အပိုင်း ၁၂၆ - လီချန်းရန်/ရှဲ့ယွီ (4)
ရှဲ့ယွီရဲ့ နားထင်သွေးကြောတွေထောင်လာခဲ့သည်။ သူသည် လီချန်းရန်ကို အနိုင်ယူရန် သူ၏ဆန္ဒကို ချေမှုန်းပစ်လိုက်သည်။
"အိပ်မက် မက်နေလိုက်"
ရှဲ့ယွီက သူ့ကို ဒီလိုခေါ်ဖို့ မရည်ရွယ်ထားပေမယ့် လီချန်းရန်က သူ့ကို ဟန်နီလို့ မခေါ်မချင်း ရှဲ့ယွီနဲ့ ကမ္ဘာကြီးမပြီးမချင်း ဒီအတားအဆီးမှာ ရှိနေမယ်လို့ စိတ်ပိုင်းဖြတ်ထားသည်။
နှစ်ယောက်စလုံး ရှေ့မတိုးနောက်မဆုတ်သာနဲ့ တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် စိုက်ကြည့်နေကြသည်။ ရှဲ့ယွီက သူ့ပခုံးကို တွန်းဖို့ လက်ကိုဆွဲထားသော်လည်း စင်္ကြံလမ်းရှိ ခြေသံကို ရုတ်တရက် ကြားလိုက်ရသည်။
ထိုခြေသံများ နီးကပ်လာချိန် တည်ငြိမ်နေသောကြောင့် ကျောင်းသားတစ်ဦးနှင့် မသက်ဆိုင်ကြောင်း ရှင်းရှင်းလင်းလင်း သိသာထင်ရှားစေသည်။ ထိုအသံကို အခြေခံ၍ ၎င်းသည် သားရေဖိနပ်ဝတ်ထားသည့် လူလတ်ပိုင်းဆရာတစ်ဦးဖြစ်ပြီး ဘီယာဗိုက်ပါရှိကြောင်း၊ ပြီးတော့ သူ့အင်္ကျီကို ဘောင်းဘီထဲ ထည့်ဝတ်ထားလိုက်သည်။
အဲဒီလူက လမ်းလျှောက်ပြီး ဖုန်းပြောနေတော့ သူ့အသံက သူ့ခြေလှမ်းတွေနဲ့ ရောထွေးနေတယ်။
ရှဲ့ယွီ လည်ချောင်းက တင်းကြပ်သွားသည်။
သူသည် ထိုအသံနှင့် ရင်းနှီးသည်။ ကျောင်းစည်းကမ်း ဖောက်ဖျက်သည့် အခါတိုင်း အမြဲ ပေါ်လာသူ မစ္စတာ ရန် ဖြစ်သည်
မစ္စတာရန်က ဒီကိုရောက်နေတာကြောင့် ရှဲ့ယွီကို ထိတ်လန့်သွားစေသည်။ သူ့အပေါ်မှာ ရှိနေတဲ့ လီချန်းရန်ကို အမြန်ကြည့်လိုက်သည်။
သူတို့ရဲ့ လက်ရှိအနေအထားက သာမာန်လက်ဆွဲနှုတ်ဆက်နေတဲ့ စုံတွဲတွေထက်တောင် ပိုဆိုးနေသည်။ သူတို့ကိုမြင်ရင် ဘယ်သူကမှ အထင်မလွဲဖို့ မဖြစ်နိုင်ဘူး။ ရှဲ့ယွီက တခြားသူနဲ့ အပေးအယူလုပ်ရတဲ့ အခြေအနေမှာ ဖမ်းမိခြင်းရဲ့ အကျိုးဆက်ကို မခံနိုင်ပေ။ ထို့ကြောင့် သူသည် အရှက်တရားကို ခုခံပြီး အမှန်တကယ်ပင် လီချန်းရန်ကို ဟန်နီလို့ ခေါ်လိုက်ရသည်။
"ဟန်နီ ငါ့ကိုလွှတ်။"
လီချန်းရန်က သူ့ကို ရှဲ့ယွီ ဟန်နီလို့ တကယ် ခေါ်လိမ့်မယ်လို့ မမျှော်လင့်ထားဘူး။ သူက မျက်ခုံးပင့်ထားပေမယ့် မှုန်ကုပ်နေပုံပေါ်တာကြောင့် ခြေတစ်လှမ်းဆုတ်ပြီး လွှတ်ပေးလိုက်သည်။
တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် ဝေးကွာသွားတဲ့အချိန် မစ္စတာ ရန်က ပြတင်းပေါက်ကနေ ဖြတ်သွားသည်။ အတန်းထဲမှာ စည်းကမ်းဖောက်ဖျက်ခဲ့တဲ့ စုံတွဲကို သတိမထားမိလိုက်ဘူး။
မစ္စတာရန် ပြတင်းပေါက်မှ ပျောက်ကွယ်သွားပြီးနောက် ရှဲ့ယွီက သက်ပြင်းတစ်ချက်ချကာ စားပွဲပေါ်မှ ခုန်ဆင်းလိုက်သည်။ လီချန်းကန်က ရှုံ့တွနေသော အဝတ်အစားများကို ချွတ်လိုက်သည်။
သဘာဝမကျသော အနီရောင် အရိပ်တစ်ခုက သူ့ပါးပြင်ကို စွန်းထင်းသွားကာ နှလုံးသားထဲတွင် ခါးသီးနေသည်။
လီချန်းရန် ရှဲ့ယွီက ဝမ်းနည်းသောအမူအရာဖြင့် သူ့အဝတ်အစားများကို ချွတ်လိုက်သည်ကို ကြည့်နေခဲ့သည်။ အဲ့ဒါက တစ်နည်းတစ်ဖုံအားဖြင့် သူတို့ လိင်ဆက်ဆံဖူးသလိုပဲ။ သူ့စိတ်ထဲတွင် လှုပ်လှုပ်ရွရွ တစ်စုံတစ်ခု ခံစားရပြီး ရှဲ့ယွီကို နှစ်သိမ့်ဖို့ တစ်ခုခုပြောချင်သော်လည်း ရှဲ့ယွီက သူ့အဝတ်အစားများကို ချွတ်ပြီးနောက် ရုတ်တရက် မော့ကြည့်ကာ ဟန်ဆောင် ပြုံးပြလိုက်သည်။
လီချန်းရန် အခြေအနေကို မတုံ့ပြန်နိုင်ခင်မှာဘဲ ရှဲ့ယွီက ၎င်း၏ ညာခြေထောက်နှင့် ဒူးနောက်ကို ကန်နေပြီဖြစ်သည်။
ဒီကန်ချက်က အတော်လေး ရက်စက်ကြမ်းကြုတ်ပြီး ခွန်အားအပြည့်ရှိသည်။ လီချန်းရန်က သတိမထားမိဘဲ လဲကျမသွားခင် တုန်လှုပ်သွားခဲ့သည်။
ရှဲ့ယွီက သူရုတ်တရက် ဒေါသဖြစ်ရသည့်အကြောင်းအရင်းကို မသိလိုက်ပေ။ ဤအချိန်ကာလတစ်လျှောက်တွင် သူစုဆောင်းထားသော နာကြည်းမှုများ ရုတ်တရက် ပေါက်ကွဲသွားသလိုပင်။
လီချန်းရန်က သူ့ကို ကြိုက်လို့ ပရောပရည်လုပ်တာမဟုတ်ဘဲ လီချန်းရန်က သူ့ကို လက်စားချေချင်လို့ပဲ ဆိုတာ သိတာကြောင့်ပါ။
ရှဲ့ယွီက သူ့စိတ်ထဲတွင် ဒေါသကို ခံစားလိုက်ရသည်။ ဤလူက သူနှင့် ဆော့ကစားနေသော်လည်း သူသည် ချစ်ခြင်းမေတ္တာ၏ အရိပ်အယောင် အနည်းငယ်ကြောင့် နီရဲကာ နီရဲနေပြီး သူ့ထိတွေ့မှုကို ဆက်လက်တောင့်တနေသူဖြစ်သည်။
ဤခံစားချက်များကို အချစ်ဟု သတ်မှတ်ခြင်းရှိ၊ မရှိ သူမသိသော်လည်း သူ့အကြောင်း ဆက်တွေးနေမိသည်။ သူလည်း ထိုအကြောင်းကို အိပ်မက်မက်နေသောကြောင့် ယခုအချိန်တွင် ချစ်ခြင်းမေတ္တာသည် အနည်းနှင့်အများဖြစ်သင့်သည်။
သူ့ကိုကန်လိုက်ပြီးနောက် ရှဲ့ယွီက သူ့ဒေါသ အနည်းငယ် ဖြေလျှော့လိုက်နိုသ်သည်ဟု ခံစားလိုက်ရသည်။ သို့သော် ကန်ကျောက်ပြီးနောက်တွင် သူ့နှလုံးနာသွားသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ လီချန်းရန်ကို သေသေချာချာ မကြည့်ဘဲ လွယ်အိတ်ကို လှမ်းဆွဲကာ ထွက်ပြေးသွားခဲ့သည်။
