စက္တင္ဘာလသည္ ေရႊေရာင္လႊမ္းသၫ့္ ေဆာင္းဦးဝင္ခ်ိန္ျဖစ္ၿပီး ေနာက္ေက်ာင္းတက္ႏွစ္၏အစျဖစ္သည္။
အျဖဴအျပာစပ္ရွပ္လက္တိုႏွင့္ေကာင္ေလးက ေက်ာင္းေဈးဆိုင္ေရ႔ွတြင္ရပ္ရင္း အမ္းေငြတို႔ကိုယူကာ ဆိုင္ရွင္ကို သာမန္အပူခ်ိန္ရိွ ေရသန႔္ႏွစ္ဘူးကိုမွာလိုက္သည္။
သူက ေကာင္းမြန္သၫ့္ပံုပန္းသြင္ျပင္ႏွင့္ေမြးဖြားလာသူျဖစ္ေပမဲ့ အသက္အားျဖင့္ ၁၂ ႏွစ္သာရိွေသးသည္။ သူ၏တလက္လက္ေတာက္ေနသၫ့္မက္မြန္ပြင့္သဏၭာန္ မ်က္လံုးတစ္စံုက ၫွို႔ငင္ဆြဲေဆာင္ေနသၫ့္ အေရာင္အဝါတစ္ခုကို ထုတ္လႊတ္ေနသည္။
တခ်ိဳ႕ေသာ ရွက္တက္သည့္မိန္းကေလးအခ်ိဳ႕က သူ႔ကိုျမင္လ်ွင္ ရွက္သြားၾကၿပီး မည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကမွ လက္ဦးမႈယူ၍မိတ္မဆက္ရဲေပ။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုရလ်ွင္ သူတို႔၏မိဘမ်ား ေဘးတြင္ရိွေန၍ ျဖစ္သည္။
“အဲ့ေကာင္ေလးက ဘယ္အတန္းထဲကလဲ။”
“သူ႔ကို အရင္ကမျမင္ဖူးပါဘူး။ သူက ေက်ာင္းသားသစ္ျဖစ္ရမယ္။”
“မဟုတ္ရင္ အလယ္တန္းေက်ာင္းသားျဖစ္လိမ့္မယ္။ ဒီလိုထင္ရွားတဲ့ပံုစံနဲ႔ဆို လူမသိဘဲမေနေလာက္ဘူး။”
“သူ႔ေဘးမွာ မိဘေတြမပါပဲ ေဈးဆိုင္ကိုေရလာဝယ္ပံုေထာက္ရင္ ေက်ာင္းသားသစ္ ျဖစ္ပံုမရဘူး။”
“ငါနဲ႔လိုက္ၾကၫ့္ၾက။”
စိတ္ထက္သန္ေနသၫ့္ စပ္စပ္စုစုလူႏွစ္ေယာက္က တိတ္တိတ္ေလးအေနာက္မွ လိုက္လာၾကသည္။ ကစားကြင္းတြင္ လူေပါင္းမနည္းရိွေနရာ သူ႔ကိုရွာရန္မလြယ္ကူလွေပ။
ရွီရီက သူ၏ဘယ္ႏွင့္ညာလက္ႏွစ္ဖက္စလံုးတြင္ ေရတစ္ဘူးစီကိုင္ရင္း စာသင္ေဆာင္၏ အရိပ္ဆီသို႔ စိတ္ေအးလက္ေအးေလ်ွာက္သြားေနသည္။
သူ ဒီအလယ္တန္းေက်ာင္းကိုေရာက္ဖူးတာ ႏွစ္ခါရိွၿပီျဖစ္ၿပီး ေက်ာင္းလမ္းမ်ားကို စိတ္ျဖင့္မွတ္ၿပီးေနၿပီျဖစ္သည္။
“ဒီမွာ။” သူက ေရတစ္ဘူးကို အဖံုးဖြင့္ၿပီး ေလွကားေဘးတြင္ရပ္ေနသၫ့္ ေကာင္မေလးထံ ကမ္းေပးလိုက္သည္။ ေကာင္မေလးက ေရဘူးကိုကိုင္ၿပီး ႏွစ္လုတ္ေသာက္ကာ “ေကာေကာ။ အခန္းခြဲတာကို သြားၾကၫ့္ၾကမလား။”
