န်ဥ္စုယာအလုပ္ဆင္း၍ ေဆး႐ုံေရာက္လာခ်ိန္တြင္ ေကာ္ရစ္ဒါတစ္ဖက္ဆီမွထြက္လာသည့္ ဆူညံသံႏွစ္ခုကိုၾကားလိုက္ရသည္။
ထိုအသံေတြကို သူ(မ)ရင္းႏွီးေနသည္။ အသံၾကားရာကိုသြားၾကည့္ေတာ့ ထိုသူတို႔က ယြီခိုင္ႏွင့္ ႐ြမ္ခ်င္း ျဖစ္ေနသည္။
“ရွင္ ဘာလို႔ ဒီေလာက္ရက္စက္ႏိုင္ရတာလဲ။ သူ(မ)က ရွင့္သမီးေလ။ ရွင္ ဘယ္လိုမ်ားလုပ္ရက္ရတာလဲ။”
“သူ(မ)မ်က္ႏွာမွာ ခ်ဳပ္ရာဘယ္ႏွစ္ခုရွိလဲ ရွင္သိရဲ႕လား။ ဘယ္ေလာက္ နာခဲ့လိုက္မလဲ။ သူ(မ)က ခုမွ ၁၅ ႏွစ္ပဲရွိေသးတာ။ တကယ္လို႔…။ တကယ္လို႔ မ်က္ႏွာသာတစ္ခုခုျဖစ္သြားရင္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ အနာဂတ္မွာ သူ(မ)ဘယ္လိုရွင္သန္ရေတာ့မလဲ။”
မိန္းကေလးတိုင္းနီးပါး အလွႀကိဳက္ၾကသည္။ ယြီက်ီရီ႕အေနႏွင့္ေတာ့ သူ(မ)ရဲ႕အသြင္ျပင္ကို ဂ႐ုစိုက္ရန္မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ေပ။ ယြီက်ီရီသည္ သတိျပန္ရစဥ္ကတည္းက ေမးခြန္းတခ်ိဳ႕ကိုျပန္ေျဖသည္မွလြဲလွ်င္ သူ(မ)ဘက္မွစ၍ စကားမေျပာေတာ့ေပ။
စကားအနည္းငယ္ေျပာၿပီးေနာက္ ႐ြမ္ခ်င္းက ထပ္ငိုျပန္သည္။ လက္ကိုဆန႔္ထုတ္ကာ ယြီခိုင့္ကို အႀကိမ္အနည္းငယ္တြန္းထိုးေနမိသည္။
ယြီခိုင္က သူ႔ဆံပင္သူ စိတ္မရွည္စြာသပ္ကာ ၾကမ္းျပင္ေပၚထိုင္ခ်လိုက္သည္။
ရန္စကားတို႔ေၾကာင့္ စိတ္အေႏွာင့္ယွက္ျဖစ္လာကာ မေနႏိုင္ဘဲ ျပန္ေျပာမိသည္။ “မင္းပဲေျပာေတာ့။ မင္းေရာ သူ(မ)ကို ဂ႐ုစိုက္လို႔လား။ အဲ့ဒီတုန္းကတည္းက မင္းလည္း ေအးေဆးထြက္သြားတာမဟုတ္လို႔လား။ အရင္ကတည္းက မင္းနဲ႔ ေက်ာင္းမ်ိဳး႐ိုးနဲ႔ကိစၥကို ငါမသိဘူးမထင္နဲ႔။ အခုေတာ့ ရန္ရန႔္ကိုေခၚသြားၿပီး ေနာက္တစ္ခါလက္ထပ္ဖို႔ေတာင္ျပင္ေနၿပီ။ မင္း ရီရီ႕ကိုေရာ သတိရေသးရဲ႕လား။”
႐ြမ္ခ်င္းက ပိုလို႔ပင္ ေဒါသထြက္လာေတာ့သည္။ “ရွင္ ဘာေတြေျပာေနတာလဲ။ ရွင္ကမ်ား ကြၽန္မကို ေျပာရေသးတယ္။ ရွင္သာ အိမ္ဝယ္မဲ့ပိုက္ဆံနဲ႔ ေလာင္းကစားမလုပ္ခဲ့ရင္ ဒီလိုေတြျဖစ္မွာလား။ ဒါနဲ႔မ်ား ရွင့္မွာ ကြၽန္မကိုအျပစ္ေျပာဖို႔ အခြင့္ေရးရွိေသးတယ္ထင္ေနတာလား။”
ဒါကိုၾကားေတာ့ န်ဥ္စုယာသက္ျပင္းခ်မိသည္။
