ညစာ စားၿပီးေနာက္ ရွီရီက သူ႔ေခါင္းေလးကို အခ်ိန္ႏွင့္အမ်ွ ျပတင္းေပါက္မွ ထုတ္၍ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ၿခံထဲတြင္ လႈပ္လႈပ္ရွားရွားႏွင့္ ေမြးေန့ပြဲ က်င္းပေနမည္လား ၾကၫ့္ေနခဲ့သည္။
သို႔ေပမဲ့ အမွန္စင္စစ္တြင္ လူသူကင္းမဲ့ေန၏။
သူက ျပတင္းေပါက္တြင္ရပ္ရင္း ခဏေလာက္ စဉ္းစားၿပီးေနာက္ အံဆြဲထဲမွ ယြမ္တစ္ရာကို ယူ၍ သူ၏ အိတ္ကပ္ထဲ ထၫ့္လိုက္သည္။
“မား။ သား အျပင္ခဏ သြားလိုက္ဦးမယ္။”
“ေမွာင္ေနၿပီေလ။ ဘယ္သြားဦးမွာတုန္း။”
“ေဈးဝယ္ထြက္ရံုပါ။ အရမ္း မေဝးပါဘူး။”
“ဒါျဖင့္ မားဖုန္းကို ယူသြား။ တစ္ခုခုရိွရင္ အိမ္ကို ဖုန္းဆက္ေနာ္။”
“ေကာင္းပါၿပီ။”
သူတို႔က ၿမိဳ႔ထဲတြင္ ျဖစ္ၿပီး ေဈးဆိုင္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ေဆာင္းရာသီတြင္ ည၈နာရီဆို ပိတ္ၾကသည္။ သို႔ေပမဲ့ သူ ႀကိဳးစားၾကၫ့္ခ်င္ေသးသည္။ သူက ၿမိဳ႔ထဲတြင္ ေလ်ွာက္ပတ္ေနခဲ့ၿပီး ေနာက္ဆံုးတြင္ေတာ့ ပိတ္ခါနီး ကိတ္ဆိုင္တစ္ဆိုင္ကို ရွာေတြ့ခဲ့သည္။ “သူေဌးေရ။ ကိတ္ နည္းနည္းေလာက္ က်န္ေသးလားဗ်။”
ကိတ္မ်ားကုန္ၿပီ ျဖစ္၍ ဆိုင္ပိတ္ရန္ အသင့္ျဖစ္ေနခဲ့သည္။
“ ဒီေန့က ကြၽန္ေတာ့္ ညီမေလး ေမြးေန့ပါ။ ကိတ္တစ္လံုးေလာက္မ်ား လုပ္ေပးလို႔ ရဦးမလား။”
“အိုး။ အရမ္း ေနာက္က်ေနၿပီေလ။”
“သူေဌး ေမြးေန့က တစ္ႏွစ္မွာ တစ္ခါပဲ ႀကံဳတာပါ။ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ ညီမေလးက ကိတ္ေတြကို အရမ္း ႀကိဳက္တာမို႔ေလ။ ေက်းဇူးျပဳျပီး တစ္လံုးေလာက္ လုပ္ေပးပါဗ်ာ။ ကိတ္ေသးေသးေလးဆိုလည္း ရပါတယ္။”
သူက နည္းနည္းပင္ တံု႔ဆိုင္းမေနပဲ သူေဌးကို ယြမ္တစ္ရာ ေပးလိုက္သည္။
သူေဌးက ႏွလံုးသားလွၿပီး ၾကင္နာတတ္သူ ျဖစ္သည္။ ေဆာင္းညလယ္တြင္ ေကာင္ငယ္ေလး တစ္ေယာက္က ညီမျဖစ္သူအတြက္ ကိတ္လာဝယ္ျခင္းသည္ သူ႔ကို ရင္ထဲထိသြားေစၿပီး သေဘာတူခဲ့သည္။
ပစၥည္းပစၥယတို႔ကို သိမ္းလိုက္ၿပီ ျဖစ္လို႔ ကိတ္လုပ္ရန္ အခ်ိန္ နည္းနည္း ယူရရံုသာ ျဖစ္သည္။ “ၪီးေလးအထင္ေတာ့ ေနာက္တစ္နာရီေက်ာ္ေလာက္ၾကာဦးမယ္။ ေကာင္ေလး ေစာင့္ႏိုင္ရဲ့လား။”
