Aveline, Stef, Lura, Rayon en zijn centaurwachters zetten hun reis terug naar Aderia.
Thomas moest me meenemen naar de Vergeten Landen.
Ik vond hem een vervelend gezelschap. We waren net de vallei uit en ik werd al gek van zijn onnodige gepraat. Hij vertelde me over zijn meesterlijke diefstallen, maar ik wist dat hij overdreef. Hij was overduidelijk vergeten wie de baas was.
"Kan je alsjeblieft even stil zijn," gromde ik. "De enige reden dat ik je niet dood is omdat ik je nodig heb... voor nu,".
"Net als de rest," merkte Thomas op, terwijl we langzamerhand een bos in liepen.
"Hoe bedoel je?" vroeg ik.
"Jullie, gedaantewisselaars, zijn nooit aardig," zei hij. "Tenminste niet tegen mij,".
"Nou, hoe zou dat nou komen," zei ik sarcastisch.
"Ik weet dat ik een dief ben, maar ik ben ook maar een mens. Ik heb ook gevoel," ging Thomas verder. "Jullie zijn niet de enigen die onrecht is aangedaan. Als je een beetje interesse toonde had ik je verteld dat mijn ouders zijn vermoord door koning Ronald en zijn vervloekte vrouw koningin Zarina. Ik haat die hele familie. Waarom denk je dat ik zo geworden ben? Ze hebben hun eigen volk buitengesloten met een gigantische muur,".
Thomas zei de laatste zin lachend.
"Ze bouwden een muur om arme mensen weg te houden en veranderen langzamerhand hun soldaten in half zwarte wezens. Niemand weet wat er precies gebeurd, maar ik zeg het je: Trivah is bezig met iets kwaadaardigs,".
Ik keek Thomas aan en stopte met lopen.
"Je was een inwoner van Trivah en je weet dus van dat half demon gedoe?" vroeg ik voor de duidelijkheid.
Thomas knikte. "Ik denk dat wij hetzelfde willen,".
Hij sprak de waarheid over zijn ouders en ik voelde toch ergens medelijden met hem.
Maar ik was een leeuw en ook ik had mijn trots. Nu wist ik zijn verhaal en had ik er meer vrede mee om hem aan mijn kant te hebben.
"Zou je vechten voor een land waar iedereen gelijk is aan elkaar en kan samenleven?" vroeg ik.
"Natuurlijk!" zei Thomas overtuigend.
"Dan willen we allebei hetzelfde," zei ik. "Maar dat betekent niet dat ik je 100 procent vertrouw,".
"Dat snap ik," reageerde Thomas. "Dat is vast ook de reden dat ik jouw menselijke gedaante niet mag zien?"
Ik liep weer verder. "Ik ben op dit moment de enige die ons beiden kan beschermen. Bovendien heb ik geen kleren bij me,".
"Blijf dan maar de grote zwarte leeuw. Geloof het of niet, maar ik weet veel van jullie soort. Dat jullie de Beschermers waren voordat Agotta jullie verbanden. Teveel agressie.. dat kan ik enigszins begrijpen,".
Ik brulde naar Thomas. "We doen wat we moeten doen en Agotta is niks meer dan een poppenkast," gromde ik.
"Poppenkast? Hoezo?" vroeg hij.
"Blijkbaar weet je dus niet zoveel," reageerde ik. "Loop door. We hebben geen tijd te verliezen,".
We waren al urenlang aan het lopen. Bos in en bos uit. Onderweg vond Thomas wat voedzame bessen, maar ik vond ze niks. Bessen. Wie at er nou bessen? Ik genoot meer van een goed stuk vlees.
Ik dacht terug aan de leeuwenstam.
De tijd voordat de mensen kwamen. Mijn ouders, Melo en Lura. Mijn vader was de koning van onze stam. Dat maakte mij natuurlijk een prins zou je zeggen, maar nee. Elke koning werd gekozen door een gevecht. Twee leeuwen die elkaar uitdaagden voor de troon.
Het klonk wreed en gruwel. Dat waren de gevechten soms ook. Soms? Bijna altijd. Mijn vader vertelde me altijd verhalen over de vroegere koningen. De eerste leeuwenkoning was een zwarte leeuw, genaamd Asyar, en hij vocht tegen zeven andere leeuwen voor de troon. Hij was zo sterk. Niemand begreep hoe hij het kon, maar sindsdien keken alle gedaantewisselaars anders naar zwarte leeuwen. Maar zwarte leeuwen kwamen bijna niet meer voor, dus ik was zeldzaam.
Mijn vader was ook een zwarte leeuw. Mijn moeder was daarentegen een bruine leeuwin. Vandaar dat mijn broer Melo bruin was.
Maar toen de mensen onze stam aanvielen werden we uiteen gescheurd. Mijn moeder en vader werden gedood en zo ook andere leeuwen.
Het was een bloedbad.
"Zijn we er bijna?" vroeg ik toen we weer een bos in liepen.
