Episode 16 : បងប្រែហើយមែនទេ?
Taehyungទោះជាខំប្រឹងក្រោកយ៉ាងណាក៏មិនរួច រាងកាយតូចញ័រទទ្រើតដូចជាកូនសត្វ បបូរមាត់ឡើងស្លេកគ្មានឈាមសម្បីមួយដំណក់។
« យ៉ុនហូអូនឈឺ.!..ហិកៗ..អូនឈឺខ្លាំងណាស់ជួយអូនផង »Taehyungចាប់ផ្តើមទន់ភ្នែកទប់ស្មារតីលែងជាប់ក៏របូតមាត់ហៅឈ្មោះយ៉ុនហូចេញមកតែម្តង គេទ្រាំលែងបានហើយគេត្រូវការយ៉ុនហូពីមុនរបស់គេមកវិញ។
« ថេយ៍.! »Jungkookបន្ទាប់ពីឮសម្លេងរបស់ថេយ៉ុងហៅឈ្មោះគេពិតបែបនេះនាយក៏រហ័សរត់ចូលទៅខាងក្នុងវិញព្រោះគេមិនបានទៅណាឆ្ងាយចោលរាងតូចឡើងគេនៅឈរត្រឹមមាត់ទ្វាប៉ុណ្ណោះ នាយមិចនឹងអាចដាច់ចិត្តទុករាងតូចចោលបានទៅ?
Jungkookចូលទៅក្រសោបអោបកាយតូចដែលកំពុងតែញ័រទទ្រើតដូចកូនសត្វនោះដោយក្តីបារម្ភ ចំណែកថេយ៉ុងក្រោយឮសម្លេងរបស់ជុងហ្គុកនាយពិតជាសប្បាយចិត្តខ្លាំងណាស់រួចក៏ស្រវ៉ាទៅអោបជុងហ្គុកវិញដូចគ្នា។
« ខ្ញុំឈឺ.! ខ្ញុំខ្លាច..ហិកៗ..នាំខ្ញុំទៅជាមួយលោកផងណា កុំទុកខ្ញុំចោលអី »Taehyungអោបកជុងហ្គុកជាប់ និយាយទាំងមមើរមមារ មាត់ញ័រទទ្រើតដង្ហើមក៏ដកញាប់ៗសឹងតែ1នាទីដង100ដងទៅហើយ។
« យើងមកហើយ.! កុំខ្លាចអីណា..សឺត »Jungkook ក្រសោបមុខតូចយកមកថើបខ្សឺតៗ នាយក្រាស់ ចាប់ផ្តើមមានអារម្មណ៍ដឹងកំហុសនៅពេលដែលឃើញសភាពរបស់រាងតូចដុនដាបដល់ថ្នាក់នេះ។
« ... »Taehyungមិនមាត់ប៉ុន្តែក៏សង្ងំគេងនៅក្នុងរង្វង់ដៃដ៏សែនកក់ក្តៅរបស់រាងក្រាស់ គ្រាន់តែបិទភ្នែកភ្លាមក៏គេងលក់បាត់ទៅហើយមើលទៅប្រហែលជាហត់ខ្លាំងណាស់ហើយ។
ដោយសារតែស្ងាត់ពេកទើបជុងហ្គុកអោនមើលមុខតូចច្រមិចបន្តិចទើបដឹងថាគេលង់លក់ក្នុងរង្វង់ដៃរបស់នាយបាត់ទៅហើយ មើលទៅមុខតូចពិតជាគួរអោយស្រឡាញ់ខ្លាំងណាស់កោតតែជុងហ្គុកដាច់ចិត្តលើកដៃធ្វើបាបទៅរួច។
« បងសុំទោស.! បងស្រឡាញ់អូន »Jungkook ថើបមាត់រាងតូចបន្តិចមុននឹងលើកបីគេឡើងស្លៀកពាក់អោយបានត្រឹមត្រូវទើបបីនាំទៅបន្ទប់ជួលរបស់គេសិន។
Skip✨
មកដល់ខាងក្នុងបន្ទប់ជួលជុងហ្គុកក៏បានទម្លាក់កាយតូចអោយគេងទៅលើពូករបស់នាយថ្នមៗ បន្ទាប់ពីដាក់រាងតូចគេងបានត្រឹមត្រូវហើយនាយក៏ដើរទៅបន្ទប់ទឹកប៉ុន្តែមិនទាន់បានទៅណាឆ្ងាយផងស្រាប់តែឮសម្លេងស្រែករបស់រាងតូចបន្លឺឡើង។
« ឈឺពោះណាស់...ហិកៗ »Taehyungមមើរស្រែកយំត្អូញត្អែរ ហូរទឹកភ្នែកម៉ាត់ៗតាមកន្ទុយភ្នែក ខណៈពេលនោះជុងហ្គុកក៏ដើរទៅមើលគេវិញ។
