ပိန္ပါးပါးတူမေလးကိုျမင္လိုက္ရစဥ္ သူ(မ)ရင္ထဲတြင္ အင္မတန္နာက်င္ခဲ့ရသည္။
“ဘယ္လိုမဆို ဒီကေလးအ႐ြယ္ေရာက္တာကို ကြၽန္မတို႔ျမင္ခဲ့ရတာမလို႔ သူ(မ)အတြက္ စိတ္မေကာင္းမျဖစ္ဘဲ မေနႏိုင္ဘူး။”
“သူ(မ)အေဖလုပ္ရက္တာကို ကြၽန္မျဖင့္ နားကိုမလည္ႏိုင္ဘူး။”
ေနာက္ဆုံးေတာ့ အေဒၚက ယြီခိုင့္ကို ထပ္ၿပီးက်ိန္ဆဲေနျပန္သည္။
န်ဥ္စုယာသည္ ရီရီ႕အေဒၚခံစားေနရသည္ကိုျမင္ေတာ့ အျမန္ႏွစ္သိမ့္ေပးလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ သူ(မ)ကို အျပင္သို႔ ေခၚထုတ္ခဲ့လိုက္သည္။ “အျပင္မွာ သြားေျပာၾကရေအာင္ေလ။ လူနာေတြကို အေႏွာင့္ယွက္မေပးၾကစို႔။”
ဤအေဆာင္ထဲတြင္ တျခားလူနာမ်ားလည္းရွိေသးတာေၾကာင့္ စကားေျပာရန္သင့္ေတာ္သည့္ ေနရာမဟုတ္ေပ။
ရွီရီက စကားတစ္ခြန္းမွမေျပာေပမဲ့ ဇာတ္လမ္းစဆုံးကို ၾကားခဲ့ရသည္။
သူနားလည္သည္ကေတာ့ ယြီခိုင္က သမီးျဖစ္သူကိုအၾကမ္းဖက္သည္ဟူ၍ျဖစ္သည္။
အားလုံးထင္ခဲ့သည္မွာ ကေလးသည္ အေဖႏွင့္အဆင္မေျပဟူ၍ပင္။ သို႔ေပမဲ့လည္း သူတို႔က မိသားစုေတြသာျဖစ္သည္။ ဖခင္ျဖစ္သူ ထိုမွ်ရက္စက္လိမ့္မည္လို႔ မည္သူထင္မည္လဲ။
ရွီရီက ကုတင္ေဘးတြင္ရပ္ကာ ေခါင္းငုံ႔လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ရီရီ႕လက္ကေလးကို ညင္ညင္သာသာထိေနခဲ့သည္။ က်ိဳးပဲ့လြယ္၍ အ႐ိုးမရွိသလိုႏူးညံ့သည့္လက္ကေလးမ်ားက ပိန္ပါးလြန္းၿပီး ေအးစက္ေနခဲ့သည္။
ကုတင္ေပၚတြင္လွဲေလ်ာင္းေနသည့္ေကာင္မေလးက အဘယ္မွ် က်ိဳးပဲ့လြယ္သည္လဲ။ သူ(မ)ရဲ႕အသက္ရႈသံတစ္ခုတည္းကသာ သူ(မ)အသက္ရွိေသးေၾကာင္းကို သက္ေသျပေနခဲ့သည္။
“ရီရီ။ ေကာေတာင္းပန္ပါတယ္။”
“ေကာ ေနာက္က်သြားခဲ့တယ္။”
သူ… သူ သူ(မ)ကို ဆုံးရႈံးရေတာ့မလို႔ပင္။
ေကာင္မေလး ထိုမွ်ခံစားေနရသည္ကို သူသိခဲ့သင့္သည္။ သူ(မ)က အလြန္လည္း ခံစားလြယ္ေသးသည္။ သူ(မ)က နာက်င္သမွ်ကိုသိမ္းထားၿပီး ေကာင္းမြန္သည့္အျခမ္းကိုသာ လူတိုင္းထံျပသခဲ့သည္။ လူတိုင္းကို ေက်နပ္ေစခဲ့သည္။ စြန႔္ပစ္ခံရမွာကို ေၾကာက္ေနခဲ့သည္။