“ဟုတ္ကဲ့။”
ရွီရီက မိခင္ျဖစ္သူကို ဖုန္းဆက္ၿပီး အေျခေနကို ရွင္းျပလိုက္သည္။
န်ဉ္စုယာက ရွီရီတစ္ေယာက္ ညအေမွာင္ထဲတြင္ ကိတ္ဆိုင္သို႔ ေျပးသြားၿပီး ရီရီ့အတြက္ ကိတ္သြားဝယ္သည္ကို သိရလ်ွင္ စိတ္ဆိုးရမလား စိတ္သက္သာရမလားပင္ မသိေတာ့ေပ။
ရွီရီက ကေလးတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနဆဲေပမဲ့ ရီရီ့ေရ႔ွဆို အစ္ကိုႀကီး တစ္ေယာက္လို ျပဴမူေလ့ရိွသည္။
န်ဉ္စုယာက ထိုအေၾကာင္းတို႔ကို စိတ္ထဲတြင္သာ ေတြးေနခဲ့ၿပီး သားျဖစ္သူ၏ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို မတားလိုက္ေပ။ “ဒါျဖင့္ ကိတ္ ရရင္ မားကို ဖုန္းဆက္လိုက္။ မားလာႀကိဳမယ္။”
ရွီရီက တည္ၿငိမ္စြာျဖင့္ သေဘာတူလိုက္သည္။
အလ်င္လိုေနသည္ေၾကာင့္ သူေဌးက ေဘးတစ္ဝိုက္ ခရင္မ္ပတ္၍ မ်က္ႏွာျပင္တြင္ ပန္းပြင့္မ်ားပါသၫ့္ ၆လက္မ ေမြးေန့ကိတ္ေသး တစ္လံုးကိုသာ လုပ္ေပးလိုက္သည္။ မ်က္ႏွာျပင္တြင္ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ရာ ေမြးေန့ပါ ဟူသၫ့္ စာေၾကာင္းပါေလသည္။
“ေကာင္ေလး။ ကိတ္ ရၿပီေနာ္။”
“ေက်းဇူးပါ သူေဌး။”
သူေဌးက က်သင့္ေငြသာ ယူခဲ့ၿပီး ေငျြပန္အမ္းေပးခဲ့သည္။
န်ဉ္စုယာ ေရာက္လာခ်ိန္တြင္ ရွီရီကို ကိတ္ဆိုင္ထဲတြင္ ထိုင္၍ ကိတ္မုန႔္ေစာင့္ေနလ်ွက္ ေတြ့ခဲ့ရသည္။ ႏွစ္ဦးသားက ၾကင္နာတတ္သၫ့္ သူေဌးကို ေက်းဇူးတင္စကား ဆိုလိုက္ၾကၿပီး ျပန္ခဲ့သည္။
ၿခံဝင္း အျပင္တြင္ ရွီရီက ေျပာလိုက္သည္။ “မား။ ရီရီ့ကို ကိတ္သြားေပးလိုက္ဦးမယ္။”
န်ဉ္စုယာက ကေလးႏွစ္ေယာက္ၾကားမွ သူငယ္ခ်င္း ဆက္ဆံေရးကို ေတြးမိ၍ ၾကားမဝင္ခဲ့ေပ။ “သြား။ ေစာေစာ ျပန္လာခဲ့။”
“ေက်းဇူးပါ မား။” ရွီရီက သူ႔တြင္ နားလည္ေပးတတ္ၿပီး အလြန္ေကာင္းေသာမိခင္ ရိျွခင္းအတြက္ ေက်းဇူးတင္မိသည္။
ထိုအခ်ိန္တြင္ ယြီမိသားစု ဘက္ျခမ္း၌ ယြီေမာင္ႏွံ အိမ္ျပန္ေရာက္ၿပီ ျဖစ္ၿပီး သမီးငယ္က အိပ္ေပ်ာ္ေနကာ သမီးႀကီးကေတာ့ သူ(မ)အခန္းထဲသို႔ ဝင္သြားခဲ့ေလၿပီ။
