In het bos lag een klein dorpje omringd door een houten muur. De hutten waren gemaakt van donker hout, riet en grote bladeren.
Een aantal vrouwen en mannen zaten rond een kampvuur en stonden op toen ze ons zagen.
Lura stond voor haar mensen en veranderde terug in haar menselijke gedaante. Ze had een bleke huid en lang wit/blond haar.
"Maltar is hier om te zien of we nog bestaan," sprak Lura luid en Maltar keek hen aan.
Een man kwam naar voren.
"Dat is lang geleden," zei hij toen en grijnsde.
"Melo?" zei Maltar en ik voelde dat Maltar boos werd. Hij liep op Melo af en ging vlak voor zijn neus staan.
"Ik dacht... dat je dood was," zei hij.
"Bespaar me je gedachtes. Je gaf nooit wat om me," gromde Melo.
Maltar en hij leken wel een beetje op elkaar. Ik begreep alleen niet waarom Melo zo reageerde naar Maltar.
"Dat deed ik wel," zei Maltar.
"Dat deed je niet!" schreeuwde Melo en veranderde uit woede in een bruine leeuw.
"Vader en moeder gaven alleen om jou, omdat je zo 'speciaal' was. Je genoot van alle aandacht en vergat mij," brulde hij en Maltar en hij begonnen in cirkels te lopen. Er heerste een enorme spanning en ik zag aan de rest van het leeuwenvolk dat ze klaar stonden om in te grijpen als dat nodig zou zijn.
"Je vergeet dat ik je oudste broer ben en ik je leven meerdere keren gered heb. Als ik niks om je gaf, liet ik je sterven," gromde Maltar. Uiteindelijk stonden de leeuwen tegenover elkaar.
"Waarom ben je hier? Lura en ik regeren en als je hier bent om je plek op te eisen geef ik je één kans om weg te gaan. Zo niet, onthoud dan nu dat wij met meer zijn en dat je mensenmeisje de volgende dag niet zal halen," dreigde Melo.
"Sluit aan bij ons leger om te vechten tegen de tovenaarszoon Urgull, zijn slaaf en het helse beest van de Aarde," zei ik en iedereen keek me aan. Melo keerde zich naar mij om en liep op me af. Maltar volgde hem en gromde.
"Als je haar met je poten aanraakt, zal ik je doden," gromde Maltar.
"Ik wil alleen horen wat ze te zeggen heeft," reageerde Melo en de grote bruine leeuw stond voor me. Hij had littekens op zijn kop en poten.
"Iedereen loopt gevaar als Urgull Agotta bereikt," vertelde ik.
"Ik dacht dat hij niet bestond," zei hij.
"Je was niet de enige, maar als je nog meer bevestiging nodig hebt kun je koningin Reya spreken. Ze zal jullie hulp zeer waarderen," antwoordde ik. Melo keek me lang aan en knikte toen.
"Gaan we ons leven riskeren voor een gevecht waar wij niks mee te maken hebben? Onschuldige levens op het spel zetten en voor wat?" ging Lura tegen Melo in. Ze liep op de leeuw af.
Melo brulde naar haar. "Je weet als geen ander dat onze voorvaderen vochten tegen de chaos van zwarte magie. Probeer niet tegen mijn beslissing in te gaan. We vechten allemaal zoals de leeuwen dat het beste kunnen,".
Melo en zijn troep volgden Maltar en mij naar het kamp, allemaal in hun menselijke gedaantes.
Ik was ontzettend blij dat de leeuwen mee zouden vechten. Mijn blik gleed naar Maltar en ik zag dat hij er gespannen uit zag.
"Wat is er?" vroeg ik hem, maar hij zei niks.
"Maltar, wat is er?" vroeg ik opnieuw en hij keek me aan.
"Niks. Ik voel me gewoon een beetje gek. Het komt waarschijnlijk doordat ik weet dat er nog meer leeuwen zijn," zei hij.
"Zou je dan niet gewoon blij moeten zijn?" vroeg ik.