သူ(မ)ဖုန္းထဲတြင္ေျပာသည့္ ‘အဆင္ေျပပါတယ္’ ဆိုေသာစကားကို သူ ဘာေၾကာင့္မ်ားယုံခဲ့ရတာလဲ။
သူသိခဲ့သင့္သည္။
“ရီရီ နင္ကအခုထိ တုံးအေနတုန္းပဲေနာ္။ ေကာေကာက နင့္ကို လုံေလာက္ေအာင္မခ်စ္ခဲ့လို႔လား။ နင္တစ္ခုခုျဖစ္ေနတာေတာင္ ငါ့ကို မေျပာရဲဘူးလား။”
ရွီရီ သူ(မ)ကို ျပန္ႏိုးလာေပးဖို႔ ေတာင္းပန္ခ်င္သည္။ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ သူ႔ကို ၾကည့္ေပးဖို႔ ေတာင္းဆိုခ်င္သည္။
သူ(မ)ကို ေျပာျပခ်င္ခဲ့သည္။ အလုပ္ႏွင့္ သက္ေသျပခ်င္ခဲ့သည္။ “ရီရီက စြန႔္ပစ္ခံရတာမဟုတ္ပါဘူး။ ရီရီ႕မွာ ေကာေကာရွိပါတယ္။”
သူ႔ကို တစ္စုံတစ္ေယာက္ကေမးဖူးသည္။ “မင္းက မရင့္က်က္တဲ့ကေလးေတြကို သေဘာမက်ဆုံးမလား။ မင္းရဲ႕ဉာဏ္ရည္နဲ႔ယွဥ္ၿပီးေတာ့ သူတို႔ကို နားမလည္ရေကာင္းလားဆိုၿပီး အထင္ေသးလို႔ေတာ့မရဘူးေလ။ အဲ့ဒီလိုဆိုေပမဲ့ ယြီက်ီရီ႕ကိုက်ေတာ့ ဘာလို႔ ေစာင့္ေရွာက္ေပးေနတာလဲ။”
သူအၿမဲေျဖခဲ့သည္က : “ေပ်ာ္လို႔ေလ။”
ဟုတ္ပါသည္။ ယြီက်ီရီ႕ကိုေစာင့္ေရွာက္ေပးရတာကို သူေပ်ာ္သည္။
မပီကလာေျပာသည့္အ႐ြယ္ကေန လမ္းေလွ်ာက္တတ္သည့္အ႐ြယ္ထိ သူ(မ)ေလးကို ေစာင့္ၾကည့္ေပးခဲ့ၿပီး တစ္ခါမွလည္း ျပႆနာရယ္လို႔မသတ္မွတ္ဖူးပါ။
အၿမဲတမ္းလည္း ေစာင့္ေရွာက္ဦးမည္ျဖစ္သည္။ အကန႔္သတ္မရွိ ေစာင့္ေရွာက္သြားမည္။
ထိုညတြင္ ယြီက်ီရီသတိရလာခဲ့သည္။
ရွီရီက သူ(မ)ေဘးတြင္တစ္ခ်ိန္လုံးရွိေနခဲ့ၿပီး လႈပ္ရွားမႈေသးေသးေလးကအစ သတိထားေနခဲ့သည္။
ရွီရီက ဆရာဝန္ႏွင့္သူနာျပဳမ်ားကိုေခၚရန္ အေရးေပၚခလုတ္ကိုႏွိပ္ခဲ့သည္။ ယြီက်ီရီက မ်က္လုံးမ်ားကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္းဖြင့္လာခဲ့ၿပီး အၾကည့္မ်ားကေတာ့ ဗလာျဖစ္ေနသည္။
အမူးေျပၿပီးေနာက္ ယြီခိုင္က အျပစ္ရွိစိတ္တို႔ကို ခံစားေနရသည္။ သတိမွတ္မဲ့ႏွင့္ ေရွ႕တိုးၿပီး သမီးျဖစ္သူကို အေျခေနေမးခ်င္ခဲ့သည္။
