The Desperate Marriage

Friendship

(Kabanata 54)

Lost and confused. Don't know which way to turn. Voices tell me I should go. Friends tell me I should stay. I'm lost.

-unknown -

**

Zea POV (unedited )

Nagising ako nang biglang bumukas ang pinto. Agad akong napatayo. Nakatulog pala akong nakaupo sa may corner ng kwartong ito.

Umakyat ang dugo ko sa ulo nang makita ang pagmumukha ng lalaking ito.

"Hayop ka Lucky! Ano ba ang kasalanan ko sayo para gawin mo sa akin ang bagay na ito?!"

Galit na galit kong bulyaw sa kanya habang ito ay blangkong nakatitig sa akin. Kung hindi lamang ako nagdadalang tao ay kanina ko pa siya sinugod at pinagsasampal at pinagsusuntok. He sighed and looked away.

"This is just the only way na maging akin ka, Zea."

Mariin nitong sabi. He's sounds so desperate. And the more it scares me. But.. There's something in my heart feels pity for him. Hindi ko naman siya pinaasa o pinangakuan. Hindi ko alam kung anong nagtulak sa kanya na gawin ang bagay na ito. I calm myself and I wanna talk to him like before. Baka sakaling maawa siya sa akin at pakawalan ako.

"Lucky alam mong hindi kita mahal. Please let me go. Hindi rin kita kayang mahalin. Huwag mo ng ipilit."

Nakikiusap ako sa kanya. Maybe madala siya sa masinsinang usapan. He's facial expression still the same. Andun ang katigasan ng itsura nito. And I bet itutuloy niya kung ano man ang plano niya sa akin.

"No. I made up my mind. Sa akin ka lang Zea. Ako ang magdidesisyon sa bagay na yon."

Napailing iling ako. Normal pa ba ang pag-iisip ng lalaking ito? He's fooling himself.

"Lucky hindi kita mahal! Naiintindihan mo ba ang bagay na yon?"

Mangiyak ngiyak kong sigaw sa kanya. Oh my God! He's crazy. What he said was terribly out of his mind. He smiled pitilessly. Yong ngiting walang takot at awa. He's devil.

"Zea. Alam ko naman na hindi mo ako mahal eh kaya nga ginawa ko ang bagay na ito."

Tuluyan akong napahagulhol sa palad. Hindi na siya ang Lucky na nakilala at kaibigan ko.

"Oh my God! Lucky your crazy. Bakit ka ba nagkakaganito? Alam mong hindi kita pinaasa. Sa umpisa pa lang sinabihan na kitang mahal ko parin ang asawa ko."

I cried helplessly. Dahan dahan akong naupo at humagulhol sa palad.

"Zea sawang sawa na ako maging talunan! Your husband is an idiot! He thinks he is the best man in the world! And has everything for you and still he's the lucky bastard 'til now. Ano bang meron sa kanya na wala ako Zea huh? Kung pagmamahal lang, alam mong mahal na mahal kita. Dahil ba mayaman siya? Dahil ba mas gwapo siya---"

"Wala Lucky! Walang meron sa kanya maliban na lang na mahal na mahal niya ako at ganun din ako sa kanya!"

I suddenly blurted out. I stood up and wiped my tears roughly. Habang tumatagal ang diskusyon na ito ay mas lalong umaalsa ang galit at poot ang nararamdaman ko sa kanya. I looked at him fiercely. Natameme siya sa sinabi ko.

"Alam mo kung bakit hindi kita kayang mahalin? Dahil nagmamahal na ako ng iba na higit pa sayo at sa lahat ng bagay. And it proves me now. Dapat lang na hindi kita mahalin dahil masama kang tao Lucky! I don't deserve someone like you!"

Nagulat ako nang bigla niyang pinagsusuntok ang dingding ng malakas. I paused for a while. The intense anger flooded in the air. Sumigaw ito at umiyak. Dumudugo na ang kanyang mga kamao sa paulit ulit na pagsuntok sa hard wood wall. I was stunned for a moment. Carried away na ako sa galit, I know he's hurting but that's the truth. Kailangan niyang marinig ang katotohanan para matauhan siya.