အတန္းစာရင္းကိုၾကၫ့္ၿပီးေနာက္ သူ(မ)က ေပ်ာ္လြန္း၍ ထခုန္မတတ္ပင္။ “ေကာင္းလိုက္တာ။ ငါတို႔က တစ္ခန္းထဲျဖစ္ေနတုန္းပဲ။ ကံစပ္ပံုမ်ား။”
ဆိုလိုသည္မွာ သူတို႔က ေနာက္သံုးႏွစ္ထိ အတူတူရိွဦးမည္ျဖစ္သည္။
ရွီရီက အတန္းစာရင္းကို ၾကၫ့္ၿပီး သူ႔ႏွာေခါင္းသူ ရွက္ရြံ႔စြာပြတ္လိုက္သည္။
သူ႔ဘက္က ၿမိဳ႔ထဲရိွ အေကာင္းဆံုးေသာ အလယ္တန္းေက်ာင္းကိုျငင္းဆိုခဲ့ၿပီးေနာက္ ၿမိဳ႔ထဲမွ အလယ္တန္းေက်ာင္းႏွစ္ေက်ာင္းက သူ႔အိမ္ကိုဖုန္းေခၚရန္ အလုအယက္ႀကိဳးပမ္းခဲ့ၾကသည္။ထို႔ေၾကာင့္ သူလည္း ျဖစ္ရိုးျဖစ္စဉ္ကဲ့သို႔ တစ္ခန္းထဲက်ရန္ ေတာင္းဆိုခဲ့တာ ျဖစ္သည္။
သူ အခန္းထဲသို႔ ဝင္လာခ်ိန္တြင္ အခန္းထဲရိွ လူဦးေရ၏ သံုးပံုတစ္ပံုသာ က်ိဳးတိုးက်ဲတဲ ထိုင္ေနၾကသည္။
ရွီရီတစ္ေယာက္ အခန္းကို တစ္ခ်က္ေဝ့ၾကၫ့္ၿပီး ယြီက်ီရီကို ေျပာလိုက္သည္။ “တစ္ေနရာ ေရြးလိုက္။”
သူ(မ)ကို ေနရာေရြး၍ အရင္ထိုင္ရန္ ေျပာလိုက္သည္။
ယြီက်ီရီက ေခါင္းလွၫ့္ၿပီး ရွီရီ၏ အရပ္အျမင့္ကို တစ္ခ်က္ၾကၫ့္ကာ အတန္း ေနာက္ဘက္သို႔ ေလ်ွာက္သြားလိုက္သည္။
မူလတန္းတစ္ေလ်ွာက္ ေရ႔ွသံုးတန္းတြင္သာ ထိုင္ခဲ့သၫ့္ ေကာင္မေလးက ေနာက္ဆံုးမွ ေရလ်ွင္ ဒုတိယတန္းတြင္ ထိုင္လိုက္သည္ကို ေတြ့ေသာအခါ ရွီရီက ရယ္၍ “ဒီမွာထိုင္။ တျခားသူေတြရဲ့ ေခါင္းေတြကို ၾကၫ့္မလို႔လား။”
ယြီက်ီရီ : “…”
သူ(မ)က အစ္ကို ျဖစ္သူေနာက္လိုက္ၿပီး နီးနီးကပ္ကပ္ ေနခ်င္ရံုသာ ျဖစ္သည္။
ရွီရီက ရီရီ့ ေက်ာင္းလြယ္အိတ္အလြတ္ကို ယူၿပီး သူ(မ)ကို စတုတၴတန္းဆီ ေခၚလာကာ ႏွစ္ေနရာစာကို ပိုင္စိုးပိုင္နင္းျဖင့္ ဦးလိုက္သည္။
ယြီက်ီရီက တံု႔ဆိုင္းစြာ ေမးလိုက္သည္။ “ေကာေကာ။ နင္ ဒီမွာထိုင္လို႔ အဆင္ေျပရဲ့လား။”
သူ(မ)က ရွီရီတစ္ေယာက္ သူ၏ အရပ္အျမင့္ေၾကာင့္ ေနာက္ဆံုးတန္းသို႔ ေျပာင္းသြားမည္ကို စိုးရိမ္ေနခဲ့တာ ျဖစ္သည္။
“ေနာက္မွ ေျပာရေအာင္။” ရွီရီကေတာ့ ဂရုမစိုက္ပါ။
ယြီက်ီရီက ေဘးဘီကို တိတ္တဆိတ္ လွၫ့္ပတ္ ၾကၫ့္ၿပီးေနာက္ အခန္းထဲမွ လူအားလံုးက သူစိမ္းမ်ား မဟုတ္ၾကဘဲ အခ်ိဳ႕ဆိုလ်ွင္ သူ(မ)တို႔ မူလတန္းေက်ာင္းမွ ျဖစ္ေၾကာင္း ေတြ့လိုက္ရသည္။ သို႔ေပမဲ့ သူတို႔ခ်င္း မရင္းႏွီးၾကေပ။