သမီးျဖစ္သူ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ၊ ႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာထိခိုက္သြားစဥ္မွာ မိဘေတြက ရန္ျဖစ္စကားမ်ားေနၾကၿပီး တာဝန္ယူရမည့္ကိစၥကိုေတာ့ ေဘာလီေဘာပုတ္သလို သူ႔လႊဲ ငါ့လႊဲလုပ္ဖို႔မေမ့ၾကေပ။
သူတို႔ေတြ သမီးျဖစ္သူကိုမခ်စ္ဘူးလို႔ေျပာရေအာင္လည္း လက္ရွိမွာ စိတ္ဖိစီးေနၾကၿပီး ေနာင္တလည္းရေနၾကကာ သမီးကိုစြန႔္ပစ္ရန္ ရည္႐ြယ္ခ်က္လည္းမရွိၾကေပ။ သမီးကိုခ်စ္သည္ဟု ေျပာရေအာင္လည္း လိမၼာသည့္ကေလးကို ဒီလိုအေျခေနေရာက္ေစသည္မွာ လုံေလာက္ေအာင္ တာဝန္မေက်ၾက၍ျဖစ္သည္။
ယြီက်ီရီ၏ေဆး႐ုံစရိတ္ကို ဦးေလးျဖစ္သူေပးထားျခင္းျဖစ္သည္။ ႐ြမ္ခ်င္းေရာက္လာေတာ့ ထိုပိုက္ဆံတို႔ကို ျပန္ေပးခဲ့သည္။
ဒီကိစၥႏွင့္ပတ္သက္၍လည္း ႐ြမ္ခ်င္းက ယြီခိုင့္ကို ထပ္ၿပီး အျပစ္ေျပာျပန္သည္။ အသုံးမက်သည့္သူ၊ သမီးရဲ႕ေဆး႐ုံစရိတ္ကိုေတာင္ မေပးႏိုင္သည့္သူဟူ၍ ႀကိမ္းေမာင္းျပန္သည္။
ယြီက်ီရီ႕မ်က္ႏွာရွိဒဏ္ရာတို႔မွာ ျပန္ေကာင္းရန္အခ်ိန္လိုေပသည္။ သို႔ေပမဲ့ တစ္ခ်ိန္လုံး ေဆး႐ုံမတက္ႏိုင္ေပ။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုရလွ်င္ မနည္းလွသည့္ေဆး႐ုံစရိတ္ကို မတတ္ႏိုင္၍ျဖစ္သည္။
လူႀကီးမ်ားက ယြီက်ီရီ႕ကိုအိမ္ျပန္ေခၚသြားလွ်င္ မည္သူေစာင့္ေရွာက္မည္လဲလို႔ ေဆြးေႏြးေနၾကသည္။
သူတို႔က ကေလးေတြကိုေႏွာင့္ယွက္မိမွာစိုးတာေၾကာင့္ အခန္းေထာင့္တြင္ရပ္ရင္း တိတ္တဆိတ္ေဆြးေႏြးေနၾကသည္။
"မင္းကျပန္မွာဆိုေတာ့ ရီရီ႕ကို ဘယ္သူကေစာင့္ေရွာက္မွာလဲ။"
ေဘးတြင္ရပ္ၾကည့္ေနသူတစ္ေယာက္အေနႏွင့္ န်ဥ္စုယာက အားလုံးကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္းၾကားေနရသည္။
ယြီခိုင္၊ ႐ြမ္ခ်င္းႏွင့္ ဦးေလးျဖစ္သူတို႔က တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ၾကည့္ေနၾကသည္။
