Iedereen op het slagveld leek even te stoppen en om te draaien naar waar het geluid vandaan kwam.
Ik begreep het meteen en zag toen dat tijdens de explosie stukken boom door de lucht vliegen.
Er walmde rook bij het zwakke gedeelte van de Trivaanse Muur.
Toen klonk er een hard geknars van brokken steen dat op het punt stond in te storten.
"De muur! De muur stort in!" hoorde ik iemand schreeuwen.
En inderdaad. De muur brak af en de scheuren die tussen de stenen ontstonden volgden een weg naar het gedeelte van de muur waar de poort aan was vastgebouwd. Het stortte ineen. Een grote walm van rook gleed als mist over het slagveld en het werd moeilijker om elkaar te zien.
"Val aan!" hoorde ik Mark roepen en dit was een teken voor ons allemaal. De muur was gevallen en we hadden de Trivanen zwakker gemaakt. Hun boogschutters vielen van de muur af.
"Voel maar wat wij voelden!" riep Mark en lachte luid. Daarna hakte hij op een Trivaan in.
De demoncommandant kreeg door de plotse explosie de kans om Xena uit zijn nek te trekken en weg te gooien. Ze landde tussen een paar van zijn soldaten in die hevig op haar in begonnen te hakken.
De demoncommandant keek me aan en daarna gleed zijn blik naar het slagveld.
Ik volgde zijn ogen en wist wat hij dacht door wat ik zag.
Door de explosie leken we aan de winnende kant te staan. Het leek iedereen te motiveren en meer kracht te geven. De demons vochten met meer angst en hij, de commandant van zijn eigen leger, rook het ook. De angst die in elk mens zat.
Daarna draaide de demon zich om naar mij.
"Je denkt dat je wint," begon hij met zijn duistere stem en hield zijn bijl gereed. "Maar je zal nooit winnen van de Almachtige. Hij zal altijd bestaan, ook als je denkt dat je hem verjaagd hebt. Hij zal altijd bestaan en wij zullen hetgene zijn wat voor hem zal voortleven,".
"Dat je daar nog in gelooft. Niemand zal je naam herinneren. Jullie zijn niets," gromde ik en we begonnen om elkaar heen te draaien.
Ik lette op zijn stappen en toen sloeg hij toe.
Ik ontweek een paar aanvallen van hem en wist hem met mijn klauw op zijn been te raken.
Toen gaf hij me ineens een harde duw met zijn magische kracht dat hij alleen met één arm kon uitoefenen en door mijn val viel ik hard op mijn ribbenkast.
Een grom ontsnapte uit mijn bek en ik kreeg het gevoel alsof ik geen adem kon halen.
De demon kwam op me af en hield zijn bijl boven het hoofd, klaar om op me in te hakken.
Maar plots zag ik dat zijn pupillen vergrootten en zijn hoofd werd van zijn hoofd gescheurd, zoals een bloem die van zijn steel werd geplukt.
De rest van het lichaam zakte in elkaar, terwijl het bloed uit de aderen van zijn nek spoot. Ik zag een wit draakachtig wezen, een kynoka, die het hoofd van de demon vast had. Het bloed droop langs zijn bek en druppelde op de grond.
"Hey pap," hoorde ik en herkende de stem uit duizenden.
"Ayla," zei ik en mijn dochter, die op de kynoka zat, gleed van het beest af en rende op me af. Ze omhelsde mijn kop en ik voelde haar handen door mijn manen.
"Ik heb... ik heb je zo erg gemist. Dank je wel dat je mijn leven hebt gered," zei ik en sloot even mijn ogen om mijn dochters aanwezigheid in me op te nemen.
"We hebben niet veel tijd pap. Mama is meegenomen naar de hoofdstad. Itopyus," vertelde Ayla me en keek me wanhopig aan.
"We moeten haar daar weghalen," reageerde ik.
"Ik ga met je mee. De kynoka en de andere monsters zijn loyaal aan me," zei ze en het viel me toen op dat er vier redelijk grote monsters de Trivanen aanvielen.
"Dat zijn ze niet allemaal," zei Ayla toen ze me zag kijken.
De kynoka kwam naast haar staan en ik zag een groene wezel met een grote roze bloem op zijn staart van de rug van het draakachtige wezen af springen.
"We kunnen de kynoka goed gebruiken," zei Ayla toen en ik vertrouwde haar.
Ze klom op de draakachtige, maar de groene wezel bleef op de grond staan. Het kleine dier keek haar aan en Ayla knikte er naar.
De groene wezel draaide zich toen om en rende weg. Het beestje verliet het slagveld.
"Niet iedereen is voor oorlog weggelegd," zei Ayla, terwijl ze het beestje nog even nakeek.
Ik keek nog even snel rond en had toen oogcontact met Thomas.
Een Trivaan sloeg hem neer met zijn elleboog, omdat Thomas niet oplette.
