De 17 jarige Min Dahee heeft een speciale gave. Ze kan mensen mind-controllen en manipuleren door middel van spraak. Maar niet alleen dat, ze ziet dingen wat anderen niet kunnen.
Het gaat slecht op school en Dahee is op het punt te falen. Na een ge...
Fel licht verblindt mijn visie. Het brandt en prikt voor een beetje, maar vaagt langzaam uit tot een neutraal gekleurde troonzaal.
De kleuren rood en goud schieten langs me heen. De rode tapijten, de gouden troon. Twee dieprode ogen die mij strak aankijken.
"Aurane," glimlacht ze. "Eindelijk weer herenigd."
Ik klem mijn kaken op elkaar en sta met veel moeite op. De val heeft veroorzaakt dat er een scherpe pijn zit in mijn knie. Mank sta ik op twee voeten. "Seungyeon."
Ze trekt een wenkbrauw op, grijns nog even breed en sluw. "Wat is er, Hee? Ben je niet blij om mij te zien? We zijn toch goede vrienden?"
Haar woorden doen mij mijn tong klakken. "Bewaar je smoesjes. Yujin heeft me alles verteld."
En dan dropt haar glimlach in een strakke streep. De speelse blik in haar ijsblauwe ogen dooft uit tot een serieuze.
Ik vermoed dat ze verbaasd is dat ik alles weet. Haar plan loopt op het moment fout en ze haat het. Haar ijzige ogen verraden dat.
Maar dan glimlacht ze opnieuw. De serieuze waas voor haar ogen vergemakkelijkt zich tot een verveelde blik. Ze leunt comfortabel tegen haar troon aan.
"Hm..." ze plaatst bedenkelijk een vinger op haar kin. En dan verschijnt er een warme glimlach op haar gezicht. "Nou, dat geeft niet."
Ik wijd mijn ogen. Haar houding is compleet hersteld, ze is helemaal kalm. Het feit dat ik sterker ben dan eerst doet haar niks. Ze is niet eens geïntimideerd.
Hoe sterk is zij wel niet?
De angst die ik uitstraal, vindt ze amuserend. Een volle lach ontsnapt haar lippen en echoot langs de troonzaal.
En wanneer ik dacht dat ik haar doorhad, haar gevangen had, omsingeld had... Ik heb het mis. Want zij loopt in werkelijkheid vele malen stappen voor dan ik. De rollen draaien om. En ze is in macht. Het is duidelijk. Ik bedoel..
Ze zit op haar troon, neerkijkend naar mij.
Ik maak geen schijn van kans tegenover haar.
Maar die realisatie demotiveert mij niet. Ik sta rechter op dan eerst, kijk de konigin strak aan en voel de vlam in me laaien. De aurane heeft nooit eerlijk gespeeld.