မူလတန္းေက်ာင္းတုန္းက ရွီရီ့ကို ဆရာမ်ားက လက္ဖဝါးထဲ ထၫ့္ထားမတတ္ တန္ဖိုးထားခဲ့ၾကသည္။ သူသည္လည္း ဘာသာရပ္မ်ားကို ေပါ့ေပါ့ဆဆ သေဘာမထားခဲ့ေပ။ သူက ေက်ာင္းဂုဏ္ေဆာင္ ဆုမ်ားကိုလည္း ရယူေပးခဲ့သည္။ ေျပာၾကသည္က သူသည္ မူလတန္းကတည္းက အလယ္တန္း သင္ခန္းစာမ်ားကို သင္ခဲ့သည္ ဟူ၍ ျဖစ္သည္။ သူက အထက္တန္း ေမးခြန္းမ်ားကိုပင္သိေနသည္။ လူတခ်ိဳ႕က အတန္းေက်ာ္တက္ရန္ အႀကံေပးၾကေပမဲ့ မသိႏိုင္သၫ့္ အေၾကာင္းျပခ်က္ အခ်ိဳ႕ေၾကာင့္ သူက သင္ၾကားေရးတြင္ ျဖည္းျဖည္းႏွင့္ မွန္မွန္ သင္ယူရန္သာ ဆႏၵရိွခဲ့သည္။
ယြီက်ီရီတစ္ေယာက္ ပ်င္းပ်င္းရိွသည္ႏွင့္ စားပြဲေပၚ ေခါင္းတင္ကာ အေရ႔ွတံခါးကို မ်က္လံုးဝိုင္းဝိုင္းမ်ားႏွင့္ ေငးၾကၫ့္ေနခဲ့သည္။ ေနာက္တစ္ေယာက္ ဝင္လာမၫ့္သူမွာ သူ(မ) သိသၫ့္သူ ျဖစ္ရန္ကို ေမ်ွာ္လင့္ေနခဲ့သည္။
သူ(မ)က တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ကို လိုက္ၾကၫ့္ေနခဲ့သည္။ ေနာက္ဆံုးတြင္ေတာ့ သူ(မ) မတ္မတ္ထရပ္လိုက္သည္။
“ေခ်ာင္ေခ်ာင္။” သူ(မ) အလြန္ေပ်ာ္ရႊင္ေနၿပီး ေခ်ာင္လဲ့က်ီကို လက္ယမ္းျပလိုက္သည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူတို႔ေတြ အတူတူ တက္ျဖစ္သြားခဲ့ေလၿပီ။
လူသစ္ေလးမ်ားက ႀကိဳမသိႏိုင္သၫ့္ ဘဝသစ္အတြက္ ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္မ်ားႏွင့္ ျပၫ့္ေနခဲ့သည္။ သူတို႔က အေရာင္စံုလူစံုကို ေတြ့ေနရ၍ ျဖစ္သည္။ ယေန့သည္ တရားဝင္ ေက်ာင္းစဖြင့္သၫ့္ရက္မဟုတ္ေပမဲ့ အခန္းထဲမွ လူတိုင္းက အသစ္ထုတ္မဲ့စာအုပ္ကို ေစာင့္ေမ်ွာ္ေနၾကသည္။
ရာသီဥတုက လူတိုင္းကို အိပ္ငိုက္ေစသည္။ ယြီက်ီရီက ေစာင့္ၿပီးရင္းေစာင့္ေနကာ မ်က္ခြံ႔တို႔ ေမွးက်လာၿပီး စာေရးခံုေပၚ ျပဳတ္က်ကာ တိုက္ရိုက္ အိပ္ေပ်ာ္သြားေတာ့သည္။
ေခ်ာင္လဲ့က်ီက အေနာက္ခံုမွ လူစိမ္းမ်ားႏွင့္ သူငယ္ခ်င္းဖြဲ႔ၿပီး၍ ယြီက်ီရီ့ နာမည္ကို ေခၚရန္ ေရ႔ွသို႔ ျပန္အလွၫ့္တြင္ ရွီရီ၏ အၾကၫ့္စူးစူးမ်ားႏွင့္ တားျခင္းကို ခံလိုက္ရသည္။
