De 17 jarige Min Dahee heeft een speciale gave. Ze kan mensen mind-controllen en manipuleren door middel van spraak. Maar niet alleen dat, ze ziet dingen wat anderen niet kunnen.
Het gaat slecht op school en Dahee is op het punt te falen. Na een ge...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
CHAPTER 4 | Dark Aura —————————————— — MENSEN —
민다희 MIN DAHEE
"En dat is dus waarom ik denk dat het ei voor de kip kwam."
Hoofdschuddend lach ik om de woorden die Jaehyun uit. Onze handen schommelen vrolijk door de lucht heen, ze laten geen kou langs onze verstrengelde vingers komen.
"En dit is dus waarom jij mijn beste vriend bent," beantwoord ik hem grijzend.
Meteen hoor ik hem instemmend neuriën, trots. "I know, i know, ik ben geweldig."
Nog meer gelach wordt tussen ons gedeeld. Het ontsnapt de koele en donkere lucht in, waardoor onze harten iets warmer aanvoelen.
Het is nu ongeveer een kwartier na de compelling van net en Jaehyun heeft helemaal niks door. Net zoals gewoonlijk zitten we met elkaar te geinen, iets wat mij opgelucht laat voelen.
"Wow, we zijn al bijna thuis." Jaehyun kijkt om de straat heen, waar een rij van huizen naast elkaar geplaatst staan. Ons huis zit daar tussen. "Dat ging snel, hm?"
Als de eerste tien minuten van onze wandeling uit je geheugen gewist zijn, ja.
"Ja, nu je het zegt," merk ik nonchalant op, alsof er niks is gebeurd.
"Ach ja, hoe sneller thuis, hoe sneller ik slaap." Een snelle gaap ontsnapt zijn mond. "School maakt me slaperig."
"Ons allemaal, Jae," lach ik.
In stilte lopen we verder over onze straat. Al vanaf de verte zie ik onze balkon uitsteken van het huis, wat betekent dat we maar een minuut van ons huis verwijderd zijn.
Maar het balkon is niet het enige wat ik opmerk.
Een donkere silhouet maneuvreert zich in het licht. Zijn schaduw is lang en strekt zich over een groot gedeelte van het voetpad uit. Langzaam groeit de gestalte in grootte, wat betekent dat hij onze kant op loopt.
De woorden van Jaehyun beginnen al snel vaag en onverstaanbaar te klinken. Het lijkt alsof mijn volle aandacht op de persoon voor ons is gericht.
Het is iets donkers, duisters. En toch trekt het mij aan. Iets in me warmt er van op.
Al snel vaagt de schim naar een jonge tiener. Zijn haar is donker gekleurd, wat matcht met zijn zwart-gekleurde ogen. Zijn huid, daarentegen, contrasteert hevig met zijn haar, die is zo bleek als de maan boven ons.