"Nog twee uur lopen en we zijn bij het fort," zei Thomas.
"Welk fort?" vroeg ik.
"Het fort van de koning," vertelde Thomas.
"Koning?" herhaalde ik.
"Ik heb gehoord dat er nu een witte leeuwenkoning is,"
"Wat is zijn naam?" gromde ik.
"Natzar, de witte leeuw,"
"Natzar?" herhaalde ik. "Dat kan niet. Hij is dood,".
"Dus je kent hem?" vroeg Thomas.
"Hij was een goede vriend van mijn vader, maar er gingen geruchten dat zijn stam ook was afgeslacht door de mensen,"
"Voor wat ik nu heb gehoord leeft hij nog steeds," zei Thomas.
Ik gromde en we liepen stevig door het bos heen tot we er weer uitkwamen en ik een oude kasteelmuur zag staan.
"Daar is het," zei Thomas.
"Dit is geen leeuwenwerk. Wat voor een fort is dit?" vroeg ik wantrouwend.
"Oké, ja. Ooit was het van de Trivanen. Het was een gevangenis waar ze magische wezens in opsloten," vertelde Thomas.
"Om te doden?"
"Nee, om ze te laten vechten in de arena. Trivanen hebben iets met arena's. Vraag me niet waarom, maar de hele koninklijke familie houdt van die gevechten,".
We liepen naar de poort van de kasteelmuur die afgebrokkeld was en ik zag een oude stad staan. Alle huizen waren vergaan, maar ik zag dat er toch wel in werd geleefd.
Ik liep een huis binnen waarvan de deur openstond.
De geur van zoete wierook was voor mij het bewijs dat hier inderdaad leeuwen woonden.
Thomas volgde me het huis in.
"Wat ben je van plan?" vroeg hij met een fluistertoon. "We zijn in leeuwengebied,".
Ik concentreerde me op mezelf en veranderde langzaam terug in mijn menselijke gedaante.
"Oh sorry! Ik kijk niet," zei Thomas en draaide zijn hoofd weg toen ik naakt voor hem stond.
Ik pakte een bruine lap stof die ik op een oude tafel zag liggen en bond deze om mijn middel.
"Kan ik al weer kijken?" vroeg Thomas.
"Ja," zei ik en keek rond in het huis.
"Wow, je bent echt... iemand anders," merkte Thomas op.
"Ik ben nog steeds de leeuw die je net zag, maar als hier andere leeuwen zijn dan ruiken ze mijn geur sneller als ik een leeuw ben," antwoordde ik en ik keek rond.
Er hingen dromenvangers en touwen met kralen gemaakt van edelstenen.
Ik voelde de vredige energie die hier hing.
"Waar zijn ze?" vroeg ik toen aan Thomas. "Er is niemand hier,".
Thomas keek me onwetend aan. "Ik weet echt niet waar ze zijn,"
Ik liep het huis uit en liep door de stad heen.
"Wacht," zei Thomas en holde achter me aan.
Toen hoorde ik in de verte het geluid van joelende en aanmoedigende mensen.
"Er is een arena hier toch? Waar?" vroeg ik en Thomas liep voorop en toen we door de stad heen gingen zag ik de arena.
Ik keek naar de grote hoge muur en hoorde mensen roepen en leeuwen brullen.
"Ik moet zien wat er gebeurd," zei ik. "Waar is de ingang?"
Thomas nam me mee naar de ingang van de arena, maar we zagen dat er twee bruine leeuwinnen voor stonden. We hielden ons schuil achter een rots.
Ze droegen een pantser op hun lichaam.
"En nu? Wat ga je doen als je daar binnen loopt?" vroeg Thomas.
"We hebben dit leger nodig tegen de Trivanen," antwoordde ik. "En hij is een vriend van mijn vader geweest, dus ik denk dat hij wel meedoet,".
Ik liep op de leeuwinnen af en ze keken me al dreigend aan.
Ik hield mijn handen omhoog.
"Je bent niet welkom," gromde één van hen.
"Ik kom hier voor Natzar," zei ik. "Jullie koning,".
De leeuwinnen keken me wantrouwend aan. Ik moest beter mijn best doen.
"Hij was een vriend van mijn vader Zarcko," zei ik.
"Jouw vader? Zarcko's stam is dood," zei de leeuwin.
"Zarcko is dood. Dat klopt, maar ik ben Maltar. Zijn zoon. Ik heb de afslachting overleefd," antwoordde ik.
"Onmogelijk," zei de andere leeuwin, maar ze keek verward.
"Ik moet koning Natzar spreken," zei ik en de leeuwinnen keken elkaar even aan.
Ze duwden de deuren open en het licht van de zon scheen fel door de opening heen.
Ik liep naar binnen en zag de grote arena vol met leeuwen, leeuwinnen en de leeuwen in hun menselijke gedaante.
Een grote witte leeuw stond in het midden en wilde net iets zeggen tot hij de deuren hoorden opengaan.