မောင့်ခြေဖျားကအထက်တန်းစားဝိုင...

By Amera_Khoon

430K 27.3K 573

Gong - ထက်ဦးခန့် ,စက္ကမင်းမြတ် Shou - နေခမင်းမြတ်, ဟန်လင်းညို Gong - ထက္ဦးခန္႔ ,စကၠမင္းျမတ္ Shou - ေနခမင္းျမတ... More

You are reading

မောင့်ခြေဖျားကအထက်တန်းစားဝိုင် (Completed)

Romance

Gong - ထက်ဦးခန့် ,စက္ကမင်းမြတ် Shou - နေခမင်းမြတ်, ဟန်လင်းညို Gong - ထက္ဦးခန္႔ ,စကၠမင္းျမတ္ Shou - ေနခမင္းျမတ္, ဟန္လင္းညိဳ

amerakhoon boyxboy myanmaroc ukestrong

Part - 29

10.2K 672 28

By Amera_Khoon

(Unicode)

ဟန်လင်းညိုသည်ကား ခုတင်ပေါ်ပစ်လှဲလိုက်သည့်တိုင် ရင်တလှပ်လှပ်ဖြင့် သူ့ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုလုံးသည်လည်း ပူရှိန်းရှိန်းဖြစ်နေပေ၏။ စက္ကက သူ့နှုတ်ခမ်းများကို ချယ်လှယ်နေသည့်အပေါ် သူကား မရုန်းကန်နိုင်ခဲ့ဘဲ ကြောင်အလျက်သား ငြိမ်နေမိပြီးနောက် မသိလိုက်မသိဘာသာဖြင့် အနမ်းတွေအား မိန်းမောစွာ ပြန်တုံ့ပြန်ခဲ့သေးသည်။ အချိန်အတော်ကြာ နှစ်ဦးသား နမ်းနေခဲ့ပြီးသည့်နောက်တွင် သူ စက္ကကို တွန်းထုတ်ခဲ့ပြီး မျက်နှာကို တစ်ချက်ထိုးရုံမျှသာ တုံ့ပြန်နိုင်၍ အလောတကြီး ကားမောင်းပြေးခဲ့ရ၏။ စက္က မည်သို့ကျန်ခဲ့လိမ့်မည်ကို သူနောက်ပြန်လှည့်ကြည့်ဖို့ မဆိုထားနှင့် သူကိုယ်တိုင်ပင် စိတ်မတည်မငြိမ်ဖြင့် ကားမောင်းပြန်ခဲ့ရသည်။

သူပြောချင်ခဲ့တာ သူ့မင်္ဂလာဆောင်မှာ သီချင်းလာဆိုပေးဖို့၊ သူ့ကို လာရောက်ဂုဏ်ပြုပေးဖို့ တောင်းဆိုရန် ကြံရွယ်ထားခဲ့သော်ငြား ကိစ္စတွေက ထိုအခြေအနေအထိ ရောက်သွားလိမ့်မည်ဟု သူ ဘယ်လိုလုပ်ထင်မှာလဲ။ ကိုယ့်ဂုဏ်သိက္ခာကိုမငဲ့ဘဲ စက္ကနှင့်ပင် အပေးအယူတည့်၍ နမ်းခဲ့သေး၏။ သို့ဖြစ်၍ စက္ကအနားကို ပြန်သွားဖို့ တစ်ပတ်လောက် ထပ်အားယူရပေဦးမည်။

/~/

နေခမင်းမြတ် မောင့်အနားက တစ်ဖဝါးမှမခွာနိုင်လောက်အောင် ဘယ်သွားသွား လိုက်ကပ်တွယ်နေသည်။ အိမ်ရှေ့နှင့်နောက်ဖေးသွားလျှင်တောင် မောင့်ပေါင်ကို ဖက်တွယ်လျက် ကုပ်တွယ်၍ လိုက်၏။ မောင်နှင့် အတူနေစဥ်အတွင်း မောင်က သူ့ကို အခွင့်အရေးမယူဘဲ ဂရုစိုက်စောင့်ရှောက်ပေးသည်မို့ သူ စိတ်ညစ်နေသည်။ မောင့်ကို လိုချင်တာလည်း ရူးတော့မည်။ ဒါပေသည့် မောင်က သူ့ကို ဝေ့လည်ကြောင်ပတ်လုပ်နေတာမို့ သူ အကြံကြီးကြီးကြံနေ၏။

" မောင် "

" ဟင် "

" သရဲကားကြည့်ရအောင်"

" မကြည့်ချင်ဘူး!"

