_ ក្រោយត្រឡប់ចូលរាជវាំងវិញហើយ អង្គទាយាទតូចក៏សំដៅឆ្ពោះទៅរកព្រះមាតានិងព្រះបិតាដែលកំពុងប្រថាប់ក្នុងដំណាក់ដូចរាល់ថ្ងៃតែម្ដង ។
« ព្រះមាតាព្រះបិតា!! បុត្រយាងមកវិញហើយ!! » មិនខុសពីសព្វដងតាមភាពច្រឡើមរបស់ទ្រង់ ថេយ៉ុងស្រែកគងរំពងលាន់លឺពេញដំណាក់ព្រមទាំងរត់ទទះជើងតិចៗដូចជាកូនស្វាធ្វើឲ្យភីលៀងៗនាំគ្នាភ័យអស់ខ្លាចតែត្រូវព្រះរាជាដាក់ទោសដែលមើលថែបុត្រសំណព្វទ្រង់មិនបានល្អ បណ្ដោយឲ្យធ្វើអ្វីជំនះតាមតែព្រះទ័យខ្លួនឯងជានិច្ច ។ ទាយាទតូចរត់ពេញដំណាក់រកមាតាបិតាតែមិនប្រទះសោះក៏រត់ចេញទៅតាមផ្លូវមួយទៀតនៃដំណាក់ក៏បានទតឃើញទ្រង់ទាំងពីរកំពុងប្រថាប់ក្នុងកញ្ចុះមាត់ទឹកទៅវិញទើបទ្រង់រហ័សរត់ទៅរកភ្លាម ។
« អីយ៉ា មួយៗរាជទាយាទ!! » ពួកនាងភីលៀងជាពិសេសភីលៀងសួមដែលមើលថែថេយ៉ុងតាំងតែពីប្រសូតមកប្រឹងស្រែកហៅយ៉ាងម៉េចក៏ទ្រង់មិនព្រះសណ្ដាប់គិតតែរត់បោលលឿនៗដូចកូនស្វាក្នុងព្រៃយ៉ាងចឹង ។
« មាតាបិតា!! បុត្រមកវិញហើយហិហិ » ទាយាទតូចសើចកខឹកដាក់មាតាដែលសម្លឹងទ្រង់ដោយភាពក្នាញ់អស់ពីចិត្តតែម្ដង ។
« ថេយ៉ុង...មាតាប្រាប់ប៉ុន្មានដងហើយថាកុំឲ្យរត់ចុះឡើងបែបនេះប្រយ័ត្នមានគ្រោះថ្នាក់នោះអី? មិនស្ដាប់មាតាទេឬ? » ព្រះជាយាមានបន្ទូលសាមញ្ញដាក់បុត្រាពៅបែបនេះស្ទើរតែរាល់ថ្ងៃតែថេយ៉ុងជាក្មេងមិនសូវជាស្ដាប់តាមប៉ុន្មានឡើយ ណាមួយបានព្រះបិតាសព្វប្រទ័យទៀតនោះនោះក៏បណ្ដោយឲ្យធ្វើតាមទំនើងចិត្តសព្វគ្រប់ លើកលែងតែរឿងដើរហើរចេញពីរាជវាំងប៉ុណ្ណោះដែលទ្រង់តឹងរ៉ឹងជាមួយថេយ៉ុង ព្រោះទ្រង់មានព្រះនាមជារាជទាយាទ ជាអ្នកដែលត្រូវគ្រប់គ្រងអាណាចក្រទាំងមូលបន្ទាប់ពីព្រះអង្គ ដូច្នេះរឿងសុវត្ថិភាពគឺសំខាន់ណាស់ ។