သို့တိုင်၊ လီချန်းရန်က တကယ့်လူယုတ်မာတစ်ယောက်ဖြစ်သည်။ ရှဲ့ယွီက သူ့ကို ကန်ပြီးသောအခါ အလွန်သနားသွားပုံရသည်မှာ ရှင်းရှင်းလင်းလင်းသိပြီးနောက် မိနစ်ဝက်ခန့်အကြာတွင် ကော်ကဲ့သို့ ဖမ်းဆုပ်နိုင်ခဲ့သည်။
ရှဲ့ယွီ သူ့ကို ကန်လိုက်ပြီးနောက် အနည်းငယ် အပြစ်ရှိသလို ခံစားနေရသည်။ ဒီကောင်က သနားဖို့ကောင်းအောင် ဟန်ဆောင်နေတာ။
ရှဲ့ယွီက သူ့အမေ လီချန်းရန်ကို ထပ်ပြီး အိမ်ပြန်ခေါ်လာမှာ စိုးရိမ်နေတာကြောင့် အဆုံးမှာ ရပ်ပြီး ပြောလိုင်သည်။ "လီချန်းရန်၊ ကျိရှင်းလန်ဆီက တစ်ယောက်ယောက်ကို ဘယ်လိုအနှောင့်အယှက်ပေးရမလဲဆိုတာ သင်ယူပြီးပြီလား။ မင်းရပ်ရမယ့်အချိန်ရောက်ပြီ။ သင်္ဘောပေါ်မတက်လာနဲ့။"
"ငါ အဲ့လိုဆိုလိုတာမဟုတ်ဘူး။" လီချန်းရန်က မျက်မှောင်ကြုတ်ကာ ရှဲ့ယွီ သူ့ကို နားလည်မှုလွဲနေတယ်လို့ ခံစားရပြီး သူ့ကိုယ်သူ ကာကွယ်ခဲ့သည်။
"ဒါဆို မင်းငါ့ကို ဘာလို့ ဆက်ပြောနေတာလဲ"
"ငါ့က စိတ်အနှောက်အယှက် ဖြစ်စရာလို့ မင်းထင်လား" လီချန်းရန်က မေးသည်။
"ဟုတ်တယ်" ရှဲ့ယွီက ပြောခဲ့သည်။ "မယုံနိုင်လောက်အောင်ပါပဲ"
"မင်းကို ငါတာဝန်ယူဖို့ ငါအတင်းအကြပ်မလုပ်ဘူး။ မင်းတာဝန်ယူစေချင်တယ်။" လီချန်းရန်က သူ့ကိုစိုက်ကြည့်ရင်း အနည်းငယ် စိတ်ထိခိုက်သွားပုံရသည်။ "ငါမင်းကိုကြိုက်တယ်။"
ဤစကားကိုကြားသောအခါ ရှဲ့ယွီ အံ့အားသင့်သွားပြီး မျက်လုံးများ ပြူးကျယ်သွားခဲ့သည်။ တကယ်တော့ လီချန်းရန် အမှန်အတိုင်းပြောနေခြင်းရှိ၊ မရှိကို ပိုင်းခြားသိရှိရန် မည်သည့်အာရုံကိုမျှ မခွဲနိုင်ပါ။
လီချန်းရန်က အလွန်ရိုးသားပြီး သူနောက်ပြောင်နေပုံမပေါ်သော်လည်း ရှဲ့ယွီ နှုတ်ခမ်းများက တုန်ခါသွားကာ ဘာမှပြန်မပြောနိုင်ပေ။ သူ့အသက်ရှုသံများ မြန်လာသည်ကိုပင် သူခံစားနိုင်သည်။
လီချန်းရန်က ထိုအရာအားလုံးကို ကလဲ့စားချေရန်သာ လုပ်ဆောင်ခဲ့သည်ဟု သူထင်ခဲ့သော်လည်း လီလျမ်ရန်ရန်က... သူ့ကို သဘောကျသည်ဟု ပြောခဲ့သည်။
'သူ ငါ့ကိုကြိုက်တာလား'
ရှဲ့ယွီ စိတ်ထဲတွင် ရှုပ်ယှက်ခတ်နေခဲ့သည်။ အချိန်အတော်ကြာပြီးနောက်မှ သူပြောခဲ့သည်။ "မင်းက ရူးနေလား? ငါက အယ်လ်ဖာတစ်ယောက်ပါ"
လီချန်းရန်က သူ့ဆီ ခြေလှမ်းပြီး သူ့လက်ဖျံကို ဆွဲကိုင်လိုက်ကာ ပြောခဲ့သည်။ "မင်း ငါ့ကို မကြိုက်ဘူးလား?"
ရှဲ့ယွီက အလိုလို ငြင်းတော့မည်ဖြစ်သော်လည်း မရေမတွက်နိုင်သော ကြိုးများဖြင့် ချည်နှောင်ထားသကဲ့သို့ သူ့အတွေးများက ရှုပ်ထွေးနေလေသည်။
နောက်ဆုံးတော့ သူ မငြင်းဘဲ “မသိဘူး” လို့ တိုးတိုးလေး ပြောလိုက်သည်။
သူ့မှာ လေးလေးနက်နက် စဉ်းစားဖို့ သတ္တိမရှိဘူး။
"ငါ မကြာခင် စာမေးပွဲ ဖြေရတော့မယ်။ ငါ့ကို မနှောင့်ယှက်နဲ့။" သူ မထွက်ခင်မှာ ဒီအကြောင်းပြချက် တစ်ခုပဲ တွေးနိုင်ခဲ့သည်။
…
ထိုနေ့ပြီးနောက်တွင် လီချန်းရန်က သူ့ကို အနှောက်အယှက်မပေးတော့ပေ။
နောက်ဆုံး စာမေးပွဲလည်း နီးလာပြီ။ ရှဲ့ယွီလည်း သူ့စာတွေနဲ့ အလုပ်ရှုပ်နေပြီး သူ့ကို မကြာခဏ မဆက်သွယ်ဘူး။
တစ်နေ့မှာတော့ ယန်ချုံးက သူ့ရဲ့အနာဂတ်အစီအစဉ်တွေအကြောင်း ရှဲ့ယွီကို ကျပန်းမေးမြန်းခဲ့ချိန် "ငါ စစ်တပ်ထဲမ၀င်ချင်ဘူး" လို့ပြောခဲ့သည်။
ယန်ချုံးက ခေါင်းယမ်းပြီး ဘာမှပြန်မပြောဘဲ စစ်တပ်ထဲမှာ ဘဝက ခက်ခဲလွန်းတယ်လို့ ခံစားမိတာကြောင့် ဒါတွေဟာ ရှဲ့ယွီရဲ့ အတွေးတွေပဲဆိုတာ သူသိသည်။
ယန်ချုံးက ကျိရှင်းလန်အတွက် မကြာသေးမီက အလုပ်ကြိုးစားခဲ့သည်ကို ရှဲ့ယွီမှသိသော်လည်း ယန်ချုံးရဲ့ သင်ကြားပုံကို ကြည့်လိုက်သောအခါတွင် သူကိုယ်တိုင်ပင် ကြိုးစားလေ့လာရန် တွန်းအားပေးနိုင်စွမ်းမရှိပေ။
ထိုညတွင် ရှဲ့ယွီက ၎င်း၏ terminal ကို စိုက်ကြည့်ကာ နေ့ခင်း အိပ်မက်ကို စတင်ခဲ့သည်။ သူနှင့် စကားပြောရန် လီချန်းရန်ကို ခေါ်သင့်လားဟု တွေးနေစဉ်တွင် လီချန်းရန်က သူ့ထံ စာတစ်စောင် ပေးပို့ခဲ့သည်။
သူက ရှဲ့ယွီကို သူ့အနာဂတ် အစီအစဉ်များအကြောင်း မေးခဲ့သည်။
ရှဲ့ယွီသည် မူလက ရိုးရိုးသားသား ဖြေချင်သော်လည်း လီချန်းရန်က သူ လုံးဝကိုစစ်တပ်ထဲဝင်တော့မည်ဟု ပြောနေသည်ကို မြင်သောအခါ ရှဲ့ယွီက ပို့မည် ဆိုတဲ့ ခလုတ်ကို နှိပ်တော့မည့်အချိန်မှာ တုံ့ဆိုင်းသွားခဲ့သည်။
အချိန်အတော်ကြာပြီးနောက် သူ စစ်တပ်ထဲမ၀င်ချင်ဘူးဆိုတဲ့ မက်ဆေ့ချ်ကို ဖျက်လိုက်ပြီး လီချန်းရန်ကို သူ့မှာ အနာဂတ်အစီအစဉ်ကို အကောင်အထည်ဖော်ဖို့ စိတ်ကူးမရှိသေးကြောင်း ပြောခဲ့သည်။
နောက်တစ်နေ့တွင် ရှဲ့ယွီ စစ်တပ်ထဲဝင်ချင်ကြောင်းကို ယန်ချုံးကြားလိုက်ရသောအခါ အနည်းငယ် ထိတ်လန့်သွားသည်။
