The Desperate Marriage

Rebelious

(Kabanata 20)

--->> I suppose I have found it easier to identify with the characters who very upon hysteria, who were frightened of life, who were desperate to reach out to another person. But these seemingly fragile people, are the strong people really.

-Tennessee Williams-

*

Zea POV

As I held the door to his room, nakaramdam ako ng kaba. May giwang kasi, bahagyang bukas ito. Dala ng matinding kuryusidad, I open it slowly.

Nanlaki ang mga mata ko sa nakita. Huminto ang ikot ng mundo ko habang nakatingin sa kanilang dalawa. Kapwa sila hubad na magakayakap sa bed at tanging kumot lang ang nakatakip sa kanilang kahubaran. They're moaning each other while doing their session.

Dito!?

Dito pa sila gumagawa ng kanilang kababuyan? Nanginig ang buo kong katawan, at halos hindi na ako makahinga sa paninikip ng dibdib.

Mahigpit akong nakahawak sa doorknob. Pakiramdam ko sasabog na ako sa subrang sakit na nararamdaman.

Nag-uunahan ang mga luha ko na dumadaloy sa pisngi. Dahan-dahan akong umatras at pabalang na isinara ang pinto. Tumakbo ako palabas ng condo at wala sa sariling umiiyak ako habang lakad-takbo sa tabi ng daan.

Patuloy paring pabalik balik sa utak ko ang pagflashback sa nakita kong eksena kanina.

My husband's was kissing that woman on her neck. Nakapikit pa ang kanyang babae at wari sarap na sarap ito sa mga halik ng aking asawa. At siya din yung babaeng dinala nito nakaraang araw. Yung cheap na ininsulto ko. No wonder, sa gwapo ng asawa ko, mayaman pa hindi talaga maiiwasang may kumakapit. He's a good catch at natural lang na maraming nagkakandarapa. But he's a cheater.

**

Nawalan na ako ng deriksyon at hindi ko na alam kung saan ako papunta. Basta't ang alam ko, umiiyak ako habang naglalakad. Napapatingin ang bawat nakakasalubong ko, nagtataka sa itsura ko ngayon. Napapalingon ang ibang taong nadadaanan ko.

Wala na akong pakialam sa sasabihin ng iba. Wala na akong pakialam pa. Ang gusto ko lang gawin ngayon ay ang umiyak ng umiyak hanggat sa wala na akong luhang maiilalabas pa.

May nakita akong mga taong kinukuhaan ako ng pictures using their phones and gadgets. Hindi ko na inabala ang sariling sitahin sila.

I don't fvcking care!

I heard a very loud noise na bosena ng sasakyan. Patuloy ako sa paglalakad ng bangketa at hindi ko pinansin ang ingay na yon. Pero sadyang ako nga talaga siguro ang sinusundan kaya huminto ako.

Marahas akong nagpunas ng luha sabay tingin sa Ferrari na huminto sa tapat ko. Tainted and windshield nito kaya hindi ko makita ang nasa loob.

Bumukas ang salamin ng bintana at kilalang kilala ko ang lalaking sumilip dito.

"Hey, Russ. I'll drive you anywhere. Please sumakay kana.."

He pleaded. He sounds serious. Napalingon ako sa palibot. At hindi ko na alam kung saang street na ako naroon. Madilim na ang gabi. Pwede akong mapahamak dito kaya kahit medyo alanganin, sumakay ako sa kotse at hinayaan ko na kung saan niya man ako dadalhin.

After all he's a good friend of mine.

Walang imik. I'm sniffing slowly. Patuloy lang ako sa pagpahid ng luha.

"Here."

He handed me a wipe tissue. Napasulyap ako sa gawi niya at seryoso lang itong nagdadrive. Marahil nase-sense niyang problematic ako.