" ငါ ရှိတာပဲ မကြောက်ပါနဲ့"

" မကြောက်ပါဘူး"

" အဲ့တာဆို သရဲကားကြည့်မလား....ဒါမှမဟုတ် ငါ့ကိုလုပ်မလား ကြိုက်တာရွေး "

ဒီမှာနေစဥ်အတွင်း ပေါင်အောက်ရောက်သောမောင့်အင်္ကျီကြီးတွေကို ပေါင်သားတွေပေါ်အောင် ဝတ်ပြပြီး မြူဆွယ်ခဲ့၏။ အတွင်းခံတစ်ခုတည်းဝတ်ပြီး အောက်က ဘာမှမဝတ်၍ သူ့ခြေတံဖြူဖြူသွယ်သွယ်လေးတွေကို မောင်က မြင်တိုင်းမျက်နှာလွှဲပြီး တံတွေးမြိုချနေသည်။ မောင့်ဘယ်လောက်ထိ သမာဓိအားကောင်းနိုင်မလဲဆိုပြီး မောင့်ပေါင်ပေါ်ခွလိုက်၏။

" ပေါက်ကရတွေ မလုပ်ပါနဲ့..."

အခုလည်း မောင့်နားရွက်ဖျားတွေ နီရဲလာရင်း မျက်နှာလွှဲသွား၏။

" ဟွန့် မောင်မလုပ်ရင် ငါ သည်ပုံစံလေးအတိုင်း လမ်းမထွက်ပြီး လျှောက်ပြေးနေမှာနော်"

ထက်ဦးခန့် ချက်ချင်းကလေးငယ်၏မျက်နှာကို ပြန်ကြည့်လိုက်တော့ သူ့ကို မျက်နှာလွှဲ၍ နှုတ်ခမ်းတွေ စူထော်ပြီး စိတ်ကောက်နေကြောင်း ပြသည်။ သည်ရက်ပိုင်း အပြင်သိပ်မထွက်ဖြစ်၍ ကလေးငယ်၏ငွေဖြူရောင်ဆံပင်တွန့်တွေက ပခုံးထိရှည်ကျနေပြီး တကယ့်ကို ပိုးဟပ်ဖြူသဏ္ဍာန်ပေါ်နေ၏။ သူ့ပေါင်ပေါ် တက်ထိုင်ရင်း ခန္ဓာကိုယ်က လှုပ်နေသေးသည်။

" မောင်က အကြောင်းရှိလို့ပါ"

" ဘာအကြောင်းလဲ၊ မောင်က ငါ့ကို မချစ်လို့မလား၊ ငါ သိတာပေါ့၊ ဟင့် မောင်ကိုယ့်ဘာသာ အပြစ်တင်ပြီး ငါ့ကို ခေါ်ထားရုံဆို နှင်လွှတ်လိုက်တော့ မောင်"

ချက်ချင်းမျက်ရည်က ဝဲလာပြီး လက်ခုံတွေဖြင့် ဖိသုတ်နေတာမြင်ရတော့ သူ ကလေးငယ်၏ခန္ဓာကိုယ်သေးသေးလေးကို ဆွဲဖက်လိုက်သည်။

" ဟင့် မောင်နှစ်သိမ့်နေစရာမလိုဘူး..."

" ချစ်တာပေါ့"

" တကယ်လား..."

" အင်း တကယ်"

ထိုအခါမှ သူ့ပခုံပေါ် မေးတင်လာပြီး ခါးကို ပြန်၍ဖက်လာသော ပိုးဟပ်ဖြူလေး။

" မင်း နာကျင်မှာ မကြည့်ရက်လို့ပါ"

" မကြည့်နဲ့လေ"

" အင်း"

နေခက သူ့ကို ဖက်ထားရာကနေခွာလိုက်ပြီး သူ့ပေါင်ပေါ်မှဆင်း၍ မတ်တတ်ထရပ်သည်အထိ သူ လိုက်ကြည့်နေသည်။ စိတ်ဆိုးသွားသလားဟု တွေးပူမိ၍ ကလေးငယ်နောက်လိုက်ရန် ထလိုက်ပြီးမှ အခန်းထဲကို ပြန်ဝင်လာတာတွေ့ရ၍ ပြန်ထိုင်လိုက်သည်။

" မောင် မျက်လုံးမှိတ်"

" ဘာလို့လဲ"

" မှိတ်ဆို"

နေခ သူ့လက်ထဲက ပိတ်စအမဲဖြင့် သူ့မျက်လုံးတွေကို ပိတ်၍ ချည်ခြင်း ခံလိုက်ရ၏။

" ဘာလုပ်တာလဲ နေခ"

" မောင်ပဲ မကြည့်ချင်ဘူးဆို"

" မဟုတ် မောင်ဆိုလိုတာ..."