"Zea galit ako dahil lage na lamang akong bigo. Your husband was my biggest competitor in Harvard before. Pati ba naman sa puso mo ganun din."

He trailed off. Hindi ko siya maintindihan. Punong puno ng pait ang tinig nito. He comb his hair roughly and napahilamos ito sa kanyang palad. Natigilan lamang ako. Inaatake na naman ako ng awa.

"The first time I saw you, alam kong tinamaan na ako sayo. Hindi ako nagkaroon ng chance na mas makilala pa kita. Nabalitaan ko na lang na may asawa kana. And it was him. My rival in everything. I tried to focus anything at ipagwalang bahala na lang. Pero nabigyan ako ng pag-asa nang makita kita ulit at hiwalay ka sa kanya. Naghintay ako ng ilang taon para mapawalang bisa yong kasal niyo at mabigyan ako ng pagkakataon na mahalin ka at matutunan mo akong mahalin pero... wala eh.. bumalik ka parin sa kanya."

Bitterness, frustrations and failure was in his voice. I shook my head. Hindi ko alam na ganun na pala ang inaasam niya noon pa. Pero kung nagmamahal siya nagmamahal lang din naman ako.

"Lucky huwag mo sayangin ang buhay mo sa mga bagay na hindi para sayo. If you love me you have to set me free and be happy. Luck, bata ka pa naman. Marami pang nagmamahal sayo. Makakakita ka pa ng babaeng mamahalin ka ng buong-buo. Hindi ako yon Lucky. Please you have to understand and accept the truth. I'm married. Nagmamahalan kami ng asawa ko. May anak kami at magkakaanak na ulit. Kaibigan kita. Handa akong tulungan ka ano man ang problema mo ngayon. Huwag mo sanang sirain ang pinagsamahan natin."

Sa mahinahon at nakikiusap kong tinig. Hindi ito umimik. Nakatingin ito sa kawalan at tila nag-iisip.

"I'm sorry kung nasaktan man kita o kung umasa ka man. I know your a good man Luck. Sana maisip mo rin na kaibigan kita at handa akong damayan ka."

He cried softly of what he heard from me. I don't know that he's emotional when it comes to this. Ang mapagbiro at maingay niyang personality ay may soft spot pala tulad nito. Sana lang maunawaan niya ako at pakawalan ako dito. Alam kong hindi niya ako kayang saktan physically but I'm aware na desperado siyang tao.

I just hope he wouldn't do anything wrong to me and to our friendship.

**

Lucky POV

Lahat ng sinabi niya ay totoo. Mas lalo lamang akong maging talunan kapag itinuloy ko ito. My plan was to escape at isama si Zea sa abroad. Yong malayong malayo sa Pilipinas. Kung pwede lang manirahan sa Alaska gagawin ko makasama lang siya. Pero mali. We can't be happy dahil hindi niya ako mahal.

What have I've done?

This is all wrong. Wala akong mahihita kundi ang kamuhian ako ni Zea habang buhay kapag itinuloy ko ito. Surely his husband would do everything makuha lang ang asawa nito. I admit Jamie has everything, wealth and power. He has a lot of connections. Siguradong papatayin ako kapag nalaman niyang kinidnap ko ang asawa niya. Aside from that, hahabulin ako ng batas. I almost forgot that Chiongbian and Zamora family were powerful in our industry at sa lahat ng bagay.

I sighed.

"Luck.. please let me go home. Iuwi mo na ako. And I promise hindi kita isusuplong sa mga pulis. Walang makakaalam. Pakikiusapan ko ang asawa ko na huwag ka niyang ipakulong. Please.."

I looked at her pleading. She's pregnant at nakakaawa din kung pahirapan ko siya.

I shook my head. I smiled bitterly. I'm lost. Napailing iling ako sa pagkabigo..

"I'm sorry Zea.. I'm so sorry."

Nakayuko kong paghingi ng tawad. Zea didn't deserves this. Hindi ko dapat ginawa ito sa kanya.

Naramdaman ko na lang ang mainit niyang pagyakap sa akin. And I end up crying.

***please READ, VOTE if you like the story.**-