ေရႊအဆင္းလိုေနေရာင္ျခည္ကမိွန္ေဖ်ာ့လာၿပီး ႀကိဳလင့္ကာထုတ္လႊင့္ထားသည့္ မ်ားလွစြာေသာအလင္းတို႔က အနက္ေရာင္ညေကာင္းကင္တစ္ခုလံုးကို အလင္းေပးဖို႔ တျဖည္းျဖည္းေပါင္းစပ္သြားၾကေတာ့သည္။
မိုးျပာေရာင္စကပ္တိုတိုႏွင့္ ပုလဲသြယ္ႀကိဳးသိုင္းေဒါက္ျမင့္ဖိနပ္ကိုဆင္ျမန္းထားသၫ့္ မိန္းမငယ္ေလးက တက္စီတစ္စီးေပၚကေန ဆင္းလာ၏။
ယြီက်ီရီတစ္ေယာက္ သူ(မ)ရဲ့အေမႊးပြေဘာလံုးလိုေခါင္းေလးကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္းၿဖီးသင္လိုက္ၿပီး စကပ္ေထာင့္ေလးကိုဆြဲလိုက္ကာ အံကိုတင္းတင္းႀကိတ္လိုက္ေတာ့သည္။
သူ(မ)ေရ႔ွက ၿပိဳးၿပိဳးျပက္ျပက္အလင္းမ်ားႏွင့္ KTV ဆိုင္နာမည္ကိုၾကၫ့္ၿပီး ခ်က္ခ်င္းေျခလွမ္းမဝင္လိုက္ခင္အထိ ထိုအေရ႔ွမွာ တံု႔ဆိုင္းစြာ ရပ္ေနခဲ့ေသးသည္။
သူ(မ)ရဲ့ဝါးျမင္းေလးရွီရီက ဒီႏွစ္မွာ ၁၈ ႏွစ္ျပၫ့္ေတာ့မွာျဖစ္ၿပီး ေနာက္ ၄ နာရီႏွင့္ ၈ မိနစ္ဆိုလ်ွင္ အရြယ္ေရာက္ၿပီးသားလူတစ္ေယာက္ျဖစ္လာကာ သူ(မ)ကလည္း သူ႔ကို ဝန္ခံဖို႔အဆင္သင့္ျဖစ္ေနၿပီျဖစ္သည္။
"အာ့အာ ငါနည္းနည္းေၾကာက္ေနတယ္။"
ယြီက်ီရီက ညာဘက္နားထဲမွာတပ္ထားသၫ့္ အျဖဴေရာင္ဘလူးတုနားၾကပ္ေလးကိုကလိရင္း မဝံ့မရဲေျပာလိုက္သည္။
"နင္ဘာျဖစ္ေနတာလဲ၊ နင္တို႔ေတြ အၾကာႀကီးသူငယ္ခ်င္းေတျြဖစ္လာၾကတာပဲကို။ရွက္မေနပဲ ဒီတိုင္းသြားလိုက္စမ္းပါ။"
"အင္းပါ ဒီတစ္ခါ ငါအသင့္ျဖစ္ေနၿပီ။" က်ီရီ ခဏရပ္တန႔္သြားသည္။
လြန္ခဲ့သည့္တစ္နာရီက ရွီရီက KTV တစ္ခုက သီးသန႔္ခန္းတစ္ခန္းထဲကို ကိတ္တစ္လံုးကိုင္ရင္း သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြႏွင့္ဝင္သြားတာကို ျမင္လိုက္ေၾကာင္း သူ(မ)သူငယ္ခ်င္းေကာင္း က်န္းေမ့အာကေျပာခဲ့သည္။
ဒီေန့ညသန္းေခါင္ေက်ာ္သြားသည္ႏွင့္ ရွီရီက ၁၈ ႏွစ္ျပၫ့္ေတာ့မွာျဖစ္ၿပီး ဒီလိုအေရးႀကီးသၫ့္ေမြးေန့နီးကပ္လာတာကို ဘာလို႔မ်ား သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြႏွင့္ႀကိဳဆိုဆင္ႏႊဲဖို႔ သူ(မ)ကို မဖိတ္ၾကားခဲ့တာမ်ားလဲ။
သူတို႔စတင္ေတြ့ဆံုၿပီးကတည္းက ဒီလိုမ်ိဳး မျဖစ္ခဲ့ဖူးေပ။