« បុត្រសុំព្រះរាជទានទោសមាតា ប៉ុន្តែបិតាជាអ្នកប្រាប់បុត្រថាបើរត់ហក់ឡើងចុះបែបនេះធ្វើឲ្យកាយពលរឹងមាំមែនទេបិតា? » ថេយ៉ុងចូលមកអោបដៃបិតាដែលកំពុងទតរាជកិច្ចបែបយកព្រះទ័យធ្វើឲ្យទ្រង់បានត្រឹមតែអស់សំណើចជាមួយបុត្រម្នាក់នេះប៉ុណ្ណោះ ឲ្យតែមាតាស្ដីបន្ទោសគឺដឹងតែយកទ្រង់មកធ្វើជាខែលការពារហើយ ។
« បិតាធ្លាប់និយាយបែបហ្នឹងដែរឬ? ដូចជាមិនចាំសោះ »
« បិតាលរបុត្រទៀតហើយ បុត្រអន់ចិត្តណាស់ » ទាយាទតូចធ្វើជាពេបមាត់អាក់អន់ចិត្តតែបិតាបែរជាអស់សំណើចមុននឹងនឹកភ្នកដល់អ្វីម្យ៉ាងទើបសួរទៅទ្រង់ជាបុត្រ ។
« ហ៊ឹស អូ៎មែនហើយ!! មានគេឲ្យដំណឹងថាលោកសេនាប្រមុខសន្លប់នៅសួនហើយបុត្រជាអ្នកជូនគេទៅផ្ទះរបស់លោកមេទ័ព ពិតមែនទេថេយ៉ុង? » ព្រះរាជា
« ក្រាបទូលបិតា!! គេម្នាក់នោះរបួសធ្ងន់ធ្ងរណាស់ មើលទៅដូចជាជិតស្លាប់យ៉ាងចឹង បុត្រអាណិតក៏ឲ្យសេនានាំទៅផ្ទះគេទៅ ទ្រង់ទតមើលនៀក ម្ដាយរបស់គេថែមទាំងឲ្យនំម្សៅដំណើបឲ្យបុត្រទៀតផង » ថេយ៉ុងរៀបរាប់ហើយក៏លើកនំបង្ហាញទ្រង់ទាំងញញឹមបិទមាត់មិនជិត ។
« ថេយ៉ុង!! អាហារនៅខាងក្រៅ បុត្រមិនគួរចេះតែសោយទេប្រយ័ត្នមានគ្រោះថ្នាក់ ចំណែកនាងវិញភីលៀងសួម..!! ក្រែងយើងប្រាប់ជាច្រើនដងហើយមែនទេថាឲ្យមើលថែទាយាទតូចឲ្យបានល្អ កុំឲ្យទៅរវីរវល់ជាមួយរបស់ខាងក្រៅនោះអី? » ព្រះជាយាជាមាតាស្ដីបន្ទោសនិងចោទសួរដោយបារម្ភពីបុត្រមិនខុសពីព្រះអង្គនោះឡើយទើបភីលៀងកាលបើត្រូវមាត់ហើយក៏កើតចិត្តភ័យព្រមៗគ្នាភ្លាម ។
« ខ្ញុំម្ចាស់ដឹងខុសហើយ សុំព្រះជាយាព្រះរាជទានទោសផងព្រះពរ!! » ភីលៀងសួមអោនក្បាលចុះទាំងភិតភ័យទើបថេយ៉ុងដែលជាដើមហេតុទតឃើញបែបនេះក៏ប្រញាប់ទទួលកំហុស ។
« មាតា!! គឺបុត្រជាអ្នកចង់សោយវាដោយខ្លួនឯងទេ មាតាកុំដាក់ទោសបងភីលៀងអីណា៎ » ទ្រង់កាន់ដៃព្រះមាតាដោយទឹកមុខគួរឲ្យអាណិតទើបព្រះជាយាទន់ព្រះទ័យបានមួយកម្រិតមុននឹងងាកមកមានព្រះបន្ទូលបន្តជាមួយភីលៀង ។
« ពួកនាងថ្ងៃក្រោយត្រូវតាមមើលទាយាទតូចឲ្យបានល្អ បើមានរឿងដូចពេលនេះទៀត យើងនឹងដាក់ទោសកាត់ប្រាក់ខែពួកនាងមិនខានយល់ទេ? » ព្រះជាយា