"ရှူးးးး မောင်စကားများရင် မောင့်လက်တွေပါ ကြိုးနဲ့ တုပ်လိုက်မှာ"

မျက်လုံးက မမြင်ရတော့၍ ကလေးငယ် ဘာဆက်လုပ်လိမ့်မလဲဆိုတာ နားစွင့်ထားလိုက်သည်။ နေခ၏လက်တွေ သူ့အင်္ကျီကို ဆွဲချွတ်နေတာ သူ သိပေမဲ့ ငြိမ်ခံနေလိုက်၏။ သူ့ခန္ဓာကိုယ်ပေါ်၌လည်း အဝတ်ကင်းမဲ့သွားသောအခါ နေခက သူ့ကို စနမ်းတော့သည်။ သူလည်း ကလေးငယ်၏ခန္ဓာကိုယ်ကို ဖက်လိုက်တော့ အဝတ်မရှိတော့သာ သိလိုက်သည်။ ကလေးငယ်၏အနမ်းတွေက အရိုင်းဆန်၏။ ရစ်မူးဖို့ ကောင်း၏။

" ပြွတ် ပြွတ် ပြွတ် ပြွတ်"

နှစ်ဦးသားနမ်းနေရင်း မောင်က သူ့တင်ပါးတွေကို ဆုပ်ကိုင်ဖိချေလာ၏။

( ဖြောင်း!)

" အာ့ မောင် ဘာလို့ရိုက်တာလဲ"

" ဟင်း"

တင်ပါးကို ရိုက်ခံလိုက်ရ၍ နေခ ငိုမဲ့မဲ့ဖြစ်သွားပေမဲ့ မောင့်အထိအတွေ့တွေမှာ ပျော်ဝင်နေ၏။ ကြာလာတော့ မောင့်အနမ်းတွေအောက်မှာ ပါးတွေ နီမြန်းလာပြီး မောင်ဖိချေခြင်းခံရသည့် တင်းပါးတွေကလည်း စပ်ဖျဥ်းပူထူလာ၏။

" ဟင့် ဟင့် မောင်ရပ်တော့"

" ရပ်လို့ မရတော့ဘူး!"

" ဟင့် ငါ့ကို မောင် အနိုင်ကျင့်တယ်"

" မင်းစတာ ငါ ဝင်လာပြီ..."

" အား..."

မောင့်မျက်လုံးတွေကို မှိတ်ထားတာတောင် မောင်က သူ့ခါးကို ဖက်ထားရင်း အောက်က ပင့်စောင့်သည်။ နေခ မောင့်ဆီက ရုန်းလို့မရတော့မှန်း သိတော့ မောင့်ပခုံးကို မေးတင်ထားရင်း မျက်နှာရှုံးမဲ့နေတော့သည်။

" အင့် အင့် မောင် ငါ နာတယ်"

မောင်က သူ့ရင်ဘတ်တွေကို နမ်းလာပြီး တရစပ်ပင့်စောင့်သည်။ မောင့်အထိအတွေ့တွေက အရိုင်းဆန်ပေမဲ့ နေခ သာယာပြီး ပျော်နေ၏။

" ဟင့် မောင်ရက်စက်တယ်၊ အာ့ အားဖြည်းဖြည်း"

ပြီးသွားတော့ နေခ မောင့်ရင်ခွင်ထဲမှာတင် မျော့ကျသွားပြီး အသက်ကို ဖြည်းဖြည်းရှူထုတ်နေသည်။ မောင်ကတော့ သူ့တစ်ကိုယ်လုံးကို အနှံ့လိုက်နမ်းနေ၏။

" မောင့်ကို ကလေးလေးက မမြှူစွယ်ခဲ့သင့်ဘူး"

" ငါမှားတာပဲ အီးးးး ဘာလို့ကိုက်တာလဲ"

နေခ၏ပေါင်တွေကို မောင်က ကိုက်နေခဲ့သည်။ ထို့နောက် တစ်ကိုယ်လုံးလိုက်ကိုက်နေသည်။ နေခ နာလည်းနာသလို တစ်ကိုယ်လုံး ယွစိတက်ပြီး မနေတတ်တော့ဘဲ လူးလွန့်နေ၏။

ညနေရောက်တော့ နေခခန္ဓာကိုယ်မှာ အနီအကွက်တွေ လူမြင်လို့တောင်မကောင်း။ မောင်က နေခ၏ကိုယ်ပေါ်ရှိ ဒဏ်ရာတွေကို ဆေးထည့်ပေးနေရင်း ပြောလာ၏။