က်န္းေမ့အာက ေမြးေန့ပါတီအေၾကာင္းစံုစမ္းဖို႔ အတန္းေဖာ္ဆိုသၫ့္အမည္ကို အသံုးျပဳျပီး ကိတ္တစ္စိတ္ေလာက္စားဖို႔ အခြင့္အေရးရွာကာ သူ(မ)သူငယ္ခ်င္းဆီ ေနာက္ဆံုးရအေျခအေနမ်ားကို သတင္းပို႔ဖို႔ ေထာင့္နားေလးမွာပဲပုန္းကြယ္ေနခဲ့သည္။
"အထဲမွာ အရမ္းကို အသက္ဝင္ေနတာပဲဟဲ့၊ ဒါက နင့္ဝါးျမင္းေလးရဲ့ေမြးေန့ေလ၊ နင့္ကို မဖိတ္ဘူးဆိုတာကေတာ့ အံ့ဩစရာပဲ။"
တျခားလူေတြက သူ႔ေမြးေန့မွာ သူ႔ကိုစိတ္ရင္းႏွင့္ဂုဏ္ျပဳေနၾကလိမ့္မယ္ဆိုေပမဲ့ သူ(မ)ကေတာ့ သူ(မ)သေဘာက်ေနတဲ့လူကို ဝန္ခံခ်င္ေနခဲ့တာျဖစ္သည္။
ယြီက်ီရီေခါင္းငံု႔လိုက္ၿပီး သူ(မ)လက္ထဲက လက္ေဆာင္အိတ္ေလးကိုၾကၫ့္လိုက္သည္။ အထဲက အနက္သန႔္သန႔္ ေလးေထာင့္လက္ေဆာင္ဘူးေလးကို တစ္ခ်က္ၾကၫ့္ရံုႏွင့္ပင္ျမင္ႏိုင္ေလသည္။ဒါက သူ(မ) လြန္ခဲ့သည့္သံုးလကတည္းက ရွီရီအတြက္ ျပင္ဆင္ထားခဲ့ေသာ အရြယ္ေရာက္လက္ေဆာင္ျဖစ္သည္။
လက္ေဆာင္ဘူးေလးအျပင္ အနီေရာင္အသဲပံုကတ္ေလးပါ ပါေသး၏။
"ဟဲ့ မေကာင္းေတာ့ဘူး၊အခု ရွီရီကိုၾကၫ့္ေနတဲ့ေကာင္မေလးေတြထဲကတစ္ေယာက္က ခ်ိဳအီေနတဲ့အခ်စ္သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကိုဆိုေနတယ္၊ ငါေတာ့ သူ ရွီရီကို ႀကံေနၿပီလို႔ထင္တယ္။"
က်န္းေမ့အာက လန႔္ဖ်ပ္သြားသၫ့္အမူအယာႏွင့္ ရုတ္တရက္ထေျပာလာသည္။
သူ(မ)သူငယ္ခ်င္းစကားေၾကာင့္ ႏိုးၾကားလာသည့္ယြီက်ီရီကေတာ့ သူ(မ)ႏွလံုးသားထဲက ေပါက္ကြဲသံေတြကိုခံစားလိုက္ရၿပီး အသိစိတ္ျပန္ဝင္လာခ်ိန္တြင္ သူ(မ)ခႏၶာကိုယ္က သီးသန႔္အခန္း 52 6၏ တံခါးေရ႔ွသို႔ပင္ ေရာက္ေနေလၿပီ။
မိန္းမငယ္ေလးရဲ့ေသးငယ္ျဖဴသြယ္သည့္လက္ကေလးက တံခါးကိုတြန္းဖြင့္လိုက္ၿပီး လက္ေဆာင္အိတ္ေလးကိုကိုင္ထားရင္းႏွင့္ပင္ တုန္ရီေနဆဲျဖစ္သည္။ အသံေနအသံထားေျပာင္းလဲသြားသၫ့္ အထဲမွသီခ်င္းသံကို ရုတ္ခ်ည္းၾကားလိုက္ရခ်ိန္တြင္ သူ(မ)နားစည္ေတြ အသက္ဝင္ႏိုးၾကားသြားၿပီး ဂီတသံမွတစ္ဆင့္ မိန္းကေလး၏ခ်ိဳၿမိန္ေသာအသံကို ၾကားလိုက္ရသည္။
"ငါနဲ႔အတူ ဒီသီခ်င္းကိုဆိုေပးဖို႔ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကို ဖိတ္ေခၚခ်င္ပါတယ္။"