« ពួកខ្ញុំម្ចាស់យល់ហើយ អរព្រះគុណព្រះជាយា » ភីលៀង
« ពួកនាងឆាប់នាំថេយ៉ុងទៅស្រង់ព្រះកាយហើយប្ដូរព្រះពស្ត្រចេញផង មើលចុះមកពីដើរលេងបែកញើសអស់ហើយ មិនដឹងជាកើតកន្ទួលរមាស់ឬអត់ទេ » ព្រះជាយាមានព្រះបន្ទូលបែបនេះព្រោះថេយ៉ុងមានស្បែកឆាប់ប្រតិកម្ម ឲ្យតែបែកញើសច្រើនដឹងតែស្បែកឡើងកន្ទួលរមាស់ហើយ ។
« ក្រាបទូលព្រះជាយា » ភីលៀង
« បើអ៊ីចឹងបុត្រទៅដំណាក់វិញហើយ » ថេយ៉ុងទ្រង់លាមាតាបិតាហើយក៏នាំភីលៀងទៅដំណាក់ផ្ទាល់របស់ខ្លួនវិញ ។
មកដល់ក្នុងដំណាក់ភ្លាម ពួកភីលៀងមួយផ្នែកក៏នាំគ្នារៀបចំព្រះពស្ត្រ(សម្លៀកបំពាក់) សម្រាប់ផ្លាស់ប្ដូរឲ្យទាយាទតូចឯមួយផ្នែកទៀតក៏នាំគ្នាទៅរៀបចំលាយទឹកក្ដៅនៅទីកន្លែងស្រង់ព្រះកាយដែលមាននៅក្នុងដំណាក់ផ្ទាល់តែម្ដង ។ រាងកាយដ៏តូចច្រឡឹងប្រៀបបីដូចជាមនុស្សស្រី សម្បុរសាច់សស្អាតរលោងស្រិលគ្មានរោមឬស្លាកស្នាមអ្វីសូម្បីបន្តិចកំពុងតែនាំកាយដើរចូលទៅក្នុងអាងស្រង់ទឹកហើយទម្លាក់ព្រះកាយដ៏តូចច្រឡឹងរបស់ទ្រង់ដើម្បីបានសម្រាកយកកាយពលម្ដងទៀត ស្របពេលដែលពួកភីលៀងក៏នាំគ្នាឈររង់ចាំនៅខាងក្រៅដោយមានបិទបាំងដោយស្បៃពណ៌សក្រែងលោរាជទាយាទទ្រង់ត្រូវការអ្វី ។
« ហ្ហឹម... » សម្លេងដកដង្ហើមធំបន្លឺឡើងចេញពីដើមទ្រូងរបស់រាជទាយាទហាក់មានកង្វល់អ្វី តែភីលៀងទាំងអស់បានលឺហើយមិនហ៊ានសួរនាំនោះទេ មានតែភីលៀងសួមជាមេភីលៀងម្នាក់ប៉ុណ្ណោះ ។
« រាជទាយាទទ្រង់ដកដង្ហើមធំបែបនេះ មានបញ្ហាអ្វីក្នុងព្រះទ័យឬព្រះពរ អាចប្រាប់ខ្ញុំម្ចាស់បានទេ? » ភីលៀងសួមសួរទើបថេយ៉ុងដកដង្ហើមធំមួយសន្ទុះទើបមានបន្ទូល ។
« បងភីលៀងសួម...យើងមិនយល់ទេ ហេតុអីក៏អ្នកដែលបិតាចង់ឲ្យឡើងសោយរាជ្យមិនមែនជាម្ចាស់បងចាងហ៊ូនតែបែរជាយើងទៅវិញ? បើសូម្បីរាជកិច្ចបន្តិចក៏យើងមិនទាំងដឹងផងហ្នឹង » ជាមួយសម្លេងបែបតឹងតែងរបស់ទ្រង់ធ្វើឲ្យនាងលឺហើយអាចយល់បានភ្លាម ។