သူ(မ)က နစ္နာသၫ့္ပံုစံႏွင့္ လက္ေျမႇာက္ကာ မေနွာင့္ယွက္ရဲေတာ့ေပ။
စက္တင္ဘာလတြင္ ရာသီဥတုက ပူေနဆဲ ျဖစ္သည္။ မၾကာလိုက္ခင္မွာပင္ ရီရီ့နဖူးႏွင့္ ႏွာေခါင္းထိပ္မွ ေခြၽးတို႔ စီးက်လာခဲ့သည္။
သူ(မ)ေခါင္းအထက္ရိွ ပန္ကာက ပ်က္ေနသည္။ ဒါေၾကာင့္ ရွီရီက ဝင္ခြင့္စာရြက္ ႏွစ္ရြက္ကို ထပ္၍ ေလရရိွရန္ ဖန္တီးလိုက္သည္။
သူက စိတ္ကူးေပါက္၍ ထလုပ္ျခင္း မဟုတ္ပါ။ သူ႔လက္မ်ား နာက်င္ေနလ်ွင္ေတာင္ ဆက္၍ ယပ္ခပ္ေပးဦးမည္ ျဖစ္သည္။
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ မရင္းႏွီးသၫ့္ သူမ်ားကေတာ့ အံ့ဩေနၾကသည္။ “ငါၾကားတာေတာ့ ေကာင္မေလးက ေကာင္ေလးကို ေကာေကာလို႔ေခၚတာ။ သူတို႔က ေမာင္ႏွမေတြလား။ ေကာင္းလိုက္တာေနာ္။”
သူတို႔ထင္လိုက္သည္က ညီမကို အလိုလိုက္သၫ့္ အစ္ကို ဟူ၍ပင္ ျဖစ္သည္။
မည္သို႔ပင္ ျဖစ္ေစ ဒါမ်ိဳးကို ၆ ႏွစ္ေလာက္ ျမင္ေတြ့ဖူးသၫ့္ ေခ်ာင္လဲ့က်ီကေတာ့ လက္ညိုးတရမ္းရမ္းလုပ္၍ လ်ိႈ႔ဝွက္စြာ ျပန္ေျဖလိုက္သည္။ “ဘာမွ မဟုတ္ဘူး။ နင္တို႔ ေနာက္ေတာ့ သိလာလိမ့္မယ္။”
ေခ်ာင္လဲ့က်ီက ရွင္းရွင္းလင္းလင္း မေျပာခဲ့ပါ။ လူတိုင္းက ယြီက်ီရီကို ဒီလို ႏူးညံ့ၾကင္နာၿပီး ဂရုစိုက္တတ္သၫ့္ အစ္ကိုေကာင္း တစ္ေယာက္ကို ပိုင္ဆိုင္ထားျခင္းအတြက္ မနာလိုျဖစ္ေနၾကသည္။
တရားဝင္ ေက်ာင္းစဖြင့္ၿပီးေနာက္ အတန္းပိုင္ဆရာက သူတို႔၏ အရပ္အျမင့္ကို လိုက္၍ ေနရာ ျပန္ေျပာင္းေပးသည္။ ရွီရီႏွင့္ ယြီက်ီရီတို႔ ႏွစ္ေယာက္က အရပ္မတူသည္ေၾကာင့္ တစ္တန္းတည္း ထိုင္ရန္ မသင့္ေလ်ာ္ေပ။ ကံအားေလ်ာ္စြာ ရီရီႏွင့္ ေခ်ာင္လဲ့က်ီတို႔ကေတာ့ အတူတူထိုင္ရသည္။
“ေက်ာင္းသားတို႔။ ဆရာက ယန္းေရွာင္ပါ။ မင္းတို႔ရဲ့ အတန္းပိုင္ေပါ့။”
အတန္းပိုင္ဆရာက ေက်ာက္သင္ပုန္းေပၚတြင္ သူ၏ အမည္ကို ေရးျပလိုက္သည္။ ၿပီးလ်ွင္ စာသင္ႏွစ္ အစမွာပင္ အားလံုးအတြက္ ၾကက္စြပ္ျပဳတ္တို႔ကို ေလာင္းခ်ေပးခဲ့သည္။