" ဘာလို့လဲ အဲ့တာ မင်းနဲ့လိုက်တာ "

" ဘယ်မှာလိုက်လဲ အမာရွတ်ကျန်ခဲ့ရင်တော့ ဒုက္ခပဲ"

" ကောင်းတာပေါ့၊ မင်းကို ဘယ်သူမှမချစ်တော့ဘူးလေ၊ ပိုင်ရှင်ရှိမှန်း သိသွားကြမှာပေါ့"

" မဟုတ်တာ...ငါ့ပရိတ်သတ်တွေ"

နေခပြောနေရင်း မျက်နှာညှိုးကျသွားပြီး စိတ်မကောင်းဖြစ်သွားသည်။ ထက်ဦးခန့် ကလေးငယ်၏ကိုယ်လေးကို ရင်ခွင်ထဲဆွဲသွင်း၍ ခေါင်းလေးကို ပုတ်ပေးရင်း ချော့ရသည်။

" သူတို့ကို မစွန့်လွှတ်နိုင်ဘူးလား"

" ဟင့်အင်း မဟုတ်ဘူး"

" သူတို့နဲ့ ကောင်းတဲ့အမှတ်တရတွေ ဖြတ်သန်းခဲ့တဲ့အချိန်ကောင်းတွေ ရှိခဲ့တယ်မလား"

" အင်း"

" ပြန်သွားချင်လား"

" ..."

" မောင့်ကို စိတ်ရင်းအမှန်ပြောလို့ ရတယ်"

" ငါ မစွန့်လွှတ်နိုင်ဘူး၊ သူတို့နဲ့အတူ နာကျင်ခဲ့ရတဲ့အချိန်တွေ ရှိတယ်၊ ဘယ်လိုဝေဖန်မှုမျိုးကိုမဆို သူတို့ငါ့ရှေ့က ကာကွယ်ပေးခဲ့တဲ့အတိတ်ကောင်းတွေ ရှိတယ်၊ နှစ်တွေ အကြာကြီး သူတို့နဲ့အတူ ရှိလာခဲ့တယ်၊ အပြင်လူတွေ မမြင်နိုင်တဲ့ နွေးထွေးမှုတွေ၊ ခံစားချက်တွေ၊ သံယောဇဥ်တွေ သူတို့နဲ့ငါ့ကြားမှာ ရှိတယ်"

" ပြန်သွားချင်လား"

" ငါ ပြန်သွားရင် မောင့်ကို စွန့်လွှတ်ရလိမ့်မယ်"

" သူတို့ နာကျင်နေကြပြီ"

" မောင် နာကျင်ရလိမ့်မယ်"

" ကြယ်လေးတွေက ကောင်းကင်မှာပဲ တင့်တယ်တယ်"

" ငါ့အတွက်တော့ မောင်က ကောင်းကင်ပဲ"

" အကောင်းဆုံးအဖြေကို ရှာတွေ့မှာပါ၊ ဘယ်လိုတည်ရှိမှုမျိုးမှာပဲဖြစ်ဖြစ်၊ သူတို့ ဆက်ချစ်ပေးနေနိုင်ရင် အချစ်စစ်ပဲ မောင့်ကလေးက အချစ်စစ်တွေနဲ့ ထိုက်တန်ပါတယ်"

ရင်ထဲက ပိုးဟပ်ဖြူလေးကို ငုံ့နမ်းလိုက်ရင်း ခိုင်မာသည့်ဆုံးဖြတ်ချက်တစ်ခုကို သူ ချဖို့ အရေးကြီးသည့်လူတစ်ယောက်ကို သွားတွေ့ရန် ပြင်လိုက်၏။

________________

(Zawgyi)

ဟန္လင္းညိဳသည္ကား ခုတင္ေပၚပစ္လွဲလိုက္သည့္တိုင္ ရင္တလွပ္လွပ္ျဖင့္ သူ႔ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလုံးသည္လည္း ပူရွိန္းရွိန္းျဖစ္ေနေပ၏။ စကၠက သူ႔ႏႈတ္ခမ္းမ်ားကို ခ်ယ္လွယ္ေနသည့္အေပၚ သူကား မ႐ုန္းကန္ႏိုင္ခဲ့ဘဲ ေၾကာင္အလ်က္သား ၿငိမ္ေနမိၿပီးေနာက္ မသိလိုက္မသိဘာသာျဖင့္ အနမ္းေတြအား မိန္းေမာစြာ ျပန္တုံ႔ျပန္ခဲ့ေသးသည္။ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ ႏွစ္ဦးသား နမ္းေနခဲ့ၿပီးသည့္ေနာက္တြင္ သူ စကၠကို တြန္းထုတ္ခဲ့ၿပီး မ်က္ႏွာကို တစ္ခ်က္ထိုး႐ုံမွ်သာ တုံ႔ျပန္ႏိုင္၍ အေလာတႀကီး ကားေမာင္းေျပးခဲ့ရ၏။ စကၠ မည္သို႔က်န္ခဲ့လိမ့္မည္ကို သူေနာက္ျပန္လွည့္ၾကည့္ဖို႔ မဆိုထားႏွင့္ သူကိုယ္တိုင္ပင္ စိတ္မတည္မၿငိမ္ျဖင့္ ကားေမာင္းျပန္ခဲ့ရသည္။