« ព្រោះតែទ្រង់សព្វព្រះទ័យនិងចង់ជ្រោមជ្រែងទាយាទតូចទេដឹងព្រះពរ » ភីលៀងសួមប្រាប់ដូច្នោះ តែថេយ៉ុងព្រះសណ្ដាប់ហើយ ទឹកមុខក៏កាន់តែពិបាក មើលទ្វេរដង ។
« តែយើងថាម្ចាស់បងសាកសមជាងយើងឆ្ងាយណាស់ គួរតែលើកទ្រង់ឡើងសោយរាជ្យទើបត្រូវជាង » ថេយ៉ុង
« ហេតុអីរាជទាយាទមានព្រះបន្ទូលបែបនេះ ឬមួយទ្រង់មិនចង់ឡើងគ្រងរាជ្យទេឬព្រះពរ? » ភីលៀងសួម
« ប្រាកដហើយ យើងមិនចង់ធ្វើវាទេតែយើងចង់រស់នៅបែបសាមញ្ញ ចង់ទៅណា ចង់ធ្វើអ្វី ចង់សោយអ្វីក៏បាន មិនបាច់មានអ្នកហាមប្រាមដូចរាល់ថ្ងៃនេះទេ » ព្រោះជីវិតសព្វថ្ងៃនេះមិនមែនជាអ្វីដែលទ្រង់ចង់បានឡើយ ទោះបីមានពួកភីលៀងចាំតាមបម្រើ មានសេនាចាំតាមការពារក៏ដោយតែវាហាក់បីដូចជាសេរីភាពនៅឆ្ងាយពីទ្រង់ខ្លាំងណាស់ ចង់ធ្វើអ្វីក៏ត្រូវមានគេហាមនេះហាមនោះរហូតគ្រប់ពេលឯភីលៀងសួមក៏មិននិយាយអ្វីបន្ត បានត្រឹមសោកសៅជំនួសទាយាទតូចរបស់ខ្លួនប៉ុណ្ណោះ ។ ក្រោយស្រង់ព្រះកាយហើយរួចរាល់ ភីលៀងសួមក៏ឲ្យថេយ៉ុងគង់លើកៅអីទល់មុខកញ្ចក់នៅជិតក្រឡាបន្ទំរបស់ទ្រង់ហើយចាប់ផ្ដើមជូតព្រះកេសាដែលសើមដោយការស្រង់ទឹកមុននេះ កំពុងអង្គុយសុខៗ ទាយាទតូចក៏ស្រាប់តែនឹកឃើញដល់មុខសង្ហារៗរបស់នាយដែលសន្លប់កាលពីថ្ងៃមិញនេះនៅជាប់នឹងព្រះនេត្រទ្រង់នៅឡើយ មិនដឹងថាពេលនេះនាយយ៉ាងម៉េចយ៉ាងម៉ាហើយទេ ។
« បងភីលៀង!! » ថេយ៉ុង
« ពរម្ចាស់ » ភីលៀងសួមឆ្លើយស្របពេលកំពុងធ្វើកិច្ចការរបស់ខ្លួន ។
« ថ្ងៃស្អែកអាចជួយជូនយើងទៅផ្ទះលោកមេទ័ពបន្តិចបានទេ? » ថេយ៉ុង
« នេះរាជទាយាទមានកិច្ចការអ្វីឬ? » ភីលៀងសួម
« គឺយើង...យើង...យើងចង់សោយនំម្សៅដំណើបស្នាដៃរបស់អ្នកស្រីមេទ័ពនោះណា៎ » ទ្រង់ឆ្លើយទាំងមិនហ៊ានប្រាប់ការពិត ខ្លាចក្រែងត្រូវភីលៀងសួមបង្អាប់តែថានាងនៅជាមួយទ្រង់យូរ ហើយ រឿងអីថាប៉ុណ្ណេះមើលមិនដឹងនោះ?