[ T/N - ၾကက္စြပ္ျပဳတ္ေလာင္းခ်တယ္ဆိုတာ အားလံုး စိတ္အားတက္ေစမဲ့ စကားေတြ အမ်ားႀကီး ေျပာေပးတာပါ။ ]
အတန္းပိုင္ဆရာက လက္ထဲတြင္ ေက်ာင္းသားစာရင္းကို ကိုင္ထားၿပီး အတန္းထဲရိွ ေက်ာင္းသားသစ္တို႔ကို ေမးလိုက္သည္။ “ဆရာက အတန္းရဲ့ ယာယီ ေကာ္မတီအဖြဲ႔ဝင္ နည္းနည္းေလာက္ ေရြးခ်င္လို႔။ ကိုယ့္သေဘာနဲ႔ကိုယ္ အႀကံျပဳခ်င္တဲ့ သူမ်ား ရိွလား။”
ရီရီတို႔သံုးေယာက္သားက စမ္းလုပ္ၾကၫ့္ခ်င္ေနၾကသည္။ ရွီရီကေတာ့ တံု႔ေနွးမေနဘဲလက္ေထာင္လိုက္သည္။
“သူက အရမ္း ယံုၾကည္ခ်က္ရိွတာပဲ။”
“ဟုတ္တာေပါ့။ သူက အေကာင္းဆံုး အလယ္တန္းေက်ာင္းက ကမ္းလွမ္းတာ ခံရတဲ့တစ္ေယာက္ေလ။”
“ဒါဆိုလည္း သူက ဘာလို႔ ငါတို႔ အတန္းကို လာတက္ေနတာလဲ။”
“ငါလည္း မသိဘူး။”
ရွီရီက မူလတန္းေက်ာင္းတြင္ သံုးႏွစ္တိတိ အတန္းေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္ခဲ့သည္။ အဆင့္ေကာင္းေတြႏွင့္ဆို သူသာ အတန္းေခါင္းေဆာင္ျဖစ္မွာ ေသခ်ာသည္။
ထိုအခိုက္မွာပင္ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္က လက္ေျမႇာက္ကာ “သမီးလည္း အတန္းေခါင္းေဆာင္ ဝင္အေရြး ခံခ်င္ပါတယ္။”
“အဲ့ဒါ ငါတို႔ေက်ာင္းရဲ့အႏိုင္က်င့္တတ္တဲ့ ခ်န္ခ်င္းယြီေပါ့။”
ကိစၥရပ္မ်ားကို စီစဉ္ကိုင္တြယ္ၿပီးေနာက္ အတန္းေခါင္းေဆာင္ ေရြးခ်ယ္မဲေပးရန္ ႏွစ္ပတ္ေစာင့္ခဲ့ရသည္။
ခ်န္ခ်င္းယြီက အလုပ္ႀကိဳးစားသည္။ အတန္းဆင္းသည္ႏွင့္ အခန္းေဖာ္တို႔ကို အတူတူ စားေသာက္ရန္ ဖိတ္လိုက္သည္။
ရွီရီကေတာ့ ဘတ္စကတ္ေကာ ကစားၿပီး အခန္းထဲမွ ေယာက္်ားေလး အမ်ားစုႏွင့္ ညီကိုရင္းမ်ားပမာ ျဖစ္သြားခဲ့သည္။ ဒီအရြယ္ ေကာင္မေလးမ်ားက ေခ်ာေမာ ေတာက္ပၿပီး အဆင့္ေကာင္းတို႔ႏွင့္ ဘတ္စကတ္ေဘာ ကစားတတ္သၫ့္ ေကာင္ေလးမ်ိဳးကို မခုခံႏိုင္ေပ။
အတန္းေခါင္ေဆာင္ေရြးခ်ယ္သၫ့္အခါ ရွီရီက ခ်န္ခ်င္းယြီကို ၅ မဲအသာစီးႏွင့္ အႏိုင္ရခဲ့သည္။
အားလံုးက ရွီရီကို ေလးနက္ၿပီး တာဝန္ယူတတ္သၫ့္ အတန္းေခါင္းေဆာင္လို႔ ထင္ခဲ့ၾကေပမဲ့ သူတို႔ မေမ်ွာ္လင့္ခဲ့မိတာက….