မိန္းကေလးအသံႏွင့္အတူ ေယာက်ၤားေလးတစ္ေယာက္၏အသံက ထြက္ေပၚလာၿပီး
"ဒီေန့က ရွီရီေမြးေန့ပဲ၊ လာခဲ့လိုက္ေတာ့ ရွီရီ။"
မိန္းမငယ္ေလးက ေက်နပ္သြားၿပီး ေျပာလိုက္ေတာ့သည္။
"ေကာင္းၿပီေလ။ဒါျဖင့္ရင္ ရွီရီကို ငါနဲ႔အတူဆိုေပးဖို႔ ဖိတ္ေခၚခ်င္တယ္။"
"မရဘူး။"
ယြီက်ီရီထပ္ၿပီး သည္းမခံႏိုင္ေတာ့ပဲ တံခါးကို တြန္းဖြင့္လိုက္ေတာ့သည္။သူ(မ)အာရံုထဲကို ပထမဆံုးဝင္လာသည့္လူက ဆိုဖာအစြန္းမွာထိုင္ေနေသာေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။
ေျခတံရွည္ေတြကို သာမန္ကာလ်ွံကာဆန႔္ထုတ္ထားၿပီး သူ႔လက္ေမာင္းေတြကေတာ့ ကူရွင္ေပၚမွာေထာက္မွီထားကာ သဘာဝအေလ်ာက္ေကြးၫြတ္ေနသၫ့္လက္ေခ်ာင္းေလးေတြက ေပ်ာ့တိေပ်ာ့ေခြအေနအထားမွာ သူ႔ရဲ့ေဘးတိုက္မ်က္ႏွာကို ေထာက္ပံ့ေပးေနေလသည္။ လူငယ္ေလးက မက္မြန္ပြင့္လိုမ်က္ဝန္းေတြကို ေပါ့ပါးစြာပင့္လိုက္ေလၿပီး ယြီက်ီရီကို ညို႔ငင္ေနေလေတာ့သည္။
သီးသန႔္ေနရာကို မထင္မွတ္ထားပဲ ဝင္ေရာက္လာသၫ့္မိန္းကေလးက အားလံုး၏အာရံုကိုဆြဲေဆာင္လိုက္ႏိုင္ကာ သူတို႔အားလံုး သူ(မ)ကို လွၫ့္ၾကၫ့္လာၾကေတာ့သည္။
ယြီက်ီရီ ေမြးဖြားခ်ိန္တုန္းက အလြန္အားနည္းေနခဲ့ၿပီး သူနာျပဳဆရာမက သူ(မ)ကိုေပြ့ဖက္ကာ တင္ပါးကိုႏွစ္ခ်က္ေလာက္မပုတ္လိုက္ခင္အထိ သူ(မ)မငိုခဲ့ေပ။
ယြီက်ီရီရဲ့အေမျဖစ္သူရြမ္ခ်င္းက ႏို႔စို႔ကေလးေလးကို ႏို႔လံုလံုေလာက္ေလာက္ မတိုက္ေကြၽးႏိုင္ခဲ့ေပ။ ထို႔အျပင္ သူတို႔မွာ ပိုက္ဆံသိပ္မရိွတာေၾကာင့္ ကေလးငယ္၏ အစားအေသာက္အခက္အခဲျဖစ္လာသၫ့္ တျခားအာဟာရအရင္းအျမစ္ေတြကိုလည္း ဝယ္ဖို႔ရာ မတတ္ႏိုင္ခဲ့။
ပတ္ဝန္းက်င္ကေဆြမ်ိဳးနီးခ်င္းေတြက ဒီကေလးငယ္ဟာ ေကာင္းမြန္စြာႀကီးျပင္းလာႏိုင္မွာမဟုတ္ေၾကာင္း ေျပာဆိုခဲ့ၾကသည္။ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာရလ်ွင္ သူ(မ)က ငယ္ငယ္ေလးႏွင့္ ေသသြားႏိုင္ေပသည္။
ရြမ္ခ်င္းမွာ ထိုအေၾကာင္းကို အေတာ္ေလးၾကားၿပီးေနာက္တြင္ ေၾကာက္ရြံ႔လာေတာ့သည္။