အိမ္တံခါးေရ႔ွတြင္ ေကာင္ငယ္ေလး တစ္ေယာက္ ရုတ္တရက္ ေပၚလာသည္ကို ျမင္လ်ွင္ ရြမ္ခ်င္းက ရွီမိသားစုမွ ကေလးမွန္း မွတ္မိသြားခဲ့သည္။
ရွီရီက တံခါးေရ႔ွတြင္ ကိတ္တစ္လံုးႏွင့္ ရပ္ရင္း ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္။ “အဖြား။ မဂၤလာပါ ဦးေလးနဲ႔ အန္တီ။ သားက ရီရီ့ကို လာေတြ့တာပါ။”
အဖြားျဖစ္သူက ရွီရီသည္ ေျမးမေလးကို အၿမဲဂရုစိုက္ေပးမွန္းသိ၍ အလြန္သေဘာက်ေနေလရာ အိမ္ထဲသို႔ ေခၚခဲ့သည္။
“ေနာက္က်ေနၿပီေလ။ ရီရီ့ကို ဘာလို႔ လာရွာတာလဲ။”
“သား ရီရီ့ကို လက္ေဆာင္ေပးဖို႔ ေမ့ေနလို႔ လာေပးတာပါ။” လက္ေဆာင္မွာ ကိတ္ျဖစ္ေၾကာင္းကိုေတာ့ မရွင္းျပလိုက္ေပ။
အဖြားက ရင္ထဲတြင္ အလိုလိုသိေနၿပီး ရီရီ့ အခန္းကို ၫႊန္ျပကာ ေျပာလိုက္သည္။ “ရီရီက အခန္းထဲ ဝင္သြားၿပီ။ အိပ္ေတာ့ မအိပ္ေလာက္ေသးဘူး။”
ရြမ္ခ်င္းက တစ္ခုခု မွားေနသလို ခံစားရၿပီး အဖြားကို လက္ဆြဲကာ တိုးတိုးေျပာလိုက္သည္။ “မား။ ေနာက္က်ေနၿပီေလ။ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကို ရီရီ့အခန္းထဲ ေပးဝင္လို႔ ျဖစ္ပါ့မလား။”
သူ(မ)၏ အေတြးမွာ ေယာက္်ားႏွင့္ မိန္းမသည္ အလြန္ကြာျခားၿပီး ကေလး ႏွစ္ေယာက္သည္လည္း ဆယ္ႏွစ္ ရိွၿပီ ျဖစ္တာေၾကာင့္ စည္းရိွသင့္သည္ ဟူ၍ ျဖစ္သည္။
အဖြားက သမီးျဖစ္သူေၾကာင့္ မ်က္လံုး လိွမ့္မိေတာ့သည္။ “ညည္း တျခားသူေတြအေၾကာင္း ေျပာေနတာ ျဖစ္ရမယ္။ ေရွာင္ရီ အခုေလးတင္ ကိတ္မုန႔္ ကိုင္ထားတာကို ညည္း မျမင္ဘူးလား။ ဆယ္ႏွစ္ကေလးကမွ ညည္းထက္ ဂရုစိုက္တတ္ေသးတယ္။”
[T/N : ဒီေနရာမွာ အဖြားသံုးသြားတဲ့ ေရွာင္ရီက ရွီရီကို ရည္ၫႊန္းတာပါ ]
ယြီက်ီရီက စားပြဲေပၚတြင္ေခါင္းတင္ၿပီး ရိႈက္သံကိုထိန္း၍ငိုေနသည္။ သူ(မ)စိတ္ကို လႊတ္မေပးလိုက္ရဲေပ။ သူ(မ)အရြယ္ကေလးမ်ားက သိတတ္နားလည္ၿပီး စဉ္းစားဆင္ျခင္ႏိုင္ရမယ္လို႔ ခံစားရ၍ျဖစ္သည္။ သူ(မ)က ခံစားခ်က္ကိုမထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ပဲ ညီမျဖစ္သူ မိဘမ်ားႏွင့္အတူရိွေနသည္ကို မနာလိုျဖစ္မိကာ စိတ္လိုက္မာန္ပါလုပ္တတ္သူမ်ိဳးမျဖစ္လိုေပ။