“အတန္းေခါင္းေဆာင္ရွီ။ ငါ ဒီအဂၤလိပ္စာကို မမွတ္ႏိုင္လို႔။ ဒါေၾကာင့္ ငါ့ဘာသာငါ မွတ္စု နည္းနည္းေရးထားတယ္…။”
အတန္းေဖာ္က စာလံုးမ်ားအျပၫ့္ႏွင့္စာအုပ္ကိုၾကၫ့္ၿပီးေမးလိုက္သည္။ “ငါ ဒီေကာက္ႏုတ္ခ်က္ေလာက္ပဲ ၾကၫ့္ၿပီး မွတ္လို႔ရႏိုင္လား။”
“ရတယ္။”
“အတန္းေခါင္းေဆာင္။ မင္းရဲ့ သခ်ၤာအိမ္စာကို ငွားပါလား။”
သူ႔အတန္းေဖာ္တို႔က သူ႔အတြက္ႏွင့္ ဂုဏ္ယူေနခဲ့ၾကသည္။
လက္ေထာက္အတန္းေခါင္းေဆာင္ခ်န္ခ်င္းယြီက သူ(မ)ကို ေစာ္ကားေနၾကသလို ခံစားေနရသည္။
ခ်န္ခ်င္းယြီတစ္ေယာက္ အခ်ိန္ၾကာၾကာ သည္းခံခဲ့ရသည္မွာ ယြီက်ီရီ စာလံုးေပါင္းသတ္ပံု စာေမးပြဲက်၍ ဆရာမွ စာကူးခိုင္းရာ ရွီရီ ကူးေရးေပးလိုက္သၫ့္ အခ်ိန္ထိ ျဖစ္သည္။
ေက်ာင္းသားအမ်ားစုက တရုတ္စာေပ စာလံုးေပါင္းသတ္ပံု စာေမးပြဲတြင္ က်ၾကၿပီး ဆရာက သူတို႔ကို စာလံုးေပါင္းသတ္ပံု ဆယ္ႀကိမ္ ကူးေရးခိုင္းခဲ့သည္။ ယြီက်ီရီသည္လည္း ၄တို႔ထဲမွ တစ္ေယာက္အပါအဝင္ ျဖစ္သည္။
ဆရာက အတန္းေခါင္းေဆာင္ႏွင့္ လက္ေထာက္ အတန္းေခါင္းေဆာင္တို႔ကို ထိုသူတို႔အား ေစာင့္ၾကၫ့္ ႀကီးၾကပ္ေစရာ ခ်န္ခ်င္းယြီက အေလးအနက္ထားသည့္မ်က္ႏွာထားႏွင့္ အခန္းတြင္း ေရ႔ွေနာက္ ေလ်ွာက္ေနရင္း ျမန္ျမန္ကူးရန္ ေလာေဆာ္ေနခဲ့သည္။
ရွီရီကေတာ့ ေျခေထာက္ကို ေျမႇာက္၍ မ်က္လံုးမိွတ္ကာ ပ်င္းရိပ်င္းတြဲ ထိုင္ေနၿပီး အေလးအနက္ မရိွခဲ့ေပ။
ခ်န္ခ်င္းယြီက ဒီလိုသာ ဆက္ျဖစ္ေနမည္ဆိုလ်ွင္ သူ(မ)သည္သာ အတန္းေခါင္းေဆာင္ ရာထူးႏွင့္ ထိုက္တန္ေၾကာင္းကို ဆရာသိသြားမွာပဲလို႔ ေတြးေနခဲ့သည္။
ဒါေၾကာင့္ သူ(မ)က ပိုၿပီး တင္းက်ပ္ခဲ့သည္။
လူအခ်ိဳ႕က လက္ေရးကို ၾကက္ယက္သလိုေရးၿပီး ဆယ္ေခါက္ကို ခဏေလးအတြင္း ကူးၿပီးသြားၾကသည္။
ခ်န္ခ်င္းယြီက ေလ်ွာက္ပတ္ေနရင္း ယြီက်ီရီတစ္ေယာက္ ေန့တစ္ဝက္ေလာက္ ၾကာသြားတာေတာင္ စာရြက္ မလွန္ေသးသည္ကို ေတြ့သြားသည္။ ယြီက်ီရီကို ပ်င္းရိၿပီး အခ်ိန္ျဖဳန္းေနသည္လို႔ ထင္သြားကာ “ယြီက်ီရီ ျမန္ျမန္ေရးစမ္း။ သူမ်ားေတြ ကူးလို႔ ၿပီးေနၿပီ။ နင္က ခုမွ တစ္ဝက္ပဲ ရိွေသးတယ္။”