ရွီမိသားစုမွာ ယြီအိမ္ၿခံဝင္း၏တစ္ဖက္ျခမ္းတြင္ေနထိုင္ၿပီး သူတို႔က ယြီမိသားစုထက္ပိုႂကြယ္ဝကာ ရွီမိသားစု၏ေနအိမ္ကေတာင္ လံုးဝကြဲျပားျခားနားသည္။
ယြီမိသားစုေနအိမ္က ႏွစ္ထပ္တိုက္အေဆာက္အဦးတြင္ျဖစ္ၿပီး ထိုေနရာတြင္ မိသားစုမ်ားစြာေနထိုင္ၾကသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ရွီမိသားစုကေတာ့ မိသားစုအေဆာက္အဦးတစ္ခုလံုး ပိုင္ဆိုင္ထားသည္။
လြန္ခဲ့သၫ့္သံုးလက ရွီမိသားစုတြင္ ဝကစ္ကစ္ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ တိုးလာသည္။ သူေမြးကတည္းက ျဖဴေဖြးၿပီးထြားႀကိဳင္းကာ လအနည္းငယ္အတြင္းမွာပင္ ထိုေကာင္ေလးမွာ အလြန္ခ်စ္စရာေကာင္းလာေတာ့သည္။
ယြီက်ီရီမွာ စားစရာအလံုအေလာက္မရတာေၾကာင့္ သူ(မ)ေလးမွာ ေန့ေန့ညည အဆက္မျပတ္ရိႈက္ငိုေနေလၿပီး အိမ္နီးခ်င္းမ်ားကို တံခါးလာေခါက္ေစေတာ့သည္။
ဒါ့ေၾကာင့္ပဲ ရြမ္ခ်င္းလည္း သူ(မ)ရဲ့ အာဟာရခ်ိဳ႕တဲ့ေနသည့္သမီးေလးကိုေပြ့ရင္း ေရြးခ်ယ္စရာမရိွပဲ ရွီမိသားစုတံခါးကို သြားေခါက္ဖို႔ရန္သာ တြန္းအားေပးခံလိုက္ရေတာ့သည္။
ရွီမိသားစု၏အိမ္ရွင္မျဖစ္သၫ့္နဉ္စုယာက ယြီက်ီရီေလးကို ပထမဆံုးအႀကိမ္ေတြ့လိုက္ရခ်ိန္တြင္ သူ(မ)ႏွလံုးသားတစ္ခုလံုး အလြန္တရာဆို႔နင့္သြားရေတာ့သည္။
မၾကာေသးခင္ကမွ ကေလးေမြးထားသၫ့္မိခင္တစ္ေယာက္အေနျဖင့္ ဤကဲ့သို႔သနားခ်င့္စဖြယ္အေျခအေနမ်ိဳးကို သည္းမခံႏိုင္ေပ။ ဒါေၾကာင့္ ကေလးမေလးကို အစာေကြၽးဖို႔ သူတို႔အိမ္ကိုပို႔ထားဖို႔ရာ ရြမ္ခ်င္းကိုေျပာလိုက္ေတာ့သည္။ နဉ္စုယာမွာ သူ(မ)သား ႏို႔မစို႔ေသာအခါမ်ားတြင္ ႏို႔အံုေယာင္ရမ္းျခင္းကိုခံစားရၿပီး အေတာ္ေလးဒုကၡေရာက္ရသည္။ အခုေတာ့ စားဖို႔မလံုေလာက္ေသာကေလးတစ္ေယာက္ကိုေကြၽးေမြးျခင္းက ျပႆနာအေသးစားေလးတစ္ခုကို ကူညီေျဖရွင္းေပးရာေရာက္သြားျခင္းျဖစ္သည္။
ရြမ္ခ်င္းမွာ နဉ္စုယာကို ထပ္ခါထပ္ခါ ေက်းဇူးတင္စကားဆိုေနခဲ့ၿပီး သူ(မ)ကို အရမ္းေက်းဇူးတင္ေနခဲ့သည္။
ထို႔ေနာက္တြင္ ယြီက်ီရီ၏အစားအေသာက္ႏွင့္အဝတ္အစားျပႆနာေျဖရွင္းၿပီးသြားခဲ့ၿပီး သူ(မ)က်န္းမာေရးကလည္း ျဖည္းျဖည္းခ်င္းတိုးတက္လာခဲ့သည္။