“ေဒါက္..ေဒါက္..။”
တံခါးေခါက္သံၾကားလိုက္ခ်ိန္တြင္ ယြီက်ီရီက မ်က္ရည္အျမန္သုတ္ၿပီး တံခါးဖြင့္ကာ အဟၾကားမွေမးလိုက္သည္။ “ဘယ္သူလဲ။”
ရီရီေလးမအိပ္ေသးမွန္းေသခ်ာသြားလ်ွင္ ရွီရီက တံခါးကို ေျပာင္ေျပာင္တင္းတင္းဖြင့္ကာဝင္လာခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ တံခါးေနာက္တြင္ပုန္းေနေသာရီရီ့ကိုလည္း ဆြဲထုတ္လိုက္သည္။
“ေကာေကာ။” ယြီက်ီရီက သူ႔ကို ၾကၫ့္ကာ အံ့အားသင့္သြားသည္။ ရွီရီက တံခါးပိတ္လိုက္ၿပီး ေခါင္းအထက္ရိွအလင္းေရာင္ကို အားျပဳကာ သူ႔ေရ႔ွမွ မ်က္ႏွာေဖြးေဖြးေလးကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ျမင္လိုက္ရသည္။
သူက ရီရီေလး၏မ်က္ႏွာကို သူ႔လက္ေခ်ာင္းမ်ားႏွင့္ပင့္ေမာ့ေစၿပီး အနီးကပ္ၾကၫ့္လိုက္ခ်ိန္မွာ မ်က္လံုးေထာင့္တြင္ပြတ္သုတ္ထားသၫ့္ မ်က္ရည္အႂကြင္းအက်န္တို႔ကိုေတြ့လိုက္ရသည္။ “ငိုေနတာလား။”
ယြီက်ီရီက မလံုမလဲျဖစ္စြာ မ်က္ႏွာလႊဲလိုက္သည္။ ရွီရီသည္လည္း အေၾကာင္းျပခ်က္ကို ခန႔္မွန္းမိေလာက္၏။ ရွီရီက သူ(မ)၏ထိုင္ခံုတြင္ ပ်င္းရိပ်င္းတြဲဝင္ထိုင္လိုက္ၿပီး စားပြဲခံုကိုမွီကာ လက္ေဆာင္ကို သူ႔ေနာက္တြင္ဝွက္လိုက္သည္။
“နင္ ဘာလို႔ ငိုေနတာလဲ။”
ရွီရီက ရီရီေလးကို မေက်နပ္သမ်ွ ရင္ထဲတြင္ သိမ္းမထားေစခ်င္ပါ။ မည္သၫ့္ကိစၥေၾကာင့္မဆို စိတ္ကို ေလးလံေစႏိုင္သည္။ သူ(မ)က ရင္ထဲတြင္ တစ္ႀကိမ္သိမ္းထားလိုက္တာႏွင့္ ေနာက္တစ္ႀကိမ္လည္းရိွလာႏိုင္သည္။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာမေက်နပ္ခ်က္တို႔ စုၿပံဳလာလ်ွင္ ဆိုးရြားသၫ့္ကိစၥတို႔ျဖစ္လာႏိုင္သည္။
ယြီက်ီရီက တံေတြးၿမိဳခ်၍ ရွီရီ့ေရ႔ွသို႔တိုးသြားၿပီး အသံတိုးတိုးႏွင့္ေမးလိုက္သည္။ “ေကာေကာ။ ဒီကို ဘာလို႔ ေရာက္လာတာလဲ။”
“နင္က ငါ့ကို မေတြ့ခ်င္ဘူးလား။”
“မဟုတ္ပါဘူး။”
“ဆိုေတာ့ နင္ငါ့ကို ေတြ့ခ်င္ေနတာေပါ့။”
“…”
ဒီေတြးေခၚပံုနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး တစ္ခုခုမွားမေနဘူးလား။
သို႔ေပမဲ့ သူ(မ)တြင္ ျငင္းဆန္ရန္အင္အားမရိွေပ။
“ရီရီ။ နင္ ငါေမးတာကို မေျဖေသးဘူးေနာ္။” ရွီရီက လူႀကီး တစ္ေယာက္ကဲ့သို႔ျပဳမူရင္း ယြီက်ီရီကို မ်က္လံုးမလႊဲတမ္းၾကၫ့္ေနခဲ့သည္။
“ေျပာမျပခ်င္ဘူးလား။”
ရီရီ့ဘက္ကအသံတိတ္ေနတာေၾကာင့္ ရွီရီက စကားနာထိုးလိုက္သည္။ “အရမ္းေကာင္းတယ္။ အခုဆို ငါတို႔ရီရီက အရြယ္ေရာက္လာၿပီပဲ။ လ်ိႈ႔ဝွက္ခ်က္ေတြကို ေကာေကာကိုေတာင္ မေျပာျပခ်င္ေတာ့ဘူးပဲ။”
သူက သက္ျပင္းေလးေလးပင္ပင္ခ်ကာ ထရန္ျပင္လိုက္သည္။
သူစိတ္ပ်က္သြားသည္ကိုျမင္လ်ွင္ ရီရီက ထိတ္လန႔္သြားၿပီး သူ႔လက္ကိုဆြဲလိုက္ကာ “လ်ိႈ႔ဝွက္ခ်က္ မဟုတ္ပါဘူး။”
“ငါ့ညီမေလးေနမေကာင္းျဖစ္ေနတာနဲ႔ မားတို႔က ကိတ္ဝယ္ဖို႔ေမ့လာလို႔ ငါနည္းနည္း ဝမ္းနည္းေနတာပါ။”
“သူတို႔တမင္လုပ္တာမဟုတ္မွန္းသိေပမဲ့ ငါနည္းနည္းေတာ့စိတ္ဆိုးမိတယ္။ ငါ့ကို လ်စ္လ်ူရႈထားသလိုခံစားရတယ္။”
အေသအခ်ာကို သူခန႔္မွန္းထားသၫ့္ အတိုင္းပင္။
ကတိမတည္သၫ့္မိဘမ်ားက မွားယြင္းၾကသည္။ ကေလးကလည္း မသိတတ္ဘူးရယ္လို႔ အျပစ္တင္ခံရမည္ကိုစိုးသည္ေၾကာင့္ စိတ္မဆိုးရဲေပ။ အရာရာကို သတိထားေနရမွေတာ့ ကေလးလည္း မေပ်ာ္ရႊင္ႏိုင္ေတာ့ေပ။
“ရီရီ။ သူတို႔က နင့္မိဘေတြေလ။ နင့္စိတ္ထဲ မေပ်ာ္ရင္ သူတို႔ကို တိုက္ရိုက္ေျပာျပေလ။”
“မားနဲ႔ပါးက အၾကာႀကီးေနမွ ျပန္လာတာ။ ၿပီးေတာ့ ညီမေလးကလည္း ေနမေကာင္းဘူးေလ။ အစ္မႀကီးတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ငါ သူတို႔အတြက္ေတြးေပးရမယ္ေလ။ ငါ့ကို မသိတတ္ဘူးလို႔ မထင္ေစခ်င္ဘူး။”
ရွီရီက သူ(မ)၏အေတြးေတြကို အျပၫ့္အဝ နားလည္ေပမဲ့ “လူတိုင္းက ဒီကမ႓ာကို ခုမွ ေရာက္လာၾကတာေလ။ ဘယ္သူကေတာ့ ႏိွမ့္ခ်ရမယ္လို႔မရိွဘူး။ နင္လည္း နင့္ညီမကို ေကာင္းေကာင္း ဆက္ဆံခ်င္စိတ္ရိွတာပဲေလ။ နင့္ေမြးေန့မွာ လက္ေဆာင္နဲ႔ ေကာင္းခ်ီးေတြရခ်င္တာ ပံုမွန္ပါပဲ။”