ယန်ချုံး ဘာကြောင့် ထိတ်လန့်သွားသလဲဆိုတာက အံ့သြစရာမဟုတ်ပေ။ အရင်က ရှဲ့ယွီသည် စစ်ထဲသို့ဝင်ဖို့ ငြင်းဆန်ခဲ့သည်။ ဒါပေမယ့် တစ်ခုခုဖြစ်သွားပြီနောက် သူ တစ်ညလုံး သူ့စိတ်ကို ပြောင်းလဲခဲ့သည်။
"ဘာဖြစ်ခဲ့လို့လဲ?" ယန်ချုံး မေးလိုက်သည်။
“ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး။ စစ်တပ်ထဲဝင်ရင် ကောင်းမလားလို့။ ဒီနည်းနဲ့ အနာဂတ်မှာ ငါတို့အတူတူ အလုပ်လုပ်လို့ရမှာ ”
ဒါပေမယ့် ယန်ချုံး ပြုံးရုံသာပြုံးခဲ့သည်။ သူ့မျက်နှာမှာ "ဘာဖြစ်နေလဲဆိုတာ ငါသိတယ်။ ဒါပေမယ့် ငါအဲ့တာကိုမပြောဘူး" လို့ ပြောနေတဲ့ အမူအရာ ပေါ်လာသည်။
“ဒါဆို အစွမ်းကုန်လုပ်ပါ”
……
လီချန်းရန်သည် နာခံမှုရှိပြီး ရှဲ့ယွီရှေ့တွင် အချိန်အတော်ကြာအောင် မပေါ်လာခဲ့ရသော်လည်း စိတ်ထဲတွင် စွဲစွဲမြဲမြဲရှိနေကာ ရှဲယွီထံသို့ မကြာခဏ မက်ဆေ့ချ်များ ပေးပို့ခဲ့သည်။ တခါတရံ ရှဲယွီ အမေအတွက်ဆိုပြီး ပစ္စည်းများ ပို့ပေးတတ်သည်။
နောက်ဆုံးစာမေးပွဲပြီးသောအခါ ရှဲ့ယွီသည် လီချန်းရန်နှင့် ထပ်မံတွေ့ဆုံခဲ့သည်။
လီချန်းရန်သည် ယခင်ကနှင့် မပြောင်းလဲဘဲ ဆံပင်သာအနည်းငယ်တိုသွားပုံရသည်။ သူက ရှဲ့ယွီကို ဝိုင်သွားသောက်ဖို့ပြောလိုက်သည်။
ယခင်တစ်ကြိမ်လို ထပ်မဖြစ်စေရန်အတွက် ရှဲ့ယွီသည် သစ်သီးဖျော်ရည်ကိုသာ မှာလိုက်သည်။
"ငါ စစ်တပ်ထဲ ဝင်လိုက်ပြီ။" နှစ်ယောက်စလုံး အတူတူထိုင်ကြပြီး ရှဲ့ယွီက ကောက်ရိုးကို ဝါးရင်း ပြောလိုက်သည်။
လီချန်းရန်သည် ဘားကောင်တာအောက်တွင် သူ့လက်ချောင်းများဖြင့် သူ့အား လာထိကာ ရေများကို စမ်းသပ်နေသကဲ့သို့ မဝံ့မရဖြင့် သူ့လက်ကို ကိုင်နေတာကို သူခံစားမိသည်။ ရှဲ့ယွီက မလှုပ်ရှားသောကြောင့် လီချန်းရန်သည် ပိုမို၍ သူတို့၏လက်ချောင်းများကို ချိတ်လိုက်သည်။
ရှဲ့ယွီ စားပွဲအောက်ကို ကြည့်လိုက်သည်။ ဆူညံသောဘားသည် ဒိတ်လုပ်ဖို့ နေရာကောင်းမဟုတ်ဘူးလို့ သူခံစားမိသောကြောင့် ကုလားထိုင်ပေါ်မှ ခုန်မချမီ နောက်ဆုံးလက်ကျန် သစ်သီးဖျော်ရည်ကို သောက်လိုက်သည်။
“သွားကြရအောင်”
လီချန်းရန်၏ လက်ကို ဆုပ်ကိုင်ထားရင်း လက်ကိုလွှတ်မပေးဘဲ ဘားမှ ထွက်လာခဲ့သည်။
လမ်းဖြတ်ကူးပြီး ဘားရဲ့မျက်နှာချင်းဆိုင်က ပန်းခြံထဲကို လျှောက်သွားလိုက်သည်။
စိုစွတ်သော လေညင်းသည် သူတို့၏မျက်နှာကို တိုက်ခတ်လာသည်။ ပန်းခြံထဲတွင် စုံတွဲများစွာရှိသည်။
သူတို့လက်ကို မလွှတ်ဘဲ လီချန်းရန်က "အရင်က မင်းကို မေးခဲ့တဲ့ဟာကို စဉ်းစားပြီးပြီလား?" လို့ မေးလိုက်သည်။
ရှဲ့ယွီသည် မြေပြင်ပေါ်ရှိ ရှည်လျားသော အရိပ်များကို စိုက်ကြည့်ကာ ဖြည်းညှင်းစွာ ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်သည်။
“အင်း ဒါပေမယ့် မင်းမှာရှိလား?" ရှဲ့ယွီက "ငါတို့နှစ်ယောက်လုံးက Alpha တွေ ပြီးတော့ ငါတို့ရှေ့ဆက်ရမယ့်လမ်းက..... လွယ်မှာမဟုတ်ဘူး"
လီချန်းရန် ပြုံးလိုက်သည်။
'ဒါဆို ဒါက သူ စိတ်ပူနေခဲ့တဲ့အကြောင်းပေါ့ '
ရှဲ့ယွီ တိတ်ဆိတ်စွာ ရှေ့သို့ လျှောက်သွားသော်လည်း လီချန်းရန်က ရုတ်တရက် ရပ်လိုက်ပြီး သူ့မျက်နှာကို ဆုပ်ကိုင်ကာ နမ်းလိုက်သည်။
“အဲ့တာက ခက်သည်ဖြစ်စေ မခက်သည်ဖြစ်စေ အရေးမကြီးဘူး။ ငါတို့အတူတူရင်ဆိုင်ကြမယ် " ရှဲ့ယွီက သူပြုံးလျက်ပြောလာသည်ကို ကြားလိုက်ရသည်။
……
ရှဲ့ယွီနဲ့ လီချန်းရန်သည် ဒီလိုမျိုးနဲ့ တွဲလိုက်ကြသည်။ Alpha နှစ်ယောက်ကြားက အချစ်က သိပ်ပြီး ရိုမန့်တစ်မဆန်ဘူး။ တကယ်တော့ ရှဲ့ယွီက ခေါင်းပူတဲ့ လူမိုက်လို စိတ်ဓာတ်ကို သတ်ပစ်ခဲ့တဲ့ အကြိမ်များစွာ ရှိခဲ့ပေမယ့် သူတို့အဲ့တာကို နှစ်သက်ကြသည်။
ယန်ချုံး လက်ထပ်ပြီးတဲ့နေ့မှာ သူတို့နှစ်ယောက်ဟာ အကောင်းဆုံး အမျိုးသားတွေ ဖြစ်လာကြသည်။
သို့မဟုတ် ပိုတိကျစွာပြောရလျှင် ရှဲ့ယွီသည် သတို့သမီးအရံဖြစ်ပြီး လီချန်းရန်သည် အကောင်းဆုံးယောက်ျားဖြစ်သည်။
သတို့သမီးအရံသည် သူ၏ ရင်ကပ်ပန်းအား ဆက်တွဲနေသည်ကို သူမြင်သောအခါ ရှဲ့ယွီက နှုတ်ခမ်းစူပြီး လီချန်းရန်နဲ့ နေရာလဲပေးရန် အခိုင်အမာပြောခဲ့သည်။
ထိုနေ့က ရှဲ့ယွီ အလွန်စိတ်လှုပ်ရှားနေခဲ့သည်။ သူက လက်ထပ်နေတဲ့ ယန်ချုံး ထက်တောင် ပိုပျော်နေပုံရပြီး ဓာတ်ပုံတွေရိုက်နေသည်။
ဒါပေမယ့် ညဘက်တွင် ရှဲ့ယွီသည် မင်္ဂလာပွဲကျင်းပစဉ် အလွန်သောက်ခဲ့ပြီး လီချန်းရန်ပေါ်မှာ ငိုကြွေးခဲ့သည်။ အဆုံးတွင် သူသည် လီချန်းရန်၏ ပခုံးပေါ်တွင် အိပ်ပျော်သွားခဲ့သည်။
သူ့ရဲ့ ငယ်သူငယ်ချင်းက အခု အိမ်ထောင်ကျသွားပြီ။ လွမ်းဆွေးခြင်းကို ခံစားရမည်မှာ မလွဲမသွေပင်ဖြစ်သည်။ လီချန်းရန်က ရှုပ်ပွနေသော ဆံပင်များကို ပွတ်သပ်ပြီး ခေါင်းကို သူ့ပခုံးပေါ်တင်လိုက်သည်။