သို႔ေပမဲ့ သူ႔ကိုျမင္သည္ႏွင့္တစ္ၿပိဳင္နက္ ယြီက်ီရီ႕မ်က္လုံးထဲတြင္ အေၾကာက္တရားတစ္ခုသာ ရွိေတာ့သည္။ ၿပီးေနာက္ သူ(မ)က ႏွင္းလိုေဖြးေဖြးစြတ္ေနသည့္ အိပ္ရာခင္းကိုဆုပ္ကိုင္ကာ ယြီခိုင္ထံမွ ပုန္းကြယ္ရန္ ႀကိဳးစားေနေတာ့သည္။
ရွီရီက သူ(မ)လက္ကို အျမန္ကိုင္ေပးလိုက္ၿပီး “ရီရီေရ။”
သူ(မ) ရွီရီ႕အသံကိုၾကားလိုက္ရစဥ္ အသက္ကယ္ေကာက္႐ိုးမွ်င္ေလးကိုေတြ႕သြားသည့္ႏွယ္ သူ႔ဘက္ကိုတိုးကပ္မိသည္။
ယြီခိုင္လက္ဆန႔္ထုတ္လိုက္ေတာ့ ယြီက်ီရီတစ္ေယာက္ ေၾကာက္လန႔္တၾကား ေအာ္ေတာ့သည္။
ရွီရီက သူ(မ)ကို ေက်ာပုတ္ၿပီးႏွစ္သိမ့္ေပးေပမဲ့ အလုပ္မျဖစ္ပါ။
ရွီရီက ယြီခိုင္ကို ေအးစက္စက္ၾကည့္ကာ ေျပာလိုက္သည္။ “ဦးေလး။ အရင္ဆုံး အျပင္ထြက္ေပးလို႔ရမလား။”
လူတိုင္း ယြီက်ီရီမေတာ္တဆျဖစ္ရျခင္းရဲ႕အေၾကာင္းအရင္းကိုသိၾကသည္။ ယြီခိုင္သည္လည္း တစ္ခ်ိန္က ႏူးႏူးညံ့ညံ့ႏွင့္ အျပဳမူေကာင္းသည့္သမီးေလးကို ယခုလိုေတြ႕လိုက္ရေတာ့ ေနာင္တရေနခဲ့သည္။
ရီရီ႕ခႏၶာကိုယ္က ထိခိုက္ျခင္းမရွိခဲ့ေပမဲ့ မ်က္ႏွာတစ္ျပင္လုံးတြင္ေတာ့ ဒဏ္ရာပရပြျဖစ္ေနခဲ့ေလၿပီ။ ၎သည္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္အတြက္ ခႏၶာကိုယ္ပိုင္းဆိုင္ရာထိခိုက္ျခင္းထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ ပိုမိုဆိုးဝါးသည္။
သူ(မ)ကို မတည္ၿငိမ္ျဖစ္ေအာင္မလုပ္မိေစရန္အလို႔ငွာ ယြီခိုင္တစ္ေယာက္ သူ(မ)ေရွ႕တြင္ ထပ္ၿပီး ေပၚမလာရဲေတာ့ေပ။ အေဒၚက ေန႔တိုင္း စားစရာယူလာေပးသည္။ သို႔ေပမဲ့ ယြီက်ီရီကေတာ့ စားရန္ျငင္းဆန္ေနဆဲပင္။
သူ(မ)က မစားႏိုင္ဘူးဟုသာေျပာေလသည္။
အစပိုင္းတြင္ သူ(မ)ကို လူတိုင္းက အတင္းအက်ပ္မစားခိုင္းခဲ့ဘဲ ဗိုက္ဆာလွ်င္စားလိမ့္မည္ဟူ၍ ေစာင့္ေနခဲ့ၾကသည္။ သို႔ေပမဲ့ သူ(မ)က ဗိုက္ဆာမည့္ပုံမေပၚ။တစ္ေနကုန္ ပါးစပ္ဖြင့္မလာခဲ့။
ရွီရီက ဆန္ျပဳတ္ပန္းကန္ကိုင္ကာ သူ(မ)ကိုခြံ႕ေကြၽးေနသည္။ သို႔ေပမဲ့ သူ(မ)ကေတာ့ ပါးစပ္ဖြင့္ရန္ျငင္းေနဆဲျဖစ္ၿပီး တစ္ဖက္သို႔ေခါင္းလွည့္ကာ အသံတိတ္ေနခဲ့သည္။
