are you afraid of the dark? | dramione

rozdział 6 - birds of a feather

Reszta spotkania upłynęła nam w niezręcznej ciszy. Nie mogło przebiec to inaczej, biorąc pod uwagę, jak silną niechęć do siebie czuliśmy. Nie potrafiłam być nawet wdzięczna za jego pomoc – wiedziałam, że robi to wyłącznie z egoistycznych pobudek.

W pewnym momencie po prostu wstał, odłożył książki i nie żegnając się, wrócił do zamku.

Żadne z nas nie znalazło nic, co mogłoby mi pomóc.

***

- Wyglądasz gorzej niż wczoraj – powiedziała mi na powitanie Ginny, gdy następnego dnia półprzytomna udałam się na śniadanie. – A wczoraj przypominałaś trochę Harry'ego, więc...

Parsknęłam śmiechem, który przerodził się w potężne ziewnięcie.

- Do późna siedziałam nad lekcjami – wyjaśniłam.

A także miałam koszmary, w których Bellatrix wciąż i wciąż rzucała na mnie Crucio, aż jedna ze ślizgonek nie rzuciła we mnie kapciem, każąc mi się zamknąć. Nie chciałam jednak niepokoić Ginny czymś, na co nie miała wpływu.

- Zrobiłam nam kanapki – wskazała na zawiniątko w swojej ręce. Była z siebie bardzo dumna. – Idziemy na błonia?

Skinęłam głową, nie będąc w stanie wyrazić, jak bardzo wzruszyło mnie, że pozbawiła mnie wątpliwej przyjemności siedzenia ze ślizgonami.

- Masz jakieś wieści od Harry'ego? – zagadnęłam, gdy opuszczałyśmy zamek.

Zawahała się.

- Tak... - odpowiedziała ostrożnie i podała mi kanapki, by włożyć rękę do swojej torby. – Mam też list dla ciebie.

Włożyłam go do kieszeni. To nie był odpowiedni czas, na zapoznanie się z jego treścią. Nie miałam pojęcia, co może zawierać.

- I co u niego? – spytałam, gdy usiadłyśmy na trawie.

- Bosko, jak zawsze – wzruszyła ramionami. – Całe ministerstwo tańczy, jak im zagra. Wystarczy że kichnie, a oni podkładając mu jedwabne chusteczki pod nos.

Usłyszałam w jej głosie coś, czego nie było tam nigdy wcześniej, gdy mówiła o swoim chłopaku.

- A tobie przeszkadza to bo...? – spytałam, szczerze zaciekawiona.

Westchnęła głęboko i opadła na trawę.

- Martwię się o niego – wyjaśniła po dłuższej chwili. – Nigdy nie lubił być w blasku reflektorów, ale teraz czuję, że się zmienia... Co jeżeli zatraci się w tym wszystkim?

- To możliwe – przyznałam szczerze. – Ale myślę, że po prostu jest tak samo zagubiony jak my wszyscy. To co przeszliśmy... to był koszmar. Wszyscy się zmieniliśmy w ten czy inny sposób.

Urwałam i położyłam się obok niej. Milczałyśmy chwilę, zastanawiając się nad moimi słowami.

- Nie będziesz go zawsze rozumieć, on ciebie też nie. Oboje macie swoje własne demony – dodałam w końcu. – Najważniejsze jest jednak to, że się kochacie i macie siebie nawzajem. To że kogoś kochasz, nie znaczy, że zawsze będzie idealnie. To znaczy, że każdego dnia chcesz się starać, żeby było.

***

- Coś się stało? – spytał Blaise, gdy czekaliśmy na Slughorna pod klasą.

Po raz kolejny chłopak wybrał mnie zamiast swoich przyjaciół, którzy teraz patrzyli na nas z otwartą wrogością. Nie bałam się ich, ale te spojrzenia sprawiały, że czułam się niekomfortowo. Zwłaszcza stalowy wzrok Malfoya. Blaise zachowywał się jednak, jakby zupełnie nie robiło to na nim wrażenia.