De 17 jarige Min Dahee heeft een speciale gave. Ze kan mensen mind-controllen en manipuleren door middel van spraak. Maar niet alleen dat, ze ziet dingen wat anderen niet kunnen.
Het gaat slecht op school en Dahee is op het punt te falen. Na een ge...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
EPILOGUE | Euphoria —————————————— — MENSEN — •4 jaar later •
민다희 MIN DAHEE
"Weet je zeker dat je dit wilt doen? Ik kan haar compellen om je terug te nemen!"
De ex-Night Soul vouwt zijn palm om mijn gezicht, in een troostend gebaar. Medelijden schiet langs zijn ogen.
Geruststellend plaats ik mijn hand over de zijne en hou ik het teder vast. Zijn warmte lijkt binnenin me te stromen, het brengt een glimlach op mijn gezicht.
"Ja, Jungkook, dat weet ik zeker." Ik haak mijn arm in de zijne en trek hem naar de uitgang van het gebouw toe. Snel volgt hij mij. "Ze heeft me ontslagen, en dat geeft niet! Zo leer ik. Ik kan niet mijn blunders uitwissen, zo leer ik niet. Het is het beste voor mij. Ik wil niet meer valsspelen."
Hij grijnst. Een gebaar wat hij eerst als Night Soul roekeloos deed, maar nu als mens heel speels doet. Het staat hem goed. "Mijn hele bestaan schreeuwt vals spel uit, doll."
Ik breng een vinger naar mijn lippen, grappend. "Shh! Laat niet alle andere Auranes het weten! Ik moest je eigenlijk eindigen, niet je veranderen in een Aurane!" Herinner ik hem speels.
Al gein ik over ons moment tussen de werelden en midden in de portalen, neemt hij mij serieus. Zijn grijnst dropt en zijn bewegingen zijn sloom.
Dan kijkt hij me aan. Ogen oprecht en vol met emoties, het schreeuwt zijn gevoelens naar buiten. Hij is zo open, zo aanwezig. Mijn hart mist een slag.
Hij houdt me steviger vast. En ik kleur roden. "Dank je, 'Hee... voor alles. Je hebt de regels voor mij gebroken en me gered—"
Om zijn verdriet weg te wassen, lach ik, sta ik op mijn tenen en kus ik hem op zijn wang. Ik voel zijn wang zwellen in blijdschap tegen mijn lippen aan, hij glimlacht van mijn gebaar.
"Altijd. Ik hou van je."
"Ik hou ook van jou." De zorg in zijn ogen vaagt weg. "Kom. We zouden nog naar Silver Moon gaan."
Snel haasten we weg uit het gebouw. Het gebouw waar ik eerst werkte als secretaresse. Mijn baas heeft mij ontslagen zojuist, en Jungkook baalt daarvan. Hij denkt dat het compellen van mijn baas, met behulp van Yujin, alles zal oplossen. Hij begrijpt niet dat ik van die levensstijl af wil komen.
Het is vier jaar verder sinds de spreuk die ik op Jungkook heb uitgeoefend. Officieel hoorde ik andere woorden te uiten, hoorde hij naar zijn einde te verbranden en hoorde ik ook nog een Aurane te blijven. Maar alles is veranderd.