“ဗိုက္မဆာဘူးလား ရီရီ။”
သူ(မ)က ျပန္ေျပာခဲ့သည္။ “ငါမစားႏိုင္ဘူး။”
ရွီရီက သူ(မ)ကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ေခ်ာ့ေမာ့ေနခဲ့သည္။ “နည္းနည္းေတာ့စားေလ။ ေကာေကာ ခြံ႕မယ္ေလ ေနာ္။”
ဇြန္းက ႏႈတ္ခမ္းကိုလာထိေတာ့ မျငင္းႏိုင္ေတာ့ဘဲ ပါးစပ္ဟေပးလာသည္။ သို႔ေပမဲ့ ခက္ခက္ခဲခဲ မ်ိဳခ်ခဲ့ရသည္။
ရွီရီ စိက္သက္သာရာရစြာ သက္ျပင္းခ်လိုက္မိသည္။ ထို႔ေနာက္ ေနာက္ထပ္ တစ္ဇြန္းအျပည့္ခြံ႕လိုက္၏။
သို႔ေပမဲ့ ယြီက်ီရီသည္ ကုတင္ေပၚတြင္လွဲေလ်ာင္းေနရင္းက ပ်ိဳ႕တက္လာသည္။
အန္မထုတ္ႏိုင္တာေၾကာင့္ သီးကာ မ်က္ႏွာေသးေသးေလးတစ္ခုလုံး နီရဲလာေတာ့သည္။ မ်က္လုံးေထာင့္မွ မ်က္ရည္မ်ားလည္း က်ဆင္းလာခဲ့သည္။ ဒီလိုလုပ္ရွားမႈမ်ိဳးသည္ မ်က္ႏွာရွိဒဏ္ရာမ်ားကို ပို၍ နာက်င္ေစသည္။ သူ(မ) အလြန္အမင္း မသက္မသာျဖစ္ေနခဲ့သည္။
သူ(မ) တမင္တကာ ကလန္ကဆန္လုပ္ေနျခင္းမဟုတ္ပါ။ အမွန္တကယ္ မစားႏိုင္ျခင္းသာျဖစ္သည္။
ယြီက်ီရီ႕အေျခေနသည္ လူတိုင္းထင္ထားသည္ထက္ ပို၍ ျပင္းထန္ေလသည္။
ႀကီးမားလြန္းသည့္စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာဖိအားႏွင့္ ဒဏ္ရာတို႔မွနာက်င္မႈက သူ(မ)ကို စားခ်င္စိတ္ေပ်ာက္ေစသည္။ စားသမွ်ကိုလည္း ျပန္အန္မည္ျဖစ္သည္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ သူတို႔က ရီရီ႕ကို အစာေရပိုက္သြင္းရန္သာ ေ႐ြးခ်ယ္လိုက္ရေတာ့သည္။
ေနာက္ဆုံးတြင္ ဦးေလးျဖစ္သူက ႐ြမ္ခ်င္းကို ဖုန္းေခၚခဲ့သည္။ “အစ္ကို။ ဘာကိစၥရွိလို႔လဲ။”
“ဖုန္းဘယ္လိုေျဖရမလဲေတာ့ သိေသးတယ္ေပါ့။ နင့္သမီး ေသမလိုျဖစ္ေနတာကိုေရာ နင္သိရဲ႕လား။”
ဦးေလးရဲ႕ စကားေတြက နည္းနည္းေတာ့ျပင္းထန္ေနသည္။ သို႔ေပမဲ့ ႐ြမ္ခ်င္းကို ထိတ္လန႔္သြားေအာင္ လုပ္ႏိုင္ခဲ့သည္။
ေနာက္ဆုံးမွာ ဦးေလးက အျဖစ္မွန္ကိုေျပာျပခဲ့သည္။ ဖုန္းကိုင္ထားသည့္႐ြမ္ခ်င္းက တုန္ယင္ေနၿပီး “ရီရီ။ ရီရီ။ သူ(မ)အဆင္ေျပရဲ႕လား။”
“ကြၽန္မျပန္လာခဲ့မယ္။ ကြၽန္မျပန္လာခဲ့မယ္..။”
