Savcı (Tamamlandı)

Bölüm 16:Budanan İnsan

Bölüm Şarkısı: Funda- Çaresizim

  Topuklu ayakkabılarımı şu koridordan tıngırdatarak yürümeyeli ne kadar zaman olmuştu?

Omuzlarıma dökülen düz saçlarım, üstten iki düğmesi açık olan siyah gömleğim ve vazgeçilmez siyah pantolonumla koridorda özgüvenle yürüyordum. Selam verenlere iki parmağımı başıma değdirerek karşılık verirken, odama yaklaştıkça da burayı ne kadar özlediğimi fark ediyordum.

"Yalvarırım size! Aylardır tehdit ediliyorum! Ne demek soruşturma başlatılacak bir kanıt yok!" Adımlarım odamın kapısında durakladı. Koridordun sonundaki odadan gelen seslerin gürültüsüne bakılırsa bir sıkıntı olduğu belliydi. Hızla diğer tarafa yürüdüm.

Çok sevdiğim (!) meslektaşım Filiz'e, kadının biri yalvarıyordu. Orta boydaki kırmızı saçlı kadının elleri titrerken, Filiz masasında umursamaz gözlerle ona bakıyordu.

"Hanımefendi size yapılan herhangi bir şey yok. Bu süreçte soruşturma başlatamam!"

Onun hissiz ifadelerine karşısındaki kadın acıdan tükenirken hışımla odaya girdim.

"Ben başlatırım!"

Elimi kaldırıp masaya hafifçe vurdum. Filiz beni gördüğünde sinirle gözleri büyüdü ve oturuşunu dikleşti.

Kızıl kadın, bana dolu gözleriyle dönüp bakarken, sevecen şekilde elimi uzatıp kendimi tanıttım.

"Merhabalar ben Savcı Ela Aydemir. Konu nedir acaba?"

Filiz'in gergin sesi "Biz hallettik meseleyi! Karışmana gerek yoktu." dediğine, sinir bozucu şekilde gülümsedim.

"Buradan öyle gözükmüyor Filiz Hanım." Gözlerindeki hırsı hissedebiliyordum.

Tekrardan yanımdaki kadına dönüp, dışarıda beklemesini söyledim ve ardından sertçe kapıyı kapattım.

"Bir anda ortaya çıkıp benim müşterimi alamazsın!" diye hırlayan Filiz'e sinirle gözlerimi kıstım.

Bana ne hakla bağırıyordu?

"Öncelikle ses tonumuzu biraz düşürelim." Dediklerimle birlikte daha da bağırmaya başladı. Öne doğru eğilip, gözlerimi hedef aldı.

"O kadın benim müşterimdi. Bana geldi. Ama sen yine kahraman gibi ortaya çıkıp elimden aldın! Bu sefer buna izin vermeyeceğim!" Hiçbir şey demeden onu acıyan gözlerle izlediğim için, kırmızı topuklularının üstüne kalkıp parmağını bana doğrulttu.

İşte şimdi sinirlenmiştim.

"Sen bir kahraman değilsin ve olamayacaksın da! Anladın mı beni Ela?"

Beni gerçekten zorluyordu.
Bundan haberi var mıydı?

O an ona nasıl baktıysam, yavaşça gözlerini kaçırdı. Gözlerim bana doğrulttuğu parmağına odaklandı. Tek bir nefeste, sertçe ittim. Gözlerimi gözlerine sabitledim.

"Ben kahramanlık yapmaya çalışmıyorum. Senin soruşturmanı elinden almak istemediğim gibi."

"Ama aldın! O kadının kafasına girdin ve müşterimi benden çal-!" Ellerimi sertçe masaya geçirdim. Sakinleşmek için derin derin nefesler alıp veriyordum. Dudaklarımı topladım.

"O senin müşterin değil! O bir insan! Yardım isteyen, ölmekten korkan bir insan! Sen ona mağazaya ya da kafeye gelen müşteri gözüyle bakamazsın! O gözlerini oyarım! Sen ölmekten korkan bir insanla, sırada bekleyen bir müşteriyi aynı kefeye koyamazsın! Yapamazsın!" Bir kere daha geçirdim. Avuçlarım yanıyordu.