အားလုံးက စကားစေျပာရန္ ခက္ေနၾကသည္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ မေနႏိုင္သည့္အေဒၚကပဲ ဝင္ေျပာလိုက္ရေတာ့သည္။ "နင္တို႔ေတြ အရမ္းေကာင္းတာပဲေနာ္။ ရီရီက ဘယ္ေလာက္ေတာင္လိမၼာခဲ့လဲ။ ေန႔တိုင္း ခ်က္ျပဳတ္ေလွ်ာ္ဖြပ္ဖို႔ ေျပာစရာေတာင္မလိုခဲ့ဘူး။ အခု သူသက္သာလာေတာ့ သူ႔ကိုဂ႐ုစိုက္ဖို႔ ဘယ္သူမွ မအားၾကေတာ့ဘူးေပါ့။"
အတိတ္တုန္းကဆိုလွ်င္ ဒီလိုေျပာတဲ့သူကို သူတို႔ျပန္ေျပာမိမွာေပမဲ့ အခုေတာ့ မွန္ေနတာေၾကာင့္ ဘာမွမေျပာႏိုင္ေပ။
ဒါက ရီရီႏွင့္ပတ္သက္ေနသည့္ကိစၥ မဟုတ္ပါလား။
အေရးေပၚအေျခေနတုန္းကလည္း ဒီဦးေလးႏွင့္ အေဒၚကသာ ရီရီ႕ကိုကယ္တင္ခဲ့ရသည္။
မိဘေတြအေနႏွင့္ သူတို႔ရဲ႕အျမင္ကိုေျပာရမည့္အခ်ိန္တြင္ ယြီခိုင္က ကူကယ္ရာမဲ့ေခါင္းခါရင္း “ရီရီက ငါ့ကို လုံးဝျမင္ခ်င္တာမဟုတ္ဘူး။ ငါသူ႔ကို ဘယ္လိုေစာင့္ေရွာက္ရမွာလဲ။”
ယြီက်ီရီက သူ႔ကိုျမင္သည္ႏွင့္ ေရွာင္ဖယ္ေနခဲ့သည္။ သူ(မ)ႏွလုံးသားထဲတြင္ သူ႔ကို ေၾကာက္႐ြံ႕ေနကာ အကြာေဝးတစ္ခုျခားထားသည္။
႐ြမ္ခ်င္းကလည္း ေျပာလာသည္။
“ငါ့သမီးကို ငါ မေစာင့္ေရွာက္ခ်င္လို႔ေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ ငါ့အလုပ္ကေန အၾကာႀကီး ခြင့္ယူလို႔မရတာကိုမေျပာနဲ႔ဦး။ ရန္ရန္႔ကိုလည္း ေစာင့္ေရွာက္ရဦးမယ္။ ခုခ်ိန္မွာ သူတို႔အဖြားကိုလည္း ေစာင့္ေရွာက္ေပးဖို႔ လိုေနေသးတယ္။ ငါတစ္ေယာက္တည္းနဲ႔ လူသုံးေယာက္ကိုေတာ့ ဂ႐ုမစိုက္ႏိုင္ဘူးေလ။”
သူ(မ)က သမီးျဖစ္သူအတြက္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္တာမွန္ေပမဲ့လည္း သူ(မ)ကိုေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ အခ်ိန္မေပးႏိုင္ေပ။
ဦးေလးႏွင့္အေဒၚတို႔ကလည္း အလုပ္လုပ္ဖို႔လိုေသးသည္။ သူတို႔ေစာင့္ေရွာက္ေပးမည္ဆိုလွ်င္ သူတို႔က ၾကင္နာလြန္း၍ျဖစ္သည္။ သူတို႔လက္မခံပါကလည္း အတင္းအက်ပ္ေျပာလို႔မရေပ။
န်ဥ္စုယာ နားလည္ပါသည္။
“ဆိုေတာ့ ရွင္တို႔အားလုံး ရီရီ႕ကို မေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္ဘူးေပါ့။”
ေလးေယာက္သား တိတ္ဆိတ္ေနၾကသည္။
