De 17 jarige Min Dahee heeft een speciale gave. Ze kan mensen mind-controllen en manipuleren door middel van spraak. Maar niet alleen dat, ze ziet dingen wat anderen niet kunnen.
Het gaat slecht op school en Dahee is op het punt te falen. Na een ge...
Langzaam ga ik met mijn vingers langs de ruwe stangen. De kou die ze afgeven is prikkelend, het irriteert de vlam in mijn borst.
De pijn is echter lokkend. Ik sla mijn hele hand om de stang heen en laat de kou langs mijn lichaam gaan. Als gevolg verschijnt er een spoor van kippenvel op mijn huid en koel ik af.
Ze zit recht voor me. Ik wil haar spreken. Haar troosten. Ik wil weer haar vriendin zijn. Ik moet dit zonder woede doen.
De moed om met haar te spreken begint langzaam te brokkelen. Ik zucht en kijk weg, naar een slappe muur. Een muur die bij mijn cel hoort.
Vlak nadat ik Seunghee weer gezien heb, heeft Seungyeon haar bevolen om mij op te sluiten. Gehoorzamend heeft ze me hiernaartoe gebracht.
Ik kan het haar niet kwalijk nemen. Ze luistert naar haar zus, ze zou zeker weten niet voor mij opkomen. Niet na wat er gebeurd is tussen haar en Jaehyun.
Ze heeft nog wel de goedheid in haar hart gevonden om mij gezelschap te houden. Het is fijn.
Ik haal diep adem en focus mijn blik op het meisje die voor me zit, voor de tralies. Haar kledij is mooi en chique, het draagt rijkdom in zich. Haar haren zijn mooi en een glanzende kleur bruin.
Het is haar gezicht dat helaas niet meer zo vrolijk leek als eerst. Haar lippen waren eerst dieproze en zacht, nu hebben ze nauwelijks kleur en zijn ze droog. Haar huid was warm en gezond, maar nu hebben oneffenheden en witheid haar gelaat overgenomen.
En haar ogen. Haar ogen zijn uitgedoofd. Ze schitterden zo mooi en nu zijn ze zo donker als de nacht zonder sterren.
"Hoe—" ik kuch, mijn stem droog. "—hoe gaat het?" Vraag ik haar, een aarzelend glimlachje verschijnt op mijn gezicht.
Gelukkig lijkt mijn blijdschap besmettelijk te zijn; er siert een oprechte lach om haar lippen. "Goed hoor. En jij?"
Ik haal m'n schouders op. "Oh, je weet wel." Ik rol mijn ogen. "Kattenkwaad uithalen, mensen brainwashen, achter de tralies zitten... het gebruikelijke."
Gegrinnik ontsnapt haar mond van die zin. Ik ben blij dat haar humor nog niet gedoofd is.
"Ik heb je gemist..." vertel ik haar plots, de dag van haar dood herinnerend. "Heel erg."
Haar gelach stopt onmiddellijk. Ze kijkt me recht in de ogen aan. Ze lijkt voor iets te zoeken, de waarheid, oprechtheid.
Haar ogen verzachten wanneer ze echte verdriet waarnemen. "Ik... ik jou ook, 'Hee..."
Tranen wellen op in mijn ogen. Ik klem de stang stevig vast, de prikkende kou negerend. "Het— het spijt me heel erg voor wat er is gebeurd." Ik breng een andere hand naar mijn mond toe. "Ik— ik wilde je nooit kwijtraken! Nooit heb ik je ooit zoiets toegewenst! Je... je was mijn best—beste vriendin, het spijt me..."
Ze verbreekt oogcontact en draait de andere kant op. "Waarom bied jij je excuses voor hem aan?"
Ik stil van die vraag. Ik druk mijn knieën tegen mijn borst aan, in een positie van kwetsbaarheid.
Ze laat een lange trek van een zucht uit. "Nadat hij me geduwd had en hij wegrende, had ik de kracht kunnen vinden om Seungyeon te bellen." Een slik is verstaanbaar. "Ze nam op. Heb nooit kunnen antwoorden, maar ze wist gewoon dat er iets mis was."
Ik schuif dichter naar de stangen toe, zodat ik dichter bij haar kom. Mijn hart breekt van het uitzicht voor me.
"Met behulp van haar vampieren snelheid was ze er binnen enkele minuten. In de laatste seconden van mijn leven, heeft ze het gedaan. Ze heeft mij een compleet nieuw leven gegeven. Een kans."
Ze haalt een hand door haar bruine lokken heen, frustratie en verdriet schieten in haar donkere ogen.
"Nu ben ik een vampier." Een grinnik propt zich tussen haar woorden. "Ik ben een fucking vampier. Door één gruwelijke dood."
Ik bijt op mijn onderlip, de tranen stromen ondertussen al. "Sorry..."
Ze kijkt me strak aan. Haar blik is heftig, het is gebroken, maar toch hard. Het houdt kracht vast, maar er brokkelt sterkte af.
