Man, ik heb echt het gevoel alsof mijn maag aan het skydiven is. Met extra veel salto's en flik flaks. Joepie. We zijn bijna bij het vliegveld en ik begin hem behoorlijk te knijpen. Niet dat ik nog nooit heb gevlogen hoor, toen papa nog bij ons was gingen we elke zomer naar een zonnig land, een week of twee niets doend aan het strand liggen. Heerlijk. Alleen deze zomer gaan we niet met het gezin op vakantie. Omdat papa er niet is, mama het niet aan zou kunnen, en Floris en ik gingen al twee weken op vakantie, dus er zou maar weinig tijd over zijn om met mama op vakantie te gaan. Niet dat mam daar zin in zou hebben trouwens.
Volgens mij is de paniek van mijn gezicht af te lezen, want Kieran vervlecht zijn vingers langzaam met de mijne. Zie ik er echt zo angstig uit? Het zal wel. Vliegangst is geen misdaad toch? Het is gewoon het idee van een vliegtuig.... Je moet je leven toe vertrouwen aan twee piloten die met een stalen kist vliegen. Dat is niet bepaald iets waarvoor ik gelijk om sta te springen. Vooral niet na de neergestorte vliegtuigen van de afgelopen tijd. Beter gezegd, neergehaalde. Godzijdank gaan we niet naar oorlogsgebied gebied. Dan zou ik hier niet eens zitten, ik had de reis gewoon geweigerd, hoe graag het modellenbureau me daar ook zou willen hebben.
'Wanneer zijn we er?' Zeurend en jengelend als een klein kind por ik Floris' in zijn schouder. Omdat we thuis al afscheid hadden genomen van mam om pijnlijke situaties te voorkomen op het vliegveld, reed iemand van het modellenbureau ons naar het vliegveld. Werk van Vivienne. En omdat we het mam het niet wilden aandoet om haar de hele rit heen en weer te laten rijden. Het gevolg hiervan is wel dat het een beetje krapjes is op de achterbank. We zijn alle drie niet de kleinste, ik met mijn 1.90, Floris met zijn 2.03 en Kieran met zijn 1.94. Ik voel me echt stom nu dat ik het aanbod om voorin te gaan zitten heb afgewezen. Het was misschien ook niet onze slimste zet om de kleinste voorin te laten zitten. Vivi met haar 1.69 had hier veel en veel beter tussen gepast. Geloof me, drie lange personen met ieder daarvan een paar lange benen in een auto met niet veel beenruimte proppen is een bijna onmogelijke opgave. Als Vivi die grijns niet snel van haar gezicht afhaalt dan zweer ik je dat ik mijn knie per ongeluk expres in de rugleuning van haar stoel stoot. Ook Kieran, die achter Vivi zat, heeft door dat zij met een achterlijk grote grijns op haar stoel zat. Hij onderneemt in tegenstelling tot mij wel gelijk actie. En aangezien hij een stuk minder agressief is dan ik, schoot hij alleen vrij zachtjes, te zachtjes naar mijn mening, tegen haar oor met zijn vingers. 'Haal onmiddellijk die grijns van je gezicht af of ik deed je wat!' Het enige wat ze deed is haar grijns alleen maar breder maken. Kieran had dit door een wilde nog een keer tegen haar oor schieten. 'He! Handen af van mijn meisje!' Half gemeend en half grappend tikte Floris op Kieran's schouder. En daar zit ik dan tussen. Joepie. En daar moest ik ook nog eens twee weken mee op reis naar een land meer dan 1000 kilometer van huis.
Dubbel joepie.