န်ဥ္စုယာလို မ်ားေသာအားျဖင့္သေဘာေကာင္းသူပင္ ေဒါသထြက္လြန္း၍ ရယ္မိသည္။ “ရွင္တို႔က သူ႔ရဲ႕ေသြးရင္းလူႀကီးေတြေလ။ ဒီေန႔ေတာ့ ရွင္တို႔ကို ေစာ္ကားမိလည္းဂ႐ုမစိုက္ေတာ့ဘူး။ ရီရီက ခုမွ ၁၅ ႏွစ္ပဲရွိပါေသးတယ္။ သူ(မ)က ပန္းေလးတစ္ပြင့္လိုပဲ ႏုနယ္ေသးတယ္။ ေက်ာင္းကဆရာေတြဆိုလည္း သူ(မ)ကို တိတ္ဆိတ္ၿပီး နာခံတတ္လို႔ ခ်ီးက်ဳးၾကတယ္။ အိမ္နီးခ်င္းေတြကလည္း သိတတ္လို႔ဆိုၿပီး အေကာင္းျမင္ၾကတယ္။ အခုေတာ့ ရွင္တို႔လူႀကီးေတြၾကားကျပႆနာေၾကာင့္ ဒဏ္ရာေတြနဲ႔ကေလးက သူ႔ကိုယ္သူ မွီခိုရေတာ့မွာလား။”
“သိတတ္တဲ့ကေလးမလို႔ ေစာင့္ေရွာက္စရာမလိုဘူးလို႔ေတာ့မထင္နဲ႔။ ဒီလိုကေလးမ်ိဳးက အတြင္းစိတ္မွာ ပိုၿပီး အထိမခံျဖစ္ေနတတ္တယ္။ ကြၽန္မေတာ့ ရွင္တို႔ရဲ႕အေတြးေတြကို နားကိုမလည္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ကြၽန္မသမီးသာဆို ကြၽန္မက ဒီလိုေတြ အျဖစ္ခံမွာမဟုတ္ဘူး။”
“ကြၽန္မသာရီရီဆို ဒီလိုေတြသိတတ္ေနမဲ့အစား ပ်ံတံတံနန႔္တန႔္တန႔္ပဲေနလိုက္တယ္။ သိတတ္လြန္းလို႔ မိဘေတြအၾကမ္းဖက္တာကိုခံရတာထက္ေတာ့ ပိုေကာင္းပါေသးတယ္။”
အခုခ်ိန္မွာ န်ဥ္စုယာက အသက္ပင္မရႈႏိုင္ေအာင္ ေဒါသထြက္ေနခဲ့သည္။
ေဆြးမ်ိဳးရင္းေတြျဖစ္သည့္သူတို႔က အျပင္လူတစ္ေယာက္၏ျပစ္တင္ႀကိမ္းေမာင္းျခင္းကိုခံေနရသည္။ သို႔ေပမဲ့ သူတို႔ေတြ မျငင္းဆန္ႏိုင္ေပ။ န်ဥ္စုယာ၏စကားလုံးတိုင္းက သူတို႔ကိုအထိနာေစသည္။ သို႔ေသာ္ ျပႆနာကို အခုထိ မေျဖရွင္းႏိုင္ေသးေပ။
ေဆး႐ုံတံခါးနားတြင္ရပ္ေနသည့္ေကာင္မေလးကို သူတို႔သတိမထားမိခဲ့ၾကေပ။ ေကာင္မေလးက တံခါးေဘာင္ကိုဆုပ္ကိုင္ထားရင္း လက္ေခ်ာင္းမ်ားတုန္ယင္ေနခဲ့သည္။
သူ(မ)က ေရခ်ိဳးခန္းထဲသို႔လွည့္ဝင္သြားၿပီး အထဲကေန တံခါးပိတ္လိုက္သည္။
သူ(မ)က မွန္တြင္ေပၚေနေသာပုံရိပ္ကို ၾကည့္ေနခဲ့သည္။ နဖူးတစ္ဝိုက္တြင္ ရွက္စရာေကာင္းသည့္ ပတ္တီးႏွင့္ျဖစ္ၿပီး ပါးေပၚတြင္လည္း ေဆးလိမ္းထားရေသးသည္။ ေမးေစ့မွဒဏ္ရာကလည္း မက်က္ေသး။
“နင္ အရမ္းၾကည့္ရဆိုးတယ္..။”
ယြီက်ီရီ။ နင္႐ုပ္ဆိုးလြန္းတယ္။
သူ(မ)ကို ဘယ္သူကမွ ခ်စ္စရာေကာင္းသည္လို႔ ေျပာေတာ့မွာမဟုတ္ေပ။
သိတတ္ေတာ့ေရာ ဘာရလဲ။ အလုပ္လုပ္ႏိုင္ေတာ့ေရာ ဘာရလဲ။