သူေျပာခ်င္ခဲ့တာ သူ႔မဂၤလာေဆာင္မွာ သီခ်င္းလာဆိုေပးဖို႔၊ သူ႔ကို လာေရာက္ဂုဏ္ျပဳေပးဖို႔ ေတာင္းဆိုရန္ ႀကံ႐ြယ္ထားခဲ့ေသာ္ျငား ကိစၥေတြက ထိုအေျခအေနအထိ ေရာက္သြားလိမ့္မည္ဟု သူ ဘယ္လိုလုပ္ထင္မွာလဲ။ ကိုယ့္ဂုဏ္သိကၡာကိုမငဲ့ဘဲ စကၠႏွင့္ပင္ အေပးအယူတည့္၍ နမ္းခဲ့ေသး၏။ သို႔ျဖစ္၍ စကၠအနားကို ျပန္သြားဖို႔ တစ္ပတ္ေလာက္ ထပ္အားယူရေပဦးမည္။

/~/

ေနခမင္းျမတ္ ေမာင့္အနားက တစ္ဖဝါးမွမခြာႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ဘယ္သြားသြား လိုက္ကပ္တြယ္ေနသည္။ အိမ္ေရွ႕ႏွင့္ေနာက္ေဖးသြားလွ်င္ေတာင္ ေမာင့္ေပါင္ကို ဖက္တြယ္လ်က္ ကုပ္တြယ္၍ လိုက္၏။ ေမာင္ႏွင့္ အတူေနစဥ္အတြင္း ေမာင္က သူ႔ကို အခြင့္အေရးမယူဘဲ ဂ႐ုစိုက္ေစာင့္ေရွာက္ေပးသည္မို႔ သူ စိတ္ညစ္ေနသည္။ ေမာင့္ကို လိုခ်င္တာလည္း ႐ူးေတာ့မည္။ ဒါေပသည့္ ေမာင္က သူ႔ကို ေဝ့လည္ေၾကာင္ပတ္လုပ္ေနတာမို႔ သူ အႀကံႀကီးႀကီးႀကံေန၏။

" ေမာင္ "

" ဟင္ "

" သရဲကားၾကည့္ရေအာင္"

" မၾကည့္ခ်င္ဘူး!"

" ငါ ရွိတာပဲ မေၾကာက္ပါနဲ႔"

" မေၾကာက္ပါဘူး"

" အဲ့တာဆို သရဲကားၾကည့္မလား....ဒါမွမဟုတ္ ငါ့ကိုလုပ္မလား ႀကိဳက္တာေ႐ြး "

ဒီမွာေနစဥ္အတြင္း ေပါင္ေအာက္ေရာက္ေသာေမာင့္အက်ႌႀကီးေတြကို ေပါင္သားေတြေပၚေအာင္ ဝတ္ျပၿပီး ျမဴဆြယ္ခဲ့၏။ အတြင္းခံတစ္ခုတည္းဝတ္ၿပီး ေအာက္က ဘာမွမဝတ္၍ သူ႔ေျခတံျဖဴျဖဴသြယ္သြယ္ေလးေတြကို ေမာင္က ျမင္တိုင္းမ်က္ႏွာလႊဲၿပီး တံေတြးၿမိဳခ်ေနသည္။ ေမာင့္ဘယ္ေလာက္ထိ သမာဓိအားေကာင္းႏိုင္မလဲဆိုၿပီး ေမာင့္ေပါင္ေပၚခြလိုက္၏။

" ေပါက္ကရေတြ မလုပ္ပါနဲ႔..."

