De 17 jarige Min Dahee heeft een speciale gave. Ze kan mensen mind-controllen en manipuleren door middel van spraak. Maar niet alleen dat, ze ziet dingen wat anderen niet kunnen.
Het gaat slecht op school en Dahee is op het punt te falen. Na een ge...
¡Ay! Esta imagen no sigue nuestras pautas de contenido. Para continuar la publicación, intente quitarla o subir otra.
CHAPTER 33 | the Realm of the Crimson Eyed —————————————— — VAMPIEREN —
전정국 JEON JUNGKOOK
"Weet je zeker dat ik met je mee kan reizen?" Vraagt Dahee, aarzeling hangt in haar stem. Ik voel hoe haar grip om mijn arm versterkt.
Ik slik van de hitte. "Ehm, ja, maak je geen zorgen," antwoord ik droog. Mijn aandacht is alleen gefocust op de weg voor ons. Ik moet snel naar het paleis.
"God, Seoul in de vampieren portaal is zo anders," begint ze. Ik voel hoe gespannen ze is. "Het is hier zo lelijk en grauw."
"Tja," ik klak m'n tong. "Seoul is een arme stad in de vampieren portaal. Ilsan is hier de hoofdstad."
Ze schudt haar hoofd en sluit haar ogen. "Wow..."
Mijn mondhoek krult in een halve glimlach. Haar verwarring en angst is aan de ene kant liefelijk. Het wilt me haar laten beschermen. Ik wil mijn hele arm om haar heenslaan en haar tegen me aanduwen.
Maar die hitte om ons heen weerhoudt me daarvan.
Op het moment heb ik haar meegenomen naar de vampieren portaal. Ik moet haar brengen naar Suyeon. Ze heeft goed nieuws over de mountain ash en Dahee moest erbij zijn. Daarom had ik haar compelled op dat feest. En ook om haar beter te leren kennen.
"Jungkook?" Haar stem klinkt zacht en breekbaar. Ik kijk achter m'n schouder om en zie haar met grote puppy ogen mijn arm vasthouden.
Shit. Te schattig.
"Kan je me verder vertellen over die wolvin?" Vraagt ze, aarzeling is evident in haar stem. Ze denkt dat het zwaar voor mij is om over Jooyeon te praten.
Ha. Ze zou eens moeten weten.
Ze verbreekt oogcontact en kijkt naar de gebroken stoep voor haar. "Ik vind het nog steeds verschrikkelijk dat ze zo ziek is. Kunnen we echt niks doen?" Haar toon klinkt smekend, het bereikt de empathie in me.
Ik pak haar hand vast en glimlach breed naar haar toe. Ergens probeer ik oprechte dankbaarheid aan haar te tonen, ze is een aardig mens. Val niet te diep, Jungkook.
Ze ontvangt de kleine sprankels die in mijn ogen twinkelen. Ze verstevigt haar grip op mijn hand en glimlacht wijd.
"Ja, we kunnen eigenlijk wel iets doen," begin ik. Haar ogen wijden in nieuwsgierigheid. "Het is ook de reden waarom we hier zijn. In de vampieren wereld."