"Het is waar dat ik lang ben weggeweest. Voor het wreken van mijn ouders die afgeslacht zijn door koning Henrick. Onze ouders waren trotse mensen. Trots op ons leeuwenbloed. Agotta had onze voorvaderen verbannen, maar we werden sterker dan ooit toen we Lunawyn aanbaden. Zij gaf haar kracht aan ons en wij moeten dat voortzetten. Maar nu zie ik de troep na zo lang en iedereen heeft iemand om een nalatenschap te creeëren," antwoordde Maltar.
"Wat bedoel je daarmee?" vroeg ik.
"Er zullen meer leeuwen geboren worden, maar mijn bloedlijn houdt op,"
Ik keek hem aan en voelde me geraakt. "Ik denk dat ik begrijp wat je bedoelt,".
"Wat ik bij jou voel heb ik nog nooit bij iemand anders gevoeld en ik praat nooit over mijn gevoel,"
"Maar?"
"Daar zijn jullie!" hoorde ik iemand roepen en zag de lichten van het kampvuur steeds dichterbij komen.
Aveline en Kyra kwamen op ons af.
"Wie zijn dat?" vroeg Kyra en keek naar Melo.
"Gedaantewisselaars die mee doen in de strijd," zei Maltar.
Ik was verdrietig om wat Maltar tegen me had gezegd. Bedoelde hij dat we nooit kinderen zullen krijgen? Waarom zou hij zoiets zeggen?
Ik vond het ook wel erg snel. Ik had namelijk nog niet gezegd dat ik van hem hield. Hield ik van hem?
We liepen naar mijn moeder haar tent.
Haar wachters haalden haar naar buiten en ze was verrast en vereerd door de komst van Melo en zijn stam.
Ik keek toe hoe mijn moeder, Maltar en Melo een gesprek met elkaar voerden, maar mijn concentratie was er niet bij.
Het had me echt diep geraakt.
Ik liep naar mijn tent en Kyra volgde me.
"Ik ben best bang om te vechten," zei Kyra. "Ik weet niet of ik klaar ben om te sterven,".
"Je zal niet sterven. Je bent moedig en sterk. Vergeet dat niet," stelde ik haar gerust.
"Dank je wel. Gaat het?" vroeg Kyra en toen ik bij mijn tent aankwam voelde ik krampen in mijn buik.
Ik zakte neer en kreunde hard van de pijn. Het voelde alsof iemand in mijn buik stak.
"Amara! Amara! Wat gebeurt er?!" riep Kyra. "Iemand! Help ons!"
Ik lag op op de koude grond en het enige wat ik kon was mijn handen op mijn buik leggen en de pijn te overleven.
Een paar centaurs kwamen op ons afgesneld en één van hen haalde mijn moeder.
Een minuutje later zat Aveline naast me op de grond en voelde aan mijn voorhoofd.
"Je bent heel heet. Koorts," zei ze en ik kreunde nog steeds van de krampen.
"Ik moet aan je buik voelen Amara. Dan kan ik voelen wat er aan de hand is," zei Aveline kalm en ik knikte met mijn kaken op elkaar geklemd.
Tranen rolden over mijn wangen en in mijn ooghoek zag ik mijn moeder op me af komen rennen.
"Amara! Wat is er?! Leg haar op bed!" zei ze vol paniek en knielde naast me op de grond.
Ze streelde door mijn haren en ik voelde a haar liefde. De liefde die ik nooit gekregen had van Henrick en Esther.
"Amara!" hoorde ik Maltars stem en ik voelde een vreugde, maar die werd meteen gestild door de pijn.
Maltar tilde me op toen mijn moeder hem dat zei en bracht me in de tent.
Aveline liep mee en ze legde haar hand op mijn buik.
Haar nagels begonnen op te lichten toen ze langzaam over mijn buik aaide.
Langzaam voelde ik de pijn minder worden en ik kalmeerde. Het zweet stond op mijn voorhoofd.
"Voel je je beter?" vroeg Aveline en ik knikte.
"Ik kreeg plotseling kramp," zei ik zacht.
Mijn moeder aaide me over mijn hoofd.
"Aveline, weet je al wat ze heeft? Kan ze iets verkeerds hebben gegeten?" vroeg ze.
Het was even stil en Aveline keek mijn moeder aan.
"Ja, het zijn de darmen," zei ze en keek me aan.
Hey guys, wat vinden jullie tot nu toe van de characters? Laat het me weten in de comments en vergeet niet te vote'en hé?❤️ xx O