အခုလည္း ေမာင့္နား႐ြက္ဖ်ားေတြ နီရဲလာရင္း မ်က္ႏွာလႊဲသြား၏။

" ဟြန္႔ ေမာင္မလုပ္ရင္ ငါ သည္ပုံစံေလးအတိုင္း လမ္းမထြက္ၿပီး ေလွ်ာက္ေျပးေနမွာေနာ္"

ထက္ဦးခန္႔ ခ်က္ခ်င္းကေလးငယ္၏မ်က္ႏွာကို ျပန္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ႔ကို မ်က္ႏွာလႊဲ၍ ႏႈတ္ခမ္းေတြ စူေထာ္ၿပီး စိတ္ေကာက္ေနေၾကာင္း ျပသည္။ သည္ရက္ပိုင္း အျပင္သိပ္မထြက္ျဖစ္၍ ကေလးငယ္၏ေငြျဖဴေရာင္ဆံပင္တြန္႔ေတြက ပခုံးထိရွည္က်ေနၿပီး တကယ့္ကို ပိုးဟပ္ျဖဴသ႑ာန္ေပၚေန၏။ သူ႔ေပါင္ေပၚ တက္ထိုင္ရင္း ခႏၶာကိုယ္က လႈပ္ေနေသးသည္။

" ေမာင္က အေၾကာင္းရွိလို႔ပါ"

" ဘာအေၾကာင္းလဲ၊ ေမာင္က ငါ့ကို မခ်စ္လို႔မလား၊ ငါ သိတာေပါ့၊ ဟင့္ ေမာင္ကိုယ့္ဘာသာ အျပစ္တင္ၿပီး ငါ့ကို ေခၚထား႐ုံဆို ႏွင္လႊတ္လိုက္ေတာ့ ေမာင္"

ခ်က္ခ်င္းမ်က္ရည္က ဝဲလာၿပီး လက္ခုံေတြျဖင့္ ဖိသုတ္ေနတာျမင္ရေတာ့ သူ ကေလးငယ္၏ခႏၶာကိုယ္ေသးေသးေလးကို ဆြဲဖက္လိုက္သည္။

" ဟင့္ ေမာင္ႏွစ္သိမ့္ေနစရာမလိုဘူး..."

" ခ်စ္တာေပါ့"

" တကယ္လား..."

" အင္း တကယ္"

ထိုအခါမွ သူ႔ပခုံေပၚ ေမးတင္လာၿပီး ခါးကို ျပန္၍ဖက္လာေသာ ပိုးဟပ္ျဖဴေလး။

" မင္း နာက်င္မွာ မၾကည့္ရက္လို႔ပါ"

" မၾကည့္နဲ႔ေလ"

" အင္း"

ေနခက သူ႔ကို ဖက္ထားရာကေနခြာလိုက္ၿပီး သူ႔ေပါင္ေပၚမွဆင္း၍ မတ္တတ္ထရပ္သည္အထိ သူ လိုက္ၾကည့္ေနသည္။ စိတ္ဆိုးသြားသလားဟု ေတြးပူမိ၍ ကေလးငယ္ေနာက္လိုက္ရန္ ထလိုက္ၿပီးမွ အခန္းထဲကို ျပန္ဝင္လာတာေတြ႕ရ၍ ျပန္ထိုင္လိုက္သည္။

" ေမာင္ မ်က္လုံးမွိတ္"

" ဘာလို႔လဲ"

" မွိတ္ဆို"

ေနခ သူ႔လက္ထဲက ပိတ္စအမဲျဖင့္ သူ႔မ်က္လုံးေတြကို ပိတ္၍ ခ်ည္ျခင္း ခံလိုက္ရ၏။

" ဘာလုပ္တာလဲ ေနခ"

" ေမာင္ပဲ မၾကည့္ခ်င္ဘူးဆို"

" မဟုတ္ ေမာင္ဆိုလိုတာ..."

"ရႉးးးး ေမာင္စကားမ်ားရင္ ေမာင့္လက္ေတြပါ ႀကိဳးနဲ႔ တုပ္လိုက္မွာ"

မ်က္လုံးက မျမင္ရေတာ့၍ ကေလးငယ္ ဘာဆက္လုပ္လိမ့္မလဲဆိုတာ နားစြင့္ထားလိုက္သည္။ ေနခ၏လက္ေတြ သူ႔အက်ႌကို ဆြဲခြၽတ္ေနတာ သူ သိေပမဲ့ ၿငိမ္ခံေနလိုက္၏။ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ေပၚ၌လည္း အဝတ္ကင္းမဲ့သြားေသာအခါ ေနခက သူ႔ကို စနမ္းေတာ့သည္။ သူလည္း ကေလးငယ္၏ခႏၶာကိုယ္ကို ဖက္လိုက္ေတာ့ အဝတ္မရွိေတာ့သာ သိလိုက္သည္။ ကေလးငယ္၏အနမ္းေတြက အ႐ိုင္းဆန္၏။ ရစ္မူးဖို႔ ေကာင္း၏။

" ႁပြတ္ ႁပြတ္ ႁပြတ္ ႁပြတ္"

ႏွစ္ဦးသားနမ္းေနရင္း ေမာင္က သူ႔တင္ပါးေတြကို ဆုပ္ကိုင္ဖိေခ်လာ၏။

( ေျဖာင္း!)