« ចង់សោយនំម្សៅដំណើប ឬក៏ចង់ទៅឃើញលោកសេនាប្រមុខទៅវិញទេពរម្ចាស់? » ពេលត្រូវនាងចាប់បានហើយ ថេយ៉ុងក៏បើកព្រះនេត្រធំៗតែក៏មិនចង់កុហកទៀតដែរព្រោះការកុហកមិនមែនជាជំនាញទ្រង់ផ្ទាល់ ។
« ថាចឹងក៏បាន យើងជាអ្នកឃើញគេរបួសមុនគេ យើងក៏ចង់ដឹងសុខទុក្ខគេដូចគ្នា » ថេយ៉ុង
« តែខ្ញុំម្ចាស់ខ្លាចថាព្រះជាយាមិនរាជអនុញ្ញាតទេដឹងព្រះពរ? រាជទាយាទទតមើលចុះ ថ្ងៃមិញនេះទ្រង់ក្រោធខ្លាំងណាស់ទៅហើយ ខ្ញុំម្ចាស់ថាកុំទៅអី ចាំឲ្យពួកភីលៀងទៅទិញរបស់នៅផ្សារហើយឆៀងចូលសួរសុខទុក្ខសឹមមកទូលប្រាប់រាជទាយាទវិញល្អជាជាង » ភីលៀងសួមបញ្ចុះបញ្ចូលតាមសម្រួលថេយ៉ុងក៏អាណិតខ្លាចពួកភីលៀងទាំងអស់មានបញ្ហាដោយសារខ្លួនដែរ ។
« អ៊ីចឹងក៏បានដែរ »
« យប់ណាស់ហើយ រាជទាយាទឆាប់ចូលក្រឡាបន្ទំទៅណា៎ប្រយ័ត្នព្រះជាយាយាងមកមិនទតឃើញផ្ទំ ពិតជាត្រូវស្ដីបន្ទោសទៀតហើយ » ថាហើយ ភីលៀងក៏នាំថេយ៉ុងចូលផ្ទំហើយទាញផាហ៊ុមដណ្ដប់ឲ្យទ្រង់ទើបនាងចាកចេញទៅបន្ទប់របស់ខ្លួនដែលស្នាក់នៅជាមួយភីលៀងឯទៀត ។ ក្រោយនាងចេញទៅ រាជទាយាទតូចក៏ព្យាយាមបិទព្រះនេត្រផ្ទំដែរតែឲ្យតែពេលរៀបនឹងផ្ទំពេលណា មុខមាត់របស់ជុងហ្គុកក៏លេចឡើងដាស់ទ្រង់ឲ្យតើនវិញរាល់តែលើក ។
« នាយជាអ្នកណា ហេតុអីក៏ធ្វើឲ្យយើងនឹកនាដល់អីសម្បើមថ្នាក់នេះ? ចាំមើលតែនាយដឹងខ្លួនពេលណា យើងនឹងស្ដីបន្ទោសឲ្យដេកសន្លប់វិញជាមិនខាន!! » ទាយាទតូចរអ៊ូរទាំតែអង្គឯងទាំងដែលទ្រង់ជាអ្នកចងចាំផ្ទៃមុខរបស់ជុងហ្គុកខ្លួនឯងសោះ មុននឹងព្យាយាមផ្ទំទាំងបិទព្រះនេត្រញញឹមបិទមាត់មិនជិត មើលទៅនាយម្នាក់នោះមានឥទ្ធិពលចំពោះទ្រង់មិនធម្មតាទេ ។
- ព្រឹកថ្ងៃថ្មី
ងាកមកផ្ទះរបស់លោកមេទ័ពវិញ រយៈពេលជិតមួយថ្ងៃហើយដែលជុងហ្គុកមិនទាន់ភ្ញាក់ដឹងខ្លួនពីសន្លប់ទើបលោកមេទ័ពនិងប្រពន្ធសម្រេចចិត្តហៅគ្រូឱសថមកមើលអាការៈគេម្ដងទៀត ។