“သူတို႔ေတြေျပာတာေတာ့ နင္ကခ်စ္ဖို႔ေကာင္းၿပီး သိတတ္တယ္တဲ့…။” သူ(မ)က မွန္ထဲကိုစိုက္ၾကည့္ရင္း အရင္ကရီရီကိုျမင္ေနရသလိုမ်ိဳး တစ္ေယာက္တည္း တီးတိုးေျပာေနခဲ့သည္။
“နင္ကဒီလိုဆိုရင္ေတာင္ စြန႔္ပစ္ခံရတာပဲေလ။ ဘာလို႔မ်ား အကူညီေတာင္းခဲ့တာလဲ။”
တကယ္လို႔ သူ(မ)သာ ထို႔ေန႔ညကအကူညီမေတာင္းခဲ့ပါက ေအးခ်မ္းစြာ ေသဆုံးသြားခဲ့လိမ့္မည္ပင္။ ထိုလူေတြလည္း ရန္ျဖစ္ေနရေတာ့မည္မဟုတ္ေပ။ သို႔ဆိုလွ်င္ သူ(မ)သည္လည္း သနားစရာေကာင္းသည့္စကားတို႔ကို ၾကားရမည္မဟုတ္ေပ။ အခုခ်ိန္မွာေတာင္ သူတို႔က သူ(မ)ကို မလိုခ်င္၍ ျငင္းဆန္ေနဆဲျဖစ္သည္။
သူ(မ) တစ္ေယာက္ေယာက္ရဲ႕ေစာင့္ေရွာက္မႈကို လိုခ်င္ခဲ့ဖူးသည္။ သို႔ေပမဲ့ ထိုသူေတြက သူ(မ)ကို မျမင္ႏိုင္ခဲ့ၾကေပ။ ယခုလို သူ(မ)ဘက္မွေရွာင္ေနမိျပန္ေတာ့ သူတို႔အတြက္ သူ(မ)ႏွင့္ေဝးေဝးေနရရန္ အေၾကာင္းျပခ်က္ရသြားျပန္သည္။
သူ(မ)က အခ်စ္ခံရဖို႔ မထိုက္တန္လို႔ျဖစ္သည္။ သူ(မ)ကို ဘယ္သူကမွ အၿမဲတမ္းအတြက္ မေ႐ြးခ်ယ္ၾကေပ။
သူ(မ) တကယ္ကို ေသသြားခ်င္မိသည္။
ေသျခင္းတရားကသာ သူ(မ)အတြက္ လြတ္ေျမာက္ရာလမ္းျဖစ္သည္။
ဓားထက္ထက္ႏွင့္ အေရျပားကိုျဖတ္မိစဥ္မွာ သူ(မ)စိတ္ထဲ မည္သည့္နာက်င္မႈကိုမွမခံစားမိ။ သူ(မ)ခံစားရသမွ်နာက်င္မႈတို႔ေၾကာင့္ အစစ္အမွန္နာက်င္မႈကိုပင္ မခံစားႏိုင္ေတာ့ေပ။
“ရီရီ နင္ဘယ္မွာလဲ။”
“အိမ္သာထဲမွာလား။”
ဒုန္း! ဒုန္း ! ဒုန္း !
တစ္ေယာက္ေယာက္က တံခါးကို အဆက္မျပတ္ထု႐ိုက္ေနသည္။ ဆူညံသံက သူ(မ)ကို မ်က္လုံးမမွိတ္ႏိုင္ေအာင္ျဖစ္ေစသည္။
“ယြီက်ီရီ ! နင္အထဲမွာလား။ၾကားရင္ ျပန္ေျဖစမ္းပါ။”
ရင္းႏွီးေနသည့္အသံကို ၾကားေနရသည္။ ၾကည့္ရတာ ထိုသူက အလ်င္လိုေနပုံရၿပီး သူ(မ)နာမည္ကို ဆက္တိုက္ေခၚေနခဲ့သည္။
ယြီက်ီရီ သူ(မ)မ်က္လုံးေတြကို ခဲရာခဲဆစ္ဖြင့္ရင္း “ေကာေကာ…”
ဘမ္း !
အျပင္မွလူက တံခါးကို ခ်ိဳးဖ်က္ၿပီးဝင္လာခဲ့သည္။
ရွီရီ ယြီက်ီရီ႕ကိုေတြ႕လိုက္ရခ်ိန္မွာ ေကာင္မေလးက ေသြးခ်င္းခ်င္းနီေနသည့္လက္ကိုကိုင္ထားရင္း ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ထိုင္ေနခဲ့သည္။ ရွီရီ႕ဘဝမွာ ဤမွ်ေလာက္ မထိတ္လန႔္ဖူးပါ။ “ရီရီ။ ရီရီ!”