" အာ့ ေမာင္ ဘာလို႔႐ိုက္တာလဲ"

" ဟင္း"

တင္ပါးကို ႐ိုက္ခံလိုက္ရ၍ ေနခ ငိုမဲ့မဲ့ျဖစ္သြားေပမဲ့ ေမာင့္အထိအေတြ႕ေတြမွာ ေပ်ာ္ဝင္ေန၏။ ၾကာလာေတာ့ ေမာင့္အနမ္းေတြေအာက္မွာ ပါးေတြ နီျမန္းလာၿပီး ေမာင္ဖိေခ်ျခင္းခံရသည့္ တင္းပါးေတြကလည္း စပ္ဖ်ဥ္းပူထူလာ၏။

" ဟင့္ ဟင့္ ေမာင္ရပ္ေတာ့"

" ရပ္လို႔ မရေတာ့ဘူး!"

" ဟင့္ ငါ့ကို ေမာင္ အႏိုင္က်င့္တယ္"

" မင္းစတာ ငါ ဝင္လာၿပီ..."

" အား..."

ေမာင့္မ်က္လုံးေတြကို မွိတ္ထားတာေတာင္ ေမာင္က သူ႔ခါးကို ဖက္ထားရင္း ေအာက္က ပင့္ေစာင့္သည္။ ေနခ ေမာင့္ဆီက ႐ုန္းလို႔မရေတာ့မွန္း သိေတာ့ ေမာင့္ပခုံးကို ေမးတင္ထားရင္း မ်က္ႏွာရႈံးမဲ့ေနေတာ့သည္။

" အင့္ အင့္ ေမာင္ ငါ နာတယ္"

ေမာင္က သူ႔ရင္ဘတ္ေတြကို နမ္းလာၿပီး တရစပ္ပင့္ေစာင့္သည္။ ေမာင့္အထိအေတြ႕ေတြက အ႐ိုင္းဆန္ေပမဲ့ ေနခ သာယာၿပီး ေပ်ာ္ေန၏။

" ဟင့္ ေမာင္ရက္စက္တယ္၊ အာ့ အားျဖည္းျဖည္း"

ၿပီးသြားေတာ့ ေနခ ေမာင့္ရင္ခြင္ထဲမွာတင္ ေမ်ာ့က်သြားၿပီး အသက္ကို ျဖည္းျဖည္းရႉထုတ္ေနသည္။ ေမာင္ကေတာ့ သူ႔တစ္ကိုယ္လုံးကို အႏွံ႔လိုက္နမ္းေန၏။

" ေမာင့္ကို ကေလးေလးက မျမႇဴစြယ္ခဲ့သင့္ဘူး"

" ငါမွားတာပဲ အီးးးး ဘာလို႔ကိုက္တာလဲ"

ေနခ၏ေပါင္ေတြကို ေမာင္က ကိုက္ေနခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ တစ္ကိုယ္လုံးလိုက္ကိုက္ေနသည္။ ေနခ နာလည္းနာသလို တစ္ကိုယ္လုံး ယြစိတက္ၿပီး မေနတတ္ေတာ့ဘဲ လူးလြန္႔ေန၏။

ညေနေရာက္ေတာ့ ေနခခႏၶာကိုယ္မွာ အနီအကြက္ေတြ လူျမင္လို႔ေတာင္မေကာင္း။ ေမာင္က ေနခ၏ကိုယ္ေပၚရွိ ဒဏ္ရာေတြကို ေဆးထည့္ေပးေနရင္း ေျပာလာ၏။

" ဘာလို႔လဲ အဲ့တာ မင္းနဲ႔လိုက္တာ "

" ဘယ္မွာလိုက္လဲ အမာ႐ြတ္က်န္ခဲ့ရင္ေတာ့ ဒုကၡပဲ"

" ေကာင္းတာေပါ့၊ မင္းကို ဘယ္သူမွမခ်စ္ေတာ့ဘူးေလ၊ ပိုင္ရွင္ရွိမွန္း သိသြားၾကမွာေပါ့"

" မဟုတ္တာ...ငါ့ပရိတ္သတ္ေတြ"