« លោកសេនាប្រមុខមើលទៅដូចជាគ្មានសង្ឃឹមភ្ញាក់ឡើងដោយខ្លួនឯងនោះទេ » គ្រូឱសថពិនិត្យហើយក៏វាចារបែបនោះធ្វើឲ្យគាត់ទាំងពីរនិងមូនហ៊ីបារម្ភរឹតតែខ្លាំង ។
« បានន័យថាយ៉ាងម៉េចទៅលោកគ្រូ? បងប្រុសខ្ញុំមិនអាចដឹងខ្លួនវិញរហូតមែនដែរទេ? » មូនហ៊ី
« មែនហើយលោកគ្រូ ជួយនិយាយឲ្យច្បាស់ទៅមើល៎ » អ្នកស្រីមេទ័ពបន្ថែម ។
« មិនមែនថាមិនដឹងខ្លួនរហូតទេ មានវិធីមួយដែលអាចជួយសម្រួលសរសៃប្រសាទរបស់គាត់ឲ្យភ្ញាក់ឡើងវិញបានប៉ុន្តែ... »
« ប៉ុន្តែយ៉ាងម៉េច? » លោកមេទ័ពឈ្លេចសួរទាំងបារម្ភជាពន់ពេក ។
« ប៉ុន្តែវារៀងគ្រោះថ្នាក់បន្តិចហើយ បើធ្វើបានល្អ លោកសេនាប្រមុខអាចភ្ញាក់ដឹងខ្លួនបានតែបើបរាជ័យនោះនឹងក្លាយជាសាកសពហើយ » សម្ដីរបស់គាត់ធ្វើឲ្យគ្រប់គ្នាហាក់តក់ស្លុត អ្នកជាម្ដាយសឹងតែដួលសន្លប់តែក៏បានមូនហ៊ីជួយទប់ទាន់ ឯលោកមេទ័ពលឺហើយក៏ពិចារណាភ្លាមៗ សភាពជំងឺរបស់ជុងហ្គុកពេលនេះដូចជាមនុស្សស្លាប់សឹងតែ៨០ភាគរយទៅហើយគ្មានសង្ឃឹមច្រើនឡើយ យ៉ាងណាក៏ត្រូវតែសាកមើលវិជ្ជាព្យាបាលរបស់គ្រូឱសថដែរ ។
« អ៊ីចឹងលោកឆាប់ធ្វើទៅ ទោះបីសង្ឃឹមតិចក៏ត្រូវតែធ្វើដែរ ខ្ញុំមានតែកូនប្រុសម្នាក់នេះប៉ុណ្ណោះសូមលោកជួយផង » លោកមេទ័ពអង្វរកដោយអាណិតកូនប្រុសតែម្នាក់ជាអ្នកស្នងត្រកូលគ្រួសារទើបគ្រូឱសថយល់ព្រមតាមសំណើរ ។
« ក៏បាន បើចឹងចាប់ផ្ដើមពេលនេះទៅចុះ » និយាយហើយ គាត់ក៏ដកក្រណាត់រុំមួយចេញមកដែលមានសុទ្ធតែពពួកម្ជុលព្យាបាលតាមប្រពៃណីទាំងអស់មុននឹងចាប់ផ្ដើមរើសម្ជុលប៉ុន្មានដើមទៅចាក់នៅ កន្លែងផ្សេងៗគ្នាលើខ្លួនរបស់ជុងហ្គុកដូចជាសៀតផ្កាទាំងសងខាង កញ្ចឹងក ចុងដង្ហើម និងផ្នែកចំហៀងនៃសាច់ដុំជាដើម