ထိုအခ်ိန္တြင္ အခန္းက အလြန္တရာ တိတ္ဆိတ္ေနခဲ့သည္။ သူ(မ)က ယြီက်ီရီ့ နာမည္ကို ေခၚလိုက္သည္ႏွင့္ ေနာက္ဆံုးတန္းတြင္ ငိုက္ျမည္းေနသၫ့္ ေကာင္ေလးမွာ ရုတ္တရက္ မ်က္လံုးဖြင့္လာခဲ့သည္။
ယြီက်ီရီက ေရးၿပီးသား ေလးမ်က္ႏွာကို လွန္လိုက္ၿပီး အေလးအနက္ ေတာင္းပန္လိုက္သည္။ “ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ငါက လက္ေရးေနွးလို႔ပါ။ ဒါေပမဲ့ ငါ ဆယ္ေခါက္ေရးမွာပါ။”
ရီရီက ကေလးကတည္းက စာေရးရာမွာ အလြန္လိုက္နာမႈ ရိွၿပီး ဆြဲခ်က္တိုင္းတြင္ အမွားမခံေပ။ သို႔ရာတြင္ အမ်ားႏွင့္ ယွဉ္လ်ွင္ အရိွန္ေနွးေနသည္။ ကူးေရးလ်ွင္ပင္ စာလံုးတို႔က လက္ေရးလွေရးသကဲ့သို႔ လွပသည္။
ခ်န္ခ်င္းယြီက သူ(မ)၏ လက္ေရးကို စိုက္ၾကၫ့္ရင္း ေရရြတ္လိုက္သည္။ “လက္ေရးက လွေပမဲ့ အသံုးမဝင္ဘူး။ ဒါကို ဆယ္ႀကိမ္ေရးရမွာ။ ျမန္ျမန္ေရး။”
ယြီက်ီရီ တစ္ခုခု ျပန္ေျပာခါနီးတြင္ ရုတ္တရက္ သူ(မ)စားပြဲခံုေပၚသို႔ ပန္းေရာင္ ဖန္ခြက္ေလး တစ္ခြက္ ေရာက္လာခဲ့သည္။
လက္တစ္ဖက္က သူ(မ) လက္မ်ားၾကားေရာက္လာကာ ေဘာပင္ကို ဖယ္လိုက္သည္။ “ေရေသာက္။ ငါ ကူေရးေပးမယ္။”
ခ်န္ခ်င္းယြီက သူ႔ကို မယံုႏိုင္စြာ စိုက္ၾကၫ့္ၿပီး “ရွီရီ။ နင္က အေနာက္တံခါးကို ေျပာင္ေျပာင္တင္းတင္း ဖြင့္ေနတာပဲ။”
[ T/N - အေနာက္တံခါးဖြင့္တယ္ ဆိုတာက တရားဝင္ မဟုတ္တဲ့ ခြင့္ျပဳမထားတဲ့ အျပဳမူကိုဆိုလိုတာပါ ]
“အဲ့ေတာ့ ဘာျဖစ္လဲ။”
“နင့္ရဲ့ တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္ခ်င္စိတ္ေၾကာင့္ အတန္းေခါင္ေဆာင္ ျဖစ္လာတာလား။”
ရွီရီက မျငင္းဆန္ေပ။ “အမွန္ပဲ။”
အေနာက္တန္းမွ မိန္းကေလးက မ်က္ႏွာကို အုပ္၍ “ဘုရားေရ။ အတန္းေခါင္းေဆာင္က အရမ္းေခ်ာတာပဲ။”
ေခ်ာင္လဲ့က်ီက ေခါင္းလွၫ့္၍ အေနာက္တန္းမွ မိန္းကေလးႏွင့္ ေပ်ာ္စရာေတြကို စိတ္လႈပ္ရွားစြာ မ်ွေဝခဲ့သည္။ “ရွီရီဘာေၾကာင့္ အတန္းေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္ခ်င္တာလဲ သိလား။”
ေကာင္မေလးက ေခါင္းယမ္းလိုက္သည္။