ရွီရီရွစ္လသားအရြယ္တြင္ ေလးဘက္ေထာက္သြားႏိုင္ခဲ့ေသာ္လည္း ငါးလသာရိွေသးသၫ့္ ယြီက်ီရီေလးကေတာ့ ထိုင္ေတာင္ မထိုင္ႏိုင္ေသးေပ။
ဆယ္လသားအရြယ္ ရွီရီေလးက လူႀကီးေတြရဲ့စကားေတြကို အတုခိုးေနခ်ိန္တြင္ ခုႏွစ္လသားအရြယ္ ယြီက်ီရီေလးမွာ ဗလံုးဗေထြးသာေျပာႏိုင္ေသး၏။
ႏွစ္ႏွစ္သားရွီရီက ရုပ္ျမင္သံၾကားကေန ထုတ္လႊင့္သည့္ အျပင္ေလာကဗဟုသုတေတြကို အၿမဲတမ္းေလ့လာေနခဲ့ၿပီး သူေလ်ွာက္ဖူးသၫ့္လမ္းမ်ားႏွင့္ ၾကားဖူးသၫ့္စကားမ်ားကိုလည္းမွတ္မိေနခဲ့သည္။ ယြီက်ီရီရဲ့စကားေျပာတိုးတက္မႈက ေနွးေကြးေနေပမဲ့လည္း ရံဖန္ရံခါ သူ(မ)ပါးစပ္မွ "ခစ္ခစ္၊ ဘာဘာႏွင့္ မားမား"ကဲ့သို႔ စကားလံုးမ်ား ထြက္လာတတ္သည္။
ေနာက္ပိုင္း သူတို႔သိသြားၾကတာက ယြီက်ီရီ၏ပထမဆံုးစကားလံုးမွာ "ခစ္ခစ္" မဟုတ္ပဲ "ေကာေကာ"ျဖစ္ေနျခင္းပင္။
ရွီရီအေဖက သူ႔သားျဖစ္သူ၏ တတိယေျမာက္ေမြးေန့အတြက္ ကေလးႏွစ္ေယာက္မ်ွေဝစားဖို႔ရာ ကိတ္အေသးေလးတစ္ခုကို ဝယ္လာခဲ့သည္။ ၿပီးေနာက္ ရွီရီက ကိတ္ကိုခ်က္ခ်င္းစားႏိုင္ဖို႔ ေမြးေန့ဖေယာင္းတိုင္ေတြထြန္းေပးဖို႔ေျပာေတာ့သည္။
ဖေယာင္းတိုင္ေတြထြန္းၿပီးေနာက္ ယြီက်ီရီခမ်ာ လွပသည့္မီးပြားေလးေတြဆီမွာ ဖမ္းစားခံလိုက္ရၿပီး မီးေတာက္ေလးေတြကို ဖမ္းဆုပ္ဖို႔ရာ သူ(မ)လက္ကို ဆန႔္ထုတ္လိုက္ေတာ့သည္။ မ်က္စိတစ္မိွတ္အတြင္းမွာျဖစ္သြားတာေၾကာင့္ ရွီရီမိဘမ်ားက တားဖို႔အခ်ိန္မရလိုက္ၾကေပ။ ထို႔ေနာက္ ကေလးမေလးမွာ အနည္းငယ္ထိခိုက္မိသြားၿပီး စတင္ေအာ္ငိုေတာ့သည္။
ယြီက်ီရီ၏ဒဏ္ရာမ်ားကို ကုသၿပီးေနာက္ ရွီေဖေဖက သူ(မ)ကို ေခ်ာ့ျမဴရန္အလို႔ငွာ သူ(မ)ပန္းကန္ထဲကို ခရင္မ္ကိတ္ေလးတစ္ပိုင္းလာထၫ့္ေပး၏။ သို႔ေပမဲ့ သူ(မ)စားဖို႔ျငင္းလိုက္ၿပီး အဲဒီအစား ကိတ္အစြန္းမွာ အနားသတ္ထားတဲ့ ႏူးညံ့ၿပီးလတ္ဆတ္တဲ့စေတာ္ဘယ္ရီေတြကိုသာ စိုက္ၾကၫ့္ေနေလသည္။
"စေတာ္ဘယ္ရီေတြက ငါ့ညီမေလးအႀကိဳက္ဆံုးပဲ။"
ရွီရီက ခက္ရင္းကိုသံုးၿပီး အသည္းပံုသ႑ာန္စေတာ္ဘယ္ရီတစ္ဝက္ကို ကေလာ္လိုက္ရင္း သူ(မ)ပါးစပ္ထဲထၫ့္ေပးလိုက္သည္။
ထိုအရာက ယြီက်ီရီအာရံုကို ဖမ္းစားသြားၿပီး သူ(မ)က ခက္ရင္းကိုကိုင္ထားလိုက္ေပမဲ့ မစားခဲ့ေပ။