ធ្វើឲ្យមូនហ៊ីនិងម្ដាយនាំគ្នាបិទភ្នែកមិនហ៊ានមើលឡើយ ។ ក្រោយធ្វើការចាក់ម្ជុលរួចរាល់ គ្រូឱសថក៏យកទឹកថ្នាំអ្វីម្យ៉ាងចេញពីក្នុងថង់ក្រណាត់មកបញ្រ្ចកបញ្ចូលតាមមាត់ជុងហ្គុក ភ្លាមនោះស្រាប់តែនាយក្អួតឈាមចេញពីមាត់យ៉ាងច្រើនហើយក៏ដេកសន្លប់ម្ដងទៀតតែម្ដង ។
« ម៉េចក៏កូនប្រុសខ្ញុំទៅជាចឹងលោកគ្រូ? » លោកមេទ័ពសួរឡើងក្រោយគ្រូម្នាក់នោះពិនិត្យជីពចរឲ្យជុងហ្គុកហើយក៏គ្រវីក្បាលបែបអស់សង្ឃឹម ។
« ជីពចរនិងដង្ហើមរបស់លោកសេនាប្រមុខរត់មិនស្របគ្នា ម្យ៉ាងឈាមក៏ច្រាលពេញខ្លួនធ្វើឲ្យសរសៃឈាមទាំងអស់លែងដំណើរការទៀតហើយ » លឺគាត់និយាយហើយ គ្រប់គ្នាហាក់បីគាំងនៅមួយកន្លែងភ្លាម ។
« អ៊ីចឹងបានន័យថាជុងហ្គុកស្លាប់ហើយមែនទេលោកគ្រូ? » អ្នកស្រីមេទ័ពសួរតែគ្រូឱសថបែរជាអោនមុខចុះរួចរៀបចំរបស់របរខ្លួនចាកចេញទៅធ្វើឲ្យគាត់និងកូនស្រីទ្រហោរយំសោកស្ដាយកូនប្រុសនិងបងប្រុសតែម្នាក់យ៉ាងគួរឲ្យអាណិត ។
« អត់ទេជុងហ្គុកកូនម្ដាយ កូនមិនអាចស្លាប់ចោលម៉ែបានទេកូន ហ្ហឹកៗ...លោកបងជួយកូនយើងផងហ្ហឹកៗជុងហ្គុក... » គាត់យំអោបកូនប្រុសដែលដេកស្លាប់ទៅហើយ មូនហ៊ីក៏ចូលមកអោបលាបងប្រុសនាងដូចគ្នា ។
« បងប្រុស ក្រែងបងធ្លាប់សន្យាថាបង្រៀនភាសាបរទេសឲ្យខ្ញុំពេលបងរៀនចប់នោះអី ក្រោកឡើងវិញមកបងប្រុសហ្ហឹកៗ... » គ្រប់គ្នាយំសោកស្ដាយយ៉ាងខ្លាំងលាយឡំនឹងទុក្ខសោករីឯលោកមេទ័ពក៏កើតទុក្ខមិនចាញ់គ្នាត្បិតមានតែជុងហ្គុកម្នាក់នេះហើយដែរជាអ្នកស្នងត្រកូលខាលីយ៉ាន់របស់គាត់ បើគេស្លាប់ទៅត្រកូលរបស់គាត់នឹងរលាយបាត់បង់ជាមិនខាន ជួនជាពេលនេះ ស្រីភីលៀងដែលភីលៀងសួមចាត់ឲ្យមកសួរសុខទុក្ខសេនាប្រមុខបានឃើញបែបនេះ នាងក៏ប្រញាប់ត្រឡប់ទៅរាជវាំងភ្លាមៗដើម្បីទូលរឿងនេះទៅកាន់រាជទាយាទតូច ។
To be continued.....💙🍄💫