ေနခေျပာေနရင္း မ်က္ႏွာညႇိဳးက်သြားၿပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားသည္။ ထက္ဦးခန္႔ ကေလးငယ္၏ကိုယ္ေလးကို ရင္ခြင္ထဲဆြဲသြင္း၍ ေခါင္းေလးကို ပုတ္ေပးရင္း ေခ်ာ့ရသည္။

" သူတို႔ကို မစြန္႔လႊတ္ႏိုင္ဘူးလား"

" ဟင့္အင္း မဟုတ္ဘူး"

" သူတို႔နဲ႔ ေကာင္းတဲ့အမွတ္တရေတြ ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့အခ်ိန္ေကာင္းေတြ ရွိခဲ့တယ္မလား"

" အင္း"

" ျပန္သြားခ်င္လား"

" ..."

" ေမာင့္ကို စိတ္ရင္းအမွန္ေျပာလို႔ ရတယ္"

" ငါ မစြန္႔လႊတ္ႏိုင္ဘူး၊ သူတို႔နဲ႔အတူ နာက်င္ခဲ့ရတဲ့အခ်ိန္ေတြ ရွိတယ္၊ ဘယ္လိုေဝဖန္မႈမ်ိဳးကိုမဆို သူတို႔ငါ့ေရွ႕က ကာကြယ္ေပးခဲ့တဲ့အတိတ္ေကာင္းေတြ ရွိတယ္၊ ႏွစ္ေတြ အၾကာႀကီး သူတို႔နဲ႔အတူ ရွိလာခဲ့တယ္၊ အျပင္လူေတြ မျမင္ႏိုင္တဲ့ ေႏြးေထြးမႈေတြ၊ ခံစားခ်က္ေတြ၊ သံေယာဇဥ္ေတြ သူတို႔နဲ႔ငါ့ၾကားမွာ ရွိတယ္"

" ျပန္သြားခ်င္လား"

" ငါ ျပန္သြားရင္ ေမာင့္ကို စြန္႔လႊတ္ရလိမ့္မယ္"

" သူတို႔ နာက်င္ေနၾကၿပီ"

" ေမာင္ နာက်င္ရလိမ့္မယ္"

" ၾကယ္ေလးေတြက ေကာင္းကင္မွာပဲ တင့္တယ္တယ္"

" ငါ့အတြက္ေတာ့ ေမာင္က ေကာင္းကင္ပဲ"

" အေကာင္းဆုံးအေျဖကို ရွာေတြ႕မွာပါ၊ ဘယ္လိုတည္ရွိမႈမ်ိဳးမွာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ သူတို႔ ဆက္ခ်စ္ေပးေနႏိုင္ရင္ အခ်စ္စစ္ပဲ ေမာင့္ကေလးက အခ်စ္စစ္ေတြနဲ႔ ထိုက္တန္ပါတယ္"

ရင္ထဲက ပိုးဟပ္ျဖဴေလးကို ငုံ႔နမ္းလိုက္ရင္း ခိုင္မာသည့္ဆုံးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုကို သူ ခ်ဖို႔ အေရးႀကီးသည့္လူတစ္ေယာက္ကို သြားေတြ႕ရန္ ျပင္လိုက္၏။

________________

You'll Also Like

သင်္ကြန်မောင် By Fi

Romance

445K 33K 42

[Mini-story] Love has no pride!

ချစ်ခြင်း အစပျိုးရာ S2 By Jenny

Romance

494K 30.1K 55

ဤဇာတ်လမ်းပါ အကြောင်းအရာများသည် သာသာ့၏ စိတ်ကူးယဉ် ဇာတ်လမ်းသဘောဖြစ်တာကြောင့် မဖြစ်နိုင်သည့် အရာများ ပါဝင်နိုင်ပါသည်.... သို့ပါ၍ ထိုသိူ့သော အကြောင်းအရာမ...

အိမ်ကြီးရှင်..သခင့်ထံပါး By Natpankalay

Romance

253K 27K 33

ရိုးရိုးအချစ်ဇာတ်လမ်းလေးတစ်ပုဒ်ပါပဲ

''ေမာင္'' ေစရင္.... S1(''မောင်'' စေရင်....){Completed} By YSYH_*

Romance

509K 46.3K 42

အမုန်းတွေ အတ္တတွေမရှိဘဲ ပွင့်လင်းခဲ့ကြရင် အဆုံးသတ်ဟာ ခြိုမြိန်နိုင်သည်။ သို့သော်..... အမုန္းေတြ အတၱေတြမရွိဘဲ ပြင့္လင္းခဲ့ၾကရင္ အဆုံးသတ္ဟာ ၿခိဳၿမိန္...