"အဲဒါ ငါ့ခက္ရင္းေလ။"
ရွီရီေလးက သူ(မ)ႏွင့္အက်ိဳးေၾကာင္းသင့္ေျပာဖို႔လုပ္ေပမဲ့ ခက္ရင္းကိုေတာ့ လႊတ္ေပးလိုက္ၿပီး ယြီက်ီရီကလည္း ထိုအတိုင္းသာေနရင္း အနက္ေရာင္စပ်စ္သီးႏွင့္တူလွသၫ့္ သူ(မ)ရဲ့မ်က္ဝန္းမ်ားကို ႏွစ္ႀကိမ္ခန႔္ ပုတ္ခတ္ပုတ္ခတ္လုပ္ေနေတာ့သည္။
ရွီေဖေဖႏွင့္ ရွီေမေမက သူတို႔သားကို ေနာက္ထပ္ခက္ရင္းတစ္ေခ်ာင္းေပးဖို႔လုပ္လိုက္ခ်ိန္တြင္ သံုးႏွစ္သားအရြယ္ရွီရီေလးက ယြီက်ီရီကို က်န္ေနေသးသၫ့္စေတာ္ဘယ္ရီတစ္ဝက္ကိုတည္ၿငိမ္စြာေကြၽးရင္း ကူကယ္ရာမဲ့ေသာ ေလသံျဖင့္ေျပာကာ လူႀကီးတစ္ေယာက္လိုမ်ိဳး သူ(မ)ေခါင္းကို ပုတ္ေပးေနတာကို ျမင္လိုက္ရေတာ့သည္။
"ငါတကယ္ပဲ နင့္ကိုဘယ္လိုလုပ္ရမွန္းကို မသိေတာ့ပါဘူး"
ရွီေဖေဖႏွင့္ ရွီေမေမ "..."
ယြီက်ီရီရဲ့မိဘေတြက သူ(မ)ကို ၾကၫ့္ရႈေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ရာ သူတို႔မွာအလုပ္မ်ားလြန္းေနတာေၾကာင့္ ယြီက်ီရီေလးကို ရွီမိသားစုဆီမွာပဲ တစ္ေနကုန္ထားခဲ့ေလ့ရိွသည္။ သူ(မ)ဗိုက္ျပၫ့္ေနသေရြ့ ကေလးမေလးက ထိုေနရာမွာပဲ နာခံစြာႏွင့္ထိုင္ေနတတ္သည္။ ဘာလို႔ဆို သူ(မ)ေလးက မငိုဘဲ ဆူဆူညံညံလည္းမလုပ္တာေၾကာင့္ နဉ္စုယာက ထိုကိစၥကို ဘယ္တုန္းကမျွပႆနာတစ္ခုလို႔ မထင္ခဲ့ေပ။
တိတ္ဆိတ္ၿပီး နာခံတတ္သည့္ယြီက်ီရီႏွင့္မတူလွစြာပဲ ရွီရီကေတာ့ စားပြဲေတြႏွင့္ဆိုဖာ စသည္တို႔အေပၚ တက္ရတာကိုႀကိဳက္ေသာ အဆိုးအေပေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္ကာ တျခားဆိုးဝါးသၫ့္အရာမ်ားလည္းလုပ္ေသးသည္။
ေဒါသမထြက္တတ္သၫ့္နဉ္စုယာမွာ နာခံတတ္သၫ့္မိန္းကေလးငယ္ေလးႏွင့္ ၾကမ္းျပင္အႏွံ႔တြားသြားေနေသာ ျပႆနာေကာင္ေလးကိုေစာင့္ၾကၫ့္ရင္း ေဒါသထြက္လာေတာ့သည္။သူ(မ)သားကမူ ခုန္ေပါက္ၿပီး ေအာ္ဟစ္ေန၏။
"ရွီရီ မင္းၾကမ္းျပင္ေပၚကို သဲေတြေနာက္ထပ္ပစ္ခ်ရဲခ်ၾကၫ့္၊ မား မင္းအရုပ္ေတြအားလံုးကို သိမ္းပစ္မွာေနာ္။"