“နင္အမွားလုပ္မထားသေရြ့ လူေတြရဲ့ အျမင္ေတြကိုဂရုစိုက္ေနဖို႔မလိုဘူး။”
ယြီက်ီရီက ေခါင္းငံု႔၍ တိုးတိုးေလးေျပာလိုက္သည္။ “ငါက နည္းနည္းေလးဝမ္းနည္းရံုပါ။”
“ဝမ္းမနည္းပါနဲ႔။ ငါ နင့္အတြက္ လက္ေဆာင္ယူလာတယ္။”
“ဟင္။ ဒါေပမဲ့ ငါ လက္ေဆာင္ရၿပီးၿပီေလ။”
ရွီရီက ၿပံဳးလိုက္ၿပီး အေနာက္တြင္ ဝွက္ထားသၫ့္ ကိတ္ကိုထုတ္လိုက္သည္။
ရုတ္ခ်ည္းပင္ ယြီက်ီရီ၏မ်က္လံုးေလးေတြ ေတာက္လာခဲ့သည္။
“ကိတ္မုန႔္ပဲ။”
“ဒါေပါ့။ ငါ နင့္ေမြးေန့တိုင္း ကိတ္မုန႔္စားရမယ္လို႔ ကတိေပးထားတယ္ေလ။ ငါ ဘယ္ေတာ့မွ ကတိဖ်က္မွာမဟုတ္ဘူး။”
“ေက်းဇူးပါ ေကာေကာ။” ရီရီက ရွီရီကို ခပ္တင္းတင္းဖက္လိုက္သည္။ သူ(မ)၏ရင္ထဲမွ ေပ်ာ္ရႊင္မႈႏွင့္ခံစားခ်က္တို႔ကို ဖံုးကြယ္ရန္မျဖစ္ႏိုင္ေပ။
“ဖေယာင္းတိုင္မီးထြန္းလိုက္ဦး။ ဒါကေတာ့ ရီရီ့အတြက္ ေမြးေန့ကိတ္။”
သူက အသံကိုတမင္တကာတိုးလိုက္သည္။
ပတ္ဝန္းက်င္ေလထု၏သက္ေရာက္မႈေၾကာင့္ ယြီက်ီရီက စိတ္လႈပ္ရွားစြာ ေခါင္းညိတ္လိုက္သည္။ ဖေယာင္းတိုင္မီးၫွိလိုက္သၫ့္အခိုက္ သူ(မ)ရင္ထဲမွ ဒဏ္ရာသည္လည္း ရုတ္ျခည္းေပ်ာက္ကြယ္သြားေလသည္။
ယြီက်ီရီက မ်က္လံုးမိွတ္၍ ဆႏၵျပဳလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ေခါင္းကိုငံု႔ၿပီး ေတာက္ပေနသၫ့္အလင္းေရာင္အရင္းအျမစ္ကို ႏူးႏူးညံ့ညံ့ေလးၾကၫ့္ေနခဲ့သည္။
အိမ္ထဲမွအရိပ္ထင္ေနသၫ့္ပံုရိပ္ေလးႏွစ္ခုက တစ္ခုႏွင့္တစ္ခုမွီတြယ္ေနတာကို ျပတင္းေပါက္အျပင္ဘက္ကေနျမင္ေနရသည္။
“ အေျဖစာအုပ္ေရ။ ငါ ဒီႏွစ္ ကိတ္မုန႔္ ရမွာလား။”
‘အေျဖစာအုပ္’ : [ “ေသခ်ာတာေပါ့။” ]
ယြီက်ီရီ၏ ၁၁ ႏွစ္ျပၫ့္ေမြးေန့သည္ မေခ်ာေမြ့ခဲ့ေပမဲ့ အဆံုးတြင္ေတာ့ သူ(မ)က ခ်ိဳၿမိန္ေကာင္းမြန္သၫ့္စိတ္အေျခေနႏွင့္ အိပ္စက္ခဲ့ရသည္။
အိပ္မက္ထဲတြင္ သူ(မ)မိဘမ်ားက သူ(မ)ကို လက္ဆြဲ၍ ဒီကမ႓ာထဲသို႔ေခၚေဆာင္လာခဲ့ၾကသည္။
သူ(မ)က အရြယ္ေရာက္လာရန္ေမ်ွာ္လင့္ခဲ့ေပမဲ့ ဒီတစ္ႀကိမ္တြင္ေတာ့ မိဘမ်ားက သူ(မ)လက္ကိုလႊတ္လိုက္သည္။
မိခင္ျဖစ္သူက တျခားကေလးတစ္ေယာက္ကိုလက္ဆြဲကာ ဖခင္က သူတို႔ကိုၾကၫ့္ေနခဲ့ၿပီး သူ(မ)ကေတာ့ တစ္ေယာက္တည္းျဖစ္ေနခဲ့သည္။
