The Desperate Marriage

Live A Life

Kabanata 56)

"Everything happens for a reason."

**

Servo POV

"Sev, you have to eat."

Nagising ang diwa ko nang biglang pumasok si mommy sa kwarto para dalhan ako ng pagkain. Napatingin ako sa kanya.

Ganun ba talaga ang mga parents? They put extra care one their children?

Maraming pumapasok sa utak ko na hindi ko maalala. May mga mukhang hindi ko maintindihan kung sino. Even this whole family is stranger to me. But they claim me that I am part of this family. Nagpalabas sila ng mga ID's and documents kasama na ang mga photos ko from the start till now para sa pagpapatunay na ako si Servo Callix Zamora.

Tipid akong ngumiti.

"Thanks Mom."

Ngumiti din ito at hinalikan ako sa noo bago lumabas ng aking silid. They were all patients to me. Ginawa nila ang lahat para lang may maalala ako. Hindi naman nila ako pinipilit na may maalala. Pero syempre andun ang tulong, positive side and moral support for me.

Sabi nila, six months akong nawala. Inikot nila ang buong Lanao mahanap lang ako. They've done everything para lang mahanap ako. Nagpa-advertise sila sa national television at ipinapapahanap ako with rewards.

I met an accident, at natagpuan nila ako sa isang hospital two years ago. Walang maalala. Sabi nung nagdala daw sa akin doon ay nabundol ako ng isang pajero. Napakalakas daw ng impact nito at tumilapon ako.

I had almost die. Na-comma ako ng mahigit walong buwan. And when I woke up, everything was a blurred to me. I didn't recognized people. I feel like I was living in the other side of the world. Hindi ko nga kilala ang sarili ko. Hanggang ngayon ay ganun pa din. Pero dinadalaw ako ng kakaibang panaginip. Parang isang alaala bahagi ng nakaraan ko. May mga taong hindi ko matandaan. Pakiramdam ko nakilala ko sila within six months na nawala ako.

*calling....

I stood up and picked up the phone beside the table. It's Natalie.

"Hello."

I smiled when I hear her voice. Somehow kahit pakiramdam ko may kulang ay siya parin ang pumupuno sa ilang buwang nag-iisa ako.

"Hi hon, bukas na natin lalakarin yong sa marriage license. May gagawin pala ako mamaya. I'm sorry. I couldn't make it today."

I sighed. We were processing our upcoming wedding. By next or next month hopefully sana matuloy na talaga. Lage na lang cancelled dahil sa kawalan ng time. Actually pwede namang iba ang gumagawa nito kaya lang I want us personally na mag-asikaso nito. Para naman mafeel namin yong effort for our wedding.

"Hmm..okay, magpapautos na lang ako sa iba pang documents."

I tried not to show up my disappointment.

"Hon.. I'm sorry. I hope you understand."

"It's okay. I understand."

After talking to her, ibinaba ko na ang phone.

Natalie Espiritu, my fiance. I've met her during the times na nagpapagaling ako in coma. Cause she's my personal nurse. Mayaman ang pamilya niya but she choose to serve people according to her profession kaysa magmaniubra ng kanilang family business. Ang gusto kasi nito ay ang magtravel around the world at sumali sa mga organization para magvolunteer ng tulong sa lahat ng bansang nangangailangan. We have differences in life. Lalong lalo na sa mga gusto namin. I proposed to her, two months ago after six months of our relationship. I don't know but it feels like I need an assurance. I think if were married I'll be secure. Kaya naman naisipan kong magpatali na. I am 29 years old, Mom and Dad always push me to get married. And aside from that, gusto na rin nilang magkaapo sa akin. Kaya decided to settle down kahit wala pa akong maalala. Ang mahalaga tanggap ako ni Natalie ng buong buo. And that's all that matters to me.

Talagang may kulang. Hindi ko lang alam kung ano yon. Maliban sa may amnesia ako, hindi naman yon sukatan dahil kasama ko naman ang pamilya ko. When I asked them about my past they said wala naman daw akong girlfriend so okay lang sa kanila na magpakasal na kami ni Natalie even if sandali pa lang kami nagkarelasyon. I don't want her to get lost coz I'm scared na baka hindi ko kayanin ang mawala siya sa tabi ko. Naging sandigan ko siya at ang pamilya in times of my recovery. I couldn't afford her to lose. Siya lamang ang nagpapasaya ng araw ko. At sa hilig niyang maglakbay at sa kanyang propesyon ay baka maiwanan akong nag-iisa. Mas mabuti ng maitali ko siya.

My family said I was a certainly playboy, party goer, a happy go lucky and sometimes a bastard for trouble. Actually it's unbelievable for me now. I'm not seeing myself to back with my old habits. But that was the truth. Pero hindi ko na nakikita ang sarili sa ganung bagay ngayon. I felt like a new. And I don't go parties everywhere if it's not necessary. My life is still normal. I have job and position and even the business I built before my memory was lost is still there. My talents and ability to think is still there that's why I'm thankful. Minsan naa-amazed na lang ako na nakakapagsalita ako ng mga bagay that impressive to the others nang hindi ko namamalayan kahit may amnesia ako.

Still thankful though.. and I hope my memory will turn back even if it takes slowly and years by years.

**

Zea POV

Isang pangkaraniwang araw para sa isang pamilya. It's been two years since that tragic happened. Kung ano man ang aksidenteng nangyari noon ay matagal na itong dapat kalimutan at ibaon sa limot.

At mananatiling alaala na lamang. I sighed. Nagpapasalamat parin naman ako sa pamilyang pinagdadasal kong maging okay at successful ang lahat.

I'm glad, it's Sunday today. Makakapagdalaw kami sa puntod.

"Tara! Everything's ready right?"

Nathan was already five years old at ang bunso naming si Keira ay one year and six months na. I scoop Keira at hinalikan ito ng ilang beses sa pisngi.

At ngayong susunod na ilang buwan ay may kasunod na namang blessing. Oh thanks Lord sa bagong buhay at pag-asa. Hindi mo kami tinalikuran at pinabayaan.

"Were ready, Mom."

Masiglang sagot ni Nathan. At nagkatawanan pa kami habang papunta na kami sa lugar kung saan siya dadalawin. Ganun talaga ang buhay. Move on and let go the past, para makapamuhay ng maayos at matiwasay.

"Okay let's go!"

Masigla kaming naglakad patungo sa kinaroroonan ng puntod nito. I am carrying a bouquet of flowers and the kids were on Marie's both hands.

Malungkot akong napangiti nang masilayan ko ang lapida nito. Alam kong masaya siya kung saan man siya ngayon. Hindi ko nakakalimutan ang araw mismo nang pagkawala nito. Hindi ko rin nakakalimutan ang mga alaalang nabuo sa aming mga pinagsamahan. You're always in my heart.

I sighed.

"Thank you for everything. I know wala kang ibang hinangad kundi ang maging masaya ako, kami habambuhay. And sorry.. coz wala man lang akong nagawa para sayo. I never stop loving you as a----"

"Hi there! I'm sorry, I'm late."

Nagsitakbuhan ang mga bata papunta sa kanya when he open his arms para yakapin ang mga ito.

I was smiling looking at him...

Still devastatingly handsome as he is..

**please VOTE if you like the story**

Thanks.. guys, pinutol ko muna. I have an appointment to catch up. I'll update the continuation tomorrow morning.. .

☺☺