ပွဲအပြီးတွင် ယန်ချုံးက သူတို့ကို ဟိုတယ်အောက်သို့လိုက်ပို့ပေးပြီး အမူးသမား ရှဲ့ယွီကို ကြည့်မိသောအခါ အနည်းငယ် စိတ်ပူသွားသည်။
မူလက သူ ရှဲ့ယွီနေဖို့ အခန်းတစ်ခန်းကို လိုချင်ခဲ့ပေမယ့် လီချန်းရန်က ရှဲ့ယွီ ကို သူပြုစုစောင့်ရှောက်ပါ့မယ်လို့ ပြောခဲ့သည်။
"ဒုက္ခပေးမိပြီ ဒါပေမယ့် ကျေးဇူးတင်ပါတယ်" ယန်ချုံး က "ရှဲ့ယွီရဲ့အိမ်ဘယ်မှာလဲဆိုတာ မင်းသိတယ်မဟုတ်လား"လို့မေးလိုက်သည်။
“သိတာပေါ့ ” လီချန်းရန် ခေါင်းညိတ်လိုက်သည်။ ရှဲ့ယွီကို ကားထဲသို့မခေါ်သွားမီ ယန်ချုံးနဲ့ ကျိရှင်းလန်ကို နှုတ်ဆက်ခဲ့သည်။
လီချန်းရန်သည် ရှဲ့ယွီကို အိမ်ပြန်ပို့ရန် သဘောတူခဲ့သော်လည်း အမှန်မှာ သူသည် အိမ်ပြန်မပို့ခဲ့ပေ။ အဲဒီအစား သူက ရှဲ့ယွီရဲ့အမေကို ဖုန်းဆက်ပြီး ရှဲ့ယွီကို သူ့အိမ် ခေါ်သွားခဲ့သည်။
ရှဲ့ယွီ နိုးလာသောအခါတွင် လီချန်းရန် ရေချိုးခန်းထဲမှ ထွက်လာသည်ကို မြင်တွေ့ရန် အချိန်တန်နေပြီဖြစ်သည်။
"နိုးပြီလား?" လီချန်းရန် က သူ့ကို ထထိုင်စေပြီး စိတ်တည်ငြိမ်အောင် လက်ဖက်ရည်တစ်ခွက် တိုက်ဖို့လုပ်လိုက်သည်။
ရှဲ့ယွီသည် နူးညံ့သောကုတင်ပေါ်တွင် ထိုင်ကာ ခမ်းနားထည်ဝါစွာ အလှဆင်ထားသော အခန်းကို စိုက်ကြည့်လိုက်သောအခါ ရှဲ့ယွီသည် သူ့စိတ်တွေ မူးဝေနေသေးသည်ကို သိလိုက်ရသည်။ "ငါဘယ်ရောက်နေတာလဲ "
" ကိုယ့်အိမ်မှာ " လီချန်းရန် က ခွက်ကို ကုတင်ဘေးက စားပွဲပေါ်တင်ပြီး သူ့မျက်နှာကို ထိလိုက်သည်။ “အဆင်ပြေပါတယ်။ လှဲအိပ်လိုက်"
ရှဲ့ယွီ၏ မျက်လုံးများသည် အနည်းငယ်နီနေသေးပြီး သူငိုထားသောကြောင့် အနည်းငယ်ဖောင်းနေသေးသည်။
သူသည် သူ့ရှေ့တွင် ရပ်နေသည့် လီချန်းရန် ကို စိုက်ကြည့်နေသည်။ ရုတ်တရက် သူ့ရေချိုးဝတ်ရုံရဲ့ ခါးပတ်ကို ဆွဲကိုင်လိုက်သည်။
လီချန်းရန် ဆွဲချခံလိုက်ရပြီး သူ့အလေးချိန်တစ်ခုလုံးကို ရှဲ့ယွီပေါ်မှာရှိနေသည် ။
"ပြီးတော့ မင်းဘာလုပ်နေတာလဲ?" သူက အပြုံးနဲ့ မေးလိုက်သည်။
လီချန်းရန် က သူ့အပေါ်တွင် လှဲနေပြီး ရှဲ့ယွီက က သူ့ကို တင်းတင်းကြပ်ကြပ် ဖက်ထားသည်။ ထို့အတွက်ကြောင့် သူ၏စိတ်ထဲတွင် လွတ်ငြိမ်းချမ်းသာမှုနှင့် ထိတ်လန့်မှုတို့က လုံးလုံးလျားလျား ပျောက်ကွယ်သွားကာ စိတ်သက်သာရာရသွားသည်။
"လီချန်းရန်" သူ အချိန်အတော်ကြာအောင် ရပ်တန့်လိုက်ပြီး နောက်ဆုံးတွင် ရှဲ့ယွီက ရှက်ရွံ့စွာ ပြောလိုက်သည်။ သူ့အသံက အနည်းငယ်အောနေသည် "မင်း ငါ့ကို လိုချင်လား?"
လီချန်းရန်က သူ့ကို စိုက်ကြည့်ရင်း သူ့မျက်လုံးထဲ ပျော်ရွှင်မှုတွေက တောက်ပနေခဲ့သည်။ သူ ငုံ့လာပြီး သူ့ကို ညင်သာစွာ နမ်းလိုက်သည်။ "လိုချင်တယ် "
……
တစ်နှစ်ခွဲအကြာ ယန်ချုံးနဲ့ ကျိရှင်းလန် တို့ ကလေးတွေ မွေးပြီးနောက် ရှဲ့ယွီက အားလပ်ရက်တိုင်း သူတို့ဆီလာလည်သည်။
တစ်နေ့တွင် ရှင်းရှင်း၊ ချုံးချုံးတို့နဲ့ တစ်ခင်းလုံးကစားပြီးနောက် ရှဲ့ယွီက အိမ်အပြန်လမ်းတွင် သက်ပြင်းတစ်ချက်ချလိုက်ပြီး "ကလေးလေးတွေက ချစ်ဖို့ကောင်းတာတော့ သေချာတယ်"လို့ သူ့ကိုပြောလိုက်သည်။
"ကိုယ်တို့မှာ တစ်ယောက်လောက်ရှိသင့်လား?" လီချန်းရန်က ကားမောင်းနေပြီး ပြုံးကာ မေးလိုက်သည်။
ရှဲ့ယွီ က သူ့ကို တစ္ဆေမြင်သလို စိုက်ကြည့်ကာ “တစ်ယောက်လောက်ရှိသင့်လား? နောက်ဆုံးတော့ မင်း ရူးသွားပြီမလား? မင်းက ငါနဲ့ အိပ်ချင်နေတာပဲ!"
လီချန်းရန် ပြုံးလိုက်ပြီး ရုတ်တရက် ကားစတီယာတိုင်ကို လှည့်လိုက်သည်။ “အဲဒါအတွက် ကိုယ်တို့က အလျင်လိုနေစရာမလိုဘူး။ အရာအားလုံးက သဘာဝအတိုင်း ဖြစ်သွားလိမ့်မယ်။ စကားမစပ် အခု ကိုယ်တို့ လက်ထပ်လိုက်သင့်လား"
***
T/N 1: Aaaannndd၊ ဒါက ATOIME အတွက် နောက်ဆုံးအခန်းပါ။ အားလုံးပဲ ဒီအချိန်လေးမှာ အားပေးခဲ့ကြတဲအတွက် ကျေးဇူးအထူးတင်ရှိပါတယ်။ (မလိမ်ပါဘူး၊ လီချန်းရန်/ရှဲ့ယွီ ရဲ့ခံစားချက်ကို အရမ်းကြိုက်တယ်)
T/N 2: ဒီနှစ်တွဲကို လွမ်းနေရတော့မယ် T-T
~~~~~~~~~~~~~~~the end~~~~~~~~~~~
အပိုင္း ၁၂၆ - လီခ်န္းရန္/႐ွဲ႕ယြီ (4)
႐ွဲ႕ယြီရဲ႕ နားထင္ေသြးေၾကာေတြေထာင္လာခဲ့သည္။ သူသည္ လီခ်န္းရန္ကို အႏိုင္ယူရန္ သူ၏ဆႏၵကို ေခ်မႈန္းပစ္လိုက္သည္။
"အိပ္မက္ မက္ေနလိုက္"
႐ွဲ႕ယြီက သူ႕ကို ဒီလိုေခၚဖို႔ မရည္႐ြယ္ထားေပမယ့္ လီခ်န္းရန္က သူ႕ကို ဟန္နီလို႔ မေခၚမခ်င္း ႐ွဲ႕ယြီနဲ႔ ကမ႓ာႀကီးမၿပီးမခ်င္း ဒီအတားအဆီးမွာ ႐ွိေနမယ္လို႔ စိတ္ပိုင္းျဖတ္ထားသည္။
ႏွစ္ေယာက္စလုံး ေ႐ွ႕မတိုးေနာက္မဆုတ္သာနဲ႔ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ စိုက္ၾကည့္ေနၾကသည္။ ႐ွဲ႕ယြီက သူ႕ပခုံးကို တြန္းဖို႔ လက္ကိုဆြဲထားေသာ္လည္း စႀကႍလမ္း႐ွိ ေျခသံကို ႐ုတ္တရက္ ၾကားလိုက္ရသည္။