[space sand ေတြက အထူးအေပၚယံလႊာနဲ႔ မြမ္းမံထားတဲ့ သာမန္သဲေတျြဖစ္ပါတယ္။ အဆိပ္အေတာက္မရိွတာေၾကာင့္ ဘယ္အရြယ္ကေလးမဆို ကစားႏိုင္ၿပီး သူတို႔ရဲ့ကိုယ္ပိုင္စိတ္ကူးလုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြကိုလည္းျပဳလုပ္ႏိုင္ပါတယ္]
အသက္သံုးႏွစ္ခြဲမွာ အလြန္စေနာက္တတ္ၿပီး ဆိုးေပေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနသၫ့္ ရွီရီမွာေတာ့ သူ႔အမွားကိုျမန္ျမန္ဝန္ခံလိုက္ၿပီး သူ႔အေမဘယ္ေလာက္စိတ္ဆိုးေနလဲျမင္သြားသၫ့္အခါ ေျပာလာေတာ့သည္။
"မား သားေနာက္ထပ္ပစ္မခ်ေတာ့ပါဘူး။"
ၿပီးေနာက္မွာေတာ့ ယြီက်ီရီေဘးသို႔ ေျပးသြားကာ ထိုေနရာတြင္သာ နာနာခံခံႏွင့္ထိုင္ေနခဲ့သည္။
နဉ္စုယာ ၾကမ္းတိုက္ေတာ့မၫ့္အခ်ိန္တြင္ ရွီရီက ယြီက်ီရီ၏ႏူးညံ့ၿပီးေသးငယ္သည့္လက္ကေလးကိုဆြဲကာ ေျပာလိုက္သည္။
"ညီမေလး အတူတူကစားၾကရေအာင္။"
ယြီက်ီရီက တခဏေလာက္အမူအယာမဲ့ေနၿပီးေနာက္ ရုတ္တရက္ သူ(မ)ေခါင္းကိုငံု႔လိုက္ကာ ရွီရီလက္ဖမိုးကို ညင္ညင္သာသာေလး ေလမႈတ္ေပးလိုက္ေတာ့သည္။
ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အေစာတုန္းက ရွီရီအရုပ္တစ္ခုႏွင့္ကစားရင္း မရည္ရြယ္ဘဲ သူ႔လက္ကိုျခစ္မိသြားခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္မွာေတာ့ သဲေျမေတြႏွင့္ကစားခဲ့ၿပီးေနာက္ သူ႔လက္ေတြကို မေဆးခဲ့ရေသးတာကို ရုတ္တရက္သတိရသြား၏။ သူအလန႔္တၾကားေနာက္ျပန္ဆုတ္လိုက္ၿပီး ယြီက်ီရီပါးစပ္ကို မေတာ္တဆရိုက္လိုက္မိကာ သူ(မ)ကို ငိုေအာင္လုပ္လိုက္မိသည္။
နဉ္စုယာလည္း အလ်င္စလိုေျပးလာၿပီး ၾကမ္းတိုက္ဝတ္ကိုကိုင္ထားရင္း ေအာ္ေတာ့သည္။
"ရွီရီ သားညီမေလးကို ဘာလို႔အႏိုင္က်င့္ရတာလဲ။"
"မား... သားမရည္ရြယ္ပါဘူး တကယ္ပါ။"
လူငယ္ေလးက က်ီစယ္စေနာက္တတ္ၿပီး ျပႆနာဆက္တိုက္ရွာေနေတာ့သည္။
"သားအရုပ္ေဘာလံုးေတြ ျပန႔္က်ဲေနတာကိုၾကၫ့္စမ္း၊ မင္းဒီေန့ ေန့လယ္စာမစားရဘူး။"
နဉ္စုယာတစ္ေယာက္ တတြတ္တြတ္ေျပာရင္း ေလ်ွာက္သြားကာ ၾကမ္းျပင္ေပၚကအရုပ္ေဘာလံုးေတြကို ေကာက္သိမ္းေနေတာ့သည္။
