Between yearning and obsession

Chapter 3

Νιώθω το σώμα μου ακόμα να τρέμει... δεν μπορώ να διακρίνω αν είναι από θυμό ή από φόβο... πως μπορεί να ξεστομίζει κάτι τέτοιο έτσι απλά;... πως γίνεται να μου ζητάει κάτι τόσο παράλογο;... δεν είναι δυνατόν και το ξέρει!... είμαι σχεδόν 3 χρόνια παντρεμένη μαζί του... ξέρει ποσό πολύ τον μισώ... ποσό πολύ απεχθάνομαι να είμαι μαζί του και παρόλα αυτά... τα παιδιά δεν είναι παιχνίδι!... δεν μπορεί να βρει άλλον τρόπο να κρατήσει τους Castello υπό τον έλεγχο του και νομίζει πως ενα παιδί θα λύσει το πρόβλημα τους;;;.... νιώθω το κεφάλι μου βαρύ... είναι έτοιμο να εκραγεί...  τα αφτια μου βουίζουν... με βιαστικές κινήσεις βγαίνω από την εταιρία και κατευθύνομαι προς το αυτοκίνητο όπου με περίμενε... ανοίγω την πίσω πόρτα και μπαίνω γρήγορα  μέσα... για λίγο νιώθω το βλέμμα του σοφέρ μου πάνω μου... όταν κοιτάζω τον καθρέπτη εκείνος κοιτούσε ηδη το δρόμο μπροστά του... για λίγο προσπαθώ να ηρεμήσω...

F:Τι ώρα είναι;... η φωνή μου σταθερή...

«12:35 μαντάμ Castello...»... η φωνή του σταθερή... νιώθω το σώμα μου να τσιτώνει στο άκουσμα αυτού του επιθέτου!... οσες φορές και να το ακούσω ποτέ δεν προκειτε να το αποδεχτώ... παίρνω μια βαθιά ανάσα και κλείνω ελαφρά τα μάτια μου... απλώνω το χέρι μου και ανοίγω την τσάντα μου ψάχνω για λίγο και αφού βρω αυτό που έψαχνα παιρνω ένα μπουκάλι νερό στο χέρι μου... το μόνο που μπορεί να με ηρεμίσει είναι μισώ χάπι αυτή τη στιγμή... έχω μια μέρα γεμάτη δουλειά... δεν με παίρνει να κάνω λάθη...

F:Μπορείς να ξεκινήσεις... η φωνή μου σταθερή... το αυτοκίνητο ξεκινάει αμέσως... ξανά ψάχνω την τσάντα μου και αυτή τη φορά βγάζω ένα καθρεφτάκι από μέσα... κοιτάζω το πρόσωπο μου και μπορώ να διακρίνω μια ελαφριά κοκκινίλα καθώς και μια μικρή γρατζουνιά στην άκρη του χείλους μου... για λίγο κοντοστέκομαι και δεν μπορώ παρα να κοιτάζω με βλέμμα κενό το πρόσωπο μου στον καθρέπτη... μέσα μου ένιωθα ένα κενό... για κάποιο λόγο το στήθος μου ήταν βαρυ σαν ένα αόρατο χέρι να με πιέζει με δύναμη στο σημείο όπου βρισκόταν η καρδιά μου.... Με μηχανικές κινήσεις έφτιαξα την εμφάνιση μου και αφού συμμάζεψα τα πράγματα μου πήρα στα χέρια μου το κινητό μου κοιτάζοντας το πλάνο που είχα στις σημειώσεις μου με τις συναντήσεις που είχα να κάνω σήμερα... μετά τις 9:00 δεν έχω άλλες υποχρεώσεις... πράγμα που σημαίνει πως θα πρέπει να ξανά γυρίσω πίσω σε αυτό το μέρος... για λίγο το μυαλό μου τρεχει... προσπαθώ να σκεφτώ κάτι άλλο... οτιδήποτε άλλο εκτός από εκείνον... σήμερα το πρωί λίγο πριν φύγω από την έπαυλη δεν μπορούσα παρα να ακούσω τα κουτσομπολιά των εργαζόμενων.... Χθες το βράδυ για άλλη μια φορά εκείνος γύρισε καλυμμένος από την κορυφή έως τα νύχια με γυναικείο άρωμα... πλέον ακόμα και οι εργαζόμενοι νομίζουν πως είμαι ένα αστείο από τη στιγμή που σχολιάζουν τόσο ανοιχτά μπροστά στη μούρη μου.... το σώμα μου έχει χαλαρώσει αλλά το κεφάλι μου ακόμα πονάει... το βλέμμα μου πέφτει στο πρόγραμμα μου για αύριο... η δεύτερη Πέμπτη του μήνα.... πράγμα που σημαίνει... πριν προλάβω να τελειώσω τη σκέψη μου ο ήχος της δόνησης στο κινητό μου με κάνει να κοιτάξω προς τα εκεί... το πιάνω στα χέρια μου και ανοίγω για να διαβάσω το μήνυμα το οποίο μόλις ήρθε