ထိုေျခသံမ်ား နီးကပ္လာခ်ိန္ တည္ၿငိမ္ေနေသာေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားတစ္ဦးႏွင့္ မသက္ဆိုင္ေၾကာင္း ႐ွင္း႐ွင္းလင္းလင္း သိသာထင္႐ွားေစသည္။ ထိုအသံကို အေျခခံ၍ ၎သည္ သားေရဖိနပ္ဝတ္ထားသည့္ လူလတ္ပိုင္းဆရာတစ္ဦးျဖစ္ၿပီး ဘီယာဗိုက္ပါ႐ွိေၾကာင္း၊ ၿပီးေတာ့ သူ႕အက်ႌကို ေဘာင္းဘီထဲ ထည့္ဝတ္ထားလိုက္သည္။
အဲဒီလူက လမ္းေလွ်ာက္ၿပီး ဖုန္းေျပာေနေတာ့ သူ႕အသံက သူ႕ေျခလွမ္းေတြနဲ႔ ေရာေထြးေနတယ္။
႐ွဲ႕ယြီ လည္ေခ်ာင္းက တင္းၾကပ္သြားသည္။
သူသည္ ထိုအသံႏွင့္ ရင္းႏွီးသည္။ ေက်ာင္းစည္းကမ္း ေဖာက္ဖ်က္သည့္ အခါတိုင္း အၿမဲ ေပၚလာသူ မစၥတာ ရန္ ျဖစ္သည္
မစၥတာရန္က ဒီကိုေရာက္ေနတာေၾကာင့္ ႐ွဲ႕ယြီကို ထိတ္လန္႔သြားေစသည္။ သူ႕အေပၚမွာ ႐ွိေနတဲ့ လီခ်န္းရန္ကို အျမန္ၾကည့္လိုက္သည္။
သူတို႔ရဲ႕ လက္႐ွိအေနအထားက သာမာန္လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ေနတဲ့ စုံတြဲေတြထက္ေတာင္ ပိုဆိုးေနသည္။ သူတို႔ကိုျမင္ရင္ ဘယ္သူကမွ အထင္မလြဲဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ ႐ွဲ႕ယြီက တျခားသူနဲ႔ အေပးအယူလုပ္ရတဲ့ အေျခအေနမွာ ဖမ္းမိျခင္းရဲ႕ အက်ိဳးဆက္ကို မခံႏိုင္ေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ သူသည္ အ႐ွက္တရားကို ခုခံၿပီး အမွန္တကယ္ပင္ လီခ်န္းရန္ကို ဟန္နီလို႔ ေခၚလိုက္ရသည္။
"ဟန္နီ ငါ့ကိုလႊတ္။"
လီခ်န္းရန္က သူ႕ကို ႐ွဲ႕ယြီ ဟန္နီလို႔ တကယ္ ေခၚလိမ့္မယ္လို႔ မေမွ်ာ္လင့္ထားဘူး။ သူက မ်က္ခုံးပင့္ထားေပမယ့္ မႈန္ကုပ္ေနပုံေပၚတာေၾကာင့္ ေျခတစ္လွမ္းဆုတ္ၿပီး လႊတ္ေပးလိုက္သည္။
တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ေဝးကြာသြားတဲ့အခ်ိန္ မစၥတာ ရန္က ျပတင္းေပါက္ကေန ျဖတ္သြားသည္။ အတန္းထဲမွာ စည္းကမ္းေဖာက္ဖ်က္ခဲ့တဲ့ စုံတြဲကို သတိမထားမိလိုက္ဘူး။
မစၥတာရန္ ျပတင္းေပါက္မွ ေပ်ာက္ကြယ္သြားၿပီးေနာက္ ႐ွဲ႕ယြီက သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်ကာ စားပြဲေပၚမွ ခုန္ဆင္းလိုက္သည္။ လီခ်န္းကန္က ႐ႈံ႕တြေနေသာ အဝတ္အစားမ်ားကို ခြၽတ္လိုက္သည္။
သဘာဝမက်ေသာ အနီေရာင္ အရိပ္တစ္ခုက သူ႕ပါးျပင္ကို စြန္းထင္းသြားကာ ႏွလုံးသားထဲတြင္ ခါးသီးေနသည္။
လီခ်န္းရန္ ႐ွဲ႕ယြီက ဝမ္းနည္းေသာအမူအရာျဖင့္ သူ႕အဝတ္အစားမ်ားကို ခြၽတ္လိုက္သည္ကို ၾကည့္ေနခဲ့သည္။ အဲ့ဒါက တစ္နည္းတစ္ဖုံအားျဖင့္ သူတို႔ လိင္ဆက္ဆံဖူးသလိုပဲ။ သူ႕စိတ္ထဲတြင္ လႈပ္လႈပ္႐ြ႐ြ တစ္စုံတစ္ခု ခံစားရၿပီး ႐ွဲ႕ယြီကို ႏွစ္သိမ့္ဖို႔ တစ္ခုခုေျပာခ်င္ေသာ္လည္း ႐ွဲ႕ယြီက သူ႕အဝတ္အစားမ်ားကို ခြၽတ္ၿပီးေနာက္ ႐ုတ္တရက္ ေမာ့ၾကည့္ကာ ဟန္ေဆာင္ ျပဳံးျပလိုက္သည္။
လီခ်န္းရန္ အေျခအေနကို မတုံ႔ျပန္ႏိုင္ခင္မွာဘဲ ႐ွဲ႕ယြီက ၎၏ ညာေျခေထာက္ႏွင့္ ဒူးေနာက္ကို ကန္ေနၿပီျဖစ္သည္။
ဒီကန္ခ်က္က အေတာ္ေလး ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္ၿပီး ခြန္အားအျပည့္႐ွိသည္။ လီခ်န္းရန္က သတိမထားမိဘဲ လဲက်မသြားခင္ တုန္လႈပ္သြားခဲ့သည္။
႐ွဲ႕ယြီက သူ႐ုတ္တရက္ ေဒါသျဖစ္ရသည့္အေၾကာင္းအရင္းကို မသိလိုက္ေပ။ ဤအခ်ိန္ကာလတစ္ေလွ်ာက္တြင္ သူစုေဆာင္းထားေသာ နာၾကည္းမႈမ်ား ႐ုတ္တရက္ ေပါက္ကြဲသြားသလိုပင္။
လီခ်န္းရန္က သူ႕ကို ႀကိဳက္လို႔ ပေရာပရည္လုပ္တာမဟုတ္ဘဲ လီခ်န္းရန္က သူ႕ကို လက္စားေခ်ခ်င္လို႔ပဲ ဆိုတာ သိတာေၾကာင့္ပါ။
႐ွဲ႕ယြီက သူ႕စိတ္ထဲတြင္ ေဒါသကို ခံစားလိုက္ရသည္။ ဤလူက သူႏွင့္ ေဆာ့ကစားေနေသာ္လည္း သူသည္ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ၏ အရိပ္အေယာင္ အနည္းငယ္ေၾကာင့္ နီရဲကာ နီရဲေနၿပီး သူ႕ထိေတြ႕မႈကို ဆက္လက္ေတာင့္တေနသူျဖစ္သည္။
ဤခံစားခ်က္မ်ားကို အခ်စ္ဟု သတ္မွတ္ျခင္း႐ွိ၊ မ႐ွိ သူမသိေသာ္လည္း သူ႕အေၾကာင္း ဆက္ေတြးေနမိသည္။ သူလည္း ထိုအေၾကာင္းကို အိပ္မက္မက္ေနေသာေၾကာင့္ ယခုအခ်ိန္တြင္ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာသည္ အနည္းႏွင့္အမ်ားျဖစ္သင့္သည္။
သူ႕ကိုကန္လိုက္ၿပီးေနာက္ ႐ွဲ႕ယြီက သူ႕ေဒါသ အနည္းငယ္ ေျဖေလွ်ာ့လိုက္ႏိုသ္သည္ဟု ခံစားလိုက္ရသည္။ သို႔ေသာ္ ကန္ေက်ာက္ၿပီးေနာက္တြင္ သူ႕ႏွလုံးနာသြားသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ လီခ်န္းရန္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ မၾကည့္ဘဲ လြယ္အိတ္ကို လွမ္းဆြဲကာ ထြက္ေျပးသြားခဲ့သည္။
သို႔တိုင္၊ လီခ်န္းရန္က တကယ့္လူယုတ္မာတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ ႐ွဲ႕ယြီက သူ႕ကို ကန္ၿပီးေသာအခါ အလြန္သနားသြားပုံရသည္မွာ ႐ွင္း႐ွင္းလင္းလင္းသိၿပီးေနာက္ မိနစ္ဝက္ခန္႔အၾကာတြင္ ေကာ္ကဲ့သို႔ ဖမ္းဆုပ္ႏိုင္ခဲ့သည္။