"Wacht," zei ik tegen Ayla en ik haastte me naar Thomas toe. Voor de Trivaan zijn daad kon afmaken had ik deze al gegrepen en gedood.
"Ik had hem," zei Thomas en kroop overeind.
"Weet ik," zei ik. "Ik heb je nodig,".
Thomas keek me aan. "Natuurlijk. Maar voor wat? We hebben de strijd nog niet gewonnen,".
"Maar dat gaan we wel. Ze al met minder dan wij. Ik heb je nodig omdat je me moet helpen inbreken in Itpoyus,".
"Oh, en wat laat jou denken dat ik dat weet?" zei Thomas om grappig te zijn.
"Kom nou," zei ik en wenkte naar mijn rug.
"Mag ik... mag ik op je rug?" vroeg Thomas en ik zag hem glimlachen. Hij klom snel bovenop mijn pantser en ik maakte mijn weg terug naar Ayla die ik uiteindelijk volgde door het slagveld heen waar de laatste paar honderd soldaten werden afgeslacht.
Het voelde niet helemaal goed om het slagveld te verlaten, maar ik moest Amara vinden.
Itopyus was de grootste stad in Trivah en deze lag aan langs de kust.
Ik wist dat Itopyus een grote haven had en ook bekend stond voor de monsterhandel waar zij deel van uitmaakten.
Itopyus werd beschermd door de bergachtige omgeving die een perfecte cirkel vormde door het water heen. Dit was Trivahs trots. De stad die vele mensen achter de Trivaanse Muur lieten rotten voor hun eigen welvarende levens.
Thomas wist precies waar we moesten zijn en toen we zijn aanwijzingen volgden kwamen we uit bij een luik dat onder wat struiken lag net voor de muur die in de bergachtige omgeving was gebouwd voor bescherming van de stad deze muur was niet net zo hoog als de Trivaanse Muur. Dat scheelde.
"Hoe weet je van dit luik af?" vroeg Ayla nieuwsgierig aan Thomas en stapte van de kynoka af. De groene wezel volgde haar. Het diertje leek haar zeer te mogen.
"Vroeger hadden ze tunnels gebouwd om de stad snel uit te zijn als monsters ontsnapten uit de kooien toen de arena hier nog in gebruik was," vertelde Thomas, terwijl hij het luik open probeerde te maken. "Toen ze een nieuwe arena hadden gebouwd werden was er een tijd dat er een groep gevangenen waren ontsnapt. Ze gebruikten deze tunnels en daarna liet de toenmalige koning ze dichtmetselen. Maar een aantal waren vergeten. Mijn vader heeft me ooit over deze tunnel vertelt en ik heb hem weleens gebruikt. Af en toe,".
Ik keek Thomas lang aan toen zijn blik naar mij gleed.
"Best vaak. Oke, heel erg vaak," gaf hij toe. "Maar ja... als je niks hebt ga je het van een ander afpakken,".
"Voelde je je nooit schuldig naar die mensen toe van wie je steelde?" vroeg Ayla.
"Niet echt. Zij weten hoe we leefden, maar ze deden niets," vertelde Thomas.
"Maar stel dat jij in Itpoyus woonde en je had wel alles? En iemand steelt van jou," ging Ayla door.
"Dat heb je van je moeder he?" zei Thomas en ik lachte.
"Zeker weten. Dat heeft ze niet van mij," lachte ik en Ayla zuchtte.
Het luik ging toen open en een rioolachtige geur steeg op.
"Gadverdamme," merkte Ayla op.
"Hey, ik heb niks gezegd over hygiëne," merkte Thomas op en ging als eerste het luik in.
Het was best ruim. De kynoka paste er zelfs doorheen.
Het stonk er zo erg, maar we gingen door. Ik merkte dat mijn manen spinnenwebben wegveegden die als loshangende raggen aan het plafond plakten.
Ook hoorde ik zacht gepiep en rook ik dat er ratten waren.
"Gaat het, Ayla?" vroeg ik.
"Ja, het gaat. Ik hoop dat we er snel uit zijn," reageerde ze.
"Het is wel eventjes lopen," zei Thomas. "Helaas kunnen jullie het prachtige uitzicht niet zien. Als er geen halve demons woonden dan had Itopyus wel iets charmants gehad,".
"Niemand zou zo maar naar Trivah gaan," merkte ik op.
"Hey, Trivah is best mooi," reageerde Thomas verontwaardigd op mijn opmerking.
We hoorden vreemde geluiden in de tunnel en ook voetstappen die boven ons renden. Uiteindelijk vond Thomas de uitgang en hij opende de grote putdeksel tot een kier.
"Zo te zien laat Infernio zijn leger verzamelen," zei Thomas.
"Laat me eens kijken," zei ik en duwde mijn manen in zijn gezicht. Het was krap, maar ik kon net door het kiertje heen kijken.
Demonsoldaten liepen door de straten heen en het viel me op dat alle ramen en deuren dicht waren van de huizen van de burgers.
"Oke, wat is het plan?" vroeg Thomas en keek me aan.