ဝမ္းနည္းမႈ၊ အေၾကာက္တရား၊ အထီးက်န္ဆန္မႈႏွင့္ ထိတ္လန႔္ေၾကာက္ရြံ႔ဖြယ္ခံစားခ်က္မ်ားက သူ(မ)ကမ႓ာေလးထဲသို႔ က်ူးေက်ာ္ဝင္ေရာက္လာခဲ့သည္။
သို႔ရာတြင္ သူ(မ) စိတ္အရႈပ္ေထြးဆံုး ကူကယ္ရာမဲ့ဆံုးက အစ္ကိုေခ်ာေခ်ာေလးတစ္ေယာက္ေပၚလာၿပီး သူ(မ)ကို ဘယ္ေသာအခါမွ ထားမသြားသၫ့္အခ်ိန္တြင္ျဖစ္သည္။
“ေရွာင္ရီက ၿမိဳ႔ထဲကအလယ္တန္းေက်ာင္းရဲ့ဝင္ခြင့္စာေမးပြဲအတြက္ျပင္ဆင္ေနတယ္။ သူ႔ရဲ့အဆင့္ေတြကေကာင္းေတာ့ အထူးတန္းကို တစ္ခါတည္းစာရင္းသြင္းလိုက္လို႔ေတာင္ရတယ္။”
မသင္မေနရ ၉ ႏွစ္တာပညာေရးတြင္ မူလတန္းမွ အလယ္တန္းကိုေက်ာ္တက္ႏိုင္ေသာ္လည္း ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းခ်င္းစီ၏ ဝင္ခြင့္သတ္မွတ္ခ်က္မ်ားကေတာ့ မတူညီၾကေပ။
အလယ္တန္းေက်ာင္း၏အထူးတန္းက တစ္ၿမိဳ႔လံုးမွ အေကာင္းဆံုးအလယ္တန္း ေက်ာင္းသားမ်ားကိုစုစည္းထားသၫ့္ အတန္းျဖစ္သည္။ အထူးတန္းသည္ မ်ားစြာေသာ မူလတန္းေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္မိဘမ်ား၏ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္ျဖစ္သည္။ သို႔ေပမဲ့ ရွီရီက တိုက္ရိုက္တက္ႏိုင္ၿပီး လူအမ်ား မနာလိုပင္မျဖစ္ႏိုင္ေသာအေျခေနျဖစ္သည္။
ဆရာမ်ားက ဒီလိုထက္ျမက္သၫ့္ကေလးမ်ိဳးကို ေျမေတာင္ေျမႇာက္ေပးရသၫ့္ အတြက္ ဂုဏ္ယူေနၾကၿပီး မိဘဆရာ အစည္းေဝးတြင္ ရွီရီ့နာမည္ကို ထၫ့္ေျပာျခင္းျဖင့္ န်ဉ္စုယာကို လူအမ်ားက မနာလိုအားက်ျဖစ္ေစခဲ့သည္။
လူအမ်ားက န်ဉ္စုယာထံ ေရာက္လာၾကၿပီး ကေလးကို မည္သို႔သြန္သင္ဆံုးမေၾကာင္းကို ေမးျမန္းခဲ့ၾကသည္။
ထိုသို႔ မိဘေတြ လာလိုက္သြားလိုက္လုပ္ေနၾကရာအခန္းထဲရိွေက်ာင္းသားမ်ားလည္း ရွီရီတစ္ေယာက္ ၿမိဳ႔ထဲရိွအလယ္တန္းေက်ာင္းတြင္ အထူးတန္းတက္မည္ကိုသိသြားၾကသည္။
“ဝါး။ ငါသူ႔ကို အရမ္းမနာလိုျဖစ္တယ္။ ေသခ်ာတာက ငါသာဆို ဝင္ခြင့္ေတာင္မရႏိုင္ေလာက္ဘူး။”