႐ွဲ႕ယြီ သူ႕ကို ကန္လိုက္ၿပီးေနာက္ အနည္းငယ္ အျပစ္႐ွိသလို ခံစားေနရသည္။ ဒီေကာင္က သနားဖို႔ေကာင္းေအာင္ ဟန္ေဆာင္ေနတာ။
႐ွဲ႕ယြီက သူ႕အေမ လီခ်န္းရန္ကို ထပ္ၿပီး အိမ္ျပန္ေခၚလာမွာ စိုးရိမ္ေနတာေၾကာင့္ အဆုံးမွာ ရပ္ၿပီး ေျပာလိုင္သည္။ "လီခ်န္းရန္၊ က်ိ႐ွင္းလန္ဆီက တစ္ေယာက္ေယာက္ကို ဘယ္လိုအေႏွာင့္အယွက္ေပးရမလဲဆိုတာ သင္ယူၿပီးၿပီလား။ မင္းရပ္ရမယ့္အခ်ိန္ေရာက္ၿပီ။ သေဘၤာေပၚမတက္လာနဲ႔။"
"ငါ အဲ့လိုဆိုလိုတာမဟုတ္ဘူး။" လီခ်န္းရန္က မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ကာ ႐ွဲ႕ယြီ သူ႕ကို နားလည္မႈလြဲေနတယ္လို႔ ခံစားရၿပီး သူ႕ကိုယ္သူ ကာကြယ္ခဲ့သည္။
"ဒါဆို မင္းငါ့ကို ဘာလို႔ ဆက္ေျပာေနတာလဲ"
"ငါ့က စိတ္အေႏွာက္အယွက္ ျဖစ္စရာလို႔ မင္းထင္လား" လီခ်န္းရန္က ေမးသည္။
"ဟုတ္တယ္" ႐ွဲ႕ယြီက ေျပာခဲ့သည္။ "မယုံႏိုင္ေလာက္ေအာင္ပါပဲ"
"မင္းကို ငါတာဝန္ယူဖို႔ ငါအတင္းအၾကပ္မလုပ္ဘူး။ မင္းတာဝန္ယူေစခ်င္တယ္။" လီခ်န္းရန္က သူ႕ကိုစိုက္ၾကည့္ရင္း အနည္းငယ္ စိတ္ထိခိုက္သြားပုံရသည္။ "ငါမင္းကိုႀကိဳက္တယ္။"
ဤစကားကိုၾကားေသာအခါ ႐ွဲ႕ယြီ အံ့အားသင့္သြားၿပီး မ်က္လုံးမ်ား ျပဴးက်ယ္သြားခဲ့သည္။ တကယ္ေတာ့ လီခ်န္းရန္ အမွန္အတိုင္းေျပာေနျခင္း႐ွိ၊ မ႐ွိကို ပိုင္းျခားသိ႐ွိရန္ မည္သည့္အာ႐ုံကိုမွ် မခြဲႏိုင္ပါ။
လီခ်န္းရန္က အလြန္႐ိုးသားၿပီး သူေနာက္ေျပာင္ေနပုံမေပၚေသာ္လည္း ႐ွဲ႕ယြီ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားက တုန္ခါသြားကာ ဘာမွျပန္မေျပာႏိုင္ေပ။ သူ႕အသက္႐ႈသံမ်ား ျမန္လာသည္ကိုပင္ သူခံစားႏိုင္သည္။
လီခ်န္းရန္က ထိုအရာအားလုံးကို ကလဲ့စားေခ်ရန္သာ လုပ္ေဆာင္ခဲ့သည္ဟု သူထင္ခဲ့ေသာ္လည္း လီလ်မ္ရန္ရန္က... သူ႕ကို သေဘာက်သည္ဟု ေျပာခဲ့သည္။
'သူ ငါ့ကိုႀကိဳက္တာလား'
႐ွဲ႕ယြီ စိတ္ထဲတြင္ ႐ႈပ္ယွက္ခတ္ေနခဲ့သည္။ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာၿပီးေနာက္မွ သူေျပာခဲ့သည္။ "မင္းက ႐ူးေနလား? ငါက အယ္လ္ဖာတစ္ေယာက္ပါ"
လီခ်န္းရန္က သူ႕ဆီ ေျခလွမ္းၿပီး သူ႕လက္ဖ်ံကို ဆြဲကိုင္လိုက္ကာ ေျပာခဲ့သည္။ "မင္း ငါ့ကို မႀကိဳက္ဘူးလား?"
႐ွဲ႕ယြီက အလိုလို ျငင္းေတာ့မည္ျဖစ္ေသာ္လည္း မေရမတြက္ႏိုင္ေသာ ႀကိဳးမ်ားျဖင့္ ခ်ည္ေႏွာင္ထားသကဲ့သို႔ သူ႕အေတြးမ်ားက ႐ႈပ္ေထြးေနေလသည္။
ေနာက္ဆုံးေတာ့ သူ မျငင္းဘဲ “မသိဘူး” လို႔ တိုးတိုးေလး ေျပာလိုက္သည္။
သူ႕မွာ ေလးေလးနက္နက္ စဥ္းစားဖို႔ သတၱိမ႐ွိဘူး။
"ငါ မၾကာခင္ စာေမးပြဲ ေျဖရေတာ့မယ္။ ငါ့ကို မေႏွာင့္ယွက္နဲ႔။" သူ မထြက္ခင္မွာ ဒီအေၾကာင္းျပခ်က္ တစ္ခုပဲ ေတြးႏိုင္ခဲ့သည္။
…
ထိုေန႔ၿပီးေနာက္တြင္ လီခ်န္းရန္က သူ႕ကို အေႏွာက္အယွက္မေပးေတာ့ေပ။
ေနာက္ဆုံး စာေမးပြဲလည္း နီးလာၿပီ။ ႐ွဲ႕ယြီလည္း သူ႕စာေတြနဲ႔ အလုပ္႐ႈပ္ေနၿပီး သူ႕ကို မၾကာခဏ မဆက္သြယ္ဘူး။
တစ္ေန႔မွာေတာ့ ယန္ခ်ံဳးက သူ႕ရဲ႕အနာဂတ္အစီအစဥ္ေတြအေၾကာင္း ႐ွဲ႕ယြီကို က်ပန္းေမးျမန္းခဲ့ခ်ိန္ "ငါ စစ္တပ္ထဲမ၀င္ခ်င္ဘူး" လို႔ေျပာခဲ့သည္။
ယန္ခ်ံဳးက ေခါင္းယမ္းၿပီး ဘာမွျပန္မေျပာဘဲ စစ္တပ္ထဲမွာ ဘဝက ခက္ခဲလြန္းတယ္လို႔ ခံစားမိတာေၾကာင့္ ဒါေတြဟာ ႐ွဲ႕ယြီရဲ႕ အေတြးေတြပဲဆိုတာ သူသိသည္။
ယန္ခ်ံဳးက က်ိ႐ွင္းလန္အတြက္ မၾကာေသးမီက အလုပ္ႀကိဳးစားခဲ့သည္ကို ႐ွဲ႕ယြီမွသိေသာ္လည္း ယန္ခ်ံဳးရဲ႕ သင္ၾကားပုံကို ၾကည့္လိုက္ေသာအခါတြင္ သူကိုယ္တိုင္ပင္ ႀကိဳးစားေလ့လာရန္ တြန္းအားေပးႏိုင္စြမ္းမ႐ွိေပ။
ထိုညတြင္ ႐ွဲ႕ယြီက ၎၏ terminal ကို စိုက္ၾကည့္ကာ ေန႔ခင္း အိပ္မက္ကို စတင္ခဲ့သည္။ သူႏွင့္ စကားေျပာရန္ လီခ်န္းရန္ကို ေခၚသင့္လားဟု ေတြးေနစဥ္တြင္ လီခ်န္းရန္က သူ႕ထံ စာတစ္ေစာင္ ေပးပို႔ခဲ့သည္။
သူက ႐ွဲ႕ယြီကို သူ႕အနာဂတ္ အစီအစဥ္မ်ားအေၾကာင္း ေမးခဲ့သည္။
႐ွဲ႕ယြီသည္ မူလက ႐ိုး႐ိုးသားသား ေျဖခ်င္ေသာ္လည္း လီခ်န္းရန္က သူ လုံးဝကိုစစ္တပ္ထဲဝင္ေတာ့မည္ဟု ေျပာေနသည္ကို ျမင္ေသာအခါ ႐ွဲ႕ယြီက ပို႔မည္ ဆိုတဲ့ ခလုတ္ကို ႏွိပ္ေတာ့မည့္အခ်ိန္မွာ တုံ႔ဆိုင္းသြားခဲ့သည္။
အခ်ိန္အေတာ္ၾကာၿပီးေနာက္ သူ စစ္တပ္ထဲမ၀င္ခ်င္ဘူးဆိုတဲ့ မက္ေဆ့ခ်္ကို ဖ်က္လိုက္ၿပီး လီခ်န္းရန္ကို သူ႕မွာ အနာဂတ္အစီအစဥ္ကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖို႔ စိတ္ကူးမ႐ွိေသးေၾကာင္း ေျပာခဲ့သည္။
ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ ႐ွဲ႕ယြီ စစ္တပ္ထဲဝင္ခ်င္ေၾကာင္းကို ယန္ခ်ံဳးၾကားလိုက္ရေသာအခါ အနည္းငယ္ ထိတ္လန္႔သြားသည္။