ေနာက္မွလိုက္လာသည့္လူႀကီးမ်ားက သူ(မ)ကို ေဆး႐ုံကုတင္ေပၚသို႔ သယ္သြားၾကသည္။ သူ(မ)ကို ထိတ္ထိတ္ပ်ာပ်ာႏွင့္ ဖိထားၾကၿပီး အေရးေပၚေခါင္းေလာင္းတီးကာ ဆရာဝန္ေခၚခဲ့ၾကသည္။
ကံေကာင္းေထာက္မစြာႏွင့္ အခ်ိန္မီရွာေတြ႕ခဲ့တာေၾကာင့္ ဒဏ္ရာနက္မသြားဘဲ အသက္ကယ္ႏိုင္လိုက္သည္။
လူတိုင္း စိတ္သက္သာရာရစြာ သက္ျပင္းခ်လိုက္သည္။
ရွီရီက ယဥ္ေက်းမေနေတာ့ဘဲ ယုံၾကည္လို႔မရသည့္လူႀကီးမ်ားအုပ္စုကိုစိုက္ၾကည့္ကာ “အခုေလးတင္ ဘာေတြျဖစ္ခဲ့တာလဲ။”
“သူ(မ)ကို ဘာေျပာလိုက္ၾကတာလဲ။”
သူညစာသြားစားေနတုန္းမွာပင္ သူ႔ဘဝရဲ႕ အေရးႀကီးဆုံးေကာင္မေလးက ဒီလိုေတြျဖစ္သြားခဲ့ၿပီ။ လူေတြအမ်ားႀကီးရွိေပမဲ့ သူ(မ)တစ္ေယာက္ကိုေတာင္ မျမင္ႏိုင္ၾကဘူးလား။
သူသာ နည္းနည္းေနာက္က်ၿပီး ျပန္လာခဲ့လွ်င္…။ ရွီရီ႕ရင္ထဲ တင္းက်ပ္သြားသည္။
လူႀကီးမ်ားက တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ ေခါင္းယမ္းေနခဲ့ၿပီး သူတို႔ရဲ႕ဂ႐ုမစိုက္မႈေတြကိုေဖာ္ျပေနၾကသည္။
ေဘးကုတင္မွအေဒၚက ေဖ်ာ့ေတာ့စြာေျပာလာသည္။ “ခုနတုန္းက ေကာင္မေလးက တံခါးနားရပ္ေနခဲ့တာ။ ေနာက္ေတာ့ သူ(မ)က ေရခ်ိဳးခန္းထဲဝင္သြားတယ္။”
လူႀကီးမ်ားအားလုံး ေၾကာင္အသြားၾကသည္။
ခုနက…။
အေဒၚျဖစ္သူက ထိတ္လန႔္သြားၿပီး “ကြၽန္မတို႔ေဆြးေႏြးေနတာကို ၾကားသြားတာမ်ားလား။
ဘယ္သူမွ ျပန္မေျဖဝံ့ေပ။
သူတို႔က ရီရီတစ္ေယာက္ နာက်င္ေနၿပီး စိတ္အေျခေနမေကာင္း႐ုံဟုသာ ထင္ခဲ့တာျဖစ္သည္။ သူ(မ)တြင္ ဘဝကိုအရႈံးေပးခ်င္စိတ္ရွိေနမည္မွန္း မည္သူမွမေတြးမိခဲ့ေပ။
“ဟား..။” ရွီရီလည္း လူတစ္စုကိုေက်ာခိုင္းကာ ဘာမွမေျပာေတာ့ေပ။
ဘာေၾကာင့္ဆို သူ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မယုံေတာ့၍ျဖစ္သည္။ လူတိုင္းက ‘မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ ျဖစ္ႏိုင္စရာမရွိဘူး။’ဆိုတာကိုသာေတြးေနၾကၿပီး ခုခ်ိန္ထိ ေနာင္တမရၾကေသးေပ။
သူတို႔ေတြ ရီရီ႕ကိုဘယ္သူေစာင့္ေရွာက္မလဲဆိုသည့္အေျဖကိုရသြားခ်ိန္မွာ ရွီရီက မိခင္ႏွင့္ တိတ္တဆိတ္တိုင္ပင္ၿပီးႏွင့္ၿပီျဖစ္သည္။
“မား။ မားသိလား။ ကြၽန္ေတာ္ ရီရီ႕ကို ေဆး႐ုံကုတင္ေပၚမွာေတြ႕တုန္းက ရဲကိုေတာင္ေခၚခ်င္ခဲ့တာ။”
“ဒါေပမဲ့ မလုပ္ခဲ့ဘူး။ အေမကိုဆုံးရႈံးၿပီးတဲ့ေနာက္ အေဖကိုပါဆုံးရႈံးသြားရင္ ရီရီ ခံႏိုင္ရည္ရွိပါ့မလားမသိလို႔။ အဲ့ဒီလူက အေဖျဖစ္ဖို႔ေတာင္ မထိုက္တန္ဘူး။”