အဖြားသည္လည္း ေျမးမေလးမေတာ္တဆျဖစ္သည္ကိုၾကားေတာ့ တစ္ခါတည္းေဆး႐ုံဆင္းကာ လိုက္ခ်င္ေနသည္။ သို႔ေသာ္ ကုသမႈတစ္ပိုင္းတစ္စႏွင့္မို႔ ဆရာဝန္မ်ားက ေဆး႐ုံဆင္းခြင့္မေပးေပ။
႐ြမ္ခ်င္းသည္ မိခင္ကိုႏွစ္သိမ့္ၿပီး သူ(မ)ျပန္ကာ ကေလးကိုေစာင့္ေရွာက္မည့္အေၾကာင္း ေျပာလိုက္ရသည္။ အေျခေနကိုလည္း ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် သတင္းပို႔မည့္အေၾကာင္းေျပာလိုက္မွသာ အဖြားျဖစ္သူက လက္ခံခဲ့သည္။
အဖြားက ကုတင္ေပၚတြင္လွဲေလ်ာင္းရင္း တိတ္တိတ္ေလးမ်က္ရည္သုတ္ကာ “ရီရီ..။”
ဒီေလာက္လိမၼာတဲ့ကေလးေလးမွာ ဒီလိုအေဖမ်ိဳးရွိေသးတာလား ။
ငါ့ခႏၶာကိုယ္ကအသုံးမဝင္လို႔သာ ျပန္သြားၿပီး ကေလးေလးကို အေဖာ္မျပဳႏိုင္တာ ။
႐ြမ္ခ်င္းက ခ်က္ခ်င္း ျပန္ခဲ့သည္။ ဦးေလးလည္း ယခုမွသာ စိတ္ခ်ႏိုင္သြားေတာ့သည္။ ကေလးေတြကို မိခင္ကသာေစာင့္ေရွာက္သင့္သည္လို႔ သူထင္မိသည္။
သို႔ေပမဲ့ ဘယ္သူမွေမွ်ာ္လင့္မထားမိသည္မွာ ႐ြမ္ခ်င္းကိုျမင္သည္ႏွင့္ ရီရီက သူစိမ္းတစ္ေယာက္လိုျပဳမူခဲ့သည္။ ေခါင္းငုံ႔ကာ လက္ေခ်ာင္းမ်ားႏွင့္ကစားေနၿပီး မေပ်ာ္႐ႊင္ျဖစ္ေနခဲ့သည္။
႐ြမ္ခ်င္းက အနားတိုးကာ သမီးျဖစ္သူကိုထိခ်င္ခဲ့သည္။
သို႔ေပမဲ့ သူ(မ)ထိလိုက္သည္ႏွင့္ ရီရီက ေရွာင္ဖယ္လိုက္သည္။
“ရီရီ။ မားပါ။ သမီးရဲ႕ မားေလ။” သူ(မ)ရဲ႕ လႈပ္ရွားသက္ဝင္ေနခဲ့သည့္သမီးေလးက ဒီလိုအေျခေနေရာက္သြားသည္ကိုျမင္ေတာ့ ႐ြမ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ မထိန္းႏိုင္ဘဲ ငိုမိေတာ့သည္။
သို႔ေပမဲ့ အသုံးမဝင္ပါ။ ႐ြမ္ခ်င္းဘာေျပာေျပာ ယြီက်ီရီက လ်စ္လ်ဴရႈေနဆဲျဖစ္သည္။
ရီရီ႕အတြက္ အခ်စ္ႏွင့္ အေဖာ္ျပဳမႈကိုအလိုအပ္ဆုံးအခ်ိန္မွာ သူတို႔က ေပးဖို႔တြန႔္တိုေနခဲ့ၾကသည္။ အခုမွေတာ့ သူ(မ)လည္း မလိုခ်င္ေတာ့ပါ။
သူ(မ) ဘာကိုမွ ထပ္မလိုခ်င္ေတာ့ပါ။
သူ(မ)က ထပ္ၿပီး သိတတ္မွာမဟုတ္ေတာ့သည့္ စြန႔္ပစ္ခံကေလးသာျဖစ္သည္။
*****
Aurora Novel Translation Team