ယန္ခ်ံဳး ဘာေၾကာင့္ ထိတ္လန္႔သြားသလဲဆိုတာက အံ့ၾသစရာမဟုတ္ေပ။ အရင္က ႐ွဲ႕ယြီသည္ စစ္ထဲသို႔ဝင္ဖို႔ ျငင္းဆန္ခဲ့သည္။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခုခုျဖစ္သြားၿပီေနာက္ သူ တစ္ညလုံး သူ႕စိတ္ကို ေျပာင္းလဲခဲ့သည္။
"ဘာျဖစ္ခဲ့လို႔လဲ?" ယန္ခ်ံဳး ေမးလိုက္သည္။
“ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး။ စစ္တပ္ထဲဝင္ရင္ ေကာင္းမလားလို႔။ ဒီနည္းနဲ႔ အနာဂတ္မွာ ငါတို႔အတူတူ အလုပ္လုပ္လို႔ရမွာ ”
ဒါေပမယ့္ ယန္ခ်ံဳး ျပဳံး႐ုံသာျပဳံးခဲ့သည္။ သူ႕မ်က္ႏွာမွာ "ဘာျဖစ္ေနလဲဆိုတာ ငါသိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ငါအဲ့တာကိုမေျပာဘူး" လို႔ ေျပာေနတဲ့ အမူအရာ ေပၚလာသည္။
“ဒါဆို အစြမ္းကုန္လုပ္ပါ”
……
လီခ်န္းရန္သည္ နာခံမႈ႐ွိၿပီး ႐ွဲ႕ယြီေ႐ွ႕တြင္ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာေအာင္ မေပၚလာခဲ့ရေသာ္လည္း စိတ္ထဲတြင္ စြဲစြဲၿမဲၿမဲ႐ွိေနကာ ႐ွဲယြီထံသို႔ မၾကာခဏ မက္ေဆ့ခ်္မ်ား ေပးပို႔ခဲ့သည္။ တခါတရံ ႐ွဲယြီ အေမအတြက္ဆိုၿပီး ပစၥည္းမ်ား ပို႔ေပးတတ္သည္။
ေနာက္ဆုံးစာေမးပြဲၿပီးေသာအခါ ႐ွဲ႕ယြီသည္ လီခ်န္းရန္ႏွင့္ ထပ္မံေတြ႕ဆုံခဲ့သည္။
လီခ်န္းရန္သည္ ယခင္ကႏွင့္ မေျပာင္းလဲဘဲ ဆံပင္သာအနည္းငယ္တိုသြားပုံရသည္။ သူက ႐ွဲ႕ယြီကို ဝိုင္သြားေသာက္ဖို႔ေျပာလိုက္သည္။
ယခင္တစ္ႀကိမ္လို ထပ္မျဖစ္ေစရန္အတြက္ ႐ွဲ႕ယြီသည္ သစ္သီးေဖ်ာ္ရည္ကိုသာ မွာလိုက္သည္။
"ငါ စစ္တပ္ထဲ ဝင္လိုက္ၿပီ။" ႏွစ္ေယာက္စလုံး အတူတူထိုင္ၾကၿပီး ႐ွဲ႕ယြီက ေကာက္႐ိုးကို ဝါးရင္း ေျပာလိုက္သည္။
လီခ်န္းရန္သည္ ဘားေကာင္တာေအာက္တြင္ သူ႕လက္ေခ်ာင္းမ်ားျဖင့္ သူ႕အား လာထိကာ ေရမ်ားကို စမ္းသပ္ေနသကဲ့သို႔ မဝံ့မရျဖင့္ သူ႕လက္ကို ကိုင္ေနတာကို သူခံစားမိသည္။ ႐ွဲ႕ယြီက မလႈပ္႐ွားေသာေၾကာင့္ လီခ်န္းရန္သည္ ပိုမို၍ သူတို႔၏လက္ေခ်ာင္းမ်ားကို ခ်ိတ္လိုက္သည္။
႐ွဲ႕ယြီ စားပြဲေအာက္ကို ၾကည့္လိုက္သည္။ ဆူညံေသာဘားသည္ ဒိတ္လုပ္ဖို႔ ေနရာေကာင္းမဟုတ္ဘူးလို႔ သူခံစားမိေသာေၾကာင့္ ကုလားထိုင္ေပၚမွ ခုန္မခ်မီ ေနာက္ဆုံးလက္က်န္ သစ္သီးေဖ်ာ္ရည္ကို ေသာက္လိုက္သည္။
“သြားၾကရေအာင္”
လီခ်န္းရန္၏ လက္ကို ဆုပ္ကိုင္ထားရင္း လက္ကိုလႊတ္မေပးဘဲ ဘားမွ ထြက္လာခဲ့သည္။
လမ္းျဖတ္ကူးၿပီး ဘားရဲ႕မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္က ပန္းျခံထဲကို ေလွ်ာက္သြားလိုက္သည္။
စိုစြတ္ေသာ ေလညင္းသည္ သူတို႔၏မ်က္ႏွာကို တိုက္ခတ္လာသည္။ ပန္းျခံထဲတြင္ စုံတြဲမ်ားစြာ႐ွိသည္။
သူတို႔လက္ကို မလႊတ္ဘဲ လီခ်န္းရန္က "အရင္က မင္းကို ေမးခဲ့တဲ့ဟာကို စဥ္းစားၿပီးၿပီလား?" လို႔ ေမးလိုက္သည္။
႐ွဲ႕ယြီသည္ ေျမျပင္ေပၚ႐ွိ ႐ွည္လ်ားေသာ အရိပ္မ်ားကို စိုက္ၾကည့္ကာ ျဖည္းညႇင္းစြာ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္သည္။
“အင္း ဒါေပမယ့္ မင္းမွာ႐ွိလား?" ႐ွဲ႕ယြီက "ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္လုံးက Alpha ေတြ ၿပီးေတာ့ ငါတို႔ေ႐ွ႕ဆက္ရမယ့္လမ္းက..... လြယ္မွာမဟုတ္ဘူး"
လီခ်န္းရန္ ျပဳံးလိုက္သည္။
'ဒါဆို ဒါက သူ စိတ္ပူေနခဲ့တဲ့အေၾကာင္းေပါ့ '
႐ွဲ႕ယြီ တိတ္ဆိတ္စြာ ေ႐ွ႕သို႔ ေလွ်ာက္သြားေသာ္လည္း လီခ်န္းရန္က ႐ုတ္တရက္ ရပ္လိုက္ၿပီး သူ႕မ်က္ႏွာကို ဆုပ္ကိုင္ကာ နမ္းလိုက္သည္။
“အဲ့တာက ခက္သည္ျဖစ္ေစ မခက္သည္ျဖစ္ေစ အေရးမႀကီးဘူး။ ငါတို႔အတူတူရင္ဆိုင္ၾကမယ္ " ႐ွဲ႕ယြီက သူျပဳံးလ်က္ေျပာလာသည္ကို ၾကားလိုက္ရသည္။
……
႐ွဲ႕ယြီနဲ႔ လီခ်န္းရန္သည္ ဒီလိုမ်ိဳးနဲ႔ တြဲလိုက္ၾကသည္။ Alpha ႏွစ္ေယာက္ၾကားက အခ်စ္က သိပ္ၿပီး ႐ိုမန္႔တစ္မဆန္ဘူး။ တကယ္ေတာ့ ႐ွဲ႕ယြီက ေခါင္းပူတဲ့ လူမိုက္လို စိတ္ဓာတ္ကို သတ္ပစ္ခဲ့တဲ့ အႀကိမ္မ်ားစြာ ႐ွိခဲ့ေပမယ့္ သူတို႔အဲ့တာကို ႏွစ္သက္ၾကသည္။
ယန္ခ်ံဳး လက္ထပ္ၿပီးတဲ့ေန႔မွာ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ဟာ အေကာင္းဆုံး အမ်ိဳးသားေတြ ျဖစ္လာၾကသည္။
သို႔မဟုတ္ ပိုတိက်စြာေျပာရလွ်င္ ႐ွဲ႕ယြီသည္ သတို႔သမီးအရံျဖစ္ၿပီး လီခ်န္းရန္သည္ အေကာင္းဆုံးေယာက်္ားျဖစ္သည္။
သတို႔သမီးအရံသည္ သူ၏ ရင္ကပ္ပန္းအား ဆက္တြဲေနသည္ကို သူျမင္ေသာအခါ ႐ွဲ႕ယြီက ႏႈတ္ခမ္းစူၿပီး လီခ်န္းရန္နဲ႔ ေနရာလဲေပးရန္ အခိုင္အမာေျပာခဲ့သည္။
ထိုေန႔က ႐ွဲ႕ယြီ အလြန္စိတ္လႈပ္႐ွားေနခဲ့သည္။ သူက လက္ထပ္ေနတဲ့ ယန္ခ်ံဳး ထက္ေတာင္ ပိုေပ်ာ္ေနပုံရၿပီး ဓာတ္ပုံေတြ႐ိုက္ေနသည္။
ဒါေပမယ့္ ညဘက္တြင္ ႐ွဲ႕ယြီသည္ မဂၤလာပြဲက်င္းပစဥ္ အလြန္ေသာက္ခဲ့ၿပီး လီခ်န္းရန္ေပၚမွာ ငိုေႂကြးခဲ့သည္။ အဆုံးတြင္ သူသည္ လီခ်န္းရန္၏ ပခုံးေပၚတြင္ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့သည္။