ရက္စက္လြန္းသည့္မိဘမ်ားကို ေျပာဆိုၿပီးေနာက္ သူ႔ရဲ႕ တကယ့္ရည္႐ြယ္ခ်က္ကို ေျပာျပလာသည္။ “မား။ ကြၽန္ေတာ္ ရီရီ႕ကို အိမ္ေခၚသြားခ်င္တယ္။”
န်ဥ္စုယာက ရွီရီ ဒီလိုဆုံးျဖတ္လိမ့္မည္လို႔ မေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ေပ။ “ေရွာင္ရီ။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ကိစၥေတြက ထင္သေလာက္မ႐ိုးရွင္းဘူးေလ..။”
ယြီမိသားစုအေရးက အလြန္ရႈပ္ေထြးသည္။ ဒါက ရီရီ သူတို႔အိမ္ကိုလာေဆာ့တာေလာက္ မ႐ိုးရွင္းေပ။ အိမ္ေခၚထားမည္ဆိုပါက ေျဖရွင္းရမည့္ကိစၥမ်ားစြာရွိသည္။
“မား။ လူတစ္ေယာက္ကို ေ႐ြးခ်ယ္ၿပီးရင္ တာဝန္ယူရမယ္မွန္း ကြၽန္ေတာ္သိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အခုေန သူ(မ)ကို စြန႔္လႊတ္လိုက္ရင္ ကြၽန္ေတာ့္တစ္ဘဝလုံး ေနာင္တရေနလိမ့္မယ္။”
“သားက အခုမွ ဆယ္ေက်ာ္သက္ေလးပဲရွိေသးတယ္။ ဘယ္လိုျဖစ္လို႔ ဘဝနဲ႔ခ်ီၿပီးေျပာေနတာလဲ။”
“ဒါေပမဲ့ ဘယ္အသက္အ႐ြယ္မွာမဆို ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်ပိုင္ခြင့္ရွိတယ္လို႔ ကြၽန္ေတာ္ထင္တယ္။ အနည္းဆုံးေတာ့ ခုခ်ိန္မွာ သူ(မ)ကို ကာကြယ္ေပးခ်င္တယ္။ အခုေနလုပ္ခ်င္တာကိုမလုပ္ခဲ့ရင္ အနာဂတ္မွာ တစ္ခုခုထပ္ျဖစ္လာမလားဆိုတာ မသိႏိုင္ဘူးေလ။”
“ဒါေပမဲ့ ေရွာင္ရီ။ ဆရာဝန္ေျပာခဲ့တာကို ေမ့ေနၿပီလား။ သူ(မ)က စိတ္က်ေရာဂါ ခံစားေနရတာျဖစ္ႏိုင္တယ္တဲ့ေလ။”
ထိုေရာဂါဆိုးက အသက္မ်ားစြာကို ဆုံးရႈံးေစခဲ့သည္။
မည္သို႔ပင္ဆိုေစ ရွီရီကေတာ့ မိခင္ျဖစ္သူထံ အခိုင္အမာ ေတာင္းဆိုဆဲျဖစ္သည္။ “မား။ ေက်းဇူးျပဳၿပီး ရီရီ႕ကို အိမ္ေခၚသြားပါရေစ။ ေနာ္။”
န်ဥ္စုယာက ပါးစပ္ကိုအုပ္ကာ တစ္ဖက္လွည့္သြားသည္။ သားျဖစ္သူေရွ႕တြင္ မ်က္ရည္မက်လိုပါ။
သူ(မ)က ႏွာတစ္ခ်က္ရႈံ႕ၿပီး အေလးအနက္ေျပာလိုက္သည္။ “ယြီမိသားစုနဲ႔သြားေျပာၾကည့္။ သူတို႔လက္ခံရင္ မားတို႔ ရီရီ႕ကို အိမ္ေခၚသြားၾကမယ္။”
ဒီကေလးက သူ(မ)တို႔ႏွင့္ႀကီးျပင္းခဲ့တာေၾကာင့္ သူ(မ)အတြက္ သမီးလိုျဖစ္ေနသည္။
ရွီရီက ေခါင္းညိတ္ကာ “ေက်းဇူးပါမား။”
ရွီရီက ယြီမိသားစုႏွင့္ပတ္သက္၍ေတာ့ မစိုးရိမ္ပါ။ သူတို႔က ရီရီ႕ကို တစ္ေယာက္ေယာက္လာေခၚသြားလွ်င္ေကာင္းမည္လို႔ပင္ ေတြးေနေလာက္သည္။