သံုးႏွစ္ခြဲအရြယ္ရွီရီေလးကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးထက္ျမက္ၿပီး ျပႆနာေတြကိုဘယ္လိုေျဖရွင္းရမလဲဆိုတာကိုေတြးဖို႔ အရမ္းထူးျခားသည့္နည္းလမ္းေတြရိွေနေလသည္။ သူကိုယ္တိုင္အမွားလုပ္မိတာေၾကာင့္ ေထာင့္နားေလးတြင္သာ ဘာမွမကန႔္ကြက္ဘဲရပ္ေနရင္း သူ႔ေခါင္းေပၚမွာ အရုပ္ေဘာလံုးေလးကို ကိုင္ေျမႇာက္ထားၿပီး ျပစ္ဒဏ္အေနႏွင့္ နံရံကို မ်က္ႏွာမူထားေလသည္။
သူဗိုက္ဆာလာဟန္ျဖင့္ ေနာက္လွၫ့္ၾကၫ့္ခ်ိန္တြင္ သူ႔အေမက ယြီက်ီရီကို ထမင္းစားတဲ့ခံုေလးဆီ ေခၚသြားတာကို ျမင္လိုက္ရသည္။
သူ တစ္ဖက္ကိုလွၫ့္လိုက္ၿပီး ေခါင္းေလးငံု႔က်သြားသည္။
နဉ္စုယာက မီးဖိုေခ်ာင္ထဲမွာ သူ(မ)ဘာသာထမင္းမစားခင္ ကေလးမေလးအတြက္ ပန္းကန္လံုးတစ္ဝက္ထမင္းေတြထၫ့္ေပးလိုက္ၿပီး ကေလးမေလးပန္းကန္လံုးထဲသို႔ သူ(မ)အႀကိဳက္ဆံုးအသီးအရြက္ေတြကို ထၫ့္ေပးခဲ့သည္။
ထိုအခ်ိန္တြင္ ယြီက်ီရီက ခံုေပၚကေန ဒူးေထာက္လိုက္တာ ေအာက္သို႔ဆင္းလာေတာ့သည္။
သူ(မ)လက္ေသးေသးေလးထဲတြင္ ပန္းကန္လံုးကိုကိုင္ထားၿပီး ေနာက္တစ္ဖက္ကေတာ့ စားပြဲကိုၿမဲျမံစြာကိုင္ထားကာ ခံုေပၚမွဆင္းလာ၏။ ပန္းကန္လံုးထဲကဇြန္းမွာ ထြက္က်လုနီးနီးျဖစ္သြားေပမဲ့ သူ(မ)ျပန္ထိန္းလိုက္ႏိုင္ၿပီး ရွီရီဆီ ျဖည္းျဖည္းခ်င္းေလ်ွာက္သြားေတာ့သည္။ သူ(မ) ရွီရီနားေရာက္သြားခ်ိန္တြင္ သူ(မ)ရဲ့ပန္းေရာင္ႏွင့္အျဖဴေရာင္ ကေလးပန္းကန္လံုးေလးကိုကိုင္ထားဖို႔အေကာင္းဆံုးႀကိဳးစားရင္း သူ႔ဆီ ခဲရာခဲဆစ္လွမ္းေပးလိုက္ေတာ့သည္။
ရွီရီ သူ႔ေခါင္းကိုကုပ္ရင္း ေမးလိုက္သည္။
"ဘာလို႔ မင္းရဲ့စားစရာကို ငါ့ကိုလာေပးေနတာလဲ။"
သူအမွားလုပ္ခဲ့ၿပီး သူ႔အေမကစားခြင့္မေပးတာေၾကာင့္ သူ ထိုပန္းကန္လံုးကိုမယူရဲေပ။
ယြီက်ီရီက ပန္းကန္လံုးကို တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္ရင္း ပါးစုန႔္ေလးေတြေဖာင္းလာကာ ကေလးသံေလးႏွင့္ ပထမဆံုးစကားလံုးကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္းေျပာလိုက္ေလသည္။
"ေကာေကာ စား။"
"ေကာေကာ"ဆိုသၫ့္ ဖေယာင္းလိုႏူးညံ့ၿပီး ခ်ိဳၿမိန္သည့္စကားေလးက ရွီရီကို ၾကက္ေသေသသြားေစခဲ့သည္။
*****
Aurora Novel Translation Team