ေခ်ာင္လဲ့က်ီ : “ေသခ်ာေပါက္ ရီရီ့ေၾကာင့္ေပါ့။ သံုးတန္းတုန္းက ရီရီက စာေတြကို တစ္လံုးခ်င္း မွတ္ေနတုန္း အတန္းေခါင္းေဆာင္က တမင္သက္သက္ သူ(မ)ကို စာေမးခဲ့တယ္ေလ။ ေနာက္ေန့လည္းက်ေရာ ရွီရီက ဆရာ့ဆီ တိုက္ရိုက္သြားၿပီး အတန္းေခါင္းေဆာင္ ၿပိဳင္ဖို႔ ေလ်ွာက္လႊာ တင္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူကပဲ ငါတို႔အခန္းရဲ့ တစ္ဦးတည္းေသာ အတန္းေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္ခဲ့တာ။”
“ငါဒါကို ေသခ်ာေပါက္ ဆရာ့ကို တိုင္မယ္။” ခ်န္ခ်င္းယြီက ေဒါသထြက္ေနခဲ့သည္။
ယြီက်ီရီက ရွင္းျပခ်င္ခဲ့ေပမဲ့ ရွီရီက သူ(မ)ကို ဖိထားခဲ့သည္။
သူက ခ်န္ခ်င္းယြီကို တစ္ခ်က္ ၾကၫ့္လိုက္ၿပီး “နင္ လုပ္ခ်င္တာ လုပ္ႏိုင္တယ္။”
ခ်န္ခ်င္းယြီက ေဒါသတႀကီး ထြက္သြားခဲ့သည္။
ရွီရီက ေဘာပင္ထိပ္ဖ်ားေလးကို လႈပ္ရွားလိုက္လ်ွင္ စာလံုး၏ ၉၀ ရာခိုင္ႏႈန္းမွာ ယြီက်ီရီ့လက္ေရးႏွင့္ တူသြားေလသည္။ သာမန္ မ်က္လံုးႏွင့္ ၾကၫ့္ရံုျဖင့္ ျခားနားခ်က္ကို မေျပာႏိုင္ေပ။ ယြီက်ီရီက ရွီရီ့ အႀကံကို သိသည္ႏွင့္ ပြက္စီပြက္စီ ေျပာလိုက္သည္။ “ေကာေကာ။ နင္ ငါ့လက္ေရးကို တုျပန္ၿပီလား။”
“နင္သာ လိပ္ႏႈန္းနဲ႔ ကူးေနရင္ မိုးခ်ဳပ္သြားလိမ့္မယ္။”
ရွီရီက ညီမငယ္ေလး ယြီက်ီရီကို တုန္ေနေအာင္ ခ်စ္သၫ့္အေၾကာင္းက ေနရာတိုင္းတြင္ ျပန႔္သြားၿပီး လူတိုင္း သိသြားခဲ့သည္။
ေက်ာင္းဆင္းခါနီးတြင္ ေဘးခန္းမွ ေက်ာင္းသူက စာတစ္ေစာင္ကို ယြီက်ီရီ့လက္ထဲ ထိုးထၫ့္ေပးကာ “ယြီက်ီရီေရ။ ေက်းဇူးျပဳျပီး ဒီစာေလးကို နင့္အစ္ကိုဆီ ေပးေပးပါေနာ္။”
သူ(မ) ျငင္းဆန္ခ်ိန္မရလိုက္ခင္မွာပဲ ေကာင္မေလးက ေပ်ာက္သြားေလၿပီ။
ယြီက်ီရီတစ္ေယာက္ ႏူးႏူးညံ့ညံ့ပန္းေရာင္စာအိတ္ေလးကိုလိမ္ကာ အနည္းငယ္ တြန႔္ဆုတ္ေနခဲ့သည္။
---------------------------------------------------------
စာေရးသူမွာေျပာစရာရိွပါတယ္ :
ဟားဟားဟား။ ငါ့တာ့ေကာက သူ႔ကိုယ္ပိုင္ အက်ိဳးစီးပြားအတြက္ သူ႔ပါဝါကိုသံုးၿပီး ေျပာင္ေျပာင္တင္းတင္းနဲ႔ အထက္စီးဆန္ဆန္ ျပဳမူသြားတယ္။ ေက်းဇူးျပဳျပီး လက္ေရးတုေရးနည္းကိုမွတ္ထားေနာ္။
ဒီစာစဉ္ရဲ့တကယ့္အေၾကာင္းအရာက ရွီရီရဲ့ ရီရီ့ကို ကမ္းကုန္ေအာင္အလိုလိုက္ျခင္းပါပဲ \(๑╹◡╹๑)ﾉ♬
*****
Aurora Novel Translation Team