ရွီရီ ယြီခိုင္တို႔ကိုေတြ႕ခ်ိန္မွာ သူတို႔ကအခ်င္းခ်င္းစကားေျပာေနၾကသည္။ ရွီရီက သူ႔ဆုံးျဖတ္ခ်က္ကိုေျပာျပၿပီးေနာက္ မလိုတာေတြကိုမေျပာခဲ့။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ထိုႏွစ္ေယာက္ကို ဤသို႔ေျပာခဲ့သည္။ “ခင္ဗ်ားတို႔မွာ သူ(မ)ကို ဘာလို႔ဂ႐ုမစိုက္ရသလဲဆိုတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ ေထာင္ေသာင္းခ်ီရွိႏိုင္တယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ(မ)မွာေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႔ကိုခ်စ္ဖို႔ အေတြးတစ္ခုပဲရွိတယ္။ ကေလးတစ္ေယာက္က မိဘေတြေၾကာင့္နာက်င္ရတဲ့အခါ သူက ခင္ဗ်ားတို႔ကိုဆက္ခ်စ္ေနတုန္းပဲ။ သူ႔ကိုယ္သူသာ သံသယဝင္ေနမွာ။ ေနာက္ဆုံး သူ႔အသက္သူအဆုံးရႈံးခံမွာ။”
ဒါကိုၾကားေတာ့ ႏွစ္ေယာက္သား အရွက္ရမိၾကသည္။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာေနလာခဲ့ၿပီး ဒီဆယ္ေက်ာ္သက္ေလးေလာက္ေတာင္ ရွင္းရွင္းလင္းလင္းမျမင္ႏိုင္ခဲ့ၾကေပ။
ကိုယ္ႏွင့္အရင္းႏွီးဆုံးလူက အိပ္မက္ဆိုးအျဖစ္ေျပာင္းသြားမည္ဆိုပါက တျခားမည္သည့္အရာကိုမွ ေၾကာက္လန႔္ေနေတာ့မည္မဟုတ္ပါ။
ရွီရီက ေဆး႐ုံခန္းဆီျပန္လာခဲ့ၿပီးေနာက္ ရီရီ႕ကို အ႐ုဏ္တက္ခ်ိန္ထိ ထိုင္ၾကည့္ေနခဲ့သည္။
“ဗုဒၶမိန႔္ဆိုဖူးတာရွိတယ္။ မင္းက တစ္ေယာက္ေယာက္ကိုကူညီေပးၿပီး ဆုလာဘ္ကိုေတာင္းမယ္ဆိုရင္ မင္းရဲ႕ၾကင္နာမႈကို ေမွးမွိန္ေစတယ္တဲ့။ ငါ့မွာလည္း တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္တဲ့ၾကင္နာမႈမ်ိဳးမရွိေပမဲ့ နင္နဲ႔သာဆိုရင္ အဲ့လိုလူျဖစ္ရလည္းျဖစ္ပါေစေတာ့။”
ၾကင္နာတတ္သည့္သူဆိုသည္မွာ ဘာကိုမွျပန္မေတာင္းဆိုဘဲ ေပးဆပ္ရန္ဆႏၵရွိသူကိုဆိုလိုသည္။
ခန္းစီးေဘးတြင္ရပ္ေနသည့္န်ဥ္စုယာက ထိုစကားတို႔ကိုၾကားေတာ့ ဝမ္းနည္းသြားသည္။
အဖိုးဆီမွျပန္မလာခင္က ရွီရီေျပာဖူးသည္ကိုပင္ သတိရသြားမိသည္။ “ဆတ္ဆတ္ထိမခံတဲ့ကေလးက တစ္ႀကိမ္အထားခဲ့ခံရတာနဲ႔ လူတိုင္းရဲ႕အခ်စ္ကိုေမးခြန္းထုတ္တတ္လာတယ္။” ယခုေတာ့ ထိုစကားတို႔က ယြီက်ီရီ႕ထံတြင္ ေရာင္ျပန္ဟပ္ေနေခ်ၿပီ။
ေကာင္မေလးသည္ သူ(မ)ကို တစ္ကမာၻလုံးတြင္ရွိရွိသမွ်လူတိုင္းကမခ်စ္ဘူးလို႔ ခံစားေနရေလာက္သည္။
*****
Aurora Novel Translation Team