De 17 jarige Min Dahee heeft een speciale gave. Ze kan mensen mind-controllen en manipuleren door middel van spraak. Maar niet alleen dat, ze ziet dingen wat anderen niet kunnen.
Het gaat slecht op school en Dahee is op het punt te falen. Na een ge...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
CHAPTER 27 | It's The Queen Herself —————————————— — MENSEN —
민다희 MIN DAHEE
"Oh, kijk. De Aurane heeft ons gezien," grijnst het meisje. Haar ronde ogen oberveren mij verveeld.
De jongen naast haar grinnikt. "Dit?" Een hand harkt langs zijn zilveren lokken. "Dit is degene die mountain ash kan produceren? Dit meisje?"
Ik sta versteld om hoe kalm ze zijn. Hun lichaamsstaal maakt duidelijk dat ze verveeld zijn en ze dit volkomen normaal vinden. Ze zijn totaal niet gespannen.
Ik daarentegen sta te trillen uit angst. Twee personen— nee, wezens— staan voor me en hebben mijn compelling compleet genegeerd.
Weer die Aurane titel... zouden hun dat ook zijn? Misschien werkt mijn compelling daarom niet op hun.
"Nou, nou, nou, Kai, onderschat haar niet hoor." Het meisje glimlacht naar me. Haar gezichtsuitdrukking is voor de rest heel neutraal, alsof er helemaal niks mankeert aan deze hele situatie.
"Wie— wie zijn jullie?" Vraag ik twijfelend. Niet zeker of ik überhaupt wel mag spreken.
Ik voel een hand om mijn pols vouwen. Door zijn koude aanrakingen verstijf ik enorm. Gehaast draai ik me naar hem toe.
"Dahee..." Het is Jaehyun. De blik in zijn ogen straalt alleen maar angst uit. "Wie— wie is zij? Ken je haar?" Vraagt hij me enorm zacht, hij is bijna onverstaanbaar.
Ik besluit om zijn vraag te negeren, puur omdat ik het zelf niet weet. Ik focus mijn aandacht op de twee figuren voor mij.
Ik slik. Compellen.
"Beantwoord mijn vraag. Wie zijn jullie?"
De ogen van het meisje kleuren paars
".tein jiw neod tad ,eeN"
Net alsof het een harde klap is, slaat mijn bevel recht terug op mij. Letterlijk. Het is alsof de woorden terugkeren en mij steken. In val bijna achterover, maar voel de armen van jaehyun mij opvangen. De pijn brandt in mijn borst.
"Woah, Seungyeon!" De zilver harige toont eindelijk wat meer emotie. "Je hebt gelijk. Ze durfde je zelfs te compellen!" Juicht hij. Alsof het iets goeds is.
Het meisje, Seungyeon, grijnst van zijn woorden. Opnieuw keert ze terug in haar verveelde staat en kijkt ze neer op mij.
"Aurane, ik wil dat jij je lieve klasgenootjes allemaal compelt om weg te gaan en hun herinneringen te doen verwijderen." Vertelt ze. Ik merk dominantie in haar houding. "Zeg dat zij een geweldige Ghost Hunt hebben gehad en laat hen ons niet storen."
"Nee." Ik knars mijn tanden. "Hoe weten jullie wat compellen is?"
Haar glimlach verdwijnt. Ze wordt serieus. Ik verwacht dat haar ogen weer paars kleuren, maar zie dat ze dieprood worden. Rood zoals bloed.
"Je gaat nu luisteren naar wat ik zeg of anders..."
En dan verschijnen haar lange hoektanden. Ze schijnen onder de feestlampen en laten ze nog angstaanjagender uitzien. Ze likt haar tanden.
Vampier?!
"Ik heb dorst, weet je."
Haar woorden ringen in mijn oren. Ik heb moeite om ze te verwerken. Mijn brein probeert me te vertellen dat ze bluft, natuurlijk bestaan vampiers niet, maar...
Het bewijs staat recht voor me. En ze is serieus.
Ik sluit mijn ogen en verlaag mijn hoofd, in nederlaag. "Jae..."
Ik voel hem achter me verstijven. "'Hee, nee, luister niet naar haar! Je weet niet—"
Ik draai me naar hem toe en hou teder zijn hoofd vast. Oogcontact.
"Iedereen van jullie, verlaat dit huis onmiddellijk. Ga naar jullie huizen en vergeet dat dit ooit is gebeurd. Volgens jullie hebben jullie een geweldig Spirit Hunt gehad."
En weer gehoorzamen ze. Om de beurt verlaten ze het huis van Eunha. Eunha zelf stapt meteen de trap op, waarschijnlijk naar haar slaapkamer.
Ik slik als ik zie dat ook Jaehyun weggaat. Het is logisch, ik zou ook niet iets anders moeten verwachten, maar hem compellen... het doet pijn. Weer die belofte verbroken, huh?..
Dan kijk ik de twee voor me aan. De vrouw voor me grijnst breed, trots dat ik haar heb gehoorzaamd. De jongen naast haar lijkt echter weer verveeld, niet geamuseerd en al helemaal niet onder de indruk.
"Good girl," kirt ze.
Ik knars mijn tanden, proberend de angst en woede in me te onderdrukken. "Wat willen jullie van me?"
De vrouw giechelt, alsof het een grap is. "Niks, lieverd." De grijns groeit breder. "We wilden je gewoon ontmoeten. Een Aurane."
Hierdoor zakt en mijn angst en mijn woede weg. Ze ruilen zich om met verwarring. "Ik?" Ik welf mijn wenkbrauwen. "Waarom?"
"Je bent speciaal," begint de zilver harige. Zijn ogen twinkelen van nieuwsgierigheid. "Je bent een jager. Een gevaarlijke voor mijn soort."
Zijn woorden laten mijn verwarring toenemen. Waar heeft hij het over?
Ik merk bijna niet dat hij dichter naar me toestapt. Hij bijt zijn onderlip terwijl hij mij benadert, mij gevangen in zijn intense blik.
In reflex deins ik naar achter. Heel zijn aura schreeuwt het woord gevaar af. Hij is niet gewoon. Hij voelt niet aan als mens.
Hij voelt aan als de dood. Het maakt me boos. Een fictieve vlam in me wilt branden.
Het raam blokkeert mijn voeten om verder naar achter te lopen. Eenmaal mijn rug contact maakt met het glas, verstijf ik en scheld ik mentaal. Maar dan schiet het binnen.
Compell hem!
"Zet geen stap verder."
En zo gezegd, zo gedaan. De jongen halt zijn stappen en komt even niet uit zijn woorden. Hij leunt zijn lichaam voorover, maar zijn voeten weigeren om te bewegen. Niet alsof ze een keuze hebben.
Ik slik terwijl ik met hem oogcontact maak. Mijn hart stopt even met kloppen als ik zie dat hij nog steeds grijnst, alsof hij mijn zet had verwacht.
"Zie je?" Begint hij weer. "Je hebt zelfs een wapen."
Ik kantel mijn hoofd, signalerend dat hij zijn zin moet afmaken.
Maar dan opent de deur en bekende ijzige ogen ontmoeten de mijne. En zo komt dat brandende gevoel terug. Ten...