သူ႕ရဲ႕ ငယ္သူငယ္ခ်င္းက အခု အိမ္ေထာင္က်သြားၿပီ။ လြမ္းေဆြးျခင္းကို ခံစားရမည္မွာ မလြဲမေသြပင္ျဖစ္သည္။ လီခ်န္းရန္က ႐ႈပ္ပြေနေသာ ဆံပင္မ်ားကို ပြတ္သပ္ၿပီး ေခါင္းကို သူ႕ပခုံးေပၚတင္လိုက္သည္။
ပြဲအၿပီးတြင္ ယန္ခ်ံဳးက သူတို႔ကို ဟိုတယ္ေအာက္သို႔လိုက္ပို႔ေပးၿပီး အမူးသမား ႐ွဲ႕ယြီကို ၾကည့္မိေသာအခါ အနည္းငယ္ စိတ္ပူသြားသည္။
မူလက သူ ႐ွဲ႕ယြီေနဖို႔ အခန္းတစ္ခန္းကို လိုခ်င္ခဲ့ေပမယ့္ လီခ်န္းရန္က ႐ွဲ႕ယြီ ကို သူျပဳစုေစာင့္ေ႐ွာက္ပါ့မယ္လို႔ ေျပာခဲ့သည္။
"ဒုကၡေပးမိၿပီ ဒါေပမယ့္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္" ယန္ခ်ံဳး က "႐ွဲ႕ယြီရဲ႕အိမ္ဘယ္မွာလဲဆိုတာ မင္းသိတယ္မဟုတ္လား"လို႔ေမးလိုက္သည္။
“သိတာေပါ့ ” လီခ်န္းရန္ ေခါင္းညိတ္လိုက္သည္။ ႐ွဲ႕ယြီကို ကားထဲသို႔မေခၚသြားမီ ယန္ခ်ံဳးနဲ႔ က်ိ႐ွင္းလန္ကို ႏႈတ္ဆက္ခဲ့သည္။
လီခ်န္းရန္သည္ ႐ွဲ႕ယြီကို အိမ္ျပန္ပို႔ရန္ သေဘာတူခဲ့ေသာ္လည္း အမွန္မွာ သူသည္ အိမ္ျပန္မပို႔ခဲ့ေပ။ အဲဒီအစား သူက ႐ွဲ႕ယြီရဲ႕အေမကို ဖုန္းဆက္ၿပီး ႐ွဲ႕ယြီကို သူ႕အိမ္ ေခၚသြားခဲ့သည္။
႐ွဲ႕ယြီ ႏိုးလာေသာအခါတြင္ လီခ်န္းရန္ ေရခ်ိဳးခန္းထဲမွ ထြက္လာသည္ကို ျမင္ေတြ႕ရန္ အခ်ိန္တန္ေနၿပီျဖစ္သည္။
"ႏိုးၿပီလား?" လီခ်န္းရန္ က သူ႕ကို ထထိုင္ေစၿပီး စိတ္တည္ၿငိမ္ေအာင္ လက္ဖက္ရည္တစ္ခြက္ တိုက္ဖို႔လုပ္လိုက္သည္။
႐ွဲ႕ယြီသည္ ႏူးညံ့ေသာကုတင္ေပၚတြင္ ထိုင္ကာ ခမ္းနားထည္ဝါစြာ အလွဆင္ထားေသာ အခန္းကို စိုက္ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ ႐ွဲ႕ယြီသည္ သူ႕စိတ္ေတြ မူးေဝေနေသးသည္ကို သိလိုက္ရသည္။ "ငါဘယ္ေရာက္ေနတာလဲ "
" ကိုယ့္အိမ္မွာ " လီခ်န္းရန္ က ခြက္ကို ကုတင္ေဘးက စားပြဲေပၚတင္ၿပီး သူ႕မ်က္ႏွာကို ထိလိုက္သည္။ “အဆင္ေျပပါတယ္။ လွဲအိပ္လိုက္"
႐ွဲ႕ယြီ၏ မ်က္လုံးမ်ားသည္ အနည္းငယ္နီေနေသးၿပီး သူငိုထားေသာေၾကာင့္ အနည္းငယ္ေဖာင္းေနေသးသည္။
သူသည္ သူ႕ေ႐ွ႕တြင္ ရပ္ေနသည့္ လီခ်န္းရန္ ကို စိုက္ၾကည့္ေနသည္။ ႐ုတ္တရက္ သူ႕ေရခ်ိဳးဝတ္႐ုံရဲ႕ ခါးပတ္ကို ဆြဲကိုင္လိုက္သည္။
လီခ်န္းရန္ ဆြဲခ်ခံလိုက္ရၿပီး သူ႕အေလးခ်ိန္တစ္ခုလုံးကို ႐ွဲ႕ယြီေပၚမွာ႐ွိေနသည္ ။
"ၿပီးေတာ့ မင္းဘာလုပ္ေနတာလဲ?" သူက အျပဳံးနဲ႔ ေမးလိုက္သည္။
လီခ်န္းရန္ က သူ႕အေပၚတြင္ လွဲေနၿပီး ႐ွဲ႕ယြီက က သူ႕ကို တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ ဖက္ထားသည္။ ထို႔အတြက္ေၾကာင့္ သူ၏စိတ္ထဲတြင္ လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာမႈႏွင့္ ထိတ္လန္႔မႈတို႔က လုံးလုံးလ်ားလ်ား ေပ်ာက္ကြယ္သြားကာ စိတ္သက္သာရာရသြားသည္။
"လီခ်န္းရန္" သူ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာေအာင္ ရပ္တန္႔လိုက္ၿပီး ေနာက္ဆုံးတြင္ ႐ွဲ႕ယြီက ႐ွက္႐ြံ႕စြာ ေျပာလိုက္သည္။ သူ႕အသံက အနည္းငယ္ေအာေနသည္ "မင္း ငါ့ကို လိုခ်င္လား?"
လီခ်န္းရန္က သူ႕ကို စိုက္ၾကည့္ရင္း သူ႕မ်က္လုံးထဲ ေပ်ာ္႐ႊင္မႈေတြက ေတာက္ပေနခဲ့သည္။ သူ ငုံ႔လာၿပီး သူ႕ကို ညင္သာစြာ နမ္းလိုက္သည္။ "လိုခ်င္တယ္ "
……
တစ္ႏွစ္ခြဲအၾကာ ယန္ခ်ံဳးနဲ႔ က်ိ႐ွင္းလန္ တို႔ ကေလးေတြ ေမြးၿပီးေနာက္ ႐ွဲ႕ယြီက အားလပ္ရက္တိုင္း သူတို႔ဆီလာလည္သည္။
တစ္ေန႔တြင္ ႐ွင္း႐ွင္း၊ ခ်ံဳးခ်ံဳးတို႔နဲ႔ တစ္ခင္းလုံးကစားၿပီးေနာက္ ႐ွဲ႕ယြီက အိမ္အျပန္လမ္းတြင္ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်လိုက္ၿပီး "ကေလးေလးေတြက ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတာေတာ့ ေသခ်ာတယ္"လို႔ သူ႕ကိုေျပာလိုက္သည္။
"ကိုယ္တို႔မွာ တစ္ေယာက္ေလာက္႐ွိသင့္လား?" လီခ်န္းရန္က ကားေမာင္းေနၿပီး ျပဳံးကာ ေမးလိုက္သည္။
႐ွဲ႕ယြီ က သူ႕ကို တေစၧျမင္သလို စိုက္ၾကည့္ကာ “တစ္ေယာက္ေလာက္႐ွိသင့္လား? ေနာက္ဆုံးေတာ့ မင္း ႐ူးသြားၿပီမလား? မင္းက ငါနဲ႔ အိပ္ခ်င္ေနတာပဲ!"
လီခ်န္းရန္ ျပဳံးလိုက္ၿပီး ႐ုတ္တရက္ ကားစတီယာတိုင္ကို လွည့္လိုက္သည္။ “အဲဒါအတြက္ ကိုယ္တို႔က အလ်င္လိုေနစရာမလိုဘူး။ အရာအားလုံးက သဘာဝအတိုင္း ျဖစ္သြားလိမ့္မယ္။ စကားမစပ္ အခု ကိုယ္တို႔ လက္ထပ္လိုက္သင့္လား"
***
T/N 1: Aaaannndd၊ ဒါက ATOIME အတြက္ ေနာက္ဆုံးအခန္းပါ။ အားလုံးပဲ ဒီအခ်ိန္ေလးမွာ အားေပးခဲ့ၾကတဲအတြက္ ေက်းဇူးအထူးတင္႐ွိပါတယ္။ (မလိမ္ပါဘူး၊ လီခ်န္းရန္/႐ွဲ႕ယြီ ရဲ႕ခံစားခ်က္ကို အရမ္းႀကိဳက္တယ္)
T/N 2: ဒီႏွစ္တြဲကို လြမ္းေနရေတာ့မယ္ T-T
~~~~~~~~~~~~~~the end~~~~~~~~~~~~~