ေခ်ာင္လဲ့က်ီက ေကာင္းကင္ကိုေမာ့ၾကၫ့္ရင္း သက္ျပင္းခ်လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ထိုင္ခံုေဖာ္ကိုလက္တို႔၍ “ရီရီ။ နင္ ၿမိဳ႔ထဲက အလယ္တန္းေက်ာင္းမွာ တက္မွာမလား။ ငါတို႔အဆင့္ေတြက အတူတူေလာက္ပဲဆိုေတာ့ ငါတို႔ေတြ တစ္ေက်ာင္းတည္းတက္ရေလာက္တယ္။”
ယြီက်ီရီက ေခါင္းယမ္းလိုက္သည္။
သူ(မ)က ရွီရီတစ္ေယာက္ ၿမိဳ႔ထဲရိွအလယ္တန္းေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္း၏ အထူးတန္းကိုတက္မည္ဆိုတာၾကားကတည္းက ေဆာက္တည္ရာမရျဖစ္ေနခဲ့သည္။
ေဘးမွ လူအမ်ားကလည္း ထိုအေၾကာင္းကို ေဆြးေနြးေနခဲ့ၾကရာ သူ(မ)က တစ္ေနကုန္ စိတ္လြတ္ေနၿပီး ေန့လယ္ေက်ာင္းဆင္း၍ ေက်ာင္းမွထြက္ခ်ိန္တြင္ေတာင္ စိတ္ေထျြပားေနခဲ့သည္။
“လမ္းကိုၾကၫ့္ေလ။” ရွီရီက သူ(မ)၏ေက်င္းလြယ္အိတ္ကိုအေရးေပၚဆြဲလိုက္ရာ ႏွစ္ေယာက္သား ဝင္တိုက္မိသြားၾကသည္။
ယြီက်ီရီက အာရံုျပန္ရလာခဲ့ၿပီး အိမ္တံခါးနားေရာက္ေတာ့မည္ကိုျမင္လ်ွင္ မေနႏိုင္ဘဲ ေမးလိုက္မိသည္။ “ေကာေကာ။ နင္တကယ္ပဲ ၿမိဳ႔ထဲကအလယ္တန္းေက်ာင္းရဲ့ အထူးတန္းကိုတက္မွာလား။”
“ျဖစ္ႏိုင္တယ္။”
“ဒါ..ဒါဆို ငါတို႔ေတြ ေက်ာင္းအတူတူတက္လို႔ မရေတာ့ဘူးေပါ့။”
သူ(မ)သိတတ္စအရြယ္ကတည္းက ရွီရီက သူ(မ)ေဘးတြင္ရိွခဲ့ၿပီး သူ(မ)၏အစ္ကို အရင္းကဲ့သို႔ပင္ျဖစ္ခဲ့သည္။ ခြဲၾကရေတာ့မည္ဆိုလ်ွင္ အလြန္ဝမ္းနည္းမိလိမ့္မည္။
သူ(မ)က နည္းနည္းတံုးအေပမဲ့ ေက်ာင္းတက္သၫ့္ကိစၥက အေရးႀကီးမွန္းေတာ့သိပါေသးသည္။ ဒီလိုကိစၥမ်ိဳးတြင္ ကေလးတစ္ေယာက္လိုလုပ္ေန၍လည္း ေျပာင္းလဲႏိုင္တာ မရိွေပ။
ဒါ့အျပင္ “ဖူးဖူးမႈတ္ခံထားရတဲ့ကေလးေတြ"ကသာ ဆိုးသြမ္းဖို႔သင့္ေတာ္သည္မဟုတ္လား။
ႏူးညံ့သၫ့္အသံေလးက ရွီရီ၏နားထဲသို႔ဝင္ေရာက္လာသည္။ ရွီရီက ရီရီ၏ၾကက္ေတာင္စည္းကိုဆြဲလိုက္သည္။
ေနာက္ျပန္လွၫ့္ၾကၫ့္သၫ့္အခိုက္တြင္ ရီရီတစ္ေယာက္ ေကာင္ေလးက ႏႈတ္ခမ္းစြန္းတစ္ဖက္ကိုတြန႔္၍ က်ီစယ္သၫ့္အၿပံဳးမ်ိဳး ၿပံဳးျပေနသည္ကိုျမင္လိုက္ရသည္။
“ေကာေကာက နင့္ကို တုန္ေနေအာင္ခ်စ္တာသိတယ္မဟုတ္လား။"
*****
Aurora Novel Translation Team