« កុំយំអីណា.! គេងទៅលែងអីហើយ »Jungkook លើកដៃទៅជូតទឹកភ្នែកអោយនាយតូចថ្នមៗ ប៉ុន្តែទោះជានាយថ្នមយ៉ាងណាក៏ថេយ៉ុងនៅតែភ្ញាក់ដោយសារការប៉ះរបស់នាយដដែល។
Taehyungគ្រាន់តែបើកភ្នែកឡើងឃើញជុងហ្គុកភ្លាមនាយក៏រហ័សក្រវាសដៃជុងហ្គុកចេញរួចងើបខិតខ្លួនទៅខាងក្រោយទល់ខ្នងនឹងក្បាលគ្រែ។
« យ៉ាងមិចនឹង? ដេកទៅយប់ហើយ »Jungkook ថានឹងដើរមកទាញកាយតូចអោយគេងវិញប៉ុន្តែស្របពេលនោះបែរជាត្រូវស៊ីកំភ្លៀងរបស់ថេយ៉ុងទៅវិញ។
ផាច់~
« ថោកទាប.! យកខ្ញុំមកទីនេះធ្វើស្អី? មិនទុកអោយខ្ញុំដេកស្លាប់នៅទីនោះតែម្តងទៅ? »Taehyungស្រែកទាំងអួលដើមកខណៈពេលដែលដៃក្តាប់ពូកជាប់ ពាក្យដែលនាយនិយាយនៅសាលាមុននេះបន្តិចនាយមិនបានចាំឡើយព្រោះនាយគ្រាន់តែមមើរ។
« អូ.! ចុះអ្នកណាជាអ្នកស្រែកត្រហោរយំសុំជំនួយពីយើងមុននេះបន្តិច? »Jungkookលើកដៃអង្អែលថ្ពាល់កន្លែងដែលត្រូវរាងតូចទះនោះតិចៗមុននឹងសួរបកទៅវិញទាំងទឹកមុខមាំ។
« ហិកៗ... »Taehyungមិនមាត់ប៉ុន្តែក៏យំរួចងាកមុខចេញទៅទិសផ្សេងពីជុងហ្គុក។
« បានហើយ.! ឈប់រំអួយហើយដេកទៅ »Jungkookដកដង្ហើមធំសម្លឹងមុខរាងតូចទាំងតឹងទ្រូងមុននឹងប្រាប់អោយគេគេងសារជាថ្មី។
« ខ្ញុំមិនដេកកន្លែងសម្អុយបែបហ្នឹងទេ.! ខ្ញុំខ្ពើមអ្វីទាំងអស់ដែលជារបស់លោក »Taehyungពេបមាត់លើកខ្នោយគប់ជុងហ្គុកអោយចេញនៅពេលដែលឃើញរាងក្រាស់ដើរសម្រុកមករកគេសារជាថ្មី។
« អញ្ចឹងឯងខ្ពើមខ្លួនឯងដែរទៅ.! ព្រោះឯងជារបស់យើងដូចគ្នា »Jungkookចាប់ដៃរាងតូចយកមកថើបហើយថែមទាំងញញឹមយ៉ាងផ្គើនថែមទៀត។
« ខ្ញុំសុខចិត្តស្លាប់ក៏មិនធ្វើជារបស់លោកឯងដែរ.! ស្តាប់បានទេថាខ្ញុំសុខចិត្តស្លាប់ »Taehyungកាន់តែនិយាយជុងហ្គុកកាន់តែខឹងលើសដើម នាយក្រាស់ទ្រាំលែងបានក៏ស្ទុះទៅច្របាច់ករាងតូចមួយទំហឹងសង្កត់ទៅលើគ្រែតែម្តង។
« អឹម..ហិកៗ »Taehyungយំទន្រ្ទាំជើងនៅពេលដែលជុងហ្គុកច្របាច់ក៏របស់គេហើយថែមទាំងថើបបំបិទមាត់ថែមទៀតទើបបណ្តាលអោយគេពិបាកក្នុងការដកដង្ហើមជាខ្លាំង។
« អូនកុំគិតថាបងមិនដឹងថាអូនជាសាងហ៊ុនអោយសោះ.! ឆាប់ប្រាប់មកថាហេតុអ្វីអូនធ្វើមិនស្គាល់បង »Jungkookប្តូរពីច្របាច់កមកជាចាប់ដៃទាំងពីររបស់នាយតូចឡើងទៅខាងលើសារជាថ្មី។
« ខ្ញុំមិនស្គាល់សាងហ៊ុនណាទេ.! លែងខ្ញុំទៅសូមអង្វរ..ខ្ញុំចង់ទៅផ្ទះវិញ..ហិកៗ..ខ្ញុំឈឺ »Taehyung ពេបមាត់យំសស្រាក់នៅចំពោះមុខរបស់ជុងហ្គុក មាត់តូចញ័រទទ្រើតមុខឡើងស្លេកចំណែកភ្នែកក៏ហើមខ្លាំងព្រោះយំច្រើនពេក។
« ចុះអ្នកណាស្រែកហៅឈ្មោះយើងមុននេះ? និយាយមកគីម ថេយ៉ុង »Jungkookស្រែកទាំងមិនយល់ពីចិត្តរបស់ថេយ៉ុងសោះ បើគេព្រមប្រាប់នាយតែមួយម៉ាត់ថាគេជាសាងហ៊ុន នាយក៏មិនធ្វើបាបគេបែបនេះដែរ នាយនឹងអោបក្រសោបរួចប្រាប់គេថាបងនឹកអូន ប៉ុន្តែរាងតូចនៅតែមិនព្រមទទួលស្គាល់ទោះជាគេធ្វើបាបឬជម្រិតសួរយ៉ាងណាក៏ដោយ។
« ខ្ញុំមិនដឹងទេ.! ហិកៗ..ខ្ញុំមិនដឹងពិតមែន ខ្ញុំជាគីមថេយ៉ុងខ្ញុំមិនមែនជាសាងហ៊ុនណាទាំងអស់ »Taehyungនៅតែប្រកាន់ពាក្យដដែល គេសុខចិត្តអោយជុងហ្គុកធ្វើបាបគេទាំងកាយទាំងចិត្តប៉ុន្តែគេក៏មិនព្រមអោយជុងហ្គុកបាត់ពីលើលោកនេះដែរ បាតភូតចម្លែកនេះបានកើតឡើងមកលើគេរឿងអ្វីដែរគេមិនជឿរថាជុងហ្គុកអាចវិនាសនោះ។
« ច្បាស់ហើយឬថាមិនមែន? »Jungkookសួរបញ្ចាក់ម្តងទៀតទាំងមុខស្មើរគួរអោយខ្លាច ក្នុងចិត្តមិនដឹងគិតអ្វីបន្ទាប់នោះទេ។
« ច្បាស់...ច្បាស់ហើយ »Taehyungនិយាយទាំងរដាបរដុបព្រោះកុហក ចំណែកជុងហ្គុកបន្ទាប់ពីបានឮបែបនេះនាយបែរជាសើចទៅវិញ។
« សុំទោសយើងច្រឡំមនុស្សហើយអញ្ចឹង.! »Jungkookថាហើយក៏ស្ទុះទៅទាញដៃថេយ៉ុងអោយក្រោករួចទាញទម្លាក់ពីលើគ្រែរបស់នាយមួយទំហឹង កាយតូចបោកក្បាលផ្ទុបលើឥដ្ឋការ៉ូមួយទំហឹងរហូតដល់បែកក្បាលហូរឈាមមករឹមៗ។
« អួយ...ហិកៗ.! លោកធ្វើអ្វីនឹង »Taehyungស្រែករើខ្លួនខ្លាំងៗបន្ទាប់ពីត្រូវជុងហ្គុកចាប់បីរាងកាយរបស់គេឡើងដើរសម្តៅទៅរកទ្វា។
« ក្រែងមិនចង់នៅបន្ទប់សម្អុយរបស់យើងមែនទេ.! អញ្ចឹងក៏អញ្ជើញដើរទៅផ្ទះដោយខ្លួនឯងទៅ »Jungkookទម្លាក់កាយតូចខាងមុខបន្ទប់ជួលរបស់នាយរួចក៏បិទទ្វាគ្រាំង~ ចោលថេយ៉ុងអោយនៅខាងក្រៅតែម្នាក់ឯង។
« ហិកៗ..បងប្រែហើយមែនទេ? »Taehyungអង្គុយយំខាងមុខទ្វាបន្ទប់របស់ជុងហ្គុកព្រោះងើបទៅណាមិនរួចឡើយហើយក៏នៅឈឺពេញខ្លួន ឈាមនៅលើក្បាលក៏ចាប់ផ្តើមហូរមកកាន់តែច្រើនមាត់ក៏កាន់តែស្លេករហូតដល់សន្លប់បាត់មាត់ឆឹងនៅខាងមុខបន្ទប់របស់ជុងហ្គុកតែម្តង។
ប្រហែល1ម៉ោងក្រោយមកជុងហ្គុកក៏សម្រាច់ចិត្តទៅយករាងតូចអោយចូលមកក្នុងវិញព្រោះនាយធ្វើនេះគ្រាន់តែចង់អោយរាងតូចសារភាពប៉ុណ្ណោះប៉ុន្តែនៅពេលដែលនាយបើកទ្វាមកស្រាប់តែ.....
TO BE CONTINUED
✨Thank for support✨
@Ju Xiu-ជូស៊ី