MUKADDERAT

21. Bölüm: Okul

Çok güzel sahneler, çok güzel bir şarkı ve eşsiz bir birleşim... Multimedyadaki video, diyor ve susuyorum. 

Keyifli Okumalar! 

***

Sekiz Yıl Evvel, 23 Ekim Öğleni 

...Annemle birlikte, ağabeyimin yanına gitmek üzere apar topar evden çıktık. Kim bilir bu kez ne için veya kim için başını belaya sokmuştu ama şimdilik bunu düşünemeyecektim. Hastanelik olduğuna göre demek ki ortada ciddi bir sorun vardı. Her ne kadar ağabey demeye bin şahit istese de Ekrem, sonuçta benim ağabeyimdi ve lanet olsun ki onun için endişeleniyordum. Zira başı belada olabilirdi. Öyle olmasa bile bir gün kesinlikle o başını, geri alamayacağı bir belaya sokacaktı, hissedebiliyordum.

Ekrem ağabeyim hep böyleydi. İnsanlara boş ahkamlar keser, mahallede ağabeylik taslar, delikanlılık naraları atar ve kendini koca bir bok sanırdı. Bu konuda arkadaşlarından, özellikle de Berkay'dan çok etkileniyordu. Bir şeyleri yapmak istemese bile arkadaşlarının zoruyla yapıyordu ya da onlar tarafından fena halde gaza getiriliyordu. Mesela ağabeyimin en hassas noktası, birilerinin onu korkaklığından vurmasıydı ve ağabeyim, sırf korkaklığı ortaya çıkmasın diye saçma sapan hareketler yapmaya kalkışıyordu. Sonuç genelde hüsran oluyordu ya da ağabeyim bu korkaklığının üzerini, sindirebileceği insanların üzerine giderek örtüyordu. Sindirebileceği insanlar, kategorisine ben ve annem de giriyorduk tabi.

Ağabeyimin bana olan davranışlarına gereken tepkiyi vermeyi ben de çok isterdim ama dediğim gibi o benim ağabeyimdi. Onunla aynı evin içinde zaten düşman gibiydik -daha doğrusu o bana karşı öyleydi-, bir de ciddi ciddi düşman olmamızı hiç istemezdim. Açıkçası işlerin daha beter hale gelmesini istemiyordum. Benim önemsediğim şey aile saadetimizdi. Biz bir arada olmalıydık. Sıkıntılar gelip geçerdi ama dağılan aile bir daha toparlanamazdı. Edindiğim bu tecrübe, Yaren ve Sema'nın düzensiz olan aile hayatlarıyla doğrudan bağlantılıydı. Ben, aile hayatımın düzeninin bozulmaması için gerekirse birçok şeyi sineye çekerdim, her ne kadar küçüklüğünden beri ailesine kök söktüren bir kız olsam dahi...

Hastaneye girdiğim an bir dejavu hissi sardı etrafımı. Çünkü bu hastane, dün gece bana ev sahipliği yapmıştı, tıpkı şu an ağabeyime de yaptığı gibi. Hayat gerçekten çok garipti. Belki de tam da şu dakika buna şaşırmam gerekiyordu. Ya da... Ah, Mert Arslan! Bunun olmasına şaşırmam koca bir ahmaklık olurdu.

İçimden bir ses ağabeyimin hastanelik olmasında Mert'in de bir payı olduğunu söylüyordu çünkü dün gece onunla olan konuşmalarımız hiç de iyi bir yerde bitmemişti. Mert bana ağabeyime bulaşacağını düpedüz söylememişti belki ama o an sergilediği hareketler ve takındığı tavırlar, şu anki şüphelerimi kuvvetlendirir nitelikteydi. Onun gibi bir adamın bunun altında kalmayacağını zaten biliyordum ve ne yazık annemin de bu konuda büyük emeği vardı. Adamın yüzüne gidip pat diye olan biteni söylerse olacağı buydu! Zaten bu kadının başına ne geliyorsa o sivri dili yüzünden geliyordu ya, o ayrı bir konuydu tabi.

Uzunca bir koridoru koşar adımlarla yürüdük annemle birlikte. Annem o kadar endişeli ve üzgündü ki yanında olmasam olduğu yerde yığılıp kalacak gibiydi. Ben de hangi tarafa üzüleceğimi şaşırmıştım. Bir yandan annemin bu hali, öteki taraftan ağabeyimin durumu... Oysaki dün geceye kadar ağabeyimden ölene dek nefret etme kararı almıştım fakat gelin görün ki işler hiç de öyle olmamıştı.

Koridoru bitirmeden önceki son odanın kapısında tanıdık bir yüz göründü. Berkay... Muhtemelen ağabeyim Berkay'ın arkasındaki kapının hemen içerisindeydi. Annem Berkay'ı görür görmez ona doğru adeta savruldu ama ben annemin aksine yavaşladım. Şu an onu görmeye hiç hazır değildim. Berkay, içeriye giren anneme kısa bir açıklama yaptıktan sonra bana çok kısa bir bakış attı. Bana attığı o kısa bakış kendisinde ne gibi hisler uyandırmıştı bilmiyordum ama gözleri saliselik bir hareketle yeniden beni buldu. Anlaşılan sebep olduğu şahesere daha derinden bakmak istiyordu. Ah